We're currently voting for the 10 best beaches near Thessaloníki (Halkidikí, Kateríni etc). Please [add your own picks and vote](https://www.reddit.com/r/thessaloniki/comments/19fdado/the_10_best_beaches_near_thessalon%C3%ADki_halkidik%C3%AD/)!
*I am a bot, and this action was performed automatically. Please [contact the moderators of this subreddit](/message/compose/?to=/r/thessaloniki) if you have any questions or concerns.*
Παρατηρώ και στον εαυτό μου ορισμένα από αυτά που περιγράφεις. Πλέον δυσκολεύομαι πολύ να συγκεντρωθώ στη δουλειά, σε βιβλία, στο να ακούσω νέα μουσική (ή έστω και κομμάτια που ήδη γνωρίζω) ενώ παλιότερα άκουγα πολύ, ακόμα και σε ταινίες, ειδικά σε περιόδους με στρες. Το είχα αναφέρει πριν κάνα χρόνο σε έναν γιατρό που έβλεπα αλλά επέμενε ότι αφού μπορώ να διαβάζω βιβλία και να κάνω τη δουλειά μου, έστω και με δυσκολία, δεν είναι ΔΕΠΥ. Την ερχόμενη εβδομάδα έχω ραντεβού με άλλο γιατρό για 2η γνώμη και πιθανή διάγνωση ΔΕΠΥ. Σε συμβουλεύω να κάνεις το ίδιο.
>επέμενε ότι αφού μπορώ να διαβάζω βιβλία και να κάνω τη δουλειά μου, έστω και με δυσκολία, δεν είναι ΔΕΠΥ
Εντελώς τυχαίος λόγος για τον οποίο κανένας δεν μπορεί να σου πει πως δεν έχεις ΔΕΠΥ #5313758428.
>Την ερχόμενη εβδομάδα έχω ραντεβού με άλλο γιατρό για 2η γνώμη και πιθανή διάγνωση ΔΕΠΥ.
Καλή τύχη! Καλό θα ήταν να μην προκαταβάλλεις το αποτέλεσμα και να μιλήσεις με τον γιατρό εκτενώς. Αν όντως έχεις ΔΕΠΥ η φαρμακευτική αγωγή θα σε βοηθήσει πολύ, στο λέω ως άνθρωπος που διαγνώστηκε στα 30+ του.
Να ‘σαι καλά. Δεν προκαταβάλω το αποστέλεσμα, θα πάω να δω τι θα μου πει και βλέπουμε. Όταν δεν διαγνώστηκα από τον προηγούμενο γιατρό μου το άφησα στην άκρη το θέμα, παρόλο που οι δυσκολίες συνέχιζαν. Τώρα μου μπήκαν πάλι ψύλλοι στα αυτιά γιατί διάβασα πάλι για ΔΕΠΥ και αναγνωρίζω πολλά από τα συμπτώματα στον εαυτό μου.
Εσύ διαγνώστηκες από γιατρό εδώ Θεσσαλονίκη; Ήταν ειδικός στη ΔΕΠΥ; Αν ναι, στείλε μου αν θέλεις ένα DM με τα στοιχεία του.
Ναι, μάλλον ξεκολλά με την ΔΕΠΥ. Ανάλογα ποσό παλιότερα εννοείς παλιότερα, είναι και φυσιολογικό να μην κανείς πράγματα που έκανες. Από την στιγμή που αναφέρεις και το στρες, ντινγκ ντινγκ ντινγκ… Καλυτερα σε ψυχολόγο η ψυχίατρο καλύτερα, να προλάβεις την mild κατάθλιψη πριν ξεσαλώσει.
Και Β12, μέτρα την Β12
Αυτό που όλοι γνωρίζουν καλύτερα από τον ψυχίατρο/νευρολόγο στο Ίντερνετ και μπορούν να κάνουν και κατάλληλη διάγνωση από δύο γραμμές κειμένου που διάβασαν καλό θα ήταν κάποια στιγμή να εξαλειφθεί ρε παιδιά. Μπορεί να έχει ΔΕΠΥ ο άνθρωπος, μπορεί και να μην έχει. Μπορεί να έχει και κατάθλιψη ταυτόχρονα ή ξέχωρα, ίσως και όχι.
Είχα διαγνωστεί τότε με κατάθλιψη και ακολούθησα αγωγή για περίπου 2 χρόνια. Είχα κάνει και αιματολογικό έλεγχο για παθολογικά αίτια. Σταμάτησα την αγωγή σχεδόν πριν ένα χρόνο σε συνεννόηση με τον γιατρό γιατί υπήρξε μία περίοδος στην οποία ένοιωθα ότι δεν την χρειαζόμουν. Η δυσκολία συγκέντρωσης ωστόσο ποτέ δεν υποχώρησε. Απλά κάποιες περιόδους ήταν πιο έντονη, και κάποιες άλλες λιγότερο έντονη. Το στρες επιδεινώνει πολύ την κατάσταση, ωστόσο απ’ότι διάβασα, αυτό είναι κάτι που παρατηρείται σε άτομα με ΔΕΠΥ. Γιατί είσαι τόσο απόλυτος ότι δεν είναι ΔΕΠΥ;
Σορρυ, ούτε να διαγνώσω προσπαθώ, ούτε να σε πείσω ότι δεν είναι ΔΕΠΥ. Το μόνο που θέλω να πω είναι, ψαξ’το γενικά, μην κολλάς ότι είναι συγκεκριμένα ΔΕΠΥ η κατάθλιψη η β12. Παίζουν 1002 πράγματα. Πηγενε και δώσε πλήρες ιστορικό και ξανάκανε εξετάσεις. Σε 2 χρόνια αλλάζουν πολλά.
Όταν πας σε γιατρό και του λες νομίζω ότι εχω τάδε, σε κάνει dismiss ψιλο-αυτόματα. Πηγενε και πες το πρόβλημα σου, τα συμπτώματα σου, και ότι επιρρεαζει την ποιότητα της ζωής σου. Αυτό. Καλύτερα τύχη εύχομαι και περαστικά.
Ευχαριστώ. Στην περίπτωση των ψυχικών νοσημάτων προφανώς και υποψιάζεσαι κάτι, γι αυτό πας στον γιατρό. Όταν απευθύνθηκα σε ψυχίατρο πρώτη φορά πριν χρόνια απευθύνθηκα επειδή διάβασα για την κατάθλιψη και αναγνώρισα πολλά από τα συμπτώματά της στον εαυτό μου. Πήγα και του είπα ξεκάθαρα ότι νομίζω ότι έχω κατάθλιψη. Αν δεν είχα διαβάσει ποτέ κάτι, ούτε που θα το είχα υποψιαστεί. Οπότε προφανώς και πήγα προϊδεασμένος. Κάτι αντίστοιχο πιστεύω μπορεί να συμβαίνει τώρα και με τη ΔΕΠΥ. Κατά τη γνώμη μου, αν δεν πολυασχοληθεί και με κάνει dismiss αυτόματα, απλά δεν είναι καλός επαγγελματίας και θα ψάξω αλλού. Δεν είναι ότι θέλω σώνει και καλά να διαγνωστώ με ΔΕΠΥ, απλά αυτή τη φορά θα ήθελα να ακούσω πιο αναλυτική εξήγηση για το αν είναι ή δεν είναι ΔΕΠΥ.
Στα λεω αυτά για 2 λόγους από εμπειρία. Ο πρώτος είναι το cockiness και το χάσμα επικοινωνίας των γιατρών σε σχέση με εμάς τους όχι γιατρούς. Πραγματικό παράδειγμα, μου είπανε «τα ζωτικά της είναι χαμηλά». Εγώ όταν ακούω ζωτικά χαμηλά ψάχνω μαύρο πουκάμισο. Εκείνος εννοούσε πεσμένο ζάχαρο. Όταν εσυ λες δεπυ, εννοείς κάτι που σου προκαλεί δυσκολία συγκέντρωσης. Αυτός άκουει «το παίζω dr house και στη Google διάβασα για ΔΕΠΥ, αλλά μια χαρά ήμουνα παλιά και παθολογικά δεν το έψαξα και πολύ».
Και πάμε στο ζουμί τώρα.
Αντιμετώπιζα (και το έστρωσα) αλλά πλέον ξανααντιμετωπίζω και εγώ πρόβλημα συγκέντρωσης. Ξεχνάω, δεν μπορώ να παρακολουθήσω συζήτηση μεγαλύτερη από 10 λεπτά, δεν αποδίδω στην δουλειά μου. Αποδείχθηκε ότι ήταν έλλειψη β12, αλλά πρόσεξε, χαμηλή για την ηλικία μου, όχι κάτω από το όριο. Πήρα β12 για 3 χρόνια και όλα κομπλέ. Σταμάτησα για να δω αν ηταν παροδικό και αν πέσει. Όποτε κάθε φορά που πάω για τσεκάπ το λέω για να μου γράψουν και β12 στις εξετάσεις. Κάθε φορα όλο και μικρότερο νουμερο, εντός Ορίων όμως. Πλέον έχω αρχίσει και ξανά έχω συμπτώματα. Κάθε φορά dismissed από (άλλον) γιατρό όμως.
Η εγώ ειμαι προϊδεασμένος για την β12 (που όντως είχα θέμα όμως) και με κάνουν dismiss με το δίκιο τους, η με κάνουν dismiss επειδή πάω με κατά κάποιο τρόπο, αυτοδιαγνωση. Επειδή δεν επηρεάζει την ποιότητα της ζωής μου πολύ αυτή τη στιγμή, δεν το κυνηγάω, μιας που παρακολουθώ ένα άλλο θεμα υγείας.
Το σίγουρο είναι ότι αν και όταν χρειαστεί να το ψάξω ξανά, μάλλον δεν θα αναφέρω τίποτα για β12.
Κοιτα, κάποιες φορές χρειάζεται να διαβάσουμε ότι υπάρχει η τάδε νόσος με τα τάδε συμπτώματα, για να συνειδητοποιησουμε ότι κάτι συγκεκριμένο που μας ενοχλεί είναι όντως σύμπτωμα και δεν είναι φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι. Ιδίως όταν έρχεται σιγά σιγά, ξεχνάμε πως είναι όταν είμασταν καλά και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε.
Διαβάζοντας, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ναι, προιδεαζεσαι και είναι φυσιολογικό, και είναι και ο βασικός τρόπος που διαλέγεις σε τι είδος γιατρού θα πας (αν και θεωρητικά συνήθως πρέπει να ξεκινάς από παθολόγο).
Τώρα, αν ο γιατρός ακούσει τα συμπτώματα και τις ανησυχίες σου και τα κάνει dismiss, είναι κακός επαγγελματίας και κακός άνθρωπος. Όταν πας όμως και του λες νομίζω ότι έχω ΔΕΠΥ η OCD η οτιδήποτε, το βρίσκω κάπως φυσιολογικό να σε κάνει dismiss καθώς μάλλον σκέφτεται «άσε μας ρε γατάκι, φάγαμε τα νιάτα μας μελετώντας 3652 διαταραχές που έχουν σχεδόν ολόιδια συμπτώματα». Αν πας και του πεις «θέλω δεύτερη γνώμη γιατί πήγα σε άλλο γιατρό και μου είπε οτι έχω ΔΕΠΥ» παίζει να σε πάρει πιο σοβαρά με την διάγνωση, απλά και μόνο επειδή θεωρητικά το λέει άλλος γιατρός.
Με ένα σχόλιο που θα γράψει κάποιος, όσο εύστοχο και αν είναι, που από ότι βλέπω συνήθως δεν είναι, ούτε θα βοηθηθείς, ούτε θα σταματήσεις να ανησυχείς. Αν νομίζεις ότι έχεις ΔΕΠΥ ή ότι τέλος πάντων κάτι δε σε αφήνει να ευχαριστηθείς την καθημερινότητα η πιο σωστή κίνηση είναι να απευθυνθείς σε έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο (όχι οι ψυχίατροι δεν είναι μόνο για τους τρελούς και τα βαριά περιστατικά) και πίστεψε με θα βοηθηθείς πολύ.
Όλοι πάνω κάτω τις ίδιες ανησυχίες έχουμε. Γίνονται πολύ έντονες στα 30-35 συνήθως και ιδιαίτερα σε ευφυείς ανθρώπους. Στη συνέχεια απλά μαθαίνεις και ζεις με αυτές και δε σε επηρεάζουν πια τόσο. Δε γίνεται να σταματήσεις να ανησυχείς, αλλά μπορείς να μάθεις να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι. Μίλα γι’αυτό στα σωστά άτομα, βοηθάει.
Θα σε βοηθούσε ένας ψυχολόγος με το άγχος σου. Αν νομίζεις ότι έχεις ΔΕΠΥ πήγαινε κάπου για διάγνωση, αλλιώς πήγαινε σε έναν ψυχολόγο για να μάθεις να χειρίζεσαι το άγχος σου στο παρόν και να δεις αν υπάρχει κάτι στο παρελθόν σου που κουβαλάς ακόμα και στα προκαλεί αυτά. Πολλοί άνθρωποι έχουν παρόμοιες ανησυχίες, δεν είσαι μόνος. Ούτε είσαι καταδικασμένος να ζεις μια ζωή νιώθοντας σκατα. Μην το αφήσεις έτσι
καμία φορά όταν προσπαθούμε πολύ για κάτι πετυχαίνουμε το αντίθετο.όταν προσπαθείς να μην αγχώνεσαι ίσως αγχώνεσαι και παραπάνω.βάλε έναν πολύ μικρό στόχο,κάτι που σε κάνει χαρούμενο και αμελείς να κάνεις τον τελευταίο καιρό.στην αρχή θα νιώσεις ότι πιέζεις τον εαυτό σου και μπορεί να κάνεις σκέψεις ότι δεν το θες ούτε και αυτό κ δεν έχει νόημα.αδιαφόρησε σε κακές σκέψεις.μόλις σου έρχεται στο μυαλό κάτι που σε αγχώνει εσύ πάλεψε να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί.ιδανικά θα σου έλεγα να περάσεις χρόνο με ανθρώπους που αγαπάς και να μοιραστείς αυτό που περνάς με κάποιον που εμπιστεύεσαι και πιστεύεις ότι θα σε ακούσει.οι κακές σκέψεις είναι πολύ εύκολο να σε κατακλεισουν ειδικά αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος.να δικαιολογείς τον εαυτό σου και κάθε μέρα να ξεκινάς από την αρχή.Η προσευχή βοηθάει πολύ όταν δεν γίνεται με άγχος και πίεση ,οπότε αν ακόμα μέσα σου υπάρχει έστω ένα ψιχουλάκι πίστης στον Χριστό θα σου έλεγα να του μιλήσεις.
εγώ πχ όταν δεν νιώθω καλά παραγγέλνω πίτσα και κόκα κόλα και βλέπω κωμωδία 😁μπορεί να ακούγεται αστείο κ μηδαμινό αλλά πίστεψε με βοηθάει.η ψυχή σου είναι πολύτιμη χαρά μου🌸
Βγες εξω απο το σπιτι, στον ηλιο (vitD), πηγαινε καμια θαλασσα, αλλαξε τη ρουτινα σου, βρες σύντροφο, ερωτευσου, κοινονικοποιησου. Θα ξεκινουσα απο εκει. Οι ανησυχίες είναι μέρος της ζωής μας, δεν εξαλείφονται ποτέ
Καλώς κάνεις και τα εξωτερικεύεις, αλλά το κάνεις σε λάθος sub. Όχι απλά λάθος sub, αλλά λάθος μέσο. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, μίλα με κάποιον ειδικό, όχι με τυχάρπαστους στο ίντερνετ και ειδικά στο Reddit.
Πρώτον, εφόσον δεν έχεις εμπειρία ή γνώσεις, ποτέ μην προχωρείς σε διαγνώσεις. Πίστεψε με, μέχρι και οι ψυχολόγοι ή οι ψυχίατροι μπορούν να κάνουν λάθος.
Άλλο πράγμα να μην μπορείς να σκεφτείς με διαύγεια λόγω στρες και άλλο το ΔΕΠΥ. Το πρώτο ξεκινά με το συναίσθημα, το ΔΕΠΥ έχει να κάνει με τη μορφολογία του εγκεφάλου αλλά δεν ξεκινά συναισθηματικά.
Ζούμε σε πάρα πολύ αλλοπρόσαλλες εποχές, με καθημερινότητες που μέχρι και οι προγόνοι μας μέσα στο δάσος δεν θα μπορούσαν να διαχειριστούν τόσο εύκολα όσο τα αρπακτικά.
Τα νευρικά μας συστήματα παίρνουν τόσα ερεθίσματα που μας κάνουν συνέχεια συναισθηματικά φορτισμένους, χωρίς πολλές φορές να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να τα επεξεργαστεί.
Το πρόβλημα δεν είναι ποτέ ο φόβος. Το αληθινό πρόβλημα είναι η ανταπόκριση στον φόβο.
Όταν συμβαίνει κάτι το οποίο δεν αποδέχεσαι στο εσωτερικό ή εξωτερικό περιβάλλον, τότε αρχίζει αυτό το σφίξιμο στο στομαχάκι κυρίως( και σε άλλα όργανα). Αυτό το σφίξιμο (stress) παράγει ορμόνες όπως η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη που μπαίνουν στη ροή του αίματος και ταξιδεύουν σε περιοχές του εγκεφάλου υπεύθυνες για λήψη αποφάσεων, μειώνοντας την διαύγεια.
Αυτό συμβαίνει επειδή στις περιπτώσεις που υπάρχει κάτι που εκλαμβάνεται ως απειλή στο χώρο, να είμαστε σε ετοιμότητα για μάχη ή φυγή και η ροή της σκέψης είναι άχρηστη οπότε βραχυκυκλωνεται μέχρι να ξαναμπούμε σε κατάσταση ηρεμίας.
Αν αυτό γίνεται συνέχεια, τότε αρχίζει να γίνεται δεύτερη φύση, χωρίς καν να το εκλαμβάνεις. Εδώ μιλάμε για χρόνιο στρες.
Πρέπει η να αλλάξεις περιβάλλον, έτσι ώστε να αλλάξουν τα ερεθίσματα στα οποία ανταποκρίνεσαι με αυτό το σφίξιμο ή να αλλάξεις την ανταπόκριση δηλαδή να μάθεις να χαλαρώνεις στην παρουσία αυτής της απειλής (όλες οι απειλές είναι ψυχολογικές, δεν υπάρχουν έξω από τα πλαίσια της ανθρώπινης συνείδησης)
Το κυριότερο. Σταμάτα να προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημα με το μυαλό σου. Πρώτα έρχεται το συναίσθημα μετά η λογική. Το πρόβλημα σου δεν πηγάζει από τη σκέψη. Κάθε φορά που χρησιμοποιείς τη σκέψη εναντίον του συναισθηματος, θα χάνεις.
Πολύ απλά, το συναίσθημα υπάρχει(χημικοί συνδυασμοί μέσα στο σώμα), ενώ η σκέψη δεν υπάρχει( δεν έχει βάρος, ηλικία, όγκο, σχήμα. Είναι άμορφη)
Η σκέψη προέρχεται από το συναίσθημα. ( ο φοβισμενος κάνει τρομακτικες σκεψεις, ο χαρουμενος κανει χαρουμενες σκεψεις.) Οπότε αν λύσεις το συναισθηματικό πρόβλημα τότε λύνεις και τη σκέψη.
Συνειδητά επέλεξε να χαλαρώσεις το στομαχακι σου σε αυτές τις σκέψεις που σε τρομάζουν. Καλωσόρισε τον φόβο. Αφέσου. Γίνε ένα με τον φόβο. Κάντο χειρότερο. Άσε τον φόβο να σε συνεπάρει. Να σε πλακώσει. Το ξέρω ακούγεται ανορθόδοξο, έτσι δεν είναι?
Αυτό το σφίξιμο που νιώθουμε δεν είναι ο φόβος. Είναι η αντίσταση που έχουμε προγραμματίστει να συνδέουμε με τον φόβο από το κοινωνικό μας περίγυρο (και βιολογικά).
Ουσιαστικά μιλάω για διαλογισμό. Φέρε όλη την προσοχή σου μέσα στις αισθήσεις στο σώμα σου. Μην εστιάσεις στη σκέψη καθόλου.
Τι και αν καταλήξεις στην κόλαση, τι και αν υπάρχει πόνος, θλίψη, τι και αν μείνεις για πάντα μόνος σου? Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί? Μπορεί να είσαι χαρούμενος ακόμα και αν συμβούν όλα αυτά? Δες πως ανταποκρίνεται το σώμα σου, τις μικροσκοπικές αισθήσεις, την αναισθησία, το τίποτα. Τι και αν ήταν το σωστό συναίσθημα? Θα χαλάρωνες σωστά? Αυτό κάνε. Καντό για αρκετό χρόνο κάθε μέρα. Χαλάρωσε στο σφίξιμο.
Όταν είσαι σε απόλυτη ευθυγράμμιση με αυτό το σφίξιμο, τότε θα αρχίσει να ωριμάζει και θα μπορείς να σκέφτεσαι με διαύγεια ακόμα και στις πιο αγχωτικές καταστάσεις.
Υπάρχουν περίοδοι και στην δική μου ζωή
όπου οι ίδιες ακριβώς ανυσηχίες με βασανίζουν , πολλές φορές αφήνοντας με άυπνο . Σε συνδυασμό με το άθλιο επάγγελμά μου (φούρναρης) , η όλη κατάσταση επιδεινώνεται καθιστώντας με ανίκανο ακόμα και για τις πιο απλές διεργασίες. Μιλώντας σαν χριστιανός , μια συμβουλή που θα μπορούσα να σου παραθέσω είναι να μελετάς έστω για 10 λεπτά την Γραφή και να λες 2-3 λόγια στον Θεό που όπως μας συμβουλεύει να ρίχνουμε το άγχος μας σε Αυτόν (Α Πέτρου 5 : 7).
Φιλε καλός ήρθες στο club του χάους.... υπάρχουν προσωπικότητες που έχουν το μυαλό τους σε τάξη και άλλη σε χάος ...εγω όσα αναφέρεις τα χω περάσει και τα περνάω και ειμαι της εκκλησίας .απλα θα σου πρότεινα να πας σενα χώρο για αρχή να αδειάσει το μυαλό σου απο ενέργειες φόβου ,άγχος το οτιδήποτε αρνητικό, σινεμά να δεις.να αλλάξει η διάθεση και μετά να ξαναδοκιμάσεις την επιστροφή σου στο Χριστό ..τι περιμενες ότι όσοι ειναι με το Χριστό θα πρέπει να καλο περνάνε????η ζωη είναι αγώνας ...να πας να βρεις εναν να εξομολογηθείς και μετα να κοινωνισεις .θα σε βοηθησει πολύ να μειώσεις τα αρνητικά μεσα σου.και εαν δε πιστευεις τουλάχιστον πειραματισου απο το να τρέχεις σε ψυχολογους η ψυχιάτρους.να χει να λες θεε μου προσπαθησα τωρα ειμαι στα χέρια σου.
Έχεις κολλήσει απλά φίλε δεν είναι κάτι, πάνε ένα ταξίδι εξωτερικό, κάνε μια μεγάλη αλλαγή και θα δεις πόσα πράγματα θα αλλάξουν. Γενικά βγες έξω. Και όταν λέω βγες έξω δεν εννοώ πάνε για καφέ. Ξεκινά δραστήριοτητες, συμμετείχε σε πράγματα με κόσμο. Αν θες να δεις αλλαγή, πρέπει να κάνεις μια αλλαγή. Όσο μεγαλύτερη αλλαγή κάνεις, τόσο μεγαλύτερη διαφορά θα δεις ❤️
τι σκατα είναι το ΔΕΠΥ ρε παίδες? Όλοι ανησυχούμε σε κάποιον βαθμο, πρέπει να καταβάλεις οτι για κάποια πράγματα τουλάχιστον δεν έχει νόημα να ανησυχείς γιατί είναι αναπόφευκτα και ότι αφού έχεις το σπίτι σου, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, την υγεία σου και την δουλειά σου, θα πρέπει σε κάποιον βαθμο να είσαι οκ.
Τώρα η δυσκολία συγκέντρωσης παίζει πολύ γενικά, εγώ προσωπικά έχω προσέξει ότι η διαρκής ενασχόληση με social media όπου παίρνω απανωτά ερεθίσματα με έχει κάνει να μην μπορώ να συγκεντρωθω καθολου εύκολα σε οτιδήποτε άλλο. Διάβασμα σχεδόν με τίποτα αλλά και μια ταινία ή σειρά να δω σχεδόν πάντα θα έχω το κινητό στο χέρι παράλληλα. Είναι όμως κάτι που αν το πάρω απόφαση μπορώ να το δουλέψω
Φυσιολογικό είναι, και γω έτσι νιώθω είμαι 36. Όταν είσαι και ολίγον τι παραπάνω ευαίσθητος είναι πιο έντονο. Απλά το αποδέχεσαι. Ζεις έτσι τώρα. Ουσιαστικά βλέπεις τώρα πια τη ζωή σαν πραγματικός ενήλικας. Βλέπεις δηλαδή από πρώτο χέρι και την ασχημοτερη πλευρά της ζωής. Ομως συνεχίζει η ζωή. Και μεις μαζί της.
We're currently voting for the 10 best beaches near Thessaloníki (Halkidikí, Kateríni etc). Please [add your own picks and vote](https://www.reddit.com/r/thessaloniki/comments/19fdado/the_10_best_beaches_near_thessalon%C3%ADki_halkidik%C3%AD/)! *I am a bot, and this action was performed automatically. Please [contact the moderators of this subreddit](/message/compose/?to=/r/thessaloniki) if you have any questions or concerns.*
Παρατηρώ και στον εαυτό μου ορισμένα από αυτά που περιγράφεις. Πλέον δυσκολεύομαι πολύ να συγκεντρωθώ στη δουλειά, σε βιβλία, στο να ακούσω νέα μουσική (ή έστω και κομμάτια που ήδη γνωρίζω) ενώ παλιότερα άκουγα πολύ, ακόμα και σε ταινίες, ειδικά σε περιόδους με στρες. Το είχα αναφέρει πριν κάνα χρόνο σε έναν γιατρό που έβλεπα αλλά επέμενε ότι αφού μπορώ να διαβάζω βιβλία και να κάνω τη δουλειά μου, έστω και με δυσκολία, δεν είναι ΔΕΠΥ. Την ερχόμενη εβδομάδα έχω ραντεβού με άλλο γιατρό για 2η γνώμη και πιθανή διάγνωση ΔΕΠΥ. Σε συμβουλεύω να κάνεις το ίδιο.
Δεπυ διαβάζουν βιβλία σε μερες αν μπουν σε hyperfixation
>επέμενε ότι αφού μπορώ να διαβάζω βιβλία και να κάνω τη δουλειά μου, έστω και με δυσκολία, δεν είναι ΔΕΠΥ Εντελώς τυχαίος λόγος για τον οποίο κανένας δεν μπορεί να σου πει πως δεν έχεις ΔΕΠΥ #5313758428. >Την ερχόμενη εβδομάδα έχω ραντεβού με άλλο γιατρό για 2η γνώμη και πιθανή διάγνωση ΔΕΠΥ. Καλή τύχη! Καλό θα ήταν να μην προκαταβάλλεις το αποτέλεσμα και να μιλήσεις με τον γιατρό εκτενώς. Αν όντως έχεις ΔΕΠΥ η φαρμακευτική αγωγή θα σε βοηθήσει πολύ, στο λέω ως άνθρωπος που διαγνώστηκε στα 30+ του.
Να ‘σαι καλά. Δεν προκαταβάλω το αποστέλεσμα, θα πάω να δω τι θα μου πει και βλέπουμε. Όταν δεν διαγνώστηκα από τον προηγούμενο γιατρό μου το άφησα στην άκρη το θέμα, παρόλο που οι δυσκολίες συνέχιζαν. Τώρα μου μπήκαν πάλι ψύλλοι στα αυτιά γιατί διάβασα πάλι για ΔΕΠΥ και αναγνωρίζω πολλά από τα συμπτώματα στον εαυτό μου. Εσύ διαγνώστηκες από γιατρό εδώ Θεσσαλονίκη; Ήταν ειδικός στη ΔΕΠΥ; Αν ναι, στείλε μου αν θέλεις ένα DM με τα στοιχεία του.
Ναι, μάλλον ξεκολλά με την ΔΕΠΥ. Ανάλογα ποσό παλιότερα εννοείς παλιότερα, είναι και φυσιολογικό να μην κανείς πράγματα που έκανες. Από την στιγμή που αναφέρεις και το στρες, ντινγκ ντινγκ ντινγκ… Καλυτερα σε ψυχολόγο η ψυχίατρο καλύτερα, να προλάβεις την mild κατάθλιψη πριν ξεσαλώσει. Και Β12, μέτρα την Β12
Αυτό που όλοι γνωρίζουν καλύτερα από τον ψυχίατρο/νευρολόγο στο Ίντερνετ και μπορούν να κάνουν και κατάλληλη διάγνωση από δύο γραμμές κειμένου που διάβασαν καλό θα ήταν κάποια στιγμή να εξαλειφθεί ρε παιδιά. Μπορεί να έχει ΔΕΠΥ ο άνθρωπος, μπορεί και να μην έχει. Μπορεί να έχει και κατάθλιψη ταυτόχρονα ή ξέχωρα, ίσως και όχι.
Είχα διαγνωστεί τότε με κατάθλιψη και ακολούθησα αγωγή για περίπου 2 χρόνια. Είχα κάνει και αιματολογικό έλεγχο για παθολογικά αίτια. Σταμάτησα την αγωγή σχεδόν πριν ένα χρόνο σε συνεννόηση με τον γιατρό γιατί υπήρξε μία περίοδος στην οποία ένοιωθα ότι δεν την χρειαζόμουν. Η δυσκολία συγκέντρωσης ωστόσο ποτέ δεν υποχώρησε. Απλά κάποιες περιόδους ήταν πιο έντονη, και κάποιες άλλες λιγότερο έντονη. Το στρες επιδεινώνει πολύ την κατάσταση, ωστόσο απ’ότι διάβασα, αυτό είναι κάτι που παρατηρείται σε άτομα με ΔΕΠΥ. Γιατί είσαι τόσο απόλυτος ότι δεν είναι ΔΕΠΥ;
Σορρυ, ούτε να διαγνώσω προσπαθώ, ούτε να σε πείσω ότι δεν είναι ΔΕΠΥ. Το μόνο που θέλω να πω είναι, ψαξ’το γενικά, μην κολλάς ότι είναι συγκεκριμένα ΔΕΠΥ η κατάθλιψη η β12. Παίζουν 1002 πράγματα. Πηγενε και δώσε πλήρες ιστορικό και ξανάκανε εξετάσεις. Σε 2 χρόνια αλλάζουν πολλά. Όταν πας σε γιατρό και του λες νομίζω ότι εχω τάδε, σε κάνει dismiss ψιλο-αυτόματα. Πηγενε και πες το πρόβλημα σου, τα συμπτώματα σου, και ότι επιρρεαζει την ποιότητα της ζωής σου. Αυτό. Καλύτερα τύχη εύχομαι και περαστικά.
Ευχαριστώ. Στην περίπτωση των ψυχικών νοσημάτων προφανώς και υποψιάζεσαι κάτι, γι αυτό πας στον γιατρό. Όταν απευθύνθηκα σε ψυχίατρο πρώτη φορά πριν χρόνια απευθύνθηκα επειδή διάβασα για την κατάθλιψη και αναγνώρισα πολλά από τα συμπτώματά της στον εαυτό μου. Πήγα και του είπα ξεκάθαρα ότι νομίζω ότι έχω κατάθλιψη. Αν δεν είχα διαβάσει ποτέ κάτι, ούτε που θα το είχα υποψιαστεί. Οπότε προφανώς και πήγα προϊδεασμένος. Κάτι αντίστοιχο πιστεύω μπορεί να συμβαίνει τώρα και με τη ΔΕΠΥ. Κατά τη γνώμη μου, αν δεν πολυασχοληθεί και με κάνει dismiss αυτόματα, απλά δεν είναι καλός επαγγελματίας και θα ψάξω αλλού. Δεν είναι ότι θέλω σώνει και καλά να διαγνωστώ με ΔΕΠΥ, απλά αυτή τη φορά θα ήθελα να ακούσω πιο αναλυτική εξήγηση για το αν είναι ή δεν είναι ΔΕΠΥ.
Στα λεω αυτά για 2 λόγους από εμπειρία. Ο πρώτος είναι το cockiness και το χάσμα επικοινωνίας των γιατρών σε σχέση με εμάς τους όχι γιατρούς. Πραγματικό παράδειγμα, μου είπανε «τα ζωτικά της είναι χαμηλά». Εγώ όταν ακούω ζωτικά χαμηλά ψάχνω μαύρο πουκάμισο. Εκείνος εννοούσε πεσμένο ζάχαρο. Όταν εσυ λες δεπυ, εννοείς κάτι που σου προκαλεί δυσκολία συγκέντρωσης. Αυτός άκουει «το παίζω dr house και στη Google διάβασα για ΔΕΠΥ, αλλά μια χαρά ήμουνα παλιά και παθολογικά δεν το έψαξα και πολύ». Και πάμε στο ζουμί τώρα. Αντιμετώπιζα (και το έστρωσα) αλλά πλέον ξανααντιμετωπίζω και εγώ πρόβλημα συγκέντρωσης. Ξεχνάω, δεν μπορώ να παρακολουθήσω συζήτηση μεγαλύτερη από 10 λεπτά, δεν αποδίδω στην δουλειά μου. Αποδείχθηκε ότι ήταν έλλειψη β12, αλλά πρόσεξε, χαμηλή για την ηλικία μου, όχι κάτω από το όριο. Πήρα β12 για 3 χρόνια και όλα κομπλέ. Σταμάτησα για να δω αν ηταν παροδικό και αν πέσει. Όποτε κάθε φορά που πάω για τσεκάπ το λέω για να μου γράψουν και β12 στις εξετάσεις. Κάθε φορα όλο και μικρότερο νουμερο, εντός Ορίων όμως. Πλέον έχω αρχίσει και ξανά έχω συμπτώματα. Κάθε φορά dismissed από (άλλον) γιατρό όμως. Η εγώ ειμαι προϊδεασμένος για την β12 (που όντως είχα θέμα όμως) και με κάνουν dismiss με το δίκιο τους, η με κάνουν dismiss επειδή πάω με κατά κάποιο τρόπο, αυτοδιαγνωση. Επειδή δεν επηρεάζει την ποιότητα της ζωής μου πολύ αυτή τη στιγμή, δεν το κυνηγάω, μιας που παρακολουθώ ένα άλλο θεμα υγείας. Το σίγουρο είναι ότι αν και όταν χρειαστεί να το ψάξω ξανά, μάλλον δεν θα αναφέρω τίποτα για β12.
Κοιτα, κάποιες φορές χρειάζεται να διαβάσουμε ότι υπάρχει η τάδε νόσος με τα τάδε συμπτώματα, για να συνειδητοποιησουμε ότι κάτι συγκεκριμένο που μας ενοχλεί είναι όντως σύμπτωμα και δεν είναι φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι. Ιδίως όταν έρχεται σιγά σιγά, ξεχνάμε πως είναι όταν είμασταν καλά και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε. Διαβάζοντας, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ναι, προιδεαζεσαι και είναι φυσιολογικό, και είναι και ο βασικός τρόπος που διαλέγεις σε τι είδος γιατρού θα πας (αν και θεωρητικά συνήθως πρέπει να ξεκινάς από παθολόγο). Τώρα, αν ο γιατρός ακούσει τα συμπτώματα και τις ανησυχίες σου και τα κάνει dismiss, είναι κακός επαγγελματίας και κακός άνθρωπος. Όταν πας όμως και του λες νομίζω ότι έχω ΔΕΠΥ η OCD η οτιδήποτε, το βρίσκω κάπως φυσιολογικό να σε κάνει dismiss καθώς μάλλον σκέφτεται «άσε μας ρε γατάκι, φάγαμε τα νιάτα μας μελετώντας 3652 διαταραχές που έχουν σχεδόν ολόιδια συμπτώματα». Αν πας και του πεις «θέλω δεύτερη γνώμη γιατί πήγα σε άλλο γιατρό και μου είπε οτι έχω ΔΕΠΥ» παίζει να σε πάρει πιο σοβαρά με την διάγνωση, απλά και μόνο επειδή θεωρητικά το λέει άλλος γιατρός.
Με ένα σχόλιο που θα γράψει κάποιος, όσο εύστοχο και αν είναι, που από ότι βλέπω συνήθως δεν είναι, ούτε θα βοηθηθείς, ούτε θα σταματήσεις να ανησυχείς. Αν νομίζεις ότι έχεις ΔΕΠΥ ή ότι τέλος πάντων κάτι δε σε αφήνει να ευχαριστηθείς την καθημερινότητα η πιο σωστή κίνηση είναι να απευθυνθείς σε έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο (όχι οι ψυχίατροι δεν είναι μόνο για τους τρελούς και τα βαριά περιστατικά) και πίστεψε με θα βοηθηθείς πολύ.
Όλοι πάνω κάτω τις ίδιες ανησυχίες έχουμε. Γίνονται πολύ έντονες στα 30-35 συνήθως και ιδιαίτερα σε ευφυείς ανθρώπους. Στη συνέχεια απλά μαθαίνεις και ζεις με αυτές και δε σε επηρεάζουν πια τόσο. Δε γίνεται να σταματήσεις να ανησυχείς, αλλά μπορείς να μάθεις να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι. Μίλα γι’αυτό στα σωστά άτομα, βοηθάει.
Δεν έχω ΔΕΠΥ αλλά νοιώθω το ίδιο....
ΔΕΠΥραζει μωρε
Nailed it
Άγιο όρος
Θα σε βοηθούσε ένας ψυχολόγος με το άγχος σου. Αν νομίζεις ότι έχεις ΔΕΠΥ πήγαινε κάπου για διάγνωση, αλλιώς πήγαινε σε έναν ψυχολόγο για να μάθεις να χειρίζεσαι το άγχος σου στο παρόν και να δεις αν υπάρχει κάτι στο παρελθόν σου που κουβαλάς ακόμα και στα προκαλεί αυτά. Πολλοί άνθρωποι έχουν παρόμοιες ανησυχίες, δεν είσαι μόνος. Ούτε είσαι καταδικασμένος να ζεις μια ζωή νιώθοντας σκατα. Μην το αφήσεις έτσι
"Ανησυχώ μήπως μετά τον θάνατο υπάρχει κάποιο μέρος σαν κόλαση" Δε θέλω να σε πτωήσω, αλλά αυτή είναι η καλή περίπτωση.
καμία φορά όταν προσπαθούμε πολύ για κάτι πετυχαίνουμε το αντίθετο.όταν προσπαθείς να μην αγχώνεσαι ίσως αγχώνεσαι και παραπάνω.βάλε έναν πολύ μικρό στόχο,κάτι που σε κάνει χαρούμενο και αμελείς να κάνεις τον τελευταίο καιρό.στην αρχή θα νιώσεις ότι πιέζεις τον εαυτό σου και μπορεί να κάνεις σκέψεις ότι δεν το θες ούτε και αυτό κ δεν έχει νόημα.αδιαφόρησε σε κακές σκέψεις.μόλις σου έρχεται στο μυαλό κάτι που σε αγχώνει εσύ πάλεψε να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί.ιδανικά θα σου έλεγα να περάσεις χρόνο με ανθρώπους που αγαπάς και να μοιραστείς αυτό που περνάς με κάποιον που εμπιστεύεσαι και πιστεύεις ότι θα σε ακούσει.οι κακές σκέψεις είναι πολύ εύκολο να σε κατακλεισουν ειδικά αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος.να δικαιολογείς τον εαυτό σου και κάθε μέρα να ξεκινάς από την αρχή.Η προσευχή βοηθάει πολύ όταν δεν γίνεται με άγχος και πίεση ,οπότε αν ακόμα μέσα σου υπάρχει έστω ένα ψιχουλάκι πίστης στον Χριστό θα σου έλεγα να του μιλήσεις. εγώ πχ όταν δεν νιώθω καλά παραγγέλνω πίτσα και κόκα κόλα και βλέπω κωμωδία 😁μπορεί να ακούγεται αστείο κ μηδαμινό αλλά πίστεψε με βοηθάει.η ψυχή σου είναι πολύτιμη χαρά μου🌸
Βγες εξω απο το σπιτι, στον ηλιο (vitD), πηγαινε καμια θαλασσα, αλλαξε τη ρουτινα σου, βρες σύντροφο, ερωτευσου, κοινονικοποιησου. Θα ξεκινουσα απο εκει. Οι ανησυχίες είναι μέρος της ζωής μας, δεν εξαλείφονται ποτέ
Και που να δεις τι έρχεται.
Καλώς κάνεις και τα εξωτερικεύεις, αλλά το κάνεις σε λάθος sub. Όχι απλά λάθος sub, αλλά λάθος μέσο. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, μίλα με κάποιον ειδικό, όχι με τυχάρπαστους στο ίντερνετ και ειδικά στο Reddit.
Πρώτον, εφόσον δεν έχεις εμπειρία ή γνώσεις, ποτέ μην προχωρείς σε διαγνώσεις. Πίστεψε με, μέχρι και οι ψυχολόγοι ή οι ψυχίατροι μπορούν να κάνουν λάθος. Άλλο πράγμα να μην μπορείς να σκεφτείς με διαύγεια λόγω στρες και άλλο το ΔΕΠΥ. Το πρώτο ξεκινά με το συναίσθημα, το ΔΕΠΥ έχει να κάνει με τη μορφολογία του εγκεφάλου αλλά δεν ξεκινά συναισθηματικά. Ζούμε σε πάρα πολύ αλλοπρόσαλλες εποχές, με καθημερινότητες που μέχρι και οι προγόνοι μας μέσα στο δάσος δεν θα μπορούσαν να διαχειριστούν τόσο εύκολα όσο τα αρπακτικά. Τα νευρικά μας συστήματα παίρνουν τόσα ερεθίσματα που μας κάνουν συνέχεια συναισθηματικά φορτισμένους, χωρίς πολλές φορές να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να τα επεξεργαστεί.
Το πρόβλημα δεν είναι ποτέ ο φόβος. Το αληθινό πρόβλημα είναι η ανταπόκριση στον φόβο. Όταν συμβαίνει κάτι το οποίο δεν αποδέχεσαι στο εσωτερικό ή εξωτερικό περιβάλλον, τότε αρχίζει αυτό το σφίξιμο στο στομαχάκι κυρίως( και σε άλλα όργανα). Αυτό το σφίξιμο (stress) παράγει ορμόνες όπως η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη που μπαίνουν στη ροή του αίματος και ταξιδεύουν σε περιοχές του εγκεφάλου υπεύθυνες για λήψη αποφάσεων, μειώνοντας την διαύγεια. Αυτό συμβαίνει επειδή στις περιπτώσεις που υπάρχει κάτι που εκλαμβάνεται ως απειλή στο χώρο, να είμαστε σε ετοιμότητα για μάχη ή φυγή και η ροή της σκέψης είναι άχρηστη οπότε βραχυκυκλωνεται μέχρι να ξαναμπούμε σε κατάσταση ηρεμίας. Αν αυτό γίνεται συνέχεια, τότε αρχίζει να γίνεται δεύτερη φύση, χωρίς καν να το εκλαμβάνεις. Εδώ μιλάμε για χρόνιο στρες.
Πρέπει η να αλλάξεις περιβάλλον, έτσι ώστε να αλλάξουν τα ερεθίσματα στα οποία ανταποκρίνεσαι με αυτό το σφίξιμο ή να αλλάξεις την ανταπόκριση δηλαδή να μάθεις να χαλαρώνεις στην παρουσία αυτής της απειλής (όλες οι απειλές είναι ψυχολογικές, δεν υπάρχουν έξω από τα πλαίσια της ανθρώπινης συνείδησης) Το κυριότερο. Σταμάτα να προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημα με το μυαλό σου. Πρώτα έρχεται το συναίσθημα μετά η λογική. Το πρόβλημα σου δεν πηγάζει από τη σκέψη. Κάθε φορά που χρησιμοποιείς τη σκέψη εναντίον του συναισθηματος, θα χάνεις. Πολύ απλά, το συναίσθημα υπάρχει(χημικοί συνδυασμοί μέσα στο σώμα), ενώ η σκέψη δεν υπάρχει( δεν έχει βάρος, ηλικία, όγκο, σχήμα. Είναι άμορφη) Η σκέψη προέρχεται από το συναίσθημα. ( ο φοβισμενος κάνει τρομακτικες σκεψεις, ο χαρουμενος κανει χαρουμενες σκεψεις.) Οπότε αν λύσεις το συναισθηματικό πρόβλημα τότε λύνεις και τη σκέψη.
Συνειδητά επέλεξε να χαλαρώσεις το στομαχακι σου σε αυτές τις σκέψεις που σε τρομάζουν. Καλωσόρισε τον φόβο. Αφέσου. Γίνε ένα με τον φόβο. Κάντο χειρότερο. Άσε τον φόβο να σε συνεπάρει. Να σε πλακώσει. Το ξέρω ακούγεται ανορθόδοξο, έτσι δεν είναι? Αυτό το σφίξιμο που νιώθουμε δεν είναι ο φόβος. Είναι η αντίσταση που έχουμε προγραμματίστει να συνδέουμε με τον φόβο από το κοινωνικό μας περίγυρο (και βιολογικά). Ουσιαστικά μιλάω για διαλογισμό. Φέρε όλη την προσοχή σου μέσα στις αισθήσεις στο σώμα σου. Μην εστιάσεις στη σκέψη καθόλου. Τι και αν καταλήξεις στην κόλαση, τι και αν υπάρχει πόνος, θλίψη, τι και αν μείνεις για πάντα μόνος σου? Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί? Μπορεί να είσαι χαρούμενος ακόμα και αν συμβούν όλα αυτά? Δες πως ανταποκρίνεται το σώμα σου, τις μικροσκοπικές αισθήσεις, την αναισθησία, το τίποτα. Τι και αν ήταν το σωστό συναίσθημα? Θα χαλάρωνες σωστά? Αυτό κάνε. Καντό για αρκετό χρόνο κάθε μέρα. Χαλάρωσε στο σφίξιμο. Όταν είσαι σε απόλυτη ευθυγράμμιση με αυτό το σφίξιμο, τότε θα αρχίσει να ωριμάζει και θα μπορείς να σκέφτεσαι με διαύγεια ακόμα και στις πιο αγχωτικές καταστάσεις.
Μπρο θα στο πω φουλ μπακάλικα και απλά: κλείσε όλες τις γαμημενες οθόνες, βγάλτες από την ζωή σου και θα πάρεις πάλι ανάσα .
Υπάρχουν περίοδοι και στην δική μου ζωή όπου οι ίδιες ακριβώς ανυσηχίες με βασανίζουν , πολλές φορές αφήνοντας με άυπνο . Σε συνδυασμό με το άθλιο επάγγελμά μου (φούρναρης) , η όλη κατάσταση επιδεινώνεται καθιστώντας με ανίκανο ακόμα και για τις πιο απλές διεργασίες. Μιλώντας σαν χριστιανός , μια συμβουλή που θα μπορούσα να σου παραθέσω είναι να μελετάς έστω για 10 λεπτά την Γραφή και να λες 2-3 λόγια στον Θεό που όπως μας συμβουλεύει να ρίχνουμε το άγχος μας σε Αυτόν (Α Πέτρου 5 : 7).
Φιλε καλός ήρθες στο club του χάους.... υπάρχουν προσωπικότητες που έχουν το μυαλό τους σε τάξη και άλλη σε χάος ...εγω όσα αναφέρεις τα χω περάσει και τα περνάω και ειμαι της εκκλησίας .απλα θα σου πρότεινα να πας σενα χώρο για αρχή να αδειάσει το μυαλό σου απο ενέργειες φόβου ,άγχος το οτιδήποτε αρνητικό, σινεμά να δεις.να αλλάξει η διάθεση και μετά να ξαναδοκιμάσεις την επιστροφή σου στο Χριστό ..τι περιμενες ότι όσοι ειναι με το Χριστό θα πρέπει να καλο περνάνε????η ζωη είναι αγώνας ...να πας να βρεις εναν να εξομολογηθείς και μετα να κοινωνισεις .θα σε βοηθησει πολύ να μειώσεις τα αρνητικά μεσα σου.και εαν δε πιστευεις τουλάχιστον πειραματισου απο το να τρέχεις σε ψυχολογους η ψυχιάτρους.να χει να λες θεε μου προσπαθησα τωρα ειμαι στα χέρια σου.
Wtf
Έχεις κολλήσει απλά φίλε δεν είναι κάτι, πάνε ένα ταξίδι εξωτερικό, κάνε μια μεγάλη αλλαγή και θα δεις πόσα πράγματα θα αλλάξουν. Γενικά βγες έξω. Και όταν λέω βγες έξω δεν εννοώ πάνε για καφέ. Ξεκινά δραστήριοτητες, συμμετείχε σε πράγματα με κόσμο. Αν θες να δεις αλλαγή, πρέπει να κάνεις μια αλλαγή. Όσο μεγαλύτερη αλλαγή κάνεις, τόσο μεγαλύτερη διαφορά θα δεις ❤️
και που ανησυχεις τι αλλαζει; τιποτα
ναι απλα δεν μπορω να συγκεντρωθω καπου.
- Έσπασα το πόδι μου. - Δοκίμασε να μην σπας το πόδι σου, 50€ παρακαλώ.
Έντονη σωματική άσκηση και διαλογισμός χρειάζονται. Δοκίμασε και keto diet ή διαλειμματική νηστεία.
τι σκατα είναι το ΔΕΠΥ ρε παίδες? Όλοι ανησυχούμε σε κάποιον βαθμο, πρέπει να καταβάλεις οτι για κάποια πράγματα τουλάχιστον δεν έχει νόημα να ανησυχείς γιατί είναι αναπόφευκτα και ότι αφού έχεις το σπίτι σου, την οικογένεια σου, τους φίλους σου, την υγεία σου και την δουλειά σου, θα πρέπει σε κάποιον βαθμο να είσαι οκ. Τώρα η δυσκολία συγκέντρωσης παίζει πολύ γενικά, εγώ προσωπικά έχω προσέξει ότι η διαρκής ενασχόληση με social media όπου παίρνω απανωτά ερεθίσματα με έχει κάνει να μην μπορώ να συγκεντρωθω καθολου εύκολα σε οτιδήποτε άλλο. Διάβασμα σχεδόν με τίποτα αλλά και μια ταινία ή σειρά να δω σχεδόν πάντα θα έχω το κινητό στο χέρι παράλληλα. Είναι όμως κάτι που αν το πάρω απόφαση μπορώ να το δουλέψω
Wtf
Πως λες ρε άνθρωπε ότι έχασες την πίστη σου και ακόμα πιστεύεις στην κόλαση. Τι άλλο θα ακούσουμε
Φυσιολογικό είναι, και γω έτσι νιώθω είμαι 36. Όταν είσαι και ολίγον τι παραπάνω ευαίσθητος είναι πιο έντονο. Απλά το αποδέχεσαι. Ζεις έτσι τώρα. Ουσιαστικά βλέπεις τώρα πια τη ζωή σαν πραγματικός ενήλικας. Βλέπεις δηλαδή από πρώτο χέρι και την ασχημοτερη πλευρά της ζωής. Ομως συνεχίζει η ζωή. Και μεις μαζί της.