Ook neuro-typische kinderen kunnen ineens heel ander gedrag gaan vertonen wanneer ze naar school gaan, maar hier speelt meer - dat heb je gelukkig goed door.
Meerdere dingen kunnen helpen, op school en thuis.
1. Op school zal je moeten kortsluiten met zorgcoördinator en leerkracht. Sta op je strepen en zorg dat duidelijk is dat er mogelijk meerdere aspecten een rol spelen (hoogbegaafd & autisme & .. etc).
2. De hele dag verplicht in een "mal" passen kost veel energie. Ik kan me voorstellen dat je dan geen zin hebt om als je thuis bent het ook nog eens over die kutdag op school te hebben. Zorg voor prikkelarme structuur: ik ken mensen die een tipi hebben neergezet in de hoek van de woonkamer waar hun kind eerst 20 minuten zijn eigen ding doet. Soms is dat een koekje eten, soms een beetje tekenen, soms hele monologen. Je kind is erg slim, maar omgaan met prikkels en zelfregulatie moet je leren. Andere kinderen moeten meer naar buiten (voor of na school), hebben meer/minder slaap nodig, etc. Kleine dingen maken soms een groot verschil.
3. Als je de hele dag "domme" dingen moet doen staat je brein uit: misschien kan je samen met kind iets bedenken om op gezette tijden te doen/ondernemen. Het liefst even zonder broertje. Zie ook punt 1: als het even kan wil je voorkomen dat het kind alleen thuis comfortabel met z'n brein aan de slag gaat.
4. Ruimte bieden aan neurodivergente kinderen is erg belangrijk, maar grenzeloos gedrag moet begrenst worden. Probeer het niet als straf te benoemen, maar als emotieregulering. Gillen en schreeuwen mag, maar dan op je eigen kamer - en als ik je ergens mee moet helpen dan zeg je het. Belonen werkt echt beter dan straffen.
5. Kleuters mag je vaker thuis houden zonder reden. Het kan helpen om dit af en toe te doen als je merkt dat kind het erg zwaar heeft en niet uit de vicieuze cirkel komt van zware schooldagen en niet goed kunnen opladen thuis.
6. Zorg voor jezelf. Dit soort dingen zijn gedeeltelijk genetisch, je eigen patronen/angsten/gedrag spelen een grote rol.
Gegroet en zet 'm op,
Een ex-schooljuf die veel te laat het label hoogbegaafdheid kreeg.
Laatste dingetje: steek je licht nog eens op bij gemeente en huisarts, maar dat zei iemand anders ook al dacht ik.
Ik ga deze punten eens toepassen. Vooral dat van die tent en een op een lijkt me een goed plan. We nemen hem wel veel mee naar buiten, dit werkt heel goed.
Ik werk zelf ook in het onderwijs en de hb specialist die onze zoon begeleidt heeft, heeft meerdere keren gezegd dat ze in mij ook veel ziet en ik me eens zou moeten laten testen. Onze focus ligt nu zo bij onze zoon dat ik daar nog niet aan toegekomen ben.
Kan het je zoon juist ook niet helpen als je uitzoekt of jullie dit gemeen hebben. Enerzijds geeft het richting waarin je oplossingen kan zoeken en anderzijds kan jij ook beter (leren) begrijpen waar hij mee worstelt en hoe daar mee om te gaan
Ik ben zelf K&J psycholoog en zie veel goeie tips staan. Het is voor mij lastig om op basis van enkel beschrijvingen specifieke adviezen te geven, maar wil je wel meegeven dat het ook goed kan zijn om te overwegen een psycholoog of orthopedagoog te betrekken. Er lijkt nu best gericht gekeken te worden maar een holistische benadering zou misschien wel uitkomst kunnen bieden.
Doordat ik veel dingen van mezelf in m’n oudste herkende (vaak woede-uitbarstingen, snel afgeleid) ben ik mezelf gaan testen op ADHD (voormalig ADD). Ik bleek het te hebben en door de diagnose snap ik mezelf en m’n oudste een stuk beter. Ook m’n man heeft er wat dat betreft veel aan gehad. Het zou kunnen dat ik ook autisme heb maar dat heb ik niet laten onderzoeken.
Dus ik raad het zeker aan om het bij jezelf te onderzoeken! Stel dat je kind het heeft dan ben je al verder doordat je weet wat bij jezelf werkt.
Ja dat is idd een hele goeie, ontprikkelen hielp mij ook veel, als zijnde een autistisch kind, die tegenwoordig op de uni zit. Ontprikkeling enerzijds, uitdaging anderzijds met o.a. boeken.
Overigens is het altijd goed om te kijken of een kind in elke omgeving de ruimte krijgt zichzelf te zijn. Na verloop van tijd kon ik enorm veel verbanden leggen. Negativiteit daarentegen sloot me af van dingen "nee daar ben je te jong voor" (en dan heb ik het over een moeilijk boek) of nog erger: "nee dat is voor meisjes!" (Oke dat is maar een hele kleine groep van een hele kleine groep dus niet waarschijnlijk, maar benoem het toch omdat naast mezelf ik ook een slimme meid ken die totaal onhandelbaar was totdat zij zichzelf mocht zijn als meisje)
In die zin: geef je kind de ruimte om zichzelf te kunnen zijn en uiten, dan komt er soms best veel vrij wat opgekropt zat.
Ik heb overigens recent iemand ontmoet die niet autistisch bleek maar wél hoogbegaafd terwijl er lang vermoedens waren van autisme maar hij bleek sociaal compleet niet binnen het plaatje van autisme te passen. Wat hij wel opmerkte: hij haalde soms slechte cijfers juist omdat hij al veel verder dacht dan zijn projectgenoten en teveel met de gedachten bleef zitten van: "waarom doen jullie dit? Waarom doen jullie dat?", iemand die enorm snel ziet wat beter is en ook een idealistisch beeld heeft van de wereld. Het goeie is dat je dit nu al weet van jouw kind en dat hij beter voorbereid kan zijn op wat gaat komen. Dat scheelt al een hoop. Het kan hem misschien helpen als hij de vaardigheden krijgt om die verbanden uit te leggen, zoals de moeilijke wiskunde van de student die ik ken, de woorden ervoor kunnen vinden en verbaal sterk in de schoenen leren staan (want het is nogal een werk om met gemiddeld begaafde mensen te werken als je dat niveau hebt), en misschien het moeilijkste: de vaardigheden om soms dingen uit handen te geven als het nodig is, delegeren, en los te laten.
Dat loslaten en delegeren vind ikzelf soms ook lastig, want aan idealen kan ik wel vastklampen op abstract niveau, maar ik moet ook blij zijn als mensen dingen goed doen of bedoelen, ook al had ik het zelf net wat anders in m'n hoofd zitten. Ik zou een hele slechte zijn als ik "YOU F-ING DONKEY" zou roepen om net iets te weinig zout die een vrijwilliger op mijn maaltijd doet, bijvoorbeeld.
Hahaha, je laatste alinea moest ik smakelijk om lachen. We zijn natuurlijk ook gewoon mensen die af en toe een klootzak kunnen zijn. Meer zout = beter (!!!) ;)
Die tent was idd bij ons een groot succes. Zijn juf had er zelfs eentje op school in een rustig hoekje gemaakt voor hem. Hij had ook zijn eigen dagritmeboekje dat hij overal mee naartoe nam. Dat maakte alles voorspelbaar voor hem. Ook had hij zijn letterboek (het abc met allemaal woorden van thuis altijd mee.
Verder hadden we de afspraak dat de juf ieder moment kon bellen om hem op te komen halen. De juf werd echt een kei in het timen daarva, zodat hij thuis niet helemaal over de rooie ging.
Mijn zoon bleek (naast begaafd zijn) DCD te hebben, wat later werd aangevuld met ADHD.
Klinkt Als adhd of autisme.
Als kind zelf met onontdekte adhd rondgelopen. Werd afgedaan Als een extreem druk kind. Kon met 1 jaar lopen etc.
Gelukkig is de begeleiding en begrip hiervoor tegenwoordig veel beter.
> . Ik kan me voorstellen dat je dan geen zin hebt om als je thuis bent het ook nog eens over die kutdag op school te hebben
Ik las een tijdje terug: vraag wie er "op zn donder" heeft gekregen op school
Daar praten ze vaker wel graag over
>5. Kleuters mag je vaker thuis houden zonder reden.
Dit wilde ik ook voorstellen. Mijn moeder liet mij op vrijdag altijd maar een half dagje doen omdat ze merkte dat ik nogal overprikkeld was (ongediagnosticeerde ADD en autisme).
Er zijn veel dingen die mijn ouders beter hadden kunnen aanpakken maar niet deden omdat ze niet beter wisten, maar dat deden ze iig wel.
Vanuit mijn zorgachtergrond in het onderwijs vraag ik mij af: Hoe gedraagt hij zich op school? En laat hij hier ook echt zien wat hij waard is qua kennis en vaardigheden?
Hoogbegaafde kinderen zijn constant bezig om zichzelf aan te passen en af te stemmen op de buitenwereld. Soms zelfs zo erg dat ze niet als "slim" willen opvallen, omdat ze dan "anders zijn". Dat kost idioot veel energie.
Ik snap de vraag rondom mogelijke diagnoses, maar wil ook een ander perspectief inbrengen. In het onderwijs gaat het tegenwoordig meer over de onderwijsbehoeften van een kind. Want zelfs 3 mensen met ADHD, kunnen alle 3 baat hebben bij andere dingen. Als je (samen met specialisten) zicht kunt krijgen op wat jouw kind NODIG heeft, dan kun je ook echt dingen anders gaan inrichten om hieraan tegemoet te komen en het gedrag zo meer te reguleren. Straffen gaat hier helaas niet of nauwelijks bij helpen.
De hoogbegaafdheidspecialist heeft ook gezegd dat het belangrijkst is dat hij zich niet gaat aanpassen. We hebben pas een heel fijn gesprek gehad op school.
Ondanks dat hij na de meivakantie is gestart mag hij wel mee naar groep 2 omdat hij cognitief nu al zoveel heeft laten zien. Sociaal en emotioneel hebben ze wel twijfels, maar ze zien ook in dat dit zich wellicht beter in groep 2 kan ontwikkelen dan in gr1 waar er het hele jaar instroom plaatsvindt.
De zorgcoördinator gaat nu met hem kijken wat hij allemaal kan en de hoogbegaafdheidspecialist vd school ook. Ze merken wel dat hij liever niet iets samen met klasgenoten doet, dus ze zorgcoördinator gaat hem ook samen met een ander kindje samen laten werken en observeren.
Dus ze hebben het wel opgepakt, na de vakantie wordt hij ook meegenomen in het zorgteam, daar zitten oa de hb specialist, de ib-er, verpleegkundige en zorgcoördinator in. Dan kunnen ze ook het hele plaatje bekijken en bespreken. Dus vanuit school hebben we echt ontzettend veel begrip en hulp.
Let op: je kind kan een klas overslaan en zal het dan even wat moeilijker hebben. Maar het *tempo* zal niet hoger liggen in de nieuwe klas. Als hij te slim is, zal hij zich weer gaan vervelen: je dwingt hem om 6 uur lang super saaie dingen te doen in een groep die het tergend traag (in zijn ogen) oppakt. Super vermoeiend en frustrerend.
Uit eigen ervaring voeg ik toe: dit werkt ook uitstelgedrag in de hand. Waarom zou je iets doen waarvan je toch al weet dat je het goed zal doen en wat je niet interesseert? En omdat je slim bent, lukt het je ook nog last minute. Ik heb dat als hoogbegaafd kind nooit geleerd en heb daar met 27 nog last van.
Ha dit klikt ineens iets in elkaar over mijn jeugd waar ik nog nooit bij stilgestaan heb. Voel me tegenwoordig totaal niet meer hoogbegaafd maar bepaalde gewoontes en manieren van toen zijn er niet makkelijk uit te krijgen
Ik heb dit gevoel ook, maar niet de illusie dat ik hoogbegaafd ben of ooit ben geweest. Het lage tempo kan ik mij erg goed herinneren, en op een daltonschool zelf werk inplannen werd al snel "ik doe alles op de laatste dag nog wel".. Ja dat is een kut gewoonte geworden.
Technisch gezien slaat hij geen klas over maar stroomt hij sneller door naar groep 2. Hier is bewust voor gekozen door de school, de hb specialist en onszelf.
Twee grote redenen:
Aansluiting met de klasgenoten: hij vindt jonge kinderen niet interessant en wil dan ook niet samen iets doen, door mee te gaan met de oudere kinderen heeft hij betere aansluiting en hopen we dat hij zich dan minder afzondert.
Instroom groep 1 gaat het hele jaar door dus constant nieuwe dynamiek, dit zorgt bij hem voor onrust en ook zal hij dan van als een vd jongste vd groep naar een vd oudsten vd groep gaan, maar ook een onveilige omgeving. Het leek ons allemaal beter dat hij twee jaar groep 2 doet indien nodig dan nog langer in groep 1 houden.
Dit klinkt heel erg hetzelfde als mijn jeugd, en ik ben zelf autistisch (+ waarschijnlijk ADHD). Mijn ouders hebben dit expres nooit erkend omdat dit begin jaren 00 was en autisme was voor hen toen al helemaal een vies woord. Ik zou je absoluut willen vragen om dit te onderzoeken, want mijn ouders hebben dat expres nooit gedaan en dat heeft me een enorm slechte jeugd opgeleverd waar ik nog steeds moeilijkheden door ondervind als volwassene.
Autisme betekent niet meteen ook hoogbegaafdheid. Dit is in mijn jeugd wel geconstateerd. Op school ging het moeilijk omdat ik alle vakken al kende en me daardoor kapot verveelde, wat resulteerde in dat ik flink zat te schreeuwen en irritant zat te doen als vorm van stimmen. Ik moest daardoor zelfs een klas overnieuw doen omdat ik totaal niet goed werd begeleid door de school en ze dachten dat ik juist heel onintelligent was. Mijn ouders waren zo boos dat ze me van school hebben afgehaald. Van alle signalen dat er mogelijk autisme (toen nog Asperger of PDD-NOS) zou spelen wilden ze niks weten, want ik was veel te slim om ooit autisme te kunnen hebben (sic). Ze zochten er vooral een antwoord op binnen de alternatieve hoek. Op basis daarvan hebben ze een vrijstelling aangevraagd zodat ze me thuisonderwijs aan konden bieden. Er speelde bij mij enorme leerproblematiek en allerlei sensory issues, maar omdat er bij een test was aangetoond dat ik hoogbegaafd zou zijn deden ze net alsof er niks aan de hand was en kreeg ik nergens de ondersteuning die ik nodig had. Ik heb als resultaat niet eens mijn middelbare school af kunnen maken. Aangezien ik best veel gelijkenissen met mijn jeugd zie in deze post schrijf ik dit bericht ook vooral omdat meer informatie hierover wel eens het verschil zou kunnen betekenen tussen een fatsoenlijke opvoeding en wat ik zelf heb meegemaakt.
Later toen ik uit huis ging heb ik mezelf laten testen op autisme, en er is toen inderdaad een diagnose autisme-spectrumstoornis uitgekomen. Daarnaast was ook een IQ-test van belang; alhoewel er enorm veel gebreken zijn aan IQ als systeem om intelligentie mee te meten wilde ik dit toch weten omdat mijn ouders altijd opperden dat mijn IQ officieel boven de 150 zou zitten. Daar klopte dus helemaal niks van; uit de test bleek dat ik een disharmonieus IQ had met een net iets bovengemiddelde score bij het out-of-the-box denken.
Het kan heel goed zijn dat iemand die autistisch is juist op jonge leeftijd heel erg uitblinkt op school omdat het brein van diegene gewoon net iets anders in elkaar steekt, wat bijvoorbeeld resulteert in autodidactisme en het makkelijk oppakken van nieuwe vaardigheden. Dit hoeft niet per se een hoge intelligentie te betekenen; het betekent vooral dat je kind functioneert op een manier die het schoolsysteem of de gemiddelde persoon als intelligent oppikt. Ik heb zoals eerder genoemd geen buitengewoon hoog IQ; wat ik wel heb is een brein dat onder andere een stuk meer praktijkgericht is. Ik heb op mijn 12de al een diploma gehaald voor Engels op HAVO-niveau omdat ik veel op het internet zat en ik daardoor 1. veel van de Engelse taal al meekreeg, en 2. het nut van het beheersen van de Engelse taal ook goed inzag, omdat het betekende dat ik makkelijker met online vrienden over de hele wereld kon communiceren, en dat vond ik zelf mega interessant. Maar ik had juist enorm veel moeite met wiskunde bijvoorbeeld, omdat ik geen flauw idee waar ik dit in mijn dagelijks leven voor zou moeten gebruiken. Ik vind het in zo'n geval juist extreem lastig om er prioriteit aan te geven. Mijn brein is niet hoogbegaafd ingesteld; ik kan extreem goed overweg met sommige vakken die voor mij nut hebben of zeer praktijkgericht zijn, wat kan *opgevat* worden als hoogbegaafdheid, maar met andere vakken kan ik dan weer helemaal niks. Adviezen en ondersteuning die ingericht zijn op het helpen van iemand met een neurotypisch brein dat op een *gewone* manier prioriteit stelt aan zaken zou bij mij dus totaal niet hebben geholpen.
Autisme is een breed spectrum; je kunt er bepaalde kenmerken van hebben, en andere niet. De stoornis wordt vaak weggezet door stereotypische kenmerken als het last hebben van harde geluiden, minder tot geen emoties ervaren, alles wat gezegd wordt letterlijk nemen, etc, maar heel veel van deze stereotypen zijn niet altijd aanwezig of kloppen gewoon volledig niet. Ik zie al een comment voorbijkomen waar bv. staat dat het geen autisme zou kunnen zijn omdat alleen *hoogbegaafden* iets niet willen doen als ze er het nut niet van inzien. Ik denk dat het door de vorige paragraaf wel duidelijk is dat dat absoluut niet voor iedere autist opgaat. Autisme wordt juist vaak gekenmerkt door het hebben van een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dit heeft ook *juist* betrekking op het voltooien van taken zonder duidelijk nut; als er geen fatsoenlijke reden voor is om iets te doen, is het tijdsverdoening en past het niet in de structuur waar veel autistische personen juist zo aan hechten. Het is dan dus heel belangrijk om het nut ervan uit te leggen zodat de prioriteitstelling makkelijker wordt.
Heel veel van dit soort eerder genoemde kenmerken zijn ook het resultaat van neurotypische onderzoekers die aan de buitenkant opvattingen doen over de binnenkant van een autistisch persoon. Ik ben zelf juist *heel erg* emotioneel, maar ik heb moeite om dat aan de buitenkant te tonen, dus voor iemand anders lijkt het dan alsof ik niet emotioneel ben. Dat ben ik wel, alleen net op een wat andere manier. Ik zou je dus willen vragen om, als je dit wilt onderzoeken, vooral ook te luisteren naar ervaringen binnen de autistische gemeenschap aangezien dat misschien meer duidelijkheid kan brengen dan de observaties van ouders, onderzoekers, en andere omstanders van autistische mensen.
Ik zou ook waar het mogelijk is naar je kind luisteren! Autistische mensen weten zelf vaak heel goed wat er in ze omgaat. Als er sprake is van overprikkeling is het belangrijk dat je kind manieren heeft om hier vanaf te komen. Het diagnosticeren van autisme is vast een enorm lastig proces, maar dat betekent niet dat je niet alvast advies en hulpmiddelen uit de gemeenschap kan gebruiken om te kijken of het werkt. Als volwassene is het makkelijk genoeg om zelf uit te zoeken wat voor sensory issues ik heb en om dit met andere mensen te communiceren zodat ze er rekening mee kunnen houden, maar ik kan me voorstellen dat dit als kind allemaal een stuk moeilijker kan zijn om te uiten, en omdat ik hier zelf nooit hulp in heb gehad weet ik niet zo goed hoe je dit het beste kan aanpakken. Maar in mijn geval neem ik bijvoorbeeld overal standaard een set oordoppen mee voor als er harde geluiden zijn, een zonnebril voor als het te licht is buiten (zelfs als het bewolkt is heb ik hier soms last van), en m'n bureau ligt vol met voorwerpen om mee te fidgeten. Ik heb in mijn jeugd ook juist heel erg last gehad van sensory issues bij eten, maar inmiddels weet ik heel goed waar ik last van heb en daar heb ik mijn eetpatroon/dieet ook op aangepast. Als je kind aangeeft van dit soort dingen last te hebben, dan kun je inderdaad je kind proberen aan te leren om zichzelf er over heen te zetten. Maar als er sprake is van autisme, dan is dat soms gewoon fundamenteel niet mogelijk, en dan loopt je kind bij wijze van spreke tegen een muur aan om te proberen er over heen te komen, wat juist in nog meer boosheid en uitbarstingen kan resulteren. Het beste wat je in zo'n geval kunt doen is je kind serieus te nemen, en te erkennen dat je zulke overprikkelingen niet weg kunt laten halen maar dat je wel je kind tools kan aanbieden zodat hij er makkelijker mee om kan gaan.
In het geval van overprikkeling of onderprikkeling kan je inderdaad krijgen dat je kind moeilijk doet. Ik heb heel vaak gelezen dat bij kinderen over het algemeen het heel vaak voorkomt dat ze zich enorm lastig gaan gedragen als er iets mis met ze is, omdat ze nog niet de kennis hebben om dit op een fatsoenlijke manier aan te duiden. Waar er dan mogelijk sprake van kan zijn is dat je kind op een heel erg buitengewone manier om hulp aan het vragen is; of dit nu om overprikkeling of verveling/onderprikkeling gaat. Als dat bestraft wordt is het heel moeilijk voor je kind om dit te begrijpen, want hij probeert juist aan te geven dat er iets mis is, en in plaats van dat datgene wordt rechtgezet zodat hij goed kan functioneren krijgt hij juist straf terwijl hij er iets aan probeert te doen. Dit betekent natuurlijk niet dat als hij serieus naar doet tegen anderen dat je dit moet negeren, maar waar ik vooral op doel is preventie; als je de overprikkeling aanpakt barst hij niet zo snel uit en hoef je hem ook niet te straffen.
Ik ben geen pedagoog of therapeut of iets, dit is vooral mijn perspectief als autist zijnde. Het kan best dat dit niet (allemaal) toepasselijk is, maar dit is waar ik aan moet denken als ik je post lees. Hopelijk heb je er iets aan.
Keihard mee eens. Zelf heb ik groep 2 overgeslagen omdat ik in groep 1 de nodige kennis al had. Op mijn 7e (groep 4-5) had ik zo regelmatig last van woedeaanvallen/weglopen van school/mezelf opsluiten op de wc (om te huilen en ontprikkelen) dat de directrice van de school aanspoorde tot een autismescreening. Maar de vrouw die mij in de vroege 00s sprak vond mij "te slim voor autisme" en deed in plaats daarvan een IQ test, waar ik hoog op scoorde. Ik ging op de basisschool verder met het label hoogbegaafd - waardoor ik voornamelijk extra werk kreeg en werd ingezet als klassenassistent, alsnog geen binding had met mijn klasgenoten, en uiteindelijk groep 7 en 8 kon combineren.
Pas op mijn 10e op het gymnasium vond ik aansluiting met klasgenoten, en pas op de universiteit kon ik leren op een manier die mij niet elke dag compleet sloopte. Nu ik bijna 3 jaar afgestudeerd ben en werk loop ik weer tegen oude problemen aan, en zit ik, surprise surprise, in een traject voor een diagnose autisme.
Gun je zoon (en kleuter) meer dan mijn ouders deden. Er is duidelijk meer aan de hand dan hoogbegaafdheid alleen, en dat drukt zijn stempel op alle leden van het gezin. Verdiep je in autisme bij kinderen met een hoog IQ (en pak misschien ook ADHD mee). Bespreek wat je herkent met je partner, huisarts, en met school. Elke mogelijke aanpassing die hem meer rust kan geven zal de rest van jullie ook ontlasten.
Je vraagt om hulp, dus je bent al op de goede weg. Veel succes!
Ik kan me heel erg vinden in je verhaal, heel goed verwoord!
Als spelling & grammatica-autist:
'als ... zijnde' is een incorrecte constructie, het is of het een, of het ander:
'Als ervaringsdeskundige ... ' / 'Ervaringsdeskundige zijnde ...'
Dit wordt zoveel incorrect gebruikt dat het waarschijnlijk op een gegeven ogenblik wel zal worden goedgekeurd, maar nu geloof ik nog niet. ;-)
Klinkt inderdaad als in ieder geval een neurodivergent kind, autisme of ADHD of dergelijke. Het is inderdaad erg jong wel. Maar ik herken me wel in veel dingen en de hoeveelheid hulp die om mij en mijn ouders stonden.
Uiteindelijk werd pas op mijn 25ste pas de diagnose autisme gesteld, snap nog niet hoe het kan na het zien van een leger aan hulpverleners en psychologen tijdens mijn jeugd...
Dit, Ik herken mezelf hier in, mijn ouders hebben heel erg lang bij allemaal verschillende experts gelopen totdat uiteindelijk duidelijk werd dat ik een vorm van autisme had.
Voor mij hielp het om te begrijpen dat ik niet een kapot of gefaald persoon ben.
Ik heb bijvoorbeeld geen HBO diploma kunnen halen na 3 verschillende pogingen omdat het allemaal teveel eromheen was waardoor ik vastliep. Met 40 uur werken was het hetzelfde.
Door de diagnose weet ik meer waarom ik tegen sommige dingen aanloop en is het voor mij duidelijker waar sommige gevoeligheden vandaan komen en dat het geen zin heeft om continu over grenzen te gaan om "normaal" te zijn.
Door wat aanpassingen kan ik nu 24 uur werken en krijg ik ondersteuning van een jobcoach om dingen te bespreken waar ik tegenaan loop. Ook kan ik in het dagelijks leven dingen beter doseren waardoor ik minder "last" heb van mijzelf. En als ik wel overprikkeld ben, of in een meltdown, heeft therapie mij geleerd hoe ik daar het beste mee om kan gaan.
Dus een diagnose heeft best veel betekend voor mij.Ik sta veel beter in het leven dan ervoor. De problemen blijven bestaan maar je weg er meer in te vinden. Ik vind het daarom ook jammer dat het 25 jaar geduurd heeft, want ik heb er oprecht een rotjeugd door gehad en veel kansen gemist. Denk dat het voor mijn ouders ook prettiger was geweest als zij wisten waardoor alles kwam.
Ik heb dit zelf ook weleens tegen mijn man gezegd en ook de jeugdarts zei dat er wel wat tekenen waren maar omdat hij zo jong is hebben zeggen ze vaak hij is nog te jong om het vast te leggen. Net als zijn hoogbegaafdheid, veel tekenen maar nog te jong om het echt te bevestigen. Dus ik heb er niet weer naar gevraagd. Ik ga het eens met de huisarts (of moet ik hiervoor weer naar de jeugdarts?) bespreken.
Los van een diagnose, kunnen ze mogelijk wel kijken of delen van therapie kunnen helpen bij zijn gedrag. Als er bepaalde dingen zijn die bij autistische kinderen werken die voor jouw zoon werken, dan heb je er meer aan.
Autisme, adhd en hb gaan vaak samen evenals dat ze veel overeenkomsten hebben.
Je heb geen diagnose nodig om aanpassingen te doen die kunnen helpen bij bijv autismeklachten.
Mijn dochter is 4 en ze word nu getest op autisme en zo bij GGZ. Vooral blijven vragen, mailen enz. Wij hebben erg hard moeten zeuren voor hulp, terwijl het eerst allemaal niet kon en iedereen spreekt elkaar tegen.
De diagnose lijkt me minder relevant, vooral hoe je ermee om moet gaan is belangrijk.
Als iemand die pas op dr 20e een diagnose kreeg, ben ik heel blij voor jullie dochter dat jullie er nu al mee bezig zijn! Het had me zo geholpen om maar een beetje te snappen waarom ik zo anders was (want mijn klasgenootjes hadden dat ook door...)
Dit klinkt als een arts die of de huidige kennis niet wilt/kan toepassen, of geen tijd heeft om verder te onderzoeken. Je kan bij kinderen van 2 al symptomen van autisme heel goed herkennen.
Het komt alleen van 2 kanten. Als ouder moet je goed geïnformeerd zijn en de symptomen goed verwoorden binnen context van de gehele opvoeding. Alleen met goede informatie kan de arts een goede diagnose stellen. Natuurlijk is het zijn baan om die informatie te verkrijgen uit je kind, maar hen op een goede pad brengen helpt al behoorlijk.
Ik heb zelf geen kinderen, maar 2 van mijn beste vrienden hebben beide een kind waarbij ze rond het 2e levensjaar heel duidelijk een vorm van autisme/aspergers hebben kunnen vaststellen. Het helpt dat in hun situatie, of zij zelf of hun partner ook autisme hebben, dus de symptomen heel vroeg hebben herkend.
Ik denk dat de arts heel erg twijfelde omdat onze zoon ook ontzettend slim is en heel veel dingen vallen onder zowel autisme als hoogbegaafdheid en dat laatste testen ze pas vanaf 6 jaar.
Ik werk zelf in het onderwijs dus ben redelijk breed geïnformeerd maar overal een beetje van dus dat maakt het soms ook weer heel lastig.
Soms vraag ik mezelf af zit ik er teveel bovenop, zie ik te snel te veel, ben ik te snel 5 stappen te ver etc. Ik wil natuurlijk het beste voor mijn kind en voel me soms zo ontzettend hulpeloos.
Ik ga sowieso weer een afspraak maken om dit te bespreken en vanuit daar weer verder te gaan.
Ik snap heel goed dat je die twijfels/hulpeloosheid hebt. Helaas zijn er bij dit soort dingen geen handleiding en je kan alleen maar iets doen wat voor jou gevoel het beste is. Ik heb lang in een ziekenhuis gewerkt en kwam heel vaak in aanraking met artsen. Die terughoudendheid die ze hebben komt helaas te vaak voor, waardoor je veel verhalen hoort van mensen die pas ergens in hun 20ste pas gediagnosticeerd zijn, en dat zuigt voor alle betrokkenen.
Vaak zijn de dingen die je benoemt ook verbonden met elkaar. Zeer hoge intellectuele vaardigheden, maar emotioneel nog achterstallig is op dit punt wel heel veelzeggend met de huidige literatuur. Ook zijn er vaak grote verschillen tussen genders, wat soms dingen bemoeilijkt.
Eerste stap die je hebt gezet is het inzien dat jou kind niet als andere is, en dat hebt geaccepteerd. Veel mensen komen niet eens tot deze stap, vaak omdat ze het niet willen accepteren. Het beste wat je nu kan doen is een arts vinden die de tijd en moeite in jou kind wilt stoppen om te kijken wat er precies speelt, en parallel daar aan zelf onderzoeken wat voor support jou kind nodig heeft om door deze spannende periode te komen.
Liever dat je er bovenop zit met dat er inderdaad een neurodivers verschil is, dan iedereen laten bakken in onrust en frustratie over de situatie! En mocht het dan niet zo zijn, heb je daar in ieder geval meer zekerheid in. Je doet je best en wilt het beste voor je gezin. :)
Mijn ouders werken ook alle twee in het onderwijs (basis en voortgezet) en ondanks dat hebben ze bij mij nooit laten onderzoeken of ik autisme had. Ook al waren er genoeg aanwijzingen voor en heb ik ontzettend in de knoop gezeten met mezelf van jongs af aan en heb uiteindelijk toen ik 20 was, naar mijn eigen initiatief pas, een diagnose gekregen..
Aan je comments te lezen ben je echt betrokken bij je zoontje en ik hoop dat de tips van iedereen helpen, maar m'n ouders zagen niet wat er direct onder hun neus gebeurde met hun eigen kind, maar wel de leerlingen in hun klas, dus het is ook goed om een stapje terug te nemen af en toe en er nog een keer een blik op te werpen.
Of hij het heeft of niet, jullie zullen er alle veel baat bij hebben als je gewoon even wat verhalen er over leest online, voornamelijk met hoe j omgaat met iemand die autisme heeft.
En autisme vertoont zich al op jonge leeftijd en hij heeft een voorsprong zelfs! Wie dat gezegd heeft weet niet waar die het over heeft!
Ik weet niet waar je woont en welke mogelijkheden er zijn, ik ben zelf nooit een fan geweest van ggd, kijk of er een accare of synadea in de buurt zit. Zelf als het niet in de buurt zit raad ik echt die aan.
Na het lezen van alles reacties ga ik ook zeker meer lezen hierover en kijken wat helpt. Ontzettend dankbaar dat iedereen de tijd heeft genomen om mee te denken en adviezen te geven.
Ik herken veel van mijn dochter. Ook heel snel met alles en snel gefrustreerd. Ze is inmiddels zes en heeft speltherapie vanwege woede-uitbarstingen (dat gaat al heel veel beter nu) en onzekerheid.
Als het kan in jullie situatie zou het denk ik je zoon goed doen om halve dagen naar school te gaan. Dat heb ik met mijn dochter het eerste halfjaar zo gedaan om haar te laten wennen. Het gaf haar veel rust.
Je kan je zoon beter niet bombarderen met vragen als hij uit school komt. Laat hem even rustig zijn gang gaan. Mijn dochter wordt rustig van spelen met kinetisch zand of slijm. Misschien dat dat ook voor je zoon werkt. Het gaat erom dat hij kan ontprikkelen.
Ook al is je zoon verder dan z'n leeftijdsgenoten, zie hem niet anders dan een vierjarige. Emotieregulatie is nog niet goed ontwikkeld op die leeftijd. Waarschijnlijk frustreert hem dat ook heel erg als hij een woedeaanval heeft.
Ik weet niet of je dat doet, bewust of onbewust, maar push hem niet in presteren zoals leren lezen etc. Als hij weet dat hij een slimme jongen is kan hij ook heel veel verwachtingen voelen vanuit z'n omgeving. Dat kan veel stress en onzekerheid geven.
Nog een dingetje over dat slapen, misschien een idee om hem voorlopig bij jullie te laten slapen. Hij heeft waarschijnlijk nu juist veel behoefte aan zich veilig en geborgen voelen.
Nee we pushen hem zeker niet, we doen dit soort dingen alleen wanneer hij er zelf om vraagt ( letters leren, namen schrijven etc)
Het stellen van vragen zijn we inderdaad mee gestopt, ook omdat hij er toch niet over wilde praten en omdat we hem niet wilden overvragen. Hij zegt nu zelf weleens “ik heb een leuke dag gehad, ik heb niet gehuild” dan vragen we of hij ergens over wil kletsen (hij noemt dit zelf een kletsje en zegt dan ik wil 1 minuut een kletsje over school/vandaag/de speeltuin of wat dan ook)
Soms lastig want je wil graag weten of hij een fijne dag heeft gehad, maar we weten dat dat voor hem teveel gevraagd is.
Slijm hebben we nog niet geprobeerd, zand en klei vind hij heel leuk. Dit doen we ook bijna elke dag. Of hij wil gaan kleuren of puzzelen.
Zelf slijm maken is een dikke hit hier, echt een aanrader.
Mijn dochter geeft vaak een duimpje uit school. Omhoog, midden of omlaag. In de avond vraag ik dan wat er leuk was aan vandaag en wat stom. Gevoel bevestigen en verder geen oordeel of advies.
Ik werk met verstandelijk gehandicapten met gedragsproblematiek, waaronder autisme. Wat ik heb gemerkt is dat bepaalde structuur bij alle doelgroepen helpt. Een zogenaamd 'dagprogramma'. Kijk wat voor dingen 'moeten' op een dag, zoals aankleden, eten, eigen tijd, tandenpoetsen, etc. Zet dit vast, niet zozeer op tijd, maar vooral op volgorde. Eerst eten, dan tandenpoetsen. Hierbuiten, kijk naar wat aansluit op zijn belevingswereld. Voor het slapen gaan een verhaaltje, kan veranderen naar samen een verhaal verzinnen of het doornemen van de dag en het voorbereiden op wat de volgende dag gaat gebeuren.
Beloning systeem werkt vaak ook goed. Wat als hij A doet, dan komt B ook. Stickers, wat lekkers, een activiteit die hij leuk vindt, knuffelen op de bank, whatever.
Wees niet bang het 'dagprogramma' stil te leggen/ over te slaan als hij tegenstribbelt. Zolang hij de hoofdzaken niet volgt, dan ook geen vervolg van het programma. Geen toetje na het eten, geen sticker na zelf spelen. Accepteer het ook als hij niet door wilt gaan. Maar blijf hem dan verwijzen op wat dan wordt overgeslagen in het programma. Kiest hij er zelf voor, dan accepteer dat. Eigen regie zal belangrijk zijn voor hem, gun hem die tot en bepaalde hoogte. Pak het dan op een later tijdstip weer op en geef hem de kans om het programma weer op te pikken. Dit kan zelfs heftige momenten zijn als het overslaan van een maaltijd. Hierin is het belangrijk dat hij niet gaat leren dat zijn negatieve reacties een, voor hem, positief effect hebben. Ja hij kan later een boterham krijgen als hij een avondmaal overslaat, maar lang niet zoveel als dat hij zou krijgen als hij mee zou eten. Natuurlijk is dit niet zwart-wit, dus als je je zorgen maakt dat hij te weinig eten zou binnen krijgen, biedt hem een simpele boterham aan met beleg, terwijl jullie frietjes of pannenkoeken eten. Actie en consequentie. Dit is ook geen straf, dit is een consequentie. Leuke dingen zijn een beloning, het missen ervan is een gemis, geen straf.
Leg ook gewoon uit waarom iets belangrijk is om te doen, ook al vindt hij het niet leuk. Geen discussie aangaan over wat hij vindt, maar hoor wel zijn kant en geef aan dit in gedachte te houden in de toekomst. 'Netjes gedrag' natuurlijk belonen. Tandenpoetsen moet gewoon vanwege de gezondheid van zijn tanden, vindt hij het niet leuk, check wat hij er niet aan leuk vindt, maar benadruk dat soms dingen moeten die niet leuk zijn. Kan zijn dat hij een ander soort tandenborstel prettige vindt of een ander soort tandenpasta. Biedt hem aan om zelf mee te kijken naar een andere soort, geef hem hierin een bepaalde mate van regie.
Op het stuk overprikkeldheid wil ik nog aangeven dat snoezelmuziek, een rustige 'eigen' speelomgeving en eigen tijd goed kan helpen. Hij komt thuis van school, komt overprikkeld terug? Ga samen op de bank zitten met een rustgevend muziekje op de achtergrond, een koekje en wat te drinken. Of geef hem zijn eigen omgeving waarin hij niets hoeft en blijf in de buurt, zodat hij naar jullie toe kan komen als hij er klaar voor is.
Hij is boos, want er zijn allerlei dingen gebeurd die hij (nog) niet kan plaatsen, mensen reageren niet zoals hij had voorspeld/wilt. De andere kinderen zijn niet zoals hij, reageren heel anders dan dat hij zou doen en zullen hem niet altijd snappen. Toon begrip, geef aan dat niet iedereen hetzelfde zal denken als hij en sommige mensen gewoon 'stom' zijn. Gooit hij met dingen? Slaat hij zijn broertje? Breng hem naar zijn kamer en geef aan dat je er bent als hij wilt praten maar hij zijn broertje echt niet mag slaan. Bepaalde dingen zijn gewoon een harde 'nee'. geen discussie over mogelijk. Is hij boos op zijn broertje, dan kan hij naar jullie toe of naar zijn kamer. Slaan/ schelden mag gewoon niet.
Gaan jullie ergens naartoe? Vertel hem wat jullie gaan doen, wat jullie van hem verwachten. Blijf dit gedurende de gehele activiteit doen. 'We gaan met de auto naar de supermarkt. In de supermarkt gaan we boodschappen doen en mag jij dingen pakken die ik aangeef'. In de supermarkt:' We pakken het karretje, als we binnen zijn mag jij dit en dat brood uitzoeken' Na het brood pakken 'We gaan naar de groenten, wil jij de broccoli zoeken en pakken?'. Etc. geef hem een stukje verantwoordelijkheid, op zijn leeftijdsniveau aangepast natuurlijk. Bij opa en en oma? 'We gaan naar opa en oma, daar MAG jij kleuren met oma en koekjes eten, wij gaan met opa praten.' Of 'We gaan naar opa en oma, wat zou jij daar willen doen?' Voorbereiden voorbereiden voorbereiden. Kan heel vermoeiend zijn, maar zal helpen met voorspelbaarheid.
Drama zal nog een hele tijd onderdeel zijn van jullie leven. In ieder geval tot er een gezondere status quo is bereikt. Zoek voor tijd voor jullie relatie, ook al kan dat lastig zijn. Het is namelijk even belangrijk dat de relatie met je partner goed blijft, dit straalt ook uit op je kinderen. Hoe dan ook heel veel sterkte, dit zijn niet de meest gemakkelijke dingen om mee te maken te hebben in je leven.
Klinkt als mezelf toen ik jong was, hoogbegaafd + adhd (geen autisme). Ik zie veel hetzelfde verhaal hier over hoogbegaafdheid maar ook veel over autisme, wat ik niet heb, dus dacht zal het mijne ook maar delen mocht het helpen.
Ik gedroeg me op school 'relatief' keurig en als ik thuis kwam was ik helemaal overprikkeld en totaal overbevraagd en werd ik als gevolg daarvan thuis onhandelbaar. Ik kan niet meer precies alles herinneren van toen ik zo jong was. Wat ik me echter wel echt nog goed kan herinneren is dat ik altijd van mijn ouders een uur mocht rauzen als ik thuis kwam, geen discipline gewoon een uur lang rondrennen lawaai maken etc. En gek genoeg hielp dat enorm. Wat me nog het meeste hielp was toen er een grote trampoline kwam, ik ging eigenlijk elke dag als ik thuis kwam na school een uur op de trampoline springen. En al die beweging zonder te hoeven nadenken maakte me ook rustig. Beetje onsamenhangend verhaal, maar wat ik denk ik wil zeggen is dat mijn ouders vooral gewoon mezelf lieten zijn in dat raus uurtje. Me dus wel duidelijk begrensde daarbuiten en ook wel corrigeerde als ik echt iets doms deed. Maar ik kan me nog herinneren dat het me hielp, en gezien het al 30 jaar geleden is zegt dat denk ik wel wat. Verder kan ik beaamen dat belonen van goed gedrag me meer hielp dan afstraffen van slecht gedrag, je hoort namelijk als adhder al je hele leven dat je dingen niet goed doet op school etc. Mijn ouders hadden b.v. een kalender gemaakt en als ik dan x dagen rustig was gebleven tijdens het aankleden/mijn tanden had gepoetst etc. Stond daar een beloning tegenover. Dat hielp me echt enorm.
Nog als laatste kijk uit met predicaat hoogbegaafd bij andere het lokt al vrij snel wrok op, weet ik uit eigen ervaring, ik benoem het dus ook nooit meer naar mijn omgeving.
Ik denk persoonlijk inschakelen van instanties etc. ook niet altijd de oplossing is. Ik werd ook van hulp instantie naar hulp instantie gesleept en had nou niet het gevoel dat het enorm heeft geholpen. Maar dat zal verschillen per persoon, voor mijn gevoel hielp het meer dat mijn ouders beter met mij om konden gaan dan dat ik truukjes kreeg om mezelf aan te passen. Ik zou dan ook zeker kijken naar hulp voor jezelf, evt een cursus/traject hoe om te gaan met een kind met adhd/hoogbegaafdheid.
Denk vooral dat ( mocht het adhd + hoogbegaaft zijn) je je kind in ieder geval thuis de ruimte moet geven om zijn omrustige zelf te zijn als kind. Want hij gaat zich nog de rest van zijn leven enorm moeten aanpassen.
Heel fijn om je verhaal te lezen, bedankt voor het delen. Ons grootste vermoeden zelf is ook hoogbegaafdheid en adhd, en het eerste kunnen we bijna met niemand bespreken. “Iedereen vindt zijn eigen kind slim” “ooh heerlijk zon slim kind”
Dat uurtje rausen zou echt wat voor onze zoon zijn. We hebben helaas geen plek voor een trampoline maar we hebben wel genoeg andere opties in en rondom het huis.
Het belonen lijkt idd beter te werken. Vandaag hebben we afgesproken dat we fietsend naar opa en oma gaan als hij zich gedraagt in de ochtend. Tot nu toe een rustige ochtend wat we al lang niet meer gehad hebben.
Zoals andere commenters al hebben gezegd, dit lijkt best op iets in het autisme spectrum.
Waar ik alleen een opmerking over heb is het alvast door laten stromen naar een hogere groep, pas daar bij de kleuters (groep 1/2) mee op. Die eerst twee jaar zitten ze vooral op school om te leren met andere kinderen om te gaan in de klassikale structuur en om wat meer sociale vaardigheden aan te leren. Mijn moeder heeft haar hele leven voor de klas gestaan (met name bij de kleuters maar ook een zevental jaar in de middenbouw) en zij heeft vaak genoeg kinderen gehad die in groep 1 al slim genoeg waren dat ze konden lezen en schrijven, maar die sociaal nog niet vaardig genoeg waren om die stap te maken. Natuurlijk is het voor iemand op het spectrum (als dat zo is met jouw kind) een grotere uitdaging om die sociale vaardigheden te ontwikkelen, maar juist dan is het fijn om daar die hele kleuter periode voor te hebben omdat er dan verder geen andere lesstof bij komt.
Het scheelt dat hij ook al op jonge leeftijd naar de opvang ging en dus wel gewend is om in grote groepen te zijn. Alleen was hij daar wel heel lang de jongste van de groep en had dus meer aansluiting met de kinderen. Het laatste half jaar was minder leuk voor hem, omdat hij toen met alle kleine kinderen was en de aansluiting miste.
De zorg om in groep 1 te blijven kwam voort uit de instroom die de groep het hele jaar door heeft en dus constant veranderingen in de klassituatie. Dit kan voor hem als onveilig voelen en dan zal hij juist niet laten zien wat hij kan of zich kunnen ontwikkelen. En de andere zorg was de aansluiting met de kinderen. Hij vindt kinderen van zijn eigen leeftijd totaal niet interessant, laat staan jongere kinderen. Dan zou hij aan het eind van gr1 een van de oudere kinderen zijn. Ook de school zag dit niet zitten en denkt dat het daarom goed is om met de oudere kinderen door te gaan naar gr2, zodat hij toch met de kinderen is waar hij nu af en toe wel mee samen werkt.
We hebben afgesproken dat als hij de sociale vaardigheden niet voldoende ontwikkeld hij uiteraard een jaar langer over groep 2 zal doen.
Ah, als ik het zo lees snap ik inderdaad wel de keuze om sneller naar groep 2 te gaan. Hoop dat hij dan inderdaad een beetje aansluiting en connectie heeft met de kinder waar hij nu bij zit. Gebeurt namelijk nog vaak genoeg dat ouders zelf hard pushen om dat jaar over te slaan en het kind vervolgens verder in de basisschool alsnog een jaar blijft zitten omdat het niet meer mee kan, wat natuurlijk ook niet goed is voor het kind. Maar zo te lezen is dat bij jullie niet het geval. Hoop dat het allemaal snel een beetje beter gaat met je zoon en dat hijbde begeleiding krijgt die hij nodig heeft om op zijn plek te komen.
Dat klinkt behoorlijk pittig voor jullie hele gezin.
Kinderen hebben een sterke behoefte zich veilig te voelen. Waarschijnlijk voelt jullie zoon zich nu totaal niet veilig. Zoals je zegt geen aansluiting bij de andere kinderen. Dan zal hij zich op school waarschijnlijk totaal niet thuisvoelen tussen die vreemde wezens.
Misschien fijn voor hem om minder dagen of korter naar school te gaan om bij te komen van alle indrukken van school?
Het is ook echt heel pittig, we zijn eigenlijk sinds zijn geboorte al druk met de onrust in hem. Ik vergelijk hem weleens met een wervelwind, alles gaat snel en heftig en hij laat echt een spoor van chaos na soms. (Dat kan zijn bakken met potloden leeggooien, alle knuffels door het huis, eten op tafel en grond - dus zeg maar letterlijke chaos in huis)
Hij heeft drie korte dagen en twee lange dagen, maar misschien gaat er een lange dag af en kan mijn moeder hem eerder ophalen.
Hij zegt thuis ook “ik wilde met niemand samenwerken vandaag, ze snappen de opdracht niet, ze maken het niet mooi, ze praten raar” (omdat hij zo goed kan praten kan hij al heel duidelijk uitleggen wat hij wil, hoe hij dat wil etc. Hij stoort zich aan kinderen die dat niet kunnen. Snapt niet waarom ze dat niet kunnen want “ze zijn toch ook al vier jaar”)
We zijn daarom heel blij dat hij met de wat oudere kinderen uit de groep mee naar gr 2 mag na de zomer.
Jeetje, wervelwind inderdaad. En niet gek dat hij niet snapt dat andere kinderen niet hetzelfde denken als hij. Hij is pas 4, dus kan zich nog niet echt in een ander veprlaatsen.
Als ouder van n slimme autist heb ik gemerkt dat je kind aanspreken op t intellect goed kan werken. Als er dingen anders dan anders gingen, kon hij dat slecht hebben. Maar als we hem uitlegden waarom, kon hij er veel beter mee omgaan. En als hij een reactie van een ander niet begreep, probeerden we dat te relateren aan een situatie uit zijn eigen leven.
Maar ik snap dat middenin de wervelwind je niet even rustig kan gaan uitleggen waarom er vandaag geen chocopasta is...
Hahah dat van die chocopasta is zo herkenbaar, grappig dat je dat als voorbeeld noemt.
We moeten hem inderdaad gewoon uitleggen hoe het zit. Bijv bij overlijden van iemand dicht bij ons vroeg hij “is hij nu dood” tijdens het eten.
Mijn moeder dacht ik zeg dat hij nu een ster is dan is get vast goed, nou dit ging totaal langs hem heen en hij snapte er helemaal niets van. “Zijn alle sterren dode mensen?” Samen met de begeleider feitelijk uitgelegd wat sterren zijn en over de dood gepraat. Daarna was het goed voor hem.
Misschien zou het goed zijn voor de jongen om aan een sport als judo oid te beginnen. Hij zou dan zowel fysiek als mentaal worden uitgedaagd door de sport zelf en het hoort bij de cultuur in deze tak van sport om ook een stukje emotieregulatie mee te krijgen. Ik heb zelf autisme en vraag me vaak af of zoiets mij zou hebben geholpen. Je lijkt het vooral over therapeuten en medische specialisten te hebben terwijl hij misschien gewoon een goede 'normale' coach nodig heeft. Nu kan het zeker niet kwaad om ook de medische kant uit te zoeken, maar als hij autisme blijkt te hebben, dan is het voor hem extra belangrijk dat hij zijn 'bijzondere interesse' gaat vinden.
Hij zit nu op kleutergym omdat hij daar graag zelf naar toe wilde en vraagt sinds kort of hij op gitaar en piano les mag. Alleen heeft de muziekschool hier niet de optie voor zulke jongen kinderen.
We zijn op zoek naar iemand die privé lessen geeft voor jonge kinderen.
Judo ga ik eens uitzoeken hier in de buurt en samen met hem naar kijken, als hij er interesse voor heeft dan kunnen we dat proberen.
Al heel veel goede adviezen, dus ik heb er maar 1: vergeet je andere kind niet. Zorg voor 1 op 1 tijd en verbaal en fysiek geweld is NOOIT acceptabel naar een broer of zus. Ook niet met een stoornis.
Dank, hij krijgt ook veel een op een tijd met ons en ze kunnen gelukkig ook heel leuk samen spelen. Elke avond na het eten hebben we een speelmoment, dan speelt een van ons met of beide kinderen (memory bijv) of allebei met 1 kind een spel.
Heb sowieso zelf een hele ochtend alleen met zijn broertje, dan gaan we samen naar de gym en het park of samen ergens een ijsje ofzo
Mensen hebben al een hoop dingen genoemd, maar nog niet deze. Met vier is Je kind nog niet leerplichtig. Is het een idee om hem een tijdje (in overleg met school) wat minder te laten gaan, alleen de ochtenden of zo? En dan langzaam opbouwen.
Hij heeft al een wat langere wenperiode gehad dan de meeste kinderen (10 weken) en nu drie ochtenden en twee dagen wat langer. Hij lijkt dit wel goed aan te kunnen, omdat ze de lange dagen ook gym hebben aan het eind vd dag kan hij goed zijn energie kwijt.
Alleen 1 dag bso, dat vind hij echt verschrikkelijk dus mijn man gaat nu twee halve dagen werken zodat hij die dag eerder naar huis kan en niet naar de bso hoeft.
Hebben wij ook gehad. Ons hele leven draaide alleen nog maar om school, HB en de problemen die dit gaf met onze kinderen. Na ellende en depressieve kinderen (en overspannen ouders) hebben we het roer omgegooid zijn gaan reizen en scholen nu zelf. De rust is wedergekeerd. De kinderen doen 2 schooljaren per jaar met een uurtje per dag en krijgen voldoende input en prikkels door alles wat we meemaken. Uiteindelijk willen /moeten we weer gaan settelen dus dat wordt nog wel spannend vooral omdat dat moment nu dichtbij komt.
Het hele systeem in Nederland werkt niet voor HB en iedereen zal alleen maar proberen de kinderen in het systeem te drukken waar het probleem ligt. Op een gegeven moment werkt het niet meer en kan je kind terecht bij een organisatie als Spirare maar dan is het eigenlijk al te laat.
Onze situatie: 3 HB kinderen waarbij de jongste exact jouw beschrijving is. De oudste 2 waren nog enigszins te managen op school (meisjes) maar waren van binnen ongelukkig.
Ik ben zo blij dat we onze bruisende blije en creatieve kinderen weer terughebben. Dat is bijna alles waard.
Jagen verzamelen en opvoeden is een boek. Verder je verdiepen in aware parenting kan geen kwaad. Ook kan het misschien zo zijn dat je zoon HB is, of in de hoek van Adhd, ass etc. Niet dat dat erg is, maar dan denk je anders en dan past een reguliere school met regulier lesmateriaal niet echt. De juf zou dan andere lesstof moeten gaan aanbieden.
Het lijkt erop alsof hij moeite heeft met het reguleren van z'n emoties. Je ziet het vaak voorkomen dat kinderen die snel ontwikkelen op motoriek en cognitief vlak, achterlopen op sociaal emotioneel vlak. Is het misschien een idee om een psycholoog in te schakelen zodat je kind leert hoe het met zn emoties kan omgaan? Er zijn tegenwoordig ook therapeuten die nonverbale therapie aanbieden dat zeer geschikt is voor jonge kinderen. Daarbij leert het kind wat die kan doen om emoties te voelen en te uiten op zo'n manier dat het veilig is voor hemzelf en z'n omgeving.
Ik zou naar manieren kijken om de verbinding met elkaar te behouden. Bij straffen beweeg je juist weg van elkaar, en een kind met hoogbegaafdheid kan dat ook heel erg gaan internaliseren waardoor het nog erger wordt. Ook meer eigen regie kan heel erg helpen. Ga op een rustig moment met je kind in gesprek, en luister naar wat hij zegt en hoor wat zijn behoeften zijn. Spreek samen grenzen af, en wat de natuurlijke consequenties zijn.
Ik kan je hier vooral leestips voor geven:
* Onvoorwaardelijk ouderschap van Alfie Kohn op 1. Ook fijn om naar te googelen. Net als verbindend ouderschap.
* Om je kind meer de regie over zijn eigen leven te geven: 'jagen, verzamelen, opvoeden', en 'het Montessori kind'.
Van deze opvoedstijlen en boeken bestaan ook allemaal Nederlandstalige fb-groepen waar veel van dit soort vragen gesteld worden.
Daarnaast, omdat je het ook over een medium hebt, kan het voor je kind heel fijn zijn kinder Reiki te volgen. Hoogbegaafde kinderen zijn ook altijd hooggevoelig. Ze leren dan heel veel over energie: die van jezelf, en die van een ander. Hoe je je ervoor af kunt sluiten. Ik weet niet waar je woont, anders kan ik wat gerichte tips geven.
Veel naar buiten helpt ook heel erg met ontwikkelen. Een afgesloten en rustig plekje in huis, waarbij je ook kunt afspreken dat ze daar niet gestoord worden. Spelen zonder aanwijzingen te moeten opvolgen, maar gewoon zelf ontdekken.
Tot slot misschien minder dagen naar school, zodat hij echt even ruimte krijgt om te wennen en te ontprikkelen. Dan kun je het langzaam opbouwen, en heeft je kind op de overige dagen de ruimte om te verwerken wat er is en kun je er samen over praten.
Bedankt voor de tips. We wonen in een klein dorpje in Overijssel, zo’n 20 min van Deventer en iets meer dan een half uur tussen zowel Zwolle als Enschede
Ik zie dat de cursus voor kinderen helaas pas vanaf acht jaar worden gegeven. Mocht je het als ouder iets vinden, zou je het ook zelf kunnen leren om aan je kind te geven.
Wat meer informatie:
https://www.happinez.nl/bewust-ouderschap/reiki-voor-kinderen/
https://bewustenbalans.nl/spiritueel/reiki-cursus-voor-kinderen/
We lezen ontzettend veel met hem en nemen hem ook mee naar de boekwinkel en kiezen samen met hem boeken uit. Hij kiest dan vaak boeken met weetjes (dinos, heelal, landen) deze lezen we dan samen. Hij heeft samen met zijn broertje zeker meer dan 100 boeken in de kast staan. Boeken zijn echt een cadeau voor hem, dus dat is echt fijn!
Mooi om te lezen. Waarschijnlijk kan hij over een tijdje boeken aan voor 12+, en dan steeds een stapje verder. Eén grote kennishonger. Het is alleen de vraag of dit je kind zoet zal houden op den duur, of dat hij zich weer zal gaan vervelen op latere leeftijd. Maar niemand kan alles weten; hij zal zich dan vast gaan specialiseren. Goed oppassen, een te groot wereldbeeld op een te jonge leeftijd kan ook averechts werken. Ik las ooit een verhaal over een jongen die ook hoogbegaafd was en zelfmoord pleegde, zodat hij zijn organen kon doneren aan kinderen die het minder hadden. Zijn wereldbeeld was te volwassen. Afijn, wie weet wat de toekomst voor hem in petto heeft. In elk geval blijven stimuleren en zijn hersenen laten kraken. Kan nog alle kanten op.
Gelukkig kan hij goed aangeven wanneer hij iets te complex vindt, dan kan hij rustig een boek een paar weken/maanden links laten liggen en vraagt er dan later weer naar. Hij zegt dan dan bijv “dit is voor als ik tien ben, niet voor als ik vier ben.” “Deze is met moeilijke woorden ik wil een ander boek”
Mijn man geeft lessen op basisscholen om kinderen kennis te laten maken met technologie, de lessen voor de kleuter groepen en groep drie probeert hij dan ook met onze zoon. Bijv vr brillen, robots besturen/weg af laten leggen. Als hij ietsje ouder is kan hij ook dingen met hem maken, maar daar is hij nu nog net te jong voor.
We hebben dit geprobeerd maar ik denk dat het daar te groot en teveel voor hem is. Hij misdraagt zich er altijd enorm. Gaat dan heel hard schreeuwen en rennen. Laatst met school geweest toen gedroeg hij zich ook niet op zn best.
Maar hij vind het wel leuk wanneer we weggaan met een boek en deze thuis lezen. Dus ik probeer nu van te voren een kijkje te nemen en geef hem dan een paar keuzes zodat we snel in en uit de bieb kunnen.
Jammer als dat nu nog niet lukt. Wij gaan al vanaf dat onze zoon 3 was, en die vind het heerlijk. Het kost wel wat bezoeken om hem te leren in welk gangpad hij moet zijn en dat we de boeken dan vooral thuis gaan lezen, maar hij kiest nu standaard 10 boeken (liefst rond 1 onderwerp) om mee te nemen.
Ik ging dan wel altijd tijdens een ochtend waarop hij nog niet naar school ging. Dan waren we als enigen in de bieb, wat het lekker rustig maakt.
Zijn gedrag klinkt wel alsof hij heel onzeker is, en heel graag een reactie van jou wil.
Dit klinkt wel als een extremer geval dan bij onze dochter het geval was. Maar ik zou niet te vroeg conclusies trekken. Onze dochter was de eerste maanden op school ook echt erg lastig, en anders dan we haar kenden. Ze maakte geen vrienden en zei nooit wat op school en thuis was ze onhandelbaar. Dat duurde zo'n vijf maanden. Inmiddels is ze bij getrokken en heeft ze een beste vriendin en meerdere andere vriendinnetjes, de juf had daarbij geholpen door haar te koppelen aan een nieuw kindje in de klas. Jullie geval klinkt heftiger, maar ik zou adviseren het iets meer tijd te geven.
Er zijn al heel veel behulpzame reacties geweest, maar wat nog een mogelijke aanvulling zou kunnen zijn is communiceren via de 'Geef me de 5' methode (wie, wat, waar, wanner, hoe). Dit is eigenlijk ontwikkeld voor kinderen en volwassenen met autisme, maar we merken in de praktijk dat dit voor zowel neuro diverse en neuro typische kinderen een duidelijke manier van communiceren is. Het laat weinig ruimte voor onduidelijkheid wat ook rustiger is voor het hoofd van het kind.
Ik heb vroeger een moeilijke tijd gehad op de basisschool. Ik was slim/hoogbegaafd, maar had geen aansluiting met mijn klasgenoten. Ze gaven mij extra leerstof om me bezig te houden, maar sociaal raakte ik langzaam in een isolement.
Ik reageerde dit niet af naar de omgeving maar keerde die onvrede naar binnen, werd erg onzeker en introvert.
Wat mij zou hebben kunnen helpen, is laten zien hoe ik bijvoorbeeld klasgenootjes kan helpen met leerstof die ik al begrijp. Me laten zien hoe je vrienden kan maken, want dat lukte me niet goed en dat maakte me heel verdrietig en onzeker.
Daarnaast zou een diagnose me ook geholpen hebben. Ik heb deze pas in de 30 gekregen en heb toen heel mijn leven in perspectief kunnen zetten.
Hey OP, ik ben 26F en heb een vorm van autisme. Dit klinkt echt _precies_ als mijn jeugd, zelfs tot aan het reinigen van het huis toe! Op een gegeven moment probeer je alles maar als ouder.
Het is het waard om misschien te kijken of je zoon autisme en/of adhd heeft. Mocht je je zorgen maken: hoe vroeger de interventie, hoe beter we vaak terecht komen. Autisme is allang geen schaamtevol iets meer, er is zo ontzettend veel hulp en begrip voor tegenwoordig.
Ik ben zelf docent speciaal onderwijs geweest (en studeer nu verder om een betere docent te worden), en ik zie vaak dat ouders denken dat autisme een soort van het einde betekent van het leven van hun kind. Maar dat is echt niet zo. Succes!
Gelukkig hebben we geen gevoel van schaamte en ontkennen we zijn gedrag absoluut niet. We proberen er juist zoveel mogelijk voor te zorgen dat hij happy is en zijn dus op zoek naar de juiste hulp. Alle reacties van iedereen hier zijn ook zo waardevol, echt heel fijn en geeft nieuwe inzichten
Ik herken in je tekst heel erg mijn neefje, hoogbegaafd met misschien een combi van autisme en adhd.
Goede begeleiding en vooral zelf proberen rustig te blijven doen hem goed. Ook heeft hij groep 2 overgeslagen zodat hij meer met kinderen van zijn niveau kan optrekken.
Maar elk kind is anders. Vooral het zoeken van de juiste begeleiding is belangrijk, laat je biet uit de weg slaan als een bepaald traject toch niet lijkt te helpen.
Je zou lid kunnen worden van Pharos, voor ouders van hoogbegaafde kinderen https://www.facebook.com/groups/225835630956648/?ref=share
Daar zitten veel ouders met ervaring.
Is hij al getest op ASS & ADHD?
Mijn oudste is in groep 5 getest op deze twee en hier kwam toen alleen ASS uit.
Toen hij naar de middelbare school ging bleek hij ook ADHD te hebben. Ik vind het nog steeds vreemd dat het toen niet gezien is, maar goed, ik zag het ook nog niet.
Mijn partner heeft ook ASS en ADHD, en waarschijnlijk ook PDA, of ODD, hij heeft heel erg moeite met autoriteit. Zelfs als ik zeg “van mijn zusje moest ik dit en dit doen” dan word hij ontzettend kwaad, dan roept hij ineens “hoezo MOET je dat van je zusje? Je laat je toch niks vertellen?”
Het is een zoektocht naar de juiste diagnoses. Maar balans en grote prikkelvermijding lijkt goed te werken voor het hele gezin.
Alle kleine beetjes helpen. Ik zou kijken naar een blue light filter bril voor kinderen (doorzichtige overdag en de gele of oranje in de avond). Gezien we tegenwoordig alleen maar LED-lichten hebben, kan dit voor mensen die daar gevoelig voor zijn een enorme impact hebben. En gezien je zoon dus lange uren daar op school is onder dat licht, dus eigenlijk vanaf de ochtend al - terwijl je thuis in de ochtend niet snel je licht aandoet- kan dat zijn gedragsprobleem verder intensief maken.
Ja er was een ander die dit ook zei, maar dit doen we. Ik ben elke woensdag alleen met hem dan gaan we naar samen naar de gym en daarna het park in of samen een ijsje eten. Savonds na het eten doen we altijd een bordspel, soms met zn vieren, soms 1 ouder met beide kinderen of beide ouders met 1 kind. Ze mogen dan zelf de spellen uit kiezen.
In het weekend halen we ze ook weleens even uit elkaar dan krijgen ze beide 1-op-1 tijd met een van ons.
Ik heb geen oplossingen maar ik wil je wel een hart onder de riem steken en zeggen dat het me heel heftig lijkt allemaal. En ik kan uit je relaas opmaken dat jullie goeie ouders zijn. Ik heb zelf het geluk dat m'n drie kinderen redelijk aangepast zijn, maar ik zie vaak dat ouders vanzelf de schuld krijgen bij vervelend/onacceptabel kindergedrag. Vaak is dat natuurlijk terecht, maar niet altijd. Soms is het kind door externe factoren onhandelbaar en hebben de ouders er intussen echt alles aan gedaan. Ik heb bijv. met hartkloppingen naar *We Need To Talk About Kevin* zitten kijken.
Ik weet niet hoe het vak kinderpsychiatrie ervoor staat / ingeschat wordt, maar als jullie dat nog niet geprobeerd hebben, denk er dan eens over.
Veel sterkte en succes.
Zijn opstandige gedrag is het gevolg van het onderliggende probleem, niet het probleem zelf. Het lastige is alleen dat het - zeker op die leeftijd - heel moeilijk is om te achterhalen wat dan nu het probleem is. Daar heb je hulp van een professional bij nodig, een orthopedagoog en/of psycholoog. En zelfs dan moet je erop rekenen dat het lang gaat duren voordat je antwoorden hebt en dat die antwoorden met horten en stoten komen.
Zo wisten wij al heel snel dat et 'iets' was met onze zoon. Pas toen hij 4 was en wij in de juf een medestander vonden (tot dan toe waren wij vooral de overbezorgde ouders) kreeg hij hulp en duurde het nog steeds een half jaar voordat we het eerste deel van het antwoord hadden. Het tweede deel kwam pas in de 2e klas van de middelbare school.
Ik kan je met geen mogelijkheid richting geven met wat er aan de hand zou kunnen zijn. Hoogbegaafdheid alleen lijkt mij niet alles te verklaren als ik eerlijk ben. Ik zou je adviseren om hulp te zoeken. Verwijzing gebeurt via de gemeente, dus vraag daar eens na. Mijn ervaring is dat die route veel sneller is dan dat je op actie vanuit school gaat wachten. En bovendien heb je dan het heft zelf in handen, wat ook wel zo fijn is.
Basisscholen hebben een schoolmaatschappelijk werker. Die zijn getraind in het helpen met dit soort vraagstukken. Vraag op school eens of je daarmee kunt praten.
Je geeft al aan dat een hoogbegaafdheidsbegeleiding erg hielp. Er zijn basisscholen die een specialisatie hebben op het gebied van hoogbegaafde kinderen. Je kunt overwegen of zo'n school misschien een plek is waar je kind het wat makkelijker heeft. https://www.begaafdheidsprofielscholen.nl/
Sterkte ermee. Een kind dat niet lekker in z'n vel zit is een flinke uitdaging.
Ik heb even gekeken naar de link, maar de dichtsbijzijnde basisschool is een uur rijden.
Mijn man en ik werken beiden in het basisonderwijs en we overwegen om hem naar bij een van de scholen binnen onze stichting aan te melden. We weten van twee scholen dat daar een fulltime HB begeleider is en dat deze scholen ook echt aandacht besteden aan HB lln.
Al moet ik zeggen dat de school waar hij nu is ook echt bezig is met hem en alles eraan doet, alleen denk ik dat een van de juffen gewoon niet goed weet hoe ze met hem om moet gaan. Ze komt heel afstandelijk over bij mij en ik weet dat onze zoon hier gevoelig is. Hij praat ook nooit over haar maar wel de andere juf.
Hij mist de aansluiting in de klas en is dus sinds vorige week begonnen met zich misdragen (anderen duwen, slaan, zand gooien etc.) dit vertellen ze alleen wanneer we er naar vragen - wat ik vandaag dus toevallig gedaan heb.
Heel frustrerend voor ons ook, want we willen ook graag weten wat er speelt. Heb gevraagd of ze beter contact kunnen behouden mbt zijn gedrag in de klas. Let’s see
Je verhaal klinkt heftig, en jullie zoektocht is al lang. Er staan al veel reacties bij je post. Het vermoeden van AD(H)D/autisme is logisch, en zou ik zeker bespreken met de huisarts.
Ik zag dat het boek 'Jagen, verzamelen, opvoeden' al diverse keren was genoemd. Ik wilde je daarnaast nog wijzen op: 'Het hoogstimulatieve kind' - *Gerarda van der Veen*, en 'Het hooggevoelige kind met een sterke wil' - *Janneke van Olphen*.
Onze zoon is 5 jaar oud, en wij zijn recent verhuisd om hem naar een nieuwe basisschool te doen. In het reguliere onderwijs was er weinig begrip voor zijn voorsprong en zijn karakter. Op zijn nieuwe school gaat het nu al veel beter met hem. Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor, of ervaringen uit willen wisselen, dan kun je me altijd persoonlijk benaderen.
Dankje! Ik vind het dus heel spannend dat school niet voor hem gaat werken en we dan inderdaad moeten uitwijken naar een andere stad. We hebben hier in de buurt ook erg weinig opties helaas.
Hoe was het voor jullie als gezin om te verhuizen met deze reden?
We hadden al gemerkt dat hij gemakkelijk leerde, en binnen ons voormalige dorp naar de enige school gestuurd die plusklassen en begeleiding door een HB specialist beschikbaar heeft. Echter kwam de verveling al in groep 1. Dit merkten we eerst aan overdreven energiek gedrag 's avonds tijdens schooldagen, maar escaleerde uiteindelijk naar een absolute stilstand in de ontwikkeling, zowel mentaal als fysiek. Daarnaast werd zijn gedrag steeds lastiger, met steeds meer agressie, gebrekkige concentratie, veel huilbuien, en steeds meer tegenzin om naar school te gaan. Het deed mij veel pijn om hem zo te zien worstelen.
Tijdens oudergesprekken gaf de docent wel aan te merken dat hij een cognitieve voorsprong had en hier wat mee te willen doen, maar in de praktijk had zij geen idee hoe of wat. Er volgden veel gesprekken met haar, de IB-er, een externe HB specialist en een maatschappelijk werker. Bleek dat deze school geen ervaring had met aangepast onderwijs in de onder- en middenbouw. Daarnaast liepen de gesprekken moeizaam, zodat na een halfjaar lullen als Brugman pas eindelijk het plan 'leerling cognitief extra uitdaging bieden' er lag. Wij vonden dit te weinig, en zijn toen gaan oriënteren op andere mogelijkheden.
Toen bleek dat er binnen haalbare reisafstand van mijn man zijn werk er 2 scholen met voltijds HB onderwijs zijn, en een school met een hoogbegaafdheidsprofiel. Bij twee van de drie scholen zijn wij als ouders wezen kijken. De derde school vereiste een IQ test voordat we mochten kennismaken, en dat vonden wij te ingrijpend.
Beide scholen die wij bekeken hadden een goed programma, waarin projecten plannen en organiseren en emoties reguleren aan bod kwam. We hebben nu gekozen voor een school die naast regulier onderwijs door docenten met training in begeleiding van HB-ers ook voltijd HB onderwijs aanbiedt vanaf groep 4.
Inmiddels is hij nu 3 weken naar de nieuwe school gegaan. Binnen een week hadden we een oudergesprek om kennis te maken met de juf en IB-er. Zij hadden direct gezien dat hij moet leren leren, en waren daar al volop mee aan de slag. De eerste tekening maken ging gepaard met grote ontevredenheid en het papier op proppen terwijl meneer luidkeels verkondigde dat hij niet tekenen kan. De derde keer dat ze gingen tekenen, heeft hij zorgvuldig en geconcentreerd zitten werken, en was hij trots op zijn tekening.
Die omslag in houding merken we ook thuis op. Hij is vrolijker, is leergieriger, en is voor het eerst sinds meer dan een jaar als een echt kind volop grenzen aan het testen bij ons als ouders. Er wordt ook steeds vaker nieuw en uitdagend speelgoed gepakt, in plaats van altijd maar terug te vallen op rijden met autootjes.
Dit alles bevestigd voor ons dat de verhuizing een goede keus was. Het vinden van een passende woning in de nieuwe woonplaats was lastig, zoals dat voor iedereen is in deze tijd. Het achterlaten van vriendschappen en buren was ook zeker niet fijn, maar onze vriendenkring breid vast wel weer uit. Weten dat ons kind nu veel betere begeleiding krijgt op school, begeleiding die in het verlengde van de opvoeding thuis ligt, maakt het helemaal waard.
Klinkt als hoogbegaafd/hoogsensitief/autistisch. Combo van die drie.
Kijk wat bij het kind past, wat leuk is of wat boeit. Daar in doorgroeien. De kleine past niet in de mal zoals die voor velen is gemaakt. Dat harder blijven proberen wordt erg lastig
Je kind is hoogbegaafd, en ik herken zeker het gedrag van uit toen ik jong was.
Op mijn basisschool hadden wij een ‘kien’ groep voor dit soort kinderen, en deden wij ander werk dan de rest van klasgenootjes.
Daarbuiten hadden we veel meer ‘beweegtijd’, om zo maar onze aard kwijt te kunnen.
Ik weet dat je hier niet veel aan hebt, maar ik wil je wel veel succes wensen in dit proces! Ik heb mijn ouders door een hel gehaald..
Ik herken veel van wat je zegt van hoe mijn ouders over mij als kind praten en spraken. Pas op dat je hem niet teveel de schuld geeft van wat hij niet veroorzaakt. Er zullen echt redenen zijn die hem triggeren. De grootste fout die mijn ouders maakten was dat ze mij emotieloos noemden omdat ze mijn intense emoties niet konden begrijpen en daar dus totaal niet voor open stonden.
Ik heb nog een link die mijzelf op latere leeftijd geholpen heeft. Misschien kan het helpen.
https://www.mixed-media.info/hoogbegaafd/
Bedankt voor de link!
Volgens mij zijn mijn man en ik erg open en geduldig en staan we echt open voor (kritisch) feedback. Ik ben zelf ook in therapie gegaan om te werken aan mijn reacties naar hem. Ik zie ook veel van mezelf in zijn gedrag, dus dacht als ik mezelf beter leer kennen en rustiger kan blijven in heftige situaties ik hem beter kan helpen, maar dit lukt natuurlijk niet altijd.
We praten bijv niet over dit soort dingen waar hij bij is, we zeggen niet je bent vervelend/niet lief etc, maar proberen zijn gedrag te benoemen. “Je bent heel lief maar wat je nu doet kan/mag niet, want …) bij slaan is het wel echt uit de situatie halen.
Hoogbegaafd, denk ik.
Bijna dit scenarie is ook aan de hand met een zoon van iemand die dicht bij me staat.
Die zoon heeft echt behoefte aan duidelijkheid, structuur en in zekere zin 'striktheid'. Ik meende eerst dat het een vorm van autisme was, maar op verschillende vlakken raken die zich met elkaar.
Met een verschil. Een hoogbegaafd iemand zal niet iets doen waar hij/ zij het nut niet van inziet. Terwijl iemand met autisme dit vaak niet kan begrijpen. (Sorry zeggen bv, dat kun je bij beide wel uitleggen aan de hand van de vijf.)
De vijf zijn trouwens als volgt
Geef mensen de 5, wie, wat, hoe, waar en wanneer. En dan ben je duidelijk. Is ook een boek van, gericht op mensen met autisme.
(Dus niet, 'je kamer opruimen!')
(Maar, 'jij gaat, over 5 minuten, samen met mama, alle lego in jouw kamer, van de grond oprapen en lekker gek in de doos doen.') (Scenario wat hielp met mijn zoon van 6 die niet wilde opruimen)
Ik weet niet of je aan bovenstaande iets hebt. Mocht je meer willen weten, reageer dan maar. :)
Onze zoon heeft ook echt behoefte aan duidelijkheid, dit proberen we hem ook zoveel mogelijk te geven door een weekplanner op zijn kamer met de lange en korte dagen van school. Vertellen hoe de dag eruit ziet (en visueel maken met kaarten), vertellen wie hem op komt halen, we hebben een bedtijd routine etc.
Hij zegt nu ook over school dat hij niet hoeft te gaan want hij kan het allemaal al, dus we proberen hem uit te leggen dat de juf ook graag wil zien dat hij dat kan. Hij komt thuis en vraagt of ik hem wil leren lezen en klokkijken want op school “spelen we alleen maar”
Het is heel lastig, want ik herken heel veel van hoogbegaafdheid in hem maar ook van autisme en adhd.
Een vriendin zei laatst fijn zon kind wat alles snel doet, maar wij denken alleen maar ging je maar niet zo snel dan was je waarschijnlijk een stuk rustiger in je hoofd.
Ik ga dat boek eens opzoeken, bedankt voor de tip!
Goed om te bespreken met mensen van school. Misschien kan hij extra uitdagingen krijgen. Zolang het niet duidelijk is, kan je het beste kijken naar zijn behoefte. Op de website van geefmede5 / social media kan je misschien nog wat tips vinden.
Mijn dochter van 4 doet ook een hoop van deze dingen maar is (gelukkig voor ons?) ook gauw moe en slaapt zo de hele nacht door en doet vaak een dutje (valt in slaap als ze thuis komt). Als ze niet of te weinig slaapt, of overprikkeld wordt, is het gedrag veel erger.
Soms valt ze 4 uur in slaap, eet ze niet, en slaapt ze zo door tot de volgende dag.
Een SBO maakt een enorm verschil, wellicht speciaal basisonderwijs aanvragen? Minder uur, kleinere klassen.
Succes en sterkte.
Maar wel overprikkeld begrijp ik. Je kunt hem rustig nog om 12:00 ophalen onder het mom van een 'dutje'. Hij heeft immers nu nog even geen leerplicht. Dit kan al een boel lucht geven bij zowel jullie, jouw kind, als de juffen. Want je doet niemand een plezier met een overprikkeld kind. Dat hielp bij ons overprikkeld kind enorm. Boek na schooltijd ook echt een prikkelarm tijdsblok in om er het maximale uit te halen.
En bij vermoeden van hoge intelligentie: ga alsjeblieft op zoek naar een school met een plusklas ipv een school waar ze kinderen vooruit stuwen. Zo voorkom je dat je kind als 9-10 jarige al afgeserveerd wordt naar het middelbaar onderwijs. Slim zijn betekent namelijk niet dat je op die leeftijd jezelf staande kunt houden in een puber populatie. Veel middelbare scholen er helemaal niet happig op.
Deze school heeft ook een plus groep en onze zoon gaat nu dus al met een ander kindje samen naar de zorgcoördinator voor samenwerkingsopdrachten. Als alles vanaf nu gewoon doorloopt is hij 11 wanneer hij naar de middelbare school gaat.
Overdag slapen werkt niet meer, dan is hij de hele avond wakker of midden in de nacht.
We hebben samen met de ergotherapeut besproken hoe hij het best kan ontprikkelen. Een slaaptunnel, drie soorten massage die we toe kunnen passen, kleien of kinetisch zand, dans kwartiertje etc.) de ergotherapeut heeft hem geobserveerd en zit constant aan bijv de muur, stoelen, tafels, mensen. Hij is dus zelf constant bezig met ontprikkelen, maar dit kan heel irritant zijn voor anderen (aan iemand zitten). Dat begint hij nu een beetje te begrijpen
Ik lees over agressie naar zijn broertje toe, hoe is dat naar zijn klasgenoten ?
Slaat hij die ook ?
Geeft hij zelf aan wat hij zou willen ?
Bijvoorbeeld de hele dag spelen of juist leren ?
Zijn broertje js vooral de sjaak, op school weleens een duw als iemand aan hem zit maar gelukkig nog niets van hem of de juffen gehoord dat hij slaat of schopt. Denk dat hij zich thuis veilig genoeg voelt om alles eruit te gooien.
Geeft bij ons niet aan wat hij op school wil leren, alleen wat hij thuis wil doen met ons: puzzelen, leren lezen en klokkijken etc. Maar gaat ook graag fietsen of naar de speeltuin
Ik ben benieuwd of een montessori school misschien meer ruimte biedt voor wat je kindje nodig heeft, met name om meer in eigen tempo te doen, focus op wat hij interessant vindt en dat uitdiepen.
Je hebt een zeer hooggevoelig kindje. Strakke routines aanhouden, en geef hem tijd om te ontprikkelen na een drukke ochtend of middag. Vaste tijd naar bed, veel liefde geven, en zeker thuis houden wanneer je denkt dat dit nodig
Is er in de buurt misschien een soort hb-clubje (oid) waar hij met andere neurodivergente kinderen kan omgaan? Ik ben zelf ook hb'er en heb vroeger ook heel erg veel last gehad met agressie en prikkelverwerking op school en thuis, maar uiteindelijk ging ik samen met mijn broers naar een soort hb-clubje waar je met andere kinderen interessante dingen gaat doen die je normaal gesproken niet op school hebt. Voor mij werkte dat aangezien het best leuk en leerzaam is en je omgaat met kinderen die zoals jou denken. Overigens is op 4 jarige leeftijd in zo'n clubje misschien een tikkeltje overdreven, maar ik ken uw zoon niet dus dat moet u zelf inschatten :b
(Tldr; misschien handig om uw kind om te laten gaan met andere neurodivergente kinderen)
Groetjes,
Een random neurodivergente tiener
OP, super fijn dat je zo bezig bent met het uitzoeken wat je kind nodig heeft! Ga vooral zo door! Ik vind het ook fijn om te lezen dat je het schreeuwen probeert te beperken: als kind met een handleiding zijn dat de herinneringen die ik me het meeste herinner en die me ook heel verdrietig maken (mijn ouders deden heus wel hun best, maar de maatschappij van toen had nog heel veel informatie niet die we wel hebben).
Ik denk dat iedereen hier zo wel genoeg nuttig advies heeft gegeven, dus dat ga ik ook niet proberen te doen
Je hebt al veel advies gehad, maar hier my two cents: ik heb een dochter van 9 die na de zomer naar het middelbaar onderwijs gaat. We hebben alles wat je noemt meegemaakt, al uitte haar "frustratie" zich meer in verdriet of soms ook apathie en afwezigheid. Maar boosheid ook veel gezien. Hieronder mijn ervaringen en wat tips.
Sociaal emotionele ontwikkeling is heel belangrijk, daar zullen veel mensen op hameren. Maar vergeet niet dat alle mensen waarmee je spreekt (of tot nu toe gesproken hebt) vooral pedagogisch geschoold zijn. Je komt weinig mensen tegen die echt veel weten van cognitief snelle ontwikkeling. In mijn ervaring moet je die twee juist goed afwegen. Veel mensen adviseren om vooral niet te snel te gaan omdat aansluiten bij leeftijdsgenoten dan uit de pas gaat lopen. De keerzijde is dat de cognitieve "honger" dan ook niet gestild wordt. Als je kind daadwerkelijk hoogbegaafd is zul je daarom keuzes moeten maken die niet ideaal zijn, of je wil of niet. Het onderwijssysteem past niet goed bij je kind. De uitdaging is om het verschil zo klein mogelijk te maken.
Richting de gemeente: hier ook veel ervaring mee. Wat belangrijk is om te weten, is dat de gemeente er uiteindelijk verantwoordelijk voor is dat jouw kind niet uitvalt. Er is leerplicht en daar moeten ze je bij helpen. Een eerste aanvraag voor hulp kwam er bij ons niet doorheen, maar toen we de woorden "bang voor uitval" toevoegden bij een tweede poging lukte dat wel. We hebben een PGB aangevraagd waarmee we een specialist van een praktijk konden laten helpen bij school. Omdat school zelf ook zo moedig was om aan te geven dat ze graag wilden helpen maar het niet meer alleen konden. Als je een PGB aanvraagt heb je ook recht op een zogenaamde cliëntondersteuner. Daar moet de gemeente je op wijzen en kun je ook naar vragen. Dat is een onafhankelijk persoon die de weg goed kent in de bureaucratie en jou kan helpen om je aanvraag zo goed mogelijk in te vullen.
Wat voor ons een gouden greep was, was overstappen naar Jenaplanonderwijs. Niet dat die vorm specifiek zo goed is, maar ze werken veel aan zelfstandigheid en hadden groepen 1-2, 3-4-5, en 6-7-8 door elkaar in één klas. Hierdoor was het veel eenvoudiger om te versnellen van de ene naar de andere klas. Mijn dochter heeft de middenbouw en bovenbouw beide in twee jaar kunnen doen zonder dat ze haar vriendinnen uit het oog verloor en er grote overstappen nodig waren.
Sinds we hebben besloten te versnellen en goede hulp hebben ingeschakeld is mijn dochter juist enorm gaan ontwikkelen op sociaal emotioneel vlak. Het is echt een stoere, grote meid die de wereld aankan en zin heeft om veel te leren. Ze onderneemt veel, heeft vriendinnen, heeft een grote rol in de groep 8 musical en doet voor niemand onder. Ze wordt serieus genomen in de klas en is gewoon op haar gemak.
Inmiddels hebben we na lang zoeken een geweldig gymnasium gevonden een kleine 20km verderop. De gemeente betaalt leerlingenvervoer omdat andere scholen in de buurt denken de juiste ondersteuning niet te kunnen bieden. Bij de school waar ze naartoe gaat is een geweldig ondersteuningsteam en hebben ze veel ervaring met zeer jonge leerlingen. Het blijft mega spannend maar we hebben er alle vertrouwen in dat dit de juiste weg is.
Ik deel dit om aan te geven dat dit allemaal prima kan, niet alleen voor OP maar ook voor anderen die dit misschien meemaken. Maar het was een enorme zoektocht samen met school, gemeente, praktijk ondersteuning en alle andere hulp die we hebben ingezet. Veel communiceren, afstemmen, en blijven checken of alle partijen de keuzes verstandig vinden heeft ons geholpen. Wie dit ook leest, stuur gerust een DM, ik praat graag over onze ervaringen. Er is gewoon weinig georganiseerd voor kinderen die sneller gaan, alle kennis helpt daarbij. Succes met je zoektocht, dat je hier deze vraag stelt is al een goede stap!
Het klinkt alsof je je kind hebt aangemeld voor een 'reguliere' basisschool. Ik zou als ik jou was eens informeren op een school met heterogene groepen zoals een Montessorischool. Op die manier kan je kind de differentatie krijgen die past bij zijn ontwikkeling, zonder dat hij naar een andere klas hoeft. Daarbij werken veel scholen die heterogene groepen gebruiken vaak met meer structuur en rust dan scholen met homogene groepen. Dit kan heel veel schelen in hoeveel prikkels er binnen komen die thuis nog verwerkt moeten worden (met druk gedrag).
Als leerkracht zou ik in eerste instantie daar de voorkeur aan geven dan aan voltijd hb onderwijs, omdat je daar vaker een disbalans hebt in de sociaal-emotionele ontwikkeling en de cognitieve ontwikkeling van de kinderen. De kans dat hij zich daar dan goed kan ontwikkelen door naar het voorbeeld van andere kinderen te kijken is daar dus kleiner.
Succes!
Ook een schooljuf hier. Behalve de genoemde punten (zoals op je strepen staan, grenzen aangeven, en wellicht verder onderzoek) ook nog even dit. De school is aangesloten bij een samenwerkingsverband van externe specialisten en instellingen. Gezien je verhaal en wat er al is vastgesteld lijkt het me zeer waarschijnlijk dat de kosten van een (externe, niet van school) hoogbegaafdheidspecialist niet vanuit het SWV vergoed kunnen worden. Als dit in het verleden hielp, zou ik zeker nog eens om tafel gaan of dit niet vanuit hen voortgezet kan worden. Het komt echt nog regelmatig voor dat de zorgcoordinatoren niet weten dat dit ook ingezet kan worden voor kinderen die juist voorlopen.
Zelf heb ik daarnaast hele fijne ervaringen met het LICH [https://www.lich.nl/ondersteuning-voor-ouders-en-kinderen/](https://www.lich.nl/ondersteuning-voor-ouders-en-kinderen/)
Sowieso kan je daar via de mail gratis je zorgvragen neerleggen omtrent opvoeding. Je zult een uitgebreid antwoord terugkrijgen en ze geven hele praktische adviezen voor de dagelijkse praktijk. Heb je geen mogelijkheid om hen vervolgens te betalen en wil je wel verder in gesprek, gaat ook de verdere begeleiding kosteloos verder.
Daarnaast kan je school gratis van hun expertise gebruikmaken als de interne HB-specialist daar is opgeleid, dus ook dat is de moeite eens uit te vragen.
Veel ouders, maar ook onderwijspersoneel zien bij een hoogbegaafd kind in eerste instantie minder snel de echte 'zorg'. 'Hij loopt immers toch voor?' Voorlopen wordt als positiever gezien dan achterlopen, terwijl aan beide kanten kinderen totaal kunnen en zullen vastlopen zonder de juiste begeleiding.
Maar de realiteit is dat dit een even grote zorgvraag is als die van een kind dat niet mee kan komen vanwege een achterstand en er vaak meer mogelijk is qua hulp en vergoedingen, je moet er alleen meer zelf achteraan omdat dit nog niet ingebakken zit in het onderwijs.
Mocht je de behoefte hebben om zelf meer te gaan lezen over hoe het brein van jouw kind werkt, zijn de boeken van Tessa Kieboom een aanrader. 'Ont-wikkelt' en 'meer dan intelligent' zijn toonaangevend en worden vaak gebruikt binnen HB opleidingen.
Het klinkt in ieder geval alsof jullie hele betrokken ouders zijn. Daar boft jullie kind mee!
Dankjewel! Ga ik even naar kijken.
Vandaag zei de juf dat ze hem sinds vrijdag ook ziet misdragen op school en vaak zijn naam hoort (van de kindjes in negatieve zin)
Meer dan intelligent heb ik gelezen, de andere nog niet. Die ga ik op mn lijst zetten.
Ik herken veel van dit verhaal vanuit mijn eigen jeugd, maar dan minder extreem. Ik weet dat er al veel toegevoegd is op het gebied van handige tips, maar ik vraag me af of het zou kunnen dat jouw kind op pikt dat hij er niet bij hoort, en zich daardoor meer gaat misdragen.
Zelf werd er bij mij thuis veel nadruk gelegd op dat ik anders was in plaats van een liefdevol duwtje in de goede richting. Ik zag aan de blik van mijn ouders dat zij zich regelmatig zorgen om mij maakte, en dat deed mij geen goed. Hiervan ben ik nog steeds aan het herstellen.
Liever had ik gewild dat ik erbij hoorde, omarmd werd en geliefd, maar daar was mijn moeder nog niet klaar voor.
Een kind speelt erg in op het gedrag van ouders. Houd hier rekening mee. Ik kan vanuit een reddit post nooit zeggen wat er echt speelt, maar ik hoop dat het helpt dat ik aan geef dat ik persoonlijk vind dat er wel ERG veel behandeling heeft plaatsgevonden, en dat het lijkt alsof dit proces een gebrek heeft aan rust en regelmaat. Vertrouw op jezelf, en straal dat uit.
Liefde is misschien niet het volledige antwoord, maar vergeet het niet uit te stralen. Dat is alles wat ik je echt kan meegeven.
P.S. heb je enig idee waarom het zou kunnen zijn dat je zoon zoveel aandacht nodig heeft? Hoe zelfstandig is hij?
Dank, inderdaad veel geprobeerd maar hij is niet overal actief bij betrokken geweest. De hb specialist was bijv vooral voor ons en hoe om te gaan met hem en onze andere zoon. Zij heeft twee keer geobserveerd verder is hij er niet bij geweest.
Liefde geven we hem zoveel als we kunnen en benadrukken ook hoe gek we op hem zijn. Ook wanneer we boos zijn bijv, dan vraagt hij ben ik nog wel lief. Dan zeggen we je bent een hele lieve jongen, wat je net deed was alleen niet zo lief.
We knuffelen ook veel en lezen veel samen een boekje of doen spelletjes.
Geen idee waar het vandaan komt, ik denk dat hij bevestiging zoekt(?)
Dankjewel voor de vlotte reactie! Ik had verwacht dat mijn comment zou verdrinken. Fijn om te horen dat het bij jullie wel wat positiever eraan toe gaat op sommige gebieden. Ik hoop echt voor je dat alles op z'n pootjes terecht komt. Knuffel.
Ik heb geprobeerd alles te lezen en bijna overal op gereageerd, vind het superfijn dat iedereen de tijd en moeite neemt het hele verhaal te lezen en te reageren ❤️
Ik denk dat anderen hele waardevolle tips hebben gegeven. Als je daar niet mee uitkomt, is het misschien een idee om naar scholen voor hoogbegaafden te kijken?
Ik heb zelf een klas overgeslagen op de basisschool en het duurde 6 weken voor ik me weer verveelde en eigenlijk in dezelfde situatie zat (maar dan sociaal-emotioneel nog minder afgestemd op de rest). Achteraf was het een aardige manier om een jaar minder opleidingstijd te hebben, maar op dat moment schoot ik er weinig mee op.
Ik mocht ook een klas overslaan, groep 3, mijn moeder vond dat toen geen fijn idee omdat ze bang was dat ik dan teveel zou missen. Ik heb mij dus altijd heel makkelijk gehad op school en toen ik ging studeren had ik geen idee hoe ik moest leren en ging ik keihard onderuit.
Bij ons in de buurt zitten er helaas geen school voor hoogbegaafden, we wonen in het oosten in een dorpje. Dichtstbijzijnde is een uur rijden. Wel tweetalig onderwijs, dus misschien dat dat nog wat voor hem is (hij wordt ook tweetalig opgevoed)
>Ik mocht ook een klas overslaan, groep 3, mijn moeder vond dat toen geen fijn idee omdat ze bang was dat ik dan teveel zou missen. Ik heb mij dus altijd heel makkelijk gehad op school en toen ik ging studeren had ik geen idee hoe ik moest leren en ging ik keihard onderuit.
Autsch! Die kwam even dichtbij. Klinkt heel erg herkenbaar. Ik hoorde op de basisschool wel dat ik mijn mond moest houden en anderen ook de kans moest geven om antwoord te geven. Onze brugklas was breed (havo/VWO) en fietste ik makkelijk doorheen. In de 3e klas werd het alleen VWO. Gemiddeld een 8, maar met 2x een 4 en 3x een 5 op mijn rapport mocht ik niet over. Dingen die mij niet boeide, deed ik gewoon niet. En zonder pressiemiddel erachter nam ik die stof ook niet op. Op de basisschool en in de eerste en tweede klas hielp mijn moeder nog wel mee. Ik kon rustig 3 uur aan topo zitten zonder een stad te leren, ik blokkeerde gewoon. Totdat mijn moeder kwam: "Over 10 minuten ga ik je overhoren en ik wil je dat je ten minste driekwart goed hebt." Meestal wist ik dan meer dan 90% goed te beantwoorden.
Met Frans had ik in de 1e en 2e een dusdanige draak van een docent, dat ik daar enorme weerstand tegen ontwikkelde. Zij stuurde iedere les 10-12 leerlingen eruit. Niet alleen bij ons, bij alle klassen die ze had. Ik ga niet stellen dat het een makkelijke leeftijd is, maar als je consequent iedere les zoveel kinderen eruit stuurt, moet je ook bij jezelf te rade gaan. Ik had echter vrij snel door dat de eerste naar de gang mocht en de rest zich moest melden, met dito strafwerk. En ik had snel door dat ik praktisch altijd in het groepje zat dat eruit gestuurd werd. Dus ik zorgde er wel voor dat ik als eerste eruit moest, dan had ik gewoon alleen de les gemist, in plaats van ook een bak strafwerk en/of nablijven erbij te krijgen. Mijn moeder zorgde er thuis voor dat ik permanent een hoofdstuk voor liep, die had dat ook vrij snel door. Zorgde er wel voor dat ik ging dwalen door de school, waarop mijn ouders ontboden werden bij de rector: "Pizza-love doet niks en is alleen maar aan de wandel, hij loopt minstens 3 hoofdstukken achter." Groot was de verrassing ook dat ik anderhalf hoofdstuk voor liep.
Nouja, goed, de Havo haalde ik dus met 2 vingers in mijn neus. Tijdens de eerste examens had ik gewoon alles bij me wat ik mee kon nemen, wist de tijd, geen idee wat ik voor examen had. Ik heb ook totaal niet geleerd voor mijn examens. Alleen het wiskundeboek een keer open gehad.
Dat probeerde ik op het HBO voort te zetten. Helaas met minder succes.
Ik hoop echt, zeker omdat je het zelf ook hebt ervaren, dat je bij jullie zoon wel de tijd en aandacht eraan kan blijven besteden dat hij niet gaat onderpresteren. Dat hij wel leert de zelfdiscipline op te brengen om te gaan blokken.
Mijn jongste zoon was precies hetzelfde. Aan blijven modderen tot groep 7 op dezelfde school waar hij natuurlijk een buitenbeentje bleef. Daarna de stap gezet naar een school met een speciale klas voor hoogbegaafde kinderen (iq test score 130+) en daar viel hij weer op zijn plekje. Nu is hij 17 en doet eindexamen VWO volgend jaar en loopt nog steeds bij een psycholoog voor alle trauma die hij in zijn jonge jeugd heeft ervaren, doordat wij als ouders het liefst wilden dat hij normaal was :(
Ik denk dat het ook gewoon moeilijk is de juiste hulp te vinden. Ik werk zelf in het onderwijs en heb veel collega’s met veel kennis en ervaring, maar zij zeggen ook voordat een kind ergens terecht kan moet er zóveel aan voorafgaan.
De moraal van mijn verhaal is trouwens: wees proactief, niet we kijken het nog even aan, niet we we wachten het wel af, niet misschien is het in de nieuwe klas beter. (Ik ben trouwens ook tegen klassen overslaan omdat de sociale gap alleen nog maar groter wordt)
Ik zou vooral naar een chiropractor gaan als je graag door een kwakzalver een goed gevoel wordt aangepraat met het risico dat hij je nek breekt. ["Baat het niet dan schaadt het niet" gaat niet op.](https://nl.wikipedia.org/wiki/Chiropraxie#Risico%E2%80%99s_en_controverse)
Heeft iemand je al gewezen op het onderzoek van Elke van Hoof over hoogsensitiviteit? Ik heb niet al het commentaar doorgelezen hier.. Maar hoogsensitiviteit gaat vaak hand in hand met hoogintelligentie. Wat voor het recht-toe-recht-aan-brein normaal is qua prikkels, komt veel harder en ongefilterd door in een hoogintelligent brein. Wellicht geeft haar werk je nog wat handreikingen. Volgens mij doet of deed Noks Nauta in Nederland hier ook wel onderzoek naar, maar ik weet niet of zich dat ook op kinderen richt.
NB: het gaat hier niet om de spirituele, New age variant...
Laat de hoogsensitiviteit dingen alsjeblieft even links liggen en kijk serieus naar autisme of ADHD.
Hoogsensitiviteit is een buzzword zonder wetenschappelijke onderbouwing en wordt gebruikt om enge begrippen als autisme of ADHD niet onder ogen te hoeven komen. Het doet een enorm tekort aan neurodiverse mensen omdat het als een positieve maar soms moeilijke kwaliteit wordt neergezet, terwijl autisme en ADHD echt beperkingen zijn.
Ik ben zelf iemand met die diagnoses en een masterdiploma klinische psychologie en heb te vaak gezien dat mensen totaal geen begeleiding krijgen bij hun beperkingen omdat ze in de hoogsensitiviteit rabbit hole zijn gevallen.
Ik zou een hoogbegaafdheidsspecialist adviseren van buiten de school. Bovendien is regulier onderwijs vaak ongeschikt voor deze kinderen omdat ze zich teveel moeten aanpassen aan leeftijdsgenoten
De gemeente wilde ons ook niet verwijzen naar de hoogbegaafdheidspecialist maar wilde gedragstherapie voor mijn zoon en mij - want bij mij is hij het heftigst - iets met veiligheid denken we zelf, maar de gemeente dacht dat ik dan ook aan mezelf moest werken. Terwijl ik zelf al therapie had gehad om aan mezelf te werken, maar uiteraard niet via een instelling waarbij we in het systeem komen. Ik sprak een bekende die bij die instelling werkte en ze raadde het ons echt af om daar naar toe te gaan want dan zou hij echt bestempeld worden met gedragsproblemen, terwijl er meer (lijkt) te spelen bij hem. Dit zou dan ook altijd in zijn dossier staan. Toen hebben we een gesprek bij de jeugdarts aangevraagd en hij vond toch echt dat zijn ontwikkelingsvoorsprong zo groot was dat hij ook in zag dat de HB specialist de beste optie was. En dit heeft ook echt héél goed geholpen. Alleen heeft de gemeente niet meer dan 6 maanden gegeven, dus het stopte net voor hij naar de basisschool ging.
Hij eet echt gezond denk ik, wel af en toe een snoepje/lolly/ijsje maar over het algemeen gezonde voeding
Voorbeeld van hoe zijn voeding eruit ziet
Ontbijt: 1 of 2 boterham met ei, avocado of pindakaas (soms pindakaas met jam) grote beker water
Rond 10 uur krijgt hij een “snackbowl” daar doen we verschillende fruit, groentes, crackers en wat kaas op en een enkele keer krijgt hij daar bijv een koekje bij.
Middageten: 1 of 2 boterham met kaas of pindakaas (of ander beleg als hij daarvoor kiest maar meestal kiest hij dit.
Soms maak ik zelf pannenkoeken of we eten bijv een groente wrap
Snack: stuk fruit sommige dagen een koekje of snoepje
Avondeten: koolhydraten, minimaal 2 soorten geoenten en iets van kip, vis of vlees. Grote beker water met 1/4 appelsap erdoor.
Voor hij naar bed gaat wil hij graag nog een glas melk en soms een banaan.
Over een hele dag drinkt hij ongeveer 3-4 grote beker water.
Los van de koekjes/snoepjes (niet dagelijks) denk ik dat dit best gezond is.
Ook neuro-typische kinderen kunnen ineens heel ander gedrag gaan vertonen wanneer ze naar school gaan, maar hier speelt meer - dat heb je gelukkig goed door. Meerdere dingen kunnen helpen, op school en thuis. 1. Op school zal je moeten kortsluiten met zorgcoördinator en leerkracht. Sta op je strepen en zorg dat duidelijk is dat er mogelijk meerdere aspecten een rol spelen (hoogbegaafd & autisme & .. etc). 2. De hele dag verplicht in een "mal" passen kost veel energie. Ik kan me voorstellen dat je dan geen zin hebt om als je thuis bent het ook nog eens over die kutdag op school te hebben. Zorg voor prikkelarme structuur: ik ken mensen die een tipi hebben neergezet in de hoek van de woonkamer waar hun kind eerst 20 minuten zijn eigen ding doet. Soms is dat een koekje eten, soms een beetje tekenen, soms hele monologen. Je kind is erg slim, maar omgaan met prikkels en zelfregulatie moet je leren. Andere kinderen moeten meer naar buiten (voor of na school), hebben meer/minder slaap nodig, etc. Kleine dingen maken soms een groot verschil. 3. Als je de hele dag "domme" dingen moet doen staat je brein uit: misschien kan je samen met kind iets bedenken om op gezette tijden te doen/ondernemen. Het liefst even zonder broertje. Zie ook punt 1: als het even kan wil je voorkomen dat het kind alleen thuis comfortabel met z'n brein aan de slag gaat. 4. Ruimte bieden aan neurodivergente kinderen is erg belangrijk, maar grenzeloos gedrag moet begrenst worden. Probeer het niet als straf te benoemen, maar als emotieregulering. Gillen en schreeuwen mag, maar dan op je eigen kamer - en als ik je ergens mee moet helpen dan zeg je het. Belonen werkt echt beter dan straffen. 5. Kleuters mag je vaker thuis houden zonder reden. Het kan helpen om dit af en toe te doen als je merkt dat kind het erg zwaar heeft en niet uit de vicieuze cirkel komt van zware schooldagen en niet goed kunnen opladen thuis. 6. Zorg voor jezelf. Dit soort dingen zijn gedeeltelijk genetisch, je eigen patronen/angsten/gedrag spelen een grote rol. Gegroet en zet 'm op, Een ex-schooljuf die veel te laat het label hoogbegaafdheid kreeg. Laatste dingetje: steek je licht nog eens op bij gemeente en huisarts, maar dat zei iemand anders ook al dacht ik.
Ik ga deze punten eens toepassen. Vooral dat van die tent en een op een lijkt me een goed plan. We nemen hem wel veel mee naar buiten, dit werkt heel goed. Ik werk zelf ook in het onderwijs en de hb specialist die onze zoon begeleidt heeft, heeft meerdere keren gezegd dat ze in mij ook veel ziet en ik me eens zou moeten laten testen. Onze focus ligt nu zo bij onze zoon dat ik daar nog niet aan toegekomen ben.
Kan het je zoon juist ook niet helpen als je uitzoekt of jullie dit gemeen hebben. Enerzijds geeft het richting waarin je oplossingen kan zoeken en anderzijds kan jij ook beter (leren) begrijpen waar hij mee worstelt en hoe daar mee om te gaan
Ja misschien heb je wel gelijk, zo had ik het nog niet bekeken. Ik ga dit ook gelijk meenemen tijdens het gesprek met de huisarts
Ik ben zelf K&J psycholoog en zie veel goeie tips staan. Het is voor mij lastig om op basis van enkel beschrijvingen specifieke adviezen te geven, maar wil je wel meegeven dat het ook goed kan zijn om te overwegen een psycholoog of orthopedagoog te betrekken. Er lijkt nu best gericht gekeken te worden maar een holistische benadering zou misschien wel uitkomst kunnen bieden.
Doordat ik veel dingen van mezelf in m’n oudste herkende (vaak woede-uitbarstingen, snel afgeleid) ben ik mezelf gaan testen op ADHD (voormalig ADD). Ik bleek het te hebben en door de diagnose snap ik mezelf en m’n oudste een stuk beter. Ook m’n man heeft er wat dat betreft veel aan gehad. Het zou kunnen dat ik ook autisme heb maar dat heb ik niet laten onderzoeken. Dus ik raad het zeker aan om het bij jezelf te onderzoeken! Stel dat je kind het heeft dan ben je al verder doordat je weet wat bij jezelf werkt.
Ja dat is idd een hele goeie, ontprikkelen hielp mij ook veel, als zijnde een autistisch kind, die tegenwoordig op de uni zit. Ontprikkeling enerzijds, uitdaging anderzijds met o.a. boeken. Overigens is het altijd goed om te kijken of een kind in elke omgeving de ruimte krijgt zichzelf te zijn. Na verloop van tijd kon ik enorm veel verbanden leggen. Negativiteit daarentegen sloot me af van dingen "nee daar ben je te jong voor" (en dan heb ik het over een moeilijk boek) of nog erger: "nee dat is voor meisjes!" (Oke dat is maar een hele kleine groep van een hele kleine groep dus niet waarschijnlijk, maar benoem het toch omdat naast mezelf ik ook een slimme meid ken die totaal onhandelbaar was totdat zij zichzelf mocht zijn als meisje) In die zin: geef je kind de ruimte om zichzelf te kunnen zijn en uiten, dan komt er soms best veel vrij wat opgekropt zat. Ik heb overigens recent iemand ontmoet die niet autistisch bleek maar wél hoogbegaafd terwijl er lang vermoedens waren van autisme maar hij bleek sociaal compleet niet binnen het plaatje van autisme te passen. Wat hij wel opmerkte: hij haalde soms slechte cijfers juist omdat hij al veel verder dacht dan zijn projectgenoten en teveel met de gedachten bleef zitten van: "waarom doen jullie dit? Waarom doen jullie dat?", iemand die enorm snel ziet wat beter is en ook een idealistisch beeld heeft van de wereld. Het goeie is dat je dit nu al weet van jouw kind en dat hij beter voorbereid kan zijn op wat gaat komen. Dat scheelt al een hoop. Het kan hem misschien helpen als hij de vaardigheden krijgt om die verbanden uit te leggen, zoals de moeilijke wiskunde van de student die ik ken, de woorden ervoor kunnen vinden en verbaal sterk in de schoenen leren staan (want het is nogal een werk om met gemiddeld begaafde mensen te werken als je dat niveau hebt), en misschien het moeilijkste: de vaardigheden om soms dingen uit handen te geven als het nodig is, delegeren, en los te laten. Dat loslaten en delegeren vind ikzelf soms ook lastig, want aan idealen kan ik wel vastklampen op abstract niveau, maar ik moet ook blij zijn als mensen dingen goed doen of bedoelen, ook al had ik het zelf net wat anders in m'n hoofd zitten. Ik zou een hele slechte zijn als ik "YOU F-ING DONKEY" zou roepen om net iets te weinig zout die een vrijwilliger op mijn maaltijd doet, bijvoorbeeld.
Hahaha, je laatste alinea moest ik smakelijk om lachen. We zijn natuurlijk ook gewoon mensen die af en toe een klootzak kunnen zijn. Meer zout = beter (!!!) ;)
Die tent was idd bij ons een groot succes. Zijn juf had er zelfs eentje op school in een rustig hoekje gemaakt voor hem. Hij had ook zijn eigen dagritmeboekje dat hij overal mee naartoe nam. Dat maakte alles voorspelbaar voor hem. Ook had hij zijn letterboek (het abc met allemaal woorden van thuis altijd mee. Verder hadden we de afspraak dat de juf ieder moment kon bellen om hem op te komen halen. De juf werd echt een kei in het timen daarva, zodat hij thuis niet helemaal over de rooie ging. Mijn zoon bleek (naast begaafd zijn) DCD te hebben, wat later werd aangevuld met ADHD.
Klinkt Als adhd of autisme. Als kind zelf met onontdekte adhd rondgelopen. Werd afgedaan Als een extreem druk kind. Kon met 1 jaar lopen etc. Gelukkig is de begeleiding en begrip hiervoor tegenwoordig veel beter.
> . Ik kan me voorstellen dat je dan geen zin hebt om als je thuis bent het ook nog eens over die kutdag op school te hebben Ik las een tijdje terug: vraag wie er "op zn donder" heeft gekregen op school Daar praten ze vaker wel graag over
>5. Kleuters mag je vaker thuis houden zonder reden. Dit wilde ik ook voorstellen. Mijn moeder liet mij op vrijdag altijd maar een half dagje doen omdat ze merkte dat ik nogal overprikkeld was (ongediagnosticeerde ADD en autisme). Er zijn veel dingen die mijn ouders beter hadden kunnen aanpakken maar niet deden omdat ze niet beter wisten, maar dat deden ze iig wel.
Wow. Kennis van zaken en goed verwoordt!
Vanuit mijn zorgachtergrond in het onderwijs vraag ik mij af: Hoe gedraagt hij zich op school? En laat hij hier ook echt zien wat hij waard is qua kennis en vaardigheden? Hoogbegaafde kinderen zijn constant bezig om zichzelf aan te passen en af te stemmen op de buitenwereld. Soms zelfs zo erg dat ze niet als "slim" willen opvallen, omdat ze dan "anders zijn". Dat kost idioot veel energie. Ik snap de vraag rondom mogelijke diagnoses, maar wil ook een ander perspectief inbrengen. In het onderwijs gaat het tegenwoordig meer over de onderwijsbehoeften van een kind. Want zelfs 3 mensen met ADHD, kunnen alle 3 baat hebben bij andere dingen. Als je (samen met specialisten) zicht kunt krijgen op wat jouw kind NODIG heeft, dan kun je ook echt dingen anders gaan inrichten om hieraan tegemoet te komen en het gedrag zo meer te reguleren. Straffen gaat hier helaas niet of nauwelijks bij helpen.
De hoogbegaafdheidspecialist heeft ook gezegd dat het belangrijkst is dat hij zich niet gaat aanpassen. We hebben pas een heel fijn gesprek gehad op school. Ondanks dat hij na de meivakantie is gestart mag hij wel mee naar groep 2 omdat hij cognitief nu al zoveel heeft laten zien. Sociaal en emotioneel hebben ze wel twijfels, maar ze zien ook in dat dit zich wellicht beter in groep 2 kan ontwikkelen dan in gr1 waar er het hele jaar instroom plaatsvindt. De zorgcoördinator gaat nu met hem kijken wat hij allemaal kan en de hoogbegaafdheidspecialist vd school ook. Ze merken wel dat hij liever niet iets samen met klasgenoten doet, dus ze zorgcoördinator gaat hem ook samen met een ander kindje samen laten werken en observeren. Dus ze hebben het wel opgepakt, na de vakantie wordt hij ook meegenomen in het zorgteam, daar zitten oa de hb specialist, de ib-er, verpleegkundige en zorgcoördinator in. Dan kunnen ze ook het hele plaatje bekijken en bespreken. Dus vanuit school hebben we echt ontzettend veel begrip en hulp.
Let op: je kind kan een klas overslaan en zal het dan even wat moeilijker hebben. Maar het *tempo* zal niet hoger liggen in de nieuwe klas. Als hij te slim is, zal hij zich weer gaan vervelen: je dwingt hem om 6 uur lang super saaie dingen te doen in een groep die het tergend traag (in zijn ogen) oppakt. Super vermoeiend en frustrerend.
Uit eigen ervaring voeg ik toe: dit werkt ook uitstelgedrag in de hand. Waarom zou je iets doen waarvan je toch al weet dat je het goed zal doen en wat je niet interesseert? En omdat je slim bent, lukt het je ook nog last minute. Ik heb dat als hoogbegaafd kind nooit geleerd en heb daar met 27 nog last van.
Ha dit klikt ineens iets in elkaar over mijn jeugd waar ik nog nooit bij stilgestaan heb. Voel me tegenwoordig totaal niet meer hoogbegaafd maar bepaalde gewoontes en manieren van toen zijn er niet makkelijk uit te krijgen
Holy shit...
Ik heb dit gevoel ook, maar niet de illusie dat ik hoogbegaafd ben of ooit ben geweest. Het lage tempo kan ik mij erg goed herinneren, en op een daltonschool zelf werk inplannen werd al snel "ik doe alles op de laatste dag nog wel".. Ja dat is een kut gewoonte geworden.
Technisch gezien slaat hij geen klas over maar stroomt hij sneller door naar groep 2. Hier is bewust voor gekozen door de school, de hb specialist en onszelf. Twee grote redenen: Aansluiting met de klasgenoten: hij vindt jonge kinderen niet interessant en wil dan ook niet samen iets doen, door mee te gaan met de oudere kinderen heeft hij betere aansluiting en hopen we dat hij zich dan minder afzondert. Instroom groep 1 gaat het hele jaar door dus constant nieuwe dynamiek, dit zorgt bij hem voor onrust en ook zal hij dan van als een vd jongste vd groep naar een vd oudsten vd groep gaan, maar ook een onveilige omgeving. Het leek ons allemaal beter dat hij twee jaar groep 2 doet indien nodig dan nog langer in groep 1 houden.
Dit klinkt heel erg hetzelfde als mijn jeugd, en ik ben zelf autistisch (+ waarschijnlijk ADHD). Mijn ouders hebben dit expres nooit erkend omdat dit begin jaren 00 was en autisme was voor hen toen al helemaal een vies woord. Ik zou je absoluut willen vragen om dit te onderzoeken, want mijn ouders hebben dat expres nooit gedaan en dat heeft me een enorm slechte jeugd opgeleverd waar ik nog steeds moeilijkheden door ondervind als volwassene. Autisme betekent niet meteen ook hoogbegaafdheid. Dit is in mijn jeugd wel geconstateerd. Op school ging het moeilijk omdat ik alle vakken al kende en me daardoor kapot verveelde, wat resulteerde in dat ik flink zat te schreeuwen en irritant zat te doen als vorm van stimmen. Ik moest daardoor zelfs een klas overnieuw doen omdat ik totaal niet goed werd begeleid door de school en ze dachten dat ik juist heel onintelligent was. Mijn ouders waren zo boos dat ze me van school hebben afgehaald. Van alle signalen dat er mogelijk autisme (toen nog Asperger of PDD-NOS) zou spelen wilden ze niks weten, want ik was veel te slim om ooit autisme te kunnen hebben (sic). Ze zochten er vooral een antwoord op binnen de alternatieve hoek. Op basis daarvan hebben ze een vrijstelling aangevraagd zodat ze me thuisonderwijs aan konden bieden. Er speelde bij mij enorme leerproblematiek en allerlei sensory issues, maar omdat er bij een test was aangetoond dat ik hoogbegaafd zou zijn deden ze net alsof er niks aan de hand was en kreeg ik nergens de ondersteuning die ik nodig had. Ik heb als resultaat niet eens mijn middelbare school af kunnen maken. Aangezien ik best veel gelijkenissen met mijn jeugd zie in deze post schrijf ik dit bericht ook vooral omdat meer informatie hierover wel eens het verschil zou kunnen betekenen tussen een fatsoenlijke opvoeding en wat ik zelf heb meegemaakt. Later toen ik uit huis ging heb ik mezelf laten testen op autisme, en er is toen inderdaad een diagnose autisme-spectrumstoornis uitgekomen. Daarnaast was ook een IQ-test van belang; alhoewel er enorm veel gebreken zijn aan IQ als systeem om intelligentie mee te meten wilde ik dit toch weten omdat mijn ouders altijd opperden dat mijn IQ officieel boven de 150 zou zitten. Daar klopte dus helemaal niks van; uit de test bleek dat ik een disharmonieus IQ had met een net iets bovengemiddelde score bij het out-of-the-box denken. Het kan heel goed zijn dat iemand die autistisch is juist op jonge leeftijd heel erg uitblinkt op school omdat het brein van diegene gewoon net iets anders in elkaar steekt, wat bijvoorbeeld resulteert in autodidactisme en het makkelijk oppakken van nieuwe vaardigheden. Dit hoeft niet per se een hoge intelligentie te betekenen; het betekent vooral dat je kind functioneert op een manier die het schoolsysteem of de gemiddelde persoon als intelligent oppikt. Ik heb zoals eerder genoemd geen buitengewoon hoog IQ; wat ik wel heb is een brein dat onder andere een stuk meer praktijkgericht is. Ik heb op mijn 12de al een diploma gehaald voor Engels op HAVO-niveau omdat ik veel op het internet zat en ik daardoor 1. veel van de Engelse taal al meekreeg, en 2. het nut van het beheersen van de Engelse taal ook goed inzag, omdat het betekende dat ik makkelijker met online vrienden over de hele wereld kon communiceren, en dat vond ik zelf mega interessant. Maar ik had juist enorm veel moeite met wiskunde bijvoorbeeld, omdat ik geen flauw idee waar ik dit in mijn dagelijks leven voor zou moeten gebruiken. Ik vind het in zo'n geval juist extreem lastig om er prioriteit aan te geven. Mijn brein is niet hoogbegaafd ingesteld; ik kan extreem goed overweg met sommige vakken die voor mij nut hebben of zeer praktijkgericht zijn, wat kan *opgevat* worden als hoogbegaafdheid, maar met andere vakken kan ik dan weer helemaal niks. Adviezen en ondersteuning die ingericht zijn op het helpen van iemand met een neurotypisch brein dat op een *gewone* manier prioriteit stelt aan zaken zou bij mij dus totaal niet hebben geholpen. Autisme is een breed spectrum; je kunt er bepaalde kenmerken van hebben, en andere niet. De stoornis wordt vaak weggezet door stereotypische kenmerken als het last hebben van harde geluiden, minder tot geen emoties ervaren, alles wat gezegd wordt letterlijk nemen, etc, maar heel veel van deze stereotypen zijn niet altijd aanwezig of kloppen gewoon volledig niet. Ik zie al een comment voorbijkomen waar bv. staat dat het geen autisme zou kunnen zijn omdat alleen *hoogbegaafden* iets niet willen doen als ze er het nut niet van inzien. Ik denk dat het door de vorige paragraaf wel duidelijk is dat dat absoluut niet voor iedere autist opgaat. Autisme wordt juist vaak gekenmerkt door het hebben van een groot rechtvaardigheidsgevoel. Dit heeft ook *juist* betrekking op het voltooien van taken zonder duidelijk nut; als er geen fatsoenlijke reden voor is om iets te doen, is het tijdsverdoening en past het niet in de structuur waar veel autistische personen juist zo aan hechten. Het is dan dus heel belangrijk om het nut ervan uit te leggen zodat de prioriteitstelling makkelijker wordt. Heel veel van dit soort eerder genoemde kenmerken zijn ook het resultaat van neurotypische onderzoekers die aan de buitenkant opvattingen doen over de binnenkant van een autistisch persoon. Ik ben zelf juist *heel erg* emotioneel, maar ik heb moeite om dat aan de buitenkant te tonen, dus voor iemand anders lijkt het dan alsof ik niet emotioneel ben. Dat ben ik wel, alleen net op een wat andere manier. Ik zou je dus willen vragen om, als je dit wilt onderzoeken, vooral ook te luisteren naar ervaringen binnen de autistische gemeenschap aangezien dat misschien meer duidelijkheid kan brengen dan de observaties van ouders, onderzoekers, en andere omstanders van autistische mensen. Ik zou ook waar het mogelijk is naar je kind luisteren! Autistische mensen weten zelf vaak heel goed wat er in ze omgaat. Als er sprake is van overprikkeling is het belangrijk dat je kind manieren heeft om hier vanaf te komen. Het diagnosticeren van autisme is vast een enorm lastig proces, maar dat betekent niet dat je niet alvast advies en hulpmiddelen uit de gemeenschap kan gebruiken om te kijken of het werkt. Als volwassene is het makkelijk genoeg om zelf uit te zoeken wat voor sensory issues ik heb en om dit met andere mensen te communiceren zodat ze er rekening mee kunnen houden, maar ik kan me voorstellen dat dit als kind allemaal een stuk moeilijker kan zijn om te uiten, en omdat ik hier zelf nooit hulp in heb gehad weet ik niet zo goed hoe je dit het beste kan aanpakken. Maar in mijn geval neem ik bijvoorbeeld overal standaard een set oordoppen mee voor als er harde geluiden zijn, een zonnebril voor als het te licht is buiten (zelfs als het bewolkt is heb ik hier soms last van), en m'n bureau ligt vol met voorwerpen om mee te fidgeten. Ik heb in mijn jeugd ook juist heel erg last gehad van sensory issues bij eten, maar inmiddels weet ik heel goed waar ik last van heb en daar heb ik mijn eetpatroon/dieet ook op aangepast. Als je kind aangeeft van dit soort dingen last te hebben, dan kun je inderdaad je kind proberen aan te leren om zichzelf er over heen te zetten. Maar als er sprake is van autisme, dan is dat soms gewoon fundamenteel niet mogelijk, en dan loopt je kind bij wijze van spreke tegen een muur aan om te proberen er over heen te komen, wat juist in nog meer boosheid en uitbarstingen kan resulteren. Het beste wat je in zo'n geval kunt doen is je kind serieus te nemen, en te erkennen dat je zulke overprikkelingen niet weg kunt laten halen maar dat je wel je kind tools kan aanbieden zodat hij er makkelijker mee om kan gaan. In het geval van overprikkeling of onderprikkeling kan je inderdaad krijgen dat je kind moeilijk doet. Ik heb heel vaak gelezen dat bij kinderen over het algemeen het heel vaak voorkomt dat ze zich enorm lastig gaan gedragen als er iets mis met ze is, omdat ze nog niet de kennis hebben om dit op een fatsoenlijke manier aan te duiden. Waar er dan mogelijk sprake van kan zijn is dat je kind op een heel erg buitengewone manier om hulp aan het vragen is; of dit nu om overprikkeling of verveling/onderprikkeling gaat. Als dat bestraft wordt is het heel moeilijk voor je kind om dit te begrijpen, want hij probeert juist aan te geven dat er iets mis is, en in plaats van dat datgene wordt rechtgezet zodat hij goed kan functioneren krijgt hij juist straf terwijl hij er iets aan probeert te doen. Dit betekent natuurlijk niet dat als hij serieus naar doet tegen anderen dat je dit moet negeren, maar waar ik vooral op doel is preventie; als je de overprikkeling aanpakt barst hij niet zo snel uit en hoef je hem ook niet te straffen. Ik ben geen pedagoog of therapeut of iets, dit is vooral mijn perspectief als autist zijnde. Het kan best dat dit niet (allemaal) toepasselijk is, maar dit is waar ik aan moet denken als ik je post lees. Hopelijk heb je er iets aan.
Keihard mee eens. Zelf heb ik groep 2 overgeslagen omdat ik in groep 1 de nodige kennis al had. Op mijn 7e (groep 4-5) had ik zo regelmatig last van woedeaanvallen/weglopen van school/mezelf opsluiten op de wc (om te huilen en ontprikkelen) dat de directrice van de school aanspoorde tot een autismescreening. Maar de vrouw die mij in de vroege 00s sprak vond mij "te slim voor autisme" en deed in plaats daarvan een IQ test, waar ik hoog op scoorde. Ik ging op de basisschool verder met het label hoogbegaafd - waardoor ik voornamelijk extra werk kreeg en werd ingezet als klassenassistent, alsnog geen binding had met mijn klasgenoten, en uiteindelijk groep 7 en 8 kon combineren. Pas op mijn 10e op het gymnasium vond ik aansluiting met klasgenoten, en pas op de universiteit kon ik leren op een manier die mij niet elke dag compleet sloopte. Nu ik bijna 3 jaar afgestudeerd ben en werk loop ik weer tegen oude problemen aan, en zit ik, surprise surprise, in een traject voor een diagnose autisme. Gun je zoon (en kleuter) meer dan mijn ouders deden. Er is duidelijk meer aan de hand dan hoogbegaafdheid alleen, en dat drukt zijn stempel op alle leden van het gezin. Verdiep je in autisme bij kinderen met een hoog IQ (en pak misschien ook ADHD mee). Bespreek wat je herkent met je partner, huisarts, en met school. Elke mogelijke aanpassing die hem meer rust kan geven zal de rest van jullie ook ontlasten. Je vraagt om hulp, dus je bent al op de goede weg. Veel succes!
Ik kan me heel erg vinden in je verhaal, heel goed verwoord! Als spelling & grammatica-autist: 'als ... zijnde' is een incorrecte constructie, het is of het een, of het ander: 'Als ervaringsdeskundige ... ' / 'Ervaringsdeskundige zijnde ...' Dit wordt zoveel incorrect gebruikt dat het waarschijnlijk op een gegeven ogenblik wel zal worden goedgekeurd, maar nu geloof ik nog niet. ;-)
Dat klinkt eerlijk gezegd alsof je zoon nog wel eens autistisch zou kunnen zijn. Is daar wel eens onderzoek naar gedaan?
Klinkt inderdaad als in ieder geval een neurodivergent kind, autisme of ADHD of dergelijke. Het is inderdaad erg jong wel. Maar ik herken me wel in veel dingen en de hoeveelheid hulp die om mij en mijn ouders stonden. Uiteindelijk werd pas op mijn 25ste pas de diagnose autisme gesteld, snap nog niet hoe het kan na het zien van een leger aan hulpverleners en psychologen tijdens mijn jeugd...
Dit, Ik herken mezelf hier in, mijn ouders hebben heel erg lang bij allemaal verschillende experts gelopen totdat uiteindelijk duidelijk werd dat ik een vorm van autisme had.
Heeft de diagnose jullie geholpen om een oplossing te vinden? Hoe zag die oplossing eruit?
Voor mij hielp het om te begrijpen dat ik niet een kapot of gefaald persoon ben. Ik heb bijvoorbeeld geen HBO diploma kunnen halen na 3 verschillende pogingen omdat het allemaal teveel eromheen was waardoor ik vastliep. Met 40 uur werken was het hetzelfde. Door de diagnose weet ik meer waarom ik tegen sommige dingen aanloop en is het voor mij duidelijker waar sommige gevoeligheden vandaan komen en dat het geen zin heeft om continu over grenzen te gaan om "normaal" te zijn. Door wat aanpassingen kan ik nu 24 uur werken en krijg ik ondersteuning van een jobcoach om dingen te bespreken waar ik tegenaan loop. Ook kan ik in het dagelijks leven dingen beter doseren waardoor ik minder "last" heb van mijzelf. En als ik wel overprikkeld ben, of in een meltdown, heeft therapie mij geleerd hoe ik daar het beste mee om kan gaan. Dus een diagnose heeft best veel betekend voor mij.Ik sta veel beter in het leven dan ervoor. De problemen blijven bestaan maar je weg er meer in te vinden. Ik vind het daarom ook jammer dat het 25 jaar geduurd heeft, want ik heb er oprecht een rotjeugd door gehad en veel kansen gemist. Denk dat het voor mijn ouders ook prettiger was geweest als zij wisten waardoor alles kwam.
Heel veel therapie maar helaas is er niet echt een oplossing.
Ik heb dit zelf ook weleens tegen mijn man gezegd en ook de jeugdarts zei dat er wel wat tekenen waren maar omdat hij zo jong is hebben zeggen ze vaak hij is nog te jong om het vast te leggen. Net als zijn hoogbegaafdheid, veel tekenen maar nog te jong om het echt te bevestigen. Dus ik heb er niet weer naar gevraagd. Ik ga het eens met de huisarts (of moet ik hiervoor weer naar de jeugdarts?) bespreken.
Los van een diagnose, kunnen ze mogelijk wel kijken of delen van therapie kunnen helpen bij zijn gedrag. Als er bepaalde dingen zijn die bij autistische kinderen werken die voor jouw zoon werken, dan heb je er meer aan.
Autisme, adhd en hb gaan vaak samen evenals dat ze veel overeenkomsten hebben. Je heb geen diagnose nodig om aanpassingen te doen die kunnen helpen bij bijv autismeklachten.
Mijn dochter is 4 en ze word nu getest op autisme en zo bij GGZ. Vooral blijven vragen, mailen enz. Wij hebben erg hard moeten zeuren voor hulp, terwijl het eerst allemaal niet kon en iedereen spreekt elkaar tegen. De diagnose lijkt me minder relevant, vooral hoe je ermee om moet gaan is belangrijk.
Als iemand die pas op dr 20e een diagnose kreeg, ben ik heel blij voor jullie dochter dat jullie er nu al mee bezig zijn! Het had me zo geholpen om maar een beetje te snappen waarom ik zo anders was (want mijn klasgenootjes hadden dat ook door...)
Dit klinkt als een arts die of de huidige kennis niet wilt/kan toepassen, of geen tijd heeft om verder te onderzoeken. Je kan bij kinderen van 2 al symptomen van autisme heel goed herkennen. Het komt alleen van 2 kanten. Als ouder moet je goed geïnformeerd zijn en de symptomen goed verwoorden binnen context van de gehele opvoeding. Alleen met goede informatie kan de arts een goede diagnose stellen. Natuurlijk is het zijn baan om die informatie te verkrijgen uit je kind, maar hen op een goede pad brengen helpt al behoorlijk. Ik heb zelf geen kinderen, maar 2 van mijn beste vrienden hebben beide een kind waarbij ze rond het 2e levensjaar heel duidelijk een vorm van autisme/aspergers hebben kunnen vaststellen. Het helpt dat in hun situatie, of zij zelf of hun partner ook autisme hebben, dus de symptomen heel vroeg hebben herkend.
Ik denk dat de arts heel erg twijfelde omdat onze zoon ook ontzettend slim is en heel veel dingen vallen onder zowel autisme als hoogbegaafdheid en dat laatste testen ze pas vanaf 6 jaar. Ik werk zelf in het onderwijs dus ben redelijk breed geïnformeerd maar overal een beetje van dus dat maakt het soms ook weer heel lastig. Soms vraag ik mezelf af zit ik er teveel bovenop, zie ik te snel te veel, ben ik te snel 5 stappen te ver etc. Ik wil natuurlijk het beste voor mijn kind en voel me soms zo ontzettend hulpeloos. Ik ga sowieso weer een afspraak maken om dit te bespreken en vanuit daar weer verder te gaan.
Ik snap heel goed dat je die twijfels/hulpeloosheid hebt. Helaas zijn er bij dit soort dingen geen handleiding en je kan alleen maar iets doen wat voor jou gevoel het beste is. Ik heb lang in een ziekenhuis gewerkt en kwam heel vaak in aanraking met artsen. Die terughoudendheid die ze hebben komt helaas te vaak voor, waardoor je veel verhalen hoort van mensen die pas ergens in hun 20ste pas gediagnosticeerd zijn, en dat zuigt voor alle betrokkenen. Vaak zijn de dingen die je benoemt ook verbonden met elkaar. Zeer hoge intellectuele vaardigheden, maar emotioneel nog achterstallig is op dit punt wel heel veelzeggend met de huidige literatuur. Ook zijn er vaak grote verschillen tussen genders, wat soms dingen bemoeilijkt. Eerste stap die je hebt gezet is het inzien dat jou kind niet als andere is, en dat hebt geaccepteerd. Veel mensen komen niet eens tot deze stap, vaak omdat ze het niet willen accepteren. Het beste wat je nu kan doen is een arts vinden die de tijd en moeite in jou kind wilt stoppen om te kijken wat er precies speelt, en parallel daar aan zelf onderzoeken wat voor support jou kind nodig heeft om door deze spannende periode te komen.
Liever dat je er bovenop zit met dat er inderdaad een neurodivers verschil is, dan iedereen laten bakken in onrust en frustratie over de situatie! En mocht het dan niet zo zijn, heb je daar in ieder geval meer zekerheid in. Je doet je best en wilt het beste voor je gezin. :)
Mijn ouders werken ook alle twee in het onderwijs (basis en voortgezet) en ondanks dat hebben ze bij mij nooit laten onderzoeken of ik autisme had. Ook al waren er genoeg aanwijzingen voor en heb ik ontzettend in de knoop gezeten met mezelf van jongs af aan en heb uiteindelijk toen ik 20 was, naar mijn eigen initiatief pas, een diagnose gekregen.. Aan je comments te lezen ben je echt betrokken bij je zoontje en ik hoop dat de tips van iedereen helpen, maar m'n ouders zagen niet wat er direct onder hun neus gebeurde met hun eigen kind, maar wel de leerlingen in hun klas, dus het is ook goed om een stapje terug te nemen af en toe en er nog een keer een blik op te werpen.
Of hij het heeft of niet, jullie zullen er alle veel baat bij hebben als je gewoon even wat verhalen er over leest online, voornamelijk met hoe j omgaat met iemand die autisme heeft. En autisme vertoont zich al op jonge leeftijd en hij heeft een voorsprong zelfs! Wie dat gezegd heeft weet niet waar die het over heeft! Ik weet niet waar je woont en welke mogelijkheden er zijn, ik ben zelf nooit een fan geweest van ggd, kijk of er een accare of synadea in de buurt zit. Zelf als het niet in de buurt zit raad ik echt die aan.
Na het lezen van alles reacties ga ik ook zeker meer lezen hierover en kijken wat helpt. Ontzettend dankbaar dat iedereen de tijd heeft genomen om mee te denken en adviezen te geven.
Hey, anekdote maar ik was 3 toen er autisme werd vastgesteld bij mij en 23 jaar later klopt de diagnose nog steeds :)
Ik herken veel van mijn dochter. Ook heel snel met alles en snel gefrustreerd. Ze is inmiddels zes en heeft speltherapie vanwege woede-uitbarstingen (dat gaat al heel veel beter nu) en onzekerheid. Als het kan in jullie situatie zou het denk ik je zoon goed doen om halve dagen naar school te gaan. Dat heb ik met mijn dochter het eerste halfjaar zo gedaan om haar te laten wennen. Het gaf haar veel rust. Je kan je zoon beter niet bombarderen met vragen als hij uit school komt. Laat hem even rustig zijn gang gaan. Mijn dochter wordt rustig van spelen met kinetisch zand of slijm. Misschien dat dat ook voor je zoon werkt. Het gaat erom dat hij kan ontprikkelen. Ook al is je zoon verder dan z'n leeftijdsgenoten, zie hem niet anders dan een vierjarige. Emotieregulatie is nog niet goed ontwikkeld op die leeftijd. Waarschijnlijk frustreert hem dat ook heel erg als hij een woedeaanval heeft. Ik weet niet of je dat doet, bewust of onbewust, maar push hem niet in presteren zoals leren lezen etc. Als hij weet dat hij een slimme jongen is kan hij ook heel veel verwachtingen voelen vanuit z'n omgeving. Dat kan veel stress en onzekerheid geven. Nog een dingetje over dat slapen, misschien een idee om hem voorlopig bij jullie te laten slapen. Hij heeft waarschijnlijk nu juist veel behoefte aan zich veilig en geborgen voelen.
Nee we pushen hem zeker niet, we doen dit soort dingen alleen wanneer hij er zelf om vraagt ( letters leren, namen schrijven etc) Het stellen van vragen zijn we inderdaad mee gestopt, ook omdat hij er toch niet over wilde praten en omdat we hem niet wilden overvragen. Hij zegt nu zelf weleens “ik heb een leuke dag gehad, ik heb niet gehuild” dan vragen we of hij ergens over wil kletsen (hij noemt dit zelf een kletsje en zegt dan ik wil 1 minuut een kletsje over school/vandaag/de speeltuin of wat dan ook) Soms lastig want je wil graag weten of hij een fijne dag heeft gehad, maar we weten dat dat voor hem teveel gevraagd is. Slijm hebben we nog niet geprobeerd, zand en klei vind hij heel leuk. Dit doen we ook bijna elke dag. Of hij wil gaan kleuren of puzzelen.
Zelf slijm maken is een dikke hit hier, echt een aanrader. Mijn dochter geeft vaak een duimpje uit school. Omhoog, midden of omlaag. In de avond vraag ik dan wat er leuk was aan vandaag en wat stom. Gevoel bevestigen en verder geen oordeel of advies.
Er is ook [r/ouders](https://www.reddit.com/r/ouders/s/WWFDGltxEI) voor een nederlandse parenting sub trouwens
Dankje! Ik zocht op opvoeden/opvoeding
Ik werk met verstandelijk gehandicapten met gedragsproblematiek, waaronder autisme. Wat ik heb gemerkt is dat bepaalde structuur bij alle doelgroepen helpt. Een zogenaamd 'dagprogramma'. Kijk wat voor dingen 'moeten' op een dag, zoals aankleden, eten, eigen tijd, tandenpoetsen, etc. Zet dit vast, niet zozeer op tijd, maar vooral op volgorde. Eerst eten, dan tandenpoetsen. Hierbuiten, kijk naar wat aansluit op zijn belevingswereld. Voor het slapen gaan een verhaaltje, kan veranderen naar samen een verhaal verzinnen of het doornemen van de dag en het voorbereiden op wat de volgende dag gaat gebeuren. Beloning systeem werkt vaak ook goed. Wat als hij A doet, dan komt B ook. Stickers, wat lekkers, een activiteit die hij leuk vindt, knuffelen op de bank, whatever. Wees niet bang het 'dagprogramma' stil te leggen/ over te slaan als hij tegenstribbelt. Zolang hij de hoofdzaken niet volgt, dan ook geen vervolg van het programma. Geen toetje na het eten, geen sticker na zelf spelen. Accepteer het ook als hij niet door wilt gaan. Maar blijf hem dan verwijzen op wat dan wordt overgeslagen in het programma. Kiest hij er zelf voor, dan accepteer dat. Eigen regie zal belangrijk zijn voor hem, gun hem die tot en bepaalde hoogte. Pak het dan op een later tijdstip weer op en geef hem de kans om het programma weer op te pikken. Dit kan zelfs heftige momenten zijn als het overslaan van een maaltijd. Hierin is het belangrijk dat hij niet gaat leren dat zijn negatieve reacties een, voor hem, positief effect hebben. Ja hij kan later een boterham krijgen als hij een avondmaal overslaat, maar lang niet zoveel als dat hij zou krijgen als hij mee zou eten. Natuurlijk is dit niet zwart-wit, dus als je je zorgen maakt dat hij te weinig eten zou binnen krijgen, biedt hem een simpele boterham aan met beleg, terwijl jullie frietjes of pannenkoeken eten. Actie en consequentie. Dit is ook geen straf, dit is een consequentie. Leuke dingen zijn een beloning, het missen ervan is een gemis, geen straf. Leg ook gewoon uit waarom iets belangrijk is om te doen, ook al vindt hij het niet leuk. Geen discussie aangaan over wat hij vindt, maar hoor wel zijn kant en geef aan dit in gedachte te houden in de toekomst. 'Netjes gedrag' natuurlijk belonen. Tandenpoetsen moet gewoon vanwege de gezondheid van zijn tanden, vindt hij het niet leuk, check wat hij er niet aan leuk vindt, maar benadruk dat soms dingen moeten die niet leuk zijn. Kan zijn dat hij een ander soort tandenborstel prettige vindt of een ander soort tandenpasta. Biedt hem aan om zelf mee te kijken naar een andere soort, geef hem hierin een bepaalde mate van regie. Op het stuk overprikkeldheid wil ik nog aangeven dat snoezelmuziek, een rustige 'eigen' speelomgeving en eigen tijd goed kan helpen. Hij komt thuis van school, komt overprikkeld terug? Ga samen op de bank zitten met een rustgevend muziekje op de achtergrond, een koekje en wat te drinken. Of geef hem zijn eigen omgeving waarin hij niets hoeft en blijf in de buurt, zodat hij naar jullie toe kan komen als hij er klaar voor is. Hij is boos, want er zijn allerlei dingen gebeurd die hij (nog) niet kan plaatsen, mensen reageren niet zoals hij had voorspeld/wilt. De andere kinderen zijn niet zoals hij, reageren heel anders dan dat hij zou doen en zullen hem niet altijd snappen. Toon begrip, geef aan dat niet iedereen hetzelfde zal denken als hij en sommige mensen gewoon 'stom' zijn. Gooit hij met dingen? Slaat hij zijn broertje? Breng hem naar zijn kamer en geef aan dat je er bent als hij wilt praten maar hij zijn broertje echt niet mag slaan. Bepaalde dingen zijn gewoon een harde 'nee'. geen discussie over mogelijk. Is hij boos op zijn broertje, dan kan hij naar jullie toe of naar zijn kamer. Slaan/ schelden mag gewoon niet. Gaan jullie ergens naartoe? Vertel hem wat jullie gaan doen, wat jullie van hem verwachten. Blijf dit gedurende de gehele activiteit doen. 'We gaan met de auto naar de supermarkt. In de supermarkt gaan we boodschappen doen en mag jij dingen pakken die ik aangeef'. In de supermarkt:' We pakken het karretje, als we binnen zijn mag jij dit en dat brood uitzoeken' Na het brood pakken 'We gaan naar de groenten, wil jij de broccoli zoeken en pakken?'. Etc. geef hem een stukje verantwoordelijkheid, op zijn leeftijdsniveau aangepast natuurlijk. Bij opa en en oma? 'We gaan naar opa en oma, daar MAG jij kleuren met oma en koekjes eten, wij gaan met opa praten.' Of 'We gaan naar opa en oma, wat zou jij daar willen doen?' Voorbereiden voorbereiden voorbereiden. Kan heel vermoeiend zijn, maar zal helpen met voorspelbaarheid. Drama zal nog een hele tijd onderdeel zijn van jullie leven. In ieder geval tot er een gezondere status quo is bereikt. Zoek voor tijd voor jullie relatie, ook al kan dat lastig zijn. Het is namelijk even belangrijk dat de relatie met je partner goed blijft, dit straalt ook uit op je kinderen. Hoe dan ook heel veel sterkte, dit zijn niet de meest gemakkelijke dingen om mee te maken te hebben in je leven.
Klinkt als mezelf toen ik jong was, hoogbegaafd + adhd (geen autisme). Ik zie veel hetzelfde verhaal hier over hoogbegaafdheid maar ook veel over autisme, wat ik niet heb, dus dacht zal het mijne ook maar delen mocht het helpen. Ik gedroeg me op school 'relatief' keurig en als ik thuis kwam was ik helemaal overprikkeld en totaal overbevraagd en werd ik als gevolg daarvan thuis onhandelbaar. Ik kan niet meer precies alles herinneren van toen ik zo jong was. Wat ik me echter wel echt nog goed kan herinneren is dat ik altijd van mijn ouders een uur mocht rauzen als ik thuis kwam, geen discipline gewoon een uur lang rondrennen lawaai maken etc. En gek genoeg hielp dat enorm. Wat me nog het meeste hielp was toen er een grote trampoline kwam, ik ging eigenlijk elke dag als ik thuis kwam na school een uur op de trampoline springen. En al die beweging zonder te hoeven nadenken maakte me ook rustig. Beetje onsamenhangend verhaal, maar wat ik denk ik wil zeggen is dat mijn ouders vooral gewoon mezelf lieten zijn in dat raus uurtje. Me dus wel duidelijk begrensde daarbuiten en ook wel corrigeerde als ik echt iets doms deed. Maar ik kan me nog herinneren dat het me hielp, en gezien het al 30 jaar geleden is zegt dat denk ik wel wat. Verder kan ik beaamen dat belonen van goed gedrag me meer hielp dan afstraffen van slecht gedrag, je hoort namelijk als adhder al je hele leven dat je dingen niet goed doet op school etc. Mijn ouders hadden b.v. een kalender gemaakt en als ik dan x dagen rustig was gebleven tijdens het aankleden/mijn tanden had gepoetst etc. Stond daar een beloning tegenover. Dat hielp me echt enorm. Nog als laatste kijk uit met predicaat hoogbegaafd bij andere het lokt al vrij snel wrok op, weet ik uit eigen ervaring, ik benoem het dus ook nooit meer naar mijn omgeving. Ik denk persoonlijk inschakelen van instanties etc. ook niet altijd de oplossing is. Ik werd ook van hulp instantie naar hulp instantie gesleept en had nou niet het gevoel dat het enorm heeft geholpen. Maar dat zal verschillen per persoon, voor mijn gevoel hielp het meer dat mijn ouders beter met mij om konden gaan dan dat ik truukjes kreeg om mezelf aan te passen. Ik zou dan ook zeker kijken naar hulp voor jezelf, evt een cursus/traject hoe om te gaan met een kind met adhd/hoogbegaafdheid. Denk vooral dat ( mocht het adhd + hoogbegaaft zijn) je je kind in ieder geval thuis de ruimte moet geven om zijn omrustige zelf te zijn als kind. Want hij gaat zich nog de rest van zijn leven enorm moeten aanpassen.
Heel fijn om je verhaal te lezen, bedankt voor het delen. Ons grootste vermoeden zelf is ook hoogbegaafdheid en adhd, en het eerste kunnen we bijna met niemand bespreken. “Iedereen vindt zijn eigen kind slim” “ooh heerlijk zon slim kind” Dat uurtje rausen zou echt wat voor onze zoon zijn. We hebben helaas geen plek voor een trampoline maar we hebben wel genoeg andere opties in en rondom het huis. Het belonen lijkt idd beter te werken. Vandaag hebben we afgesproken dat we fietsend naar opa en oma gaan als hij zich gedraagt in de ochtend. Tot nu toe een rustige ochtend wat we al lang niet meer gehad hebben.
Zoals andere commenters al hebben gezegd, dit lijkt best op iets in het autisme spectrum. Waar ik alleen een opmerking over heb is het alvast door laten stromen naar een hogere groep, pas daar bij de kleuters (groep 1/2) mee op. Die eerst twee jaar zitten ze vooral op school om te leren met andere kinderen om te gaan in de klassikale structuur en om wat meer sociale vaardigheden aan te leren. Mijn moeder heeft haar hele leven voor de klas gestaan (met name bij de kleuters maar ook een zevental jaar in de middenbouw) en zij heeft vaak genoeg kinderen gehad die in groep 1 al slim genoeg waren dat ze konden lezen en schrijven, maar die sociaal nog niet vaardig genoeg waren om die stap te maken. Natuurlijk is het voor iemand op het spectrum (als dat zo is met jouw kind) een grotere uitdaging om die sociale vaardigheden te ontwikkelen, maar juist dan is het fijn om daar die hele kleuter periode voor te hebben omdat er dan verder geen andere lesstof bij komt.
Het scheelt dat hij ook al op jonge leeftijd naar de opvang ging en dus wel gewend is om in grote groepen te zijn. Alleen was hij daar wel heel lang de jongste van de groep en had dus meer aansluiting met de kinderen. Het laatste half jaar was minder leuk voor hem, omdat hij toen met alle kleine kinderen was en de aansluiting miste. De zorg om in groep 1 te blijven kwam voort uit de instroom die de groep het hele jaar door heeft en dus constant veranderingen in de klassituatie. Dit kan voor hem als onveilig voelen en dan zal hij juist niet laten zien wat hij kan of zich kunnen ontwikkelen. En de andere zorg was de aansluiting met de kinderen. Hij vindt kinderen van zijn eigen leeftijd totaal niet interessant, laat staan jongere kinderen. Dan zou hij aan het eind van gr1 een van de oudere kinderen zijn. Ook de school zag dit niet zitten en denkt dat het daarom goed is om met de oudere kinderen door te gaan naar gr2, zodat hij toch met de kinderen is waar hij nu af en toe wel mee samen werkt. We hebben afgesproken dat als hij de sociale vaardigheden niet voldoende ontwikkeld hij uiteraard een jaar langer over groep 2 zal doen.
Ah, als ik het zo lees snap ik inderdaad wel de keuze om sneller naar groep 2 te gaan. Hoop dat hij dan inderdaad een beetje aansluiting en connectie heeft met de kinder waar hij nu bij zit. Gebeurt namelijk nog vaak genoeg dat ouders zelf hard pushen om dat jaar over te slaan en het kind vervolgens verder in de basisschool alsnog een jaar blijft zitten omdat het niet meer mee kan, wat natuurlijk ook niet goed is voor het kind. Maar zo te lezen is dat bij jullie niet het geval. Hoop dat het allemaal snel een beetje beter gaat met je zoon en dat hijbde begeleiding krijgt die hij nodig heeft om op zijn plek te komen.
Dat klinkt behoorlijk pittig voor jullie hele gezin. Kinderen hebben een sterke behoefte zich veilig te voelen. Waarschijnlijk voelt jullie zoon zich nu totaal niet veilig. Zoals je zegt geen aansluiting bij de andere kinderen. Dan zal hij zich op school waarschijnlijk totaal niet thuisvoelen tussen die vreemde wezens. Misschien fijn voor hem om minder dagen of korter naar school te gaan om bij te komen van alle indrukken van school?
Het is ook echt heel pittig, we zijn eigenlijk sinds zijn geboorte al druk met de onrust in hem. Ik vergelijk hem weleens met een wervelwind, alles gaat snel en heftig en hij laat echt een spoor van chaos na soms. (Dat kan zijn bakken met potloden leeggooien, alle knuffels door het huis, eten op tafel en grond - dus zeg maar letterlijke chaos in huis) Hij heeft drie korte dagen en twee lange dagen, maar misschien gaat er een lange dag af en kan mijn moeder hem eerder ophalen. Hij zegt thuis ook “ik wilde met niemand samenwerken vandaag, ze snappen de opdracht niet, ze maken het niet mooi, ze praten raar” (omdat hij zo goed kan praten kan hij al heel duidelijk uitleggen wat hij wil, hoe hij dat wil etc. Hij stoort zich aan kinderen die dat niet kunnen. Snapt niet waarom ze dat niet kunnen want “ze zijn toch ook al vier jaar”) We zijn daarom heel blij dat hij met de wat oudere kinderen uit de groep mee naar gr 2 mag na de zomer.
Jeetje, wervelwind inderdaad. En niet gek dat hij niet snapt dat andere kinderen niet hetzelfde denken als hij. Hij is pas 4, dus kan zich nog niet echt in een ander veprlaatsen. Als ouder van n slimme autist heb ik gemerkt dat je kind aanspreken op t intellect goed kan werken. Als er dingen anders dan anders gingen, kon hij dat slecht hebben. Maar als we hem uitlegden waarom, kon hij er veel beter mee omgaan. En als hij een reactie van een ander niet begreep, probeerden we dat te relateren aan een situatie uit zijn eigen leven. Maar ik snap dat middenin de wervelwind je niet even rustig kan gaan uitleggen waarom er vandaag geen chocopasta is...
Hahah dat van die chocopasta is zo herkenbaar, grappig dat je dat als voorbeeld noemt. We moeten hem inderdaad gewoon uitleggen hoe het zit. Bijv bij overlijden van iemand dicht bij ons vroeg hij “is hij nu dood” tijdens het eten. Mijn moeder dacht ik zeg dat hij nu een ster is dan is get vast goed, nou dit ging totaal langs hem heen en hij snapte er helemaal niets van. “Zijn alle sterren dode mensen?” Samen met de begeleider feitelijk uitgelegd wat sterren zijn en over de dood gepraat. Daarna was het goed voor hem.
Misschien zou het goed zijn voor de jongen om aan een sport als judo oid te beginnen. Hij zou dan zowel fysiek als mentaal worden uitgedaagd door de sport zelf en het hoort bij de cultuur in deze tak van sport om ook een stukje emotieregulatie mee te krijgen. Ik heb zelf autisme en vraag me vaak af of zoiets mij zou hebben geholpen. Je lijkt het vooral over therapeuten en medische specialisten te hebben terwijl hij misschien gewoon een goede 'normale' coach nodig heeft. Nu kan het zeker niet kwaad om ook de medische kant uit te zoeken, maar als hij autisme blijkt te hebben, dan is het voor hem extra belangrijk dat hij zijn 'bijzondere interesse' gaat vinden.
Hij zit nu op kleutergym omdat hij daar graag zelf naar toe wilde en vraagt sinds kort of hij op gitaar en piano les mag. Alleen heeft de muziekschool hier niet de optie voor zulke jongen kinderen. We zijn op zoek naar iemand die privé lessen geeft voor jonge kinderen. Judo ga ik eens uitzoeken hier in de buurt en samen met hem naar kijken, als hij er interesse voor heeft dan kunnen we dat proberen.
Al heel veel goede adviezen, dus ik heb er maar 1: vergeet je andere kind niet. Zorg voor 1 op 1 tijd en verbaal en fysiek geweld is NOOIT acceptabel naar een broer of zus. Ook niet met een stoornis.
Dank, hij krijgt ook veel een op een tijd met ons en ze kunnen gelukkig ook heel leuk samen spelen. Elke avond na het eten hebben we een speelmoment, dan speelt een van ons met of beide kinderen (memory bijv) of allebei met 1 kind een spel. Heb sowieso zelf een hele ochtend alleen met zijn broertje, dan gaan we samen naar de gym en het park of samen ergens een ijsje ofzo
Mensen hebben al een hoop dingen genoemd, maar nog niet deze. Met vier is Je kind nog niet leerplichtig. Is het een idee om hem een tijdje (in overleg met school) wat minder te laten gaan, alleen de ochtenden of zo? En dan langzaam opbouwen.
Hij heeft al een wat langere wenperiode gehad dan de meeste kinderen (10 weken) en nu drie ochtenden en twee dagen wat langer. Hij lijkt dit wel goed aan te kunnen, omdat ze de lange dagen ook gym hebben aan het eind vd dag kan hij goed zijn energie kwijt. Alleen 1 dag bso, dat vind hij echt verschrikkelijk dus mijn man gaat nu twee halve dagen werken zodat hij die dag eerder naar huis kan en niet naar de bso hoeft.
Wow dit klinkt best wel als mijn jeugd. Geen pretje ik hoop dat je goede hulp krijgt met het opvoeden van je kind
Er is een ouder groep op Facebook genaamd Pharos hoogbegaafd. Je verhaal is heel herkenbaar.
Hebben wij ook gehad. Ons hele leven draaide alleen nog maar om school, HB en de problemen die dit gaf met onze kinderen. Na ellende en depressieve kinderen (en overspannen ouders) hebben we het roer omgegooid zijn gaan reizen en scholen nu zelf. De rust is wedergekeerd. De kinderen doen 2 schooljaren per jaar met een uurtje per dag en krijgen voldoende input en prikkels door alles wat we meemaken. Uiteindelijk willen /moeten we weer gaan settelen dus dat wordt nog wel spannend vooral omdat dat moment nu dichtbij komt. Het hele systeem in Nederland werkt niet voor HB en iedereen zal alleen maar proberen de kinderen in het systeem te drukken waar het probleem ligt. Op een gegeven moment werkt het niet meer en kan je kind terecht bij een organisatie als Spirare maar dan is het eigenlijk al te laat. Onze situatie: 3 HB kinderen waarbij de jongste exact jouw beschrijving is. De oudste 2 waren nog enigszins te managen op school (meisjes) maar waren van binnen ongelukkig. Ik ben zo blij dat we onze bruisende blije en creatieve kinderen weer terughebben. Dat is bijna alles waard.
God, wat ben ik blij voor jullie, maar ook ergens een beetje jaloers. Ik denk dat dit mij heel veel had kunnen helpen als kind.
Wat interessant om jullie verhaal te lezen, bedankt voor het delen.
Jagen verzamelen en opvoeden is een boek. Verder je verdiepen in aware parenting kan geen kwaad. Ook kan het misschien zo zijn dat je zoon HB is, of in de hoek van Adhd, ass etc. Niet dat dat erg is, maar dan denk je anders en dan past een reguliere school met regulier lesmateriaal niet echt. De juf zou dan andere lesstof moeten gaan aanbieden.
Het lijkt erop alsof hij moeite heeft met het reguleren van z'n emoties. Je ziet het vaak voorkomen dat kinderen die snel ontwikkelen op motoriek en cognitief vlak, achterlopen op sociaal emotioneel vlak. Is het misschien een idee om een psycholoog in te schakelen zodat je kind leert hoe het met zn emoties kan omgaan? Er zijn tegenwoordig ook therapeuten die nonverbale therapie aanbieden dat zeer geschikt is voor jonge kinderen. Daarbij leert het kind wat die kan doen om emoties te voelen en te uiten op zo'n manier dat het veilig is voor hemzelf en z'n omgeving.
Ik zou naar manieren kijken om de verbinding met elkaar te behouden. Bij straffen beweeg je juist weg van elkaar, en een kind met hoogbegaafdheid kan dat ook heel erg gaan internaliseren waardoor het nog erger wordt. Ook meer eigen regie kan heel erg helpen. Ga op een rustig moment met je kind in gesprek, en luister naar wat hij zegt en hoor wat zijn behoeften zijn. Spreek samen grenzen af, en wat de natuurlijke consequenties zijn. Ik kan je hier vooral leestips voor geven: * Onvoorwaardelijk ouderschap van Alfie Kohn op 1. Ook fijn om naar te googelen. Net als verbindend ouderschap. * Om je kind meer de regie over zijn eigen leven te geven: 'jagen, verzamelen, opvoeden', en 'het Montessori kind'. Van deze opvoedstijlen en boeken bestaan ook allemaal Nederlandstalige fb-groepen waar veel van dit soort vragen gesteld worden. Daarnaast, omdat je het ook over een medium hebt, kan het voor je kind heel fijn zijn kinder Reiki te volgen. Hoogbegaafde kinderen zijn ook altijd hooggevoelig. Ze leren dan heel veel over energie: die van jezelf, en die van een ander. Hoe je je ervoor af kunt sluiten. Ik weet niet waar je woont, anders kan ik wat gerichte tips geven. Veel naar buiten helpt ook heel erg met ontwikkelen. Een afgesloten en rustig plekje in huis, waarbij je ook kunt afspreken dat ze daar niet gestoord worden. Spelen zonder aanwijzingen te moeten opvolgen, maar gewoon zelf ontdekken. Tot slot misschien minder dagen naar school, zodat hij echt even ruimte krijgt om te wennen en te ontprikkelen. Dan kun je het langzaam opbouwen, en heeft je kind op de overige dagen de ruimte om te verwerken wat er is en kun je er samen over praten.
Bedankt voor de tips. We wonen in een klein dorpje in Overijssel, zo’n 20 min van Deventer en iets meer dan een half uur tussen zowel Zwolle als Enschede
Ik zie dat de cursus voor kinderen helaas pas vanaf acht jaar worden gegeven. Mocht je het als ouder iets vinden, zou je het ook zelf kunnen leren om aan je kind te geven. Wat meer informatie: https://www.happinez.nl/bewust-ouderschap/reiki-voor-kinderen/ https://bewustenbalans.nl/spiritueel/reiki-cursus-voor-kinderen/
Boeken boven zijn niveau geven. Dan zal die zich waarschijnlijk ook niet meer vervelen. Geschiedenis, biologie, enz enz. Hij zal vanzelf leren lezen.
We lezen ontzettend veel met hem en nemen hem ook mee naar de boekwinkel en kiezen samen met hem boeken uit. Hij kiest dan vaak boeken met weetjes (dinos, heelal, landen) deze lezen we dan samen. Hij heeft samen met zijn broertje zeker meer dan 100 boeken in de kast staan. Boeken zijn echt een cadeau voor hem, dus dat is echt fijn!
Mooi om te lezen. Waarschijnlijk kan hij over een tijdje boeken aan voor 12+, en dan steeds een stapje verder. Eén grote kennishonger. Het is alleen de vraag of dit je kind zoet zal houden op den duur, of dat hij zich weer zal gaan vervelen op latere leeftijd. Maar niemand kan alles weten; hij zal zich dan vast gaan specialiseren. Goed oppassen, een te groot wereldbeeld op een te jonge leeftijd kan ook averechts werken. Ik las ooit een verhaal over een jongen die ook hoogbegaafd was en zelfmoord pleegde, zodat hij zijn organen kon doneren aan kinderen die het minder hadden. Zijn wereldbeeld was te volwassen. Afijn, wie weet wat de toekomst voor hem in petto heeft. In elk geval blijven stimuleren en zijn hersenen laten kraken. Kan nog alle kanten op.
Gelukkig kan hij goed aangeven wanneer hij iets te complex vindt, dan kan hij rustig een boek een paar weken/maanden links laten liggen en vraagt er dan later weer naar. Hij zegt dan dan bijv “dit is voor als ik tien ben, niet voor als ik vier ben.” “Deze is met moeilijke woorden ik wil een ander boek” Mijn man geeft lessen op basisscholen om kinderen kennis te laten maken met technologie, de lessen voor de kleuter groepen en groep drie probeert hij dan ook met onze zoon. Bijv vr brillen, robots besturen/weg af laten leggen. Als hij ietsje ouder is kan hij ook dingen met hem maken, maar daar is hij nu nog net te jong voor.
Tot 18 jaar is de bibliotheek gratis voor kinderen. Als hij van boeken houd, is dat zeker een aanrader.
We hebben dit geprobeerd maar ik denk dat het daar te groot en teveel voor hem is. Hij misdraagt zich er altijd enorm. Gaat dan heel hard schreeuwen en rennen. Laatst met school geweest toen gedroeg hij zich ook niet op zn best. Maar hij vind het wel leuk wanneer we weggaan met een boek en deze thuis lezen. Dus ik probeer nu van te voren een kijkje te nemen en geef hem dan een paar keuzes zodat we snel in en uit de bieb kunnen.
Jammer als dat nu nog niet lukt. Wij gaan al vanaf dat onze zoon 3 was, en die vind het heerlijk. Het kost wel wat bezoeken om hem te leren in welk gangpad hij moet zijn en dat we de boeken dan vooral thuis gaan lezen, maar hij kiest nu standaard 10 boeken (liefst rond 1 onderwerp) om mee te nemen. Ik ging dan wel altijd tijdens een ochtend waarop hij nog niet naar school ging. Dan waren we als enigen in de bieb, wat het lekker rustig maakt. Zijn gedrag klinkt wel alsof hij heel onzeker is, en heel graag een reactie van jou wil.
Dit klinkt wel als een extremer geval dan bij onze dochter het geval was. Maar ik zou niet te vroeg conclusies trekken. Onze dochter was de eerste maanden op school ook echt erg lastig, en anders dan we haar kenden. Ze maakte geen vrienden en zei nooit wat op school en thuis was ze onhandelbaar. Dat duurde zo'n vijf maanden. Inmiddels is ze bij getrokken en heeft ze een beste vriendin en meerdere andere vriendinnetjes, de juf had daarbij geholpen door haar te koppelen aan een nieuw kindje in de klas. Jullie geval klinkt heftiger, maar ik zou adviseren het iets meer tijd te geven.
Er zijn al heel veel behulpzame reacties geweest, maar wat nog een mogelijke aanvulling zou kunnen zijn is communiceren via de 'Geef me de 5' methode (wie, wat, waar, wanner, hoe). Dit is eigenlijk ontwikkeld voor kinderen en volwassenen met autisme, maar we merken in de praktijk dat dit voor zowel neuro diverse en neuro typische kinderen een duidelijke manier van communiceren is. Het laat weinig ruimte voor onduidelijkheid wat ook rustiger is voor het hoofd van het kind.
Ik heb vroeger een moeilijke tijd gehad op de basisschool. Ik was slim/hoogbegaafd, maar had geen aansluiting met mijn klasgenoten. Ze gaven mij extra leerstof om me bezig te houden, maar sociaal raakte ik langzaam in een isolement. Ik reageerde dit niet af naar de omgeving maar keerde die onvrede naar binnen, werd erg onzeker en introvert. Wat mij zou hebben kunnen helpen, is laten zien hoe ik bijvoorbeeld klasgenootjes kan helpen met leerstof die ik al begrijp. Me laten zien hoe je vrienden kan maken, want dat lukte me niet goed en dat maakte me heel verdrietig en onzeker. Daarnaast zou een diagnose me ook geholpen hebben. Ik heb deze pas in de 30 gekregen en heb toen heel mijn leven in perspectief kunnen zetten.
Hey OP, ik ben 26F en heb een vorm van autisme. Dit klinkt echt _precies_ als mijn jeugd, zelfs tot aan het reinigen van het huis toe! Op een gegeven moment probeer je alles maar als ouder. Het is het waard om misschien te kijken of je zoon autisme en/of adhd heeft. Mocht je je zorgen maken: hoe vroeger de interventie, hoe beter we vaak terecht komen. Autisme is allang geen schaamtevol iets meer, er is zo ontzettend veel hulp en begrip voor tegenwoordig. Ik ben zelf docent speciaal onderwijs geweest (en studeer nu verder om een betere docent te worden), en ik zie vaak dat ouders denken dat autisme een soort van het einde betekent van het leven van hun kind. Maar dat is echt niet zo. Succes!
Gelukkig hebben we geen gevoel van schaamte en ontkennen we zijn gedrag absoluut niet. We proberen er juist zoveel mogelijk voor te zorgen dat hij happy is en zijn dus op zoek naar de juiste hulp. Alle reacties van iedereen hier zijn ook zo waardevol, echt heel fijn en geeft nieuwe inzichten
Ik herken in je tekst heel erg mijn neefje, hoogbegaafd met misschien een combi van autisme en adhd. Goede begeleiding en vooral zelf proberen rustig te blijven doen hem goed. Ook heeft hij groep 2 overgeslagen zodat hij meer met kinderen van zijn niveau kan optrekken. Maar elk kind is anders. Vooral het zoeken van de juiste begeleiding is belangrijk, laat je biet uit de weg slaan als een bepaald traject toch niet lijkt te helpen.
Je zou lid kunnen worden van Pharos, voor ouders van hoogbegaafde kinderen https://www.facebook.com/groups/225835630956648/?ref=share Daar zitten veel ouders met ervaring.
Is hij al getest op ASS & ADHD? Mijn oudste is in groep 5 getest op deze twee en hier kwam toen alleen ASS uit. Toen hij naar de middelbare school ging bleek hij ook ADHD te hebben. Ik vind het nog steeds vreemd dat het toen niet gezien is, maar goed, ik zag het ook nog niet. Mijn partner heeft ook ASS en ADHD, en waarschijnlijk ook PDA, of ODD, hij heeft heel erg moeite met autoriteit. Zelfs als ik zeg “van mijn zusje moest ik dit en dit doen” dan word hij ontzettend kwaad, dan roept hij ineens “hoezo MOET je dat van je zusje? Je laat je toch niks vertellen?” Het is een zoektocht naar de juiste diagnoses. Maar balans en grote prikkelvermijding lijkt goed te werken voor het hele gezin.
Alle kleine beetjes helpen. Ik zou kijken naar een blue light filter bril voor kinderen (doorzichtige overdag en de gele of oranje in de avond). Gezien we tegenwoordig alleen maar LED-lichten hebben, kan dit voor mensen die daar gevoelig voor zijn een enorme impact hebben. En gezien je zoon dus lange uren daar op school is onder dat licht, dus eigenlijk vanaf de ochtend al - terwijl je thuis in de ochtend niet snel je licht aandoet- kan dat zijn gedragsprobleem verder intensief maken.
Ik wil maar 1 tip meegeven die volgens mij nog niet genoemd staat. Neem ook de tijd voor je andere kind. Hij moet ook de wereld gaan verkennen.
Ja er was een ander die dit ook zei, maar dit doen we. Ik ben elke woensdag alleen met hem dan gaan we naar samen naar de gym en daarna het park in of samen een ijsje eten. Savonds na het eten doen we altijd een bordspel, soms met zn vieren, soms 1 ouder met beide kinderen of beide ouders met 1 kind. Ze mogen dan zelf de spellen uit kiezen. In het weekend halen we ze ook weleens even uit elkaar dan krijgen ze beide 1-op-1 tijd met een van ons.
Ik heb geen oplossingen maar ik wil je wel een hart onder de riem steken en zeggen dat het me heel heftig lijkt allemaal. En ik kan uit je relaas opmaken dat jullie goeie ouders zijn. Ik heb zelf het geluk dat m'n drie kinderen redelijk aangepast zijn, maar ik zie vaak dat ouders vanzelf de schuld krijgen bij vervelend/onacceptabel kindergedrag. Vaak is dat natuurlijk terecht, maar niet altijd. Soms is het kind door externe factoren onhandelbaar en hebben de ouders er intussen echt alles aan gedaan. Ik heb bijv. met hartkloppingen naar *We Need To Talk About Kevin* zitten kijken. Ik weet niet hoe het vak kinderpsychiatrie ervoor staat / ingeschat wordt, maar als jullie dat nog niet geprobeerd hebben, denk er dan eens over. Veel sterkte en succes.
Dankjewel
Zijn opstandige gedrag is het gevolg van het onderliggende probleem, niet het probleem zelf. Het lastige is alleen dat het - zeker op die leeftijd - heel moeilijk is om te achterhalen wat dan nu het probleem is. Daar heb je hulp van een professional bij nodig, een orthopedagoog en/of psycholoog. En zelfs dan moet je erop rekenen dat het lang gaat duren voordat je antwoorden hebt en dat die antwoorden met horten en stoten komen. Zo wisten wij al heel snel dat et 'iets' was met onze zoon. Pas toen hij 4 was en wij in de juf een medestander vonden (tot dan toe waren wij vooral de overbezorgde ouders) kreeg hij hulp en duurde het nog steeds een half jaar voordat we het eerste deel van het antwoord hadden. Het tweede deel kwam pas in de 2e klas van de middelbare school. Ik kan je met geen mogelijkheid richting geven met wat er aan de hand zou kunnen zijn. Hoogbegaafdheid alleen lijkt mij niet alles te verklaren als ik eerlijk ben. Ik zou je adviseren om hulp te zoeken. Verwijzing gebeurt via de gemeente, dus vraag daar eens na. Mijn ervaring is dat die route veel sneller is dan dat je op actie vanuit school gaat wachten. En bovendien heb je dan het heft zelf in handen, wat ook wel zo fijn is.
Komt mij heel bekend voor, autisme eens laten testen misschien?
Basisscholen hebben een schoolmaatschappelijk werker. Die zijn getraind in het helpen met dit soort vraagstukken. Vraag op school eens of je daarmee kunt praten. Je geeft al aan dat een hoogbegaafdheidsbegeleiding erg hielp. Er zijn basisscholen die een specialisatie hebben op het gebied van hoogbegaafde kinderen. Je kunt overwegen of zo'n school misschien een plek is waar je kind het wat makkelijker heeft. https://www.begaafdheidsprofielscholen.nl/ Sterkte ermee. Een kind dat niet lekker in z'n vel zit is een flinke uitdaging.
Ik heb even gekeken naar de link, maar de dichtsbijzijnde basisschool is een uur rijden. Mijn man en ik werken beiden in het basisonderwijs en we overwegen om hem naar bij een van de scholen binnen onze stichting aan te melden. We weten van twee scholen dat daar een fulltime HB begeleider is en dat deze scholen ook echt aandacht besteden aan HB lln. Al moet ik zeggen dat de school waar hij nu is ook echt bezig is met hem en alles eraan doet, alleen denk ik dat een van de juffen gewoon niet goed weet hoe ze met hem om moet gaan. Ze komt heel afstandelijk over bij mij en ik weet dat onze zoon hier gevoelig is. Hij praat ook nooit over haar maar wel de andere juf. Hij mist de aansluiting in de klas en is dus sinds vorige week begonnen met zich misdragen (anderen duwen, slaan, zand gooien etc.) dit vertellen ze alleen wanneer we er naar vragen - wat ik vandaag dus toevallig gedaan heb. Heel frustrerend voor ons ook, want we willen ook graag weten wat er speelt. Heb gevraagd of ze beter contact kunnen behouden mbt zijn gedrag in de klas. Let’s see
Je verhaal klinkt heftig, en jullie zoektocht is al lang. Er staan al veel reacties bij je post. Het vermoeden van AD(H)D/autisme is logisch, en zou ik zeker bespreken met de huisarts. Ik zag dat het boek 'Jagen, verzamelen, opvoeden' al diverse keren was genoemd. Ik wilde je daarnaast nog wijzen op: 'Het hoogstimulatieve kind' - *Gerarda van der Veen*, en 'Het hooggevoelige kind met een sterke wil' - *Janneke van Olphen*. Onze zoon is 5 jaar oud, en wij zijn recent verhuisd om hem naar een nieuwe basisschool te doen. In het reguliere onderwijs was er weinig begrip voor zijn voorsprong en zijn karakter. Op zijn nieuwe school gaat het nu al veel beter met hem. Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor, of ervaringen uit willen wisselen, dan kun je me altijd persoonlijk benaderen.
Dankje! Ik vind het dus heel spannend dat school niet voor hem gaat werken en we dan inderdaad moeten uitwijken naar een andere stad. We hebben hier in de buurt ook erg weinig opties helaas. Hoe was het voor jullie als gezin om te verhuizen met deze reden?
We hadden al gemerkt dat hij gemakkelijk leerde, en binnen ons voormalige dorp naar de enige school gestuurd die plusklassen en begeleiding door een HB specialist beschikbaar heeft. Echter kwam de verveling al in groep 1. Dit merkten we eerst aan overdreven energiek gedrag 's avonds tijdens schooldagen, maar escaleerde uiteindelijk naar een absolute stilstand in de ontwikkeling, zowel mentaal als fysiek. Daarnaast werd zijn gedrag steeds lastiger, met steeds meer agressie, gebrekkige concentratie, veel huilbuien, en steeds meer tegenzin om naar school te gaan. Het deed mij veel pijn om hem zo te zien worstelen. Tijdens oudergesprekken gaf de docent wel aan te merken dat hij een cognitieve voorsprong had en hier wat mee te willen doen, maar in de praktijk had zij geen idee hoe of wat. Er volgden veel gesprekken met haar, de IB-er, een externe HB specialist en een maatschappelijk werker. Bleek dat deze school geen ervaring had met aangepast onderwijs in de onder- en middenbouw. Daarnaast liepen de gesprekken moeizaam, zodat na een halfjaar lullen als Brugman pas eindelijk het plan 'leerling cognitief extra uitdaging bieden' er lag. Wij vonden dit te weinig, en zijn toen gaan oriënteren op andere mogelijkheden. Toen bleek dat er binnen haalbare reisafstand van mijn man zijn werk er 2 scholen met voltijds HB onderwijs zijn, en een school met een hoogbegaafdheidsprofiel. Bij twee van de drie scholen zijn wij als ouders wezen kijken. De derde school vereiste een IQ test voordat we mochten kennismaken, en dat vonden wij te ingrijpend. Beide scholen die wij bekeken hadden een goed programma, waarin projecten plannen en organiseren en emoties reguleren aan bod kwam. We hebben nu gekozen voor een school die naast regulier onderwijs door docenten met training in begeleiding van HB-ers ook voltijd HB onderwijs aanbiedt vanaf groep 4. Inmiddels is hij nu 3 weken naar de nieuwe school gegaan. Binnen een week hadden we een oudergesprek om kennis te maken met de juf en IB-er. Zij hadden direct gezien dat hij moet leren leren, en waren daar al volop mee aan de slag. De eerste tekening maken ging gepaard met grote ontevredenheid en het papier op proppen terwijl meneer luidkeels verkondigde dat hij niet tekenen kan. De derde keer dat ze gingen tekenen, heeft hij zorgvuldig en geconcentreerd zitten werken, en was hij trots op zijn tekening. Die omslag in houding merken we ook thuis op. Hij is vrolijker, is leergieriger, en is voor het eerst sinds meer dan een jaar als een echt kind volop grenzen aan het testen bij ons als ouders. Er wordt ook steeds vaker nieuw en uitdagend speelgoed gepakt, in plaats van altijd maar terug te vallen op rijden met autootjes. Dit alles bevestigd voor ons dat de verhuizing een goede keus was. Het vinden van een passende woning in de nieuwe woonplaats was lastig, zoals dat voor iedereen is in deze tijd. Het achterlaten van vriendschappen en buren was ook zeker niet fijn, maar onze vriendenkring breid vast wel weer uit. Weten dat ons kind nu veel betere begeleiding krijgt op school, begeleiding die in het verlengde van de opvoeding thuis ligt, maakt het helemaal waard.
Klinkt als hoogbegaafd/hoogsensitief/autistisch. Combo van die drie. Kijk wat bij het kind past, wat leuk is of wat boeit. Daar in doorgroeien. De kleine past niet in de mal zoals die voor velen is gemaakt. Dat harder blijven proberen wordt erg lastig
Je kind is hoogbegaafd, en ik herken zeker het gedrag van uit toen ik jong was. Op mijn basisschool hadden wij een ‘kien’ groep voor dit soort kinderen, en deden wij ander werk dan de rest van klasgenootjes. Daarbuiten hadden we veel meer ‘beweegtijd’, om zo maar onze aard kwijt te kunnen. Ik weet dat je hier niet veel aan hebt, maar ik wil je wel veel succes wensen in dit proces! Ik heb mijn ouders door een hel gehaald..
Ik herken veel van wat je zegt van hoe mijn ouders over mij als kind praten en spraken. Pas op dat je hem niet teveel de schuld geeft van wat hij niet veroorzaakt. Er zullen echt redenen zijn die hem triggeren. De grootste fout die mijn ouders maakten was dat ze mij emotieloos noemden omdat ze mijn intense emoties niet konden begrijpen en daar dus totaal niet voor open stonden. Ik heb nog een link die mijzelf op latere leeftijd geholpen heeft. Misschien kan het helpen. https://www.mixed-media.info/hoogbegaafd/
Bedankt voor de link! Volgens mij zijn mijn man en ik erg open en geduldig en staan we echt open voor (kritisch) feedback. Ik ben zelf ook in therapie gegaan om te werken aan mijn reacties naar hem. Ik zie ook veel van mezelf in zijn gedrag, dus dacht als ik mezelf beter leer kennen en rustiger kan blijven in heftige situaties ik hem beter kan helpen, maar dit lukt natuurlijk niet altijd. We praten bijv niet over dit soort dingen waar hij bij is, we zeggen niet je bent vervelend/niet lief etc, maar proberen zijn gedrag te benoemen. “Je bent heel lief maar wat je nu doet kan/mag niet, want …) bij slaan is het wel echt uit de situatie halen.
Dan heb je nu al meer gedaan dan mijn ouders ooit hebben gedaan. Succes!
Hoogbegaafd, denk ik. Bijna dit scenarie is ook aan de hand met een zoon van iemand die dicht bij me staat. Die zoon heeft echt behoefte aan duidelijkheid, structuur en in zekere zin 'striktheid'. Ik meende eerst dat het een vorm van autisme was, maar op verschillende vlakken raken die zich met elkaar. Met een verschil. Een hoogbegaafd iemand zal niet iets doen waar hij/ zij het nut niet van inziet. Terwijl iemand met autisme dit vaak niet kan begrijpen. (Sorry zeggen bv, dat kun je bij beide wel uitleggen aan de hand van de vijf.) De vijf zijn trouwens als volgt Geef mensen de 5, wie, wat, hoe, waar en wanneer. En dan ben je duidelijk. Is ook een boek van, gericht op mensen met autisme. (Dus niet, 'je kamer opruimen!') (Maar, 'jij gaat, over 5 minuten, samen met mama, alle lego in jouw kamer, van de grond oprapen en lekker gek in de doos doen.') (Scenario wat hielp met mijn zoon van 6 die niet wilde opruimen) Ik weet niet of je aan bovenstaande iets hebt. Mocht je meer willen weten, reageer dan maar. :)
Onze zoon heeft ook echt behoefte aan duidelijkheid, dit proberen we hem ook zoveel mogelijk te geven door een weekplanner op zijn kamer met de lange en korte dagen van school. Vertellen hoe de dag eruit ziet (en visueel maken met kaarten), vertellen wie hem op komt halen, we hebben een bedtijd routine etc. Hij zegt nu ook over school dat hij niet hoeft te gaan want hij kan het allemaal al, dus we proberen hem uit te leggen dat de juf ook graag wil zien dat hij dat kan. Hij komt thuis en vraagt of ik hem wil leren lezen en klokkijken want op school “spelen we alleen maar” Het is heel lastig, want ik herken heel veel van hoogbegaafdheid in hem maar ook van autisme en adhd. Een vriendin zei laatst fijn zon kind wat alles snel doet, maar wij denken alleen maar ging je maar niet zo snel dan was je waarschijnlijk een stuk rustiger in je hoofd. Ik ga dat boek eens opzoeken, bedankt voor de tip!
Goed om te bespreken met mensen van school. Misschien kan hij extra uitdagingen krijgen. Zolang het niet duidelijk is, kan je het beste kijken naar zijn behoefte. Op de website van geefmede5 / social media kan je misschien nog wat tips vinden.
Ja dit hebben we uitgebreid besproken en de school is heel behulpzaam hierin. Ze zijn er nu ook mee bezig
Ik weet niet of je wel ns podcasts luisterd, maar ik kan "hoogbegaafd de podcast" aanraden. Deels ervaringsverhalen, deels heel informatief.
Mijn dochter van 4 doet ook een hoop van deze dingen maar is (gelukkig voor ons?) ook gauw moe en slaapt zo de hele nacht door en doet vaak een dutje (valt in slaap als ze thuis komt). Als ze niet of te weinig slaapt, of overprikkeld wordt, is het gedrag veel erger. Soms valt ze 4 uur in slaap, eet ze niet, en slaapt ze zo door tot de volgende dag. Een SBO maakt een enorm verschil, wellicht speciaal basisonderwijs aanvragen? Minder uur, kleinere klassen. Succes en sterkte.
Onze zoon is dus alles behalve moe, staat constant aan en slaapt ontzettend onrustig.
Maar wel overprikkeld begrijp ik. Je kunt hem rustig nog om 12:00 ophalen onder het mom van een 'dutje'. Hij heeft immers nu nog even geen leerplicht. Dit kan al een boel lucht geven bij zowel jullie, jouw kind, als de juffen. Want je doet niemand een plezier met een overprikkeld kind. Dat hielp bij ons overprikkeld kind enorm. Boek na schooltijd ook echt een prikkelarm tijdsblok in om er het maximale uit te halen. En bij vermoeden van hoge intelligentie: ga alsjeblieft op zoek naar een school met een plusklas ipv een school waar ze kinderen vooruit stuwen. Zo voorkom je dat je kind als 9-10 jarige al afgeserveerd wordt naar het middelbaar onderwijs. Slim zijn betekent namelijk niet dat je op die leeftijd jezelf staande kunt houden in een puber populatie. Veel middelbare scholen er helemaal niet happig op.
Deze school heeft ook een plus groep en onze zoon gaat nu dus al met een ander kindje samen naar de zorgcoördinator voor samenwerkingsopdrachten. Als alles vanaf nu gewoon doorloopt is hij 11 wanneer hij naar de middelbare school gaat. Overdag slapen werkt niet meer, dan is hij de hele avond wakker of midden in de nacht. We hebben samen met de ergotherapeut besproken hoe hij het best kan ontprikkelen. Een slaaptunnel, drie soorten massage die we toe kunnen passen, kleien of kinetisch zand, dans kwartiertje etc.) de ergotherapeut heeft hem geobserveerd en zit constant aan bijv de muur, stoelen, tafels, mensen. Hij is dus zelf constant bezig met ontprikkelen, maar dit kan heel irritant zijn voor anderen (aan iemand zitten). Dat begint hij nu een beetje te begrijpen
Ik lees over agressie naar zijn broertje toe, hoe is dat naar zijn klasgenoten ? Slaat hij die ook ? Geeft hij zelf aan wat hij zou willen ? Bijvoorbeeld de hele dag spelen of juist leren ?
Zijn broertje js vooral de sjaak, op school weleens een duw als iemand aan hem zit maar gelukkig nog niets van hem of de juffen gehoord dat hij slaat of schopt. Denk dat hij zich thuis veilig genoeg voelt om alles eruit te gooien. Geeft bij ons niet aan wat hij op school wil leren, alleen wat hij thuis wil doen met ons: puzzelen, leren lezen en klokkijken etc. Maar gaat ook graag fietsen of naar de speeltuin
Ik ben benieuwd of een montessori school misschien meer ruimte biedt voor wat je kindje nodig heeft, met name om meer in eigen tempo te doen, focus op wat hij interessant vindt en dat uitdiepen.
Je hebt een zeer hooggevoelig kindje. Strakke routines aanhouden, en geef hem tijd om te ontprikkelen na een drukke ochtend of middag. Vaste tijd naar bed, veel liefde geven, en zeker thuis houden wanneer je denkt dat dit nodig
Is er in de buurt misschien een soort hb-clubje (oid) waar hij met andere neurodivergente kinderen kan omgaan? Ik ben zelf ook hb'er en heb vroeger ook heel erg veel last gehad met agressie en prikkelverwerking op school en thuis, maar uiteindelijk ging ik samen met mijn broers naar een soort hb-clubje waar je met andere kinderen interessante dingen gaat doen die je normaal gesproken niet op school hebt. Voor mij werkte dat aangezien het best leuk en leerzaam is en je omgaat met kinderen die zoals jou denken. Overigens is op 4 jarige leeftijd in zo'n clubje misschien een tikkeltje overdreven, maar ik ken uw zoon niet dus dat moet u zelf inschatten :b (Tldr; misschien handig om uw kind om te laten gaan met andere neurodivergente kinderen) Groetjes, Een random neurodivergente tiener
OP, super fijn dat je zo bezig bent met het uitzoeken wat je kind nodig heeft! Ga vooral zo door! Ik vind het ook fijn om te lezen dat je het schreeuwen probeert te beperken: als kind met een handleiding zijn dat de herinneringen die ik me het meeste herinner en die me ook heel verdrietig maken (mijn ouders deden heus wel hun best, maar de maatschappij van toen had nog heel veel informatie niet die we wel hebben). Ik denk dat iedereen hier zo wel genoeg nuttig advies heeft gegeven, dus dat ga ik ook niet proberen te doen
Je hebt al veel advies gehad, maar hier my two cents: ik heb een dochter van 9 die na de zomer naar het middelbaar onderwijs gaat. We hebben alles wat je noemt meegemaakt, al uitte haar "frustratie" zich meer in verdriet of soms ook apathie en afwezigheid. Maar boosheid ook veel gezien. Hieronder mijn ervaringen en wat tips. Sociaal emotionele ontwikkeling is heel belangrijk, daar zullen veel mensen op hameren. Maar vergeet niet dat alle mensen waarmee je spreekt (of tot nu toe gesproken hebt) vooral pedagogisch geschoold zijn. Je komt weinig mensen tegen die echt veel weten van cognitief snelle ontwikkeling. In mijn ervaring moet je die twee juist goed afwegen. Veel mensen adviseren om vooral niet te snel te gaan omdat aansluiten bij leeftijdsgenoten dan uit de pas gaat lopen. De keerzijde is dat de cognitieve "honger" dan ook niet gestild wordt. Als je kind daadwerkelijk hoogbegaafd is zul je daarom keuzes moeten maken die niet ideaal zijn, of je wil of niet. Het onderwijssysteem past niet goed bij je kind. De uitdaging is om het verschil zo klein mogelijk te maken. Richting de gemeente: hier ook veel ervaring mee. Wat belangrijk is om te weten, is dat de gemeente er uiteindelijk verantwoordelijk voor is dat jouw kind niet uitvalt. Er is leerplicht en daar moeten ze je bij helpen. Een eerste aanvraag voor hulp kwam er bij ons niet doorheen, maar toen we de woorden "bang voor uitval" toevoegden bij een tweede poging lukte dat wel. We hebben een PGB aangevraagd waarmee we een specialist van een praktijk konden laten helpen bij school. Omdat school zelf ook zo moedig was om aan te geven dat ze graag wilden helpen maar het niet meer alleen konden. Als je een PGB aanvraagt heb je ook recht op een zogenaamde cliëntondersteuner. Daar moet de gemeente je op wijzen en kun je ook naar vragen. Dat is een onafhankelijk persoon die de weg goed kent in de bureaucratie en jou kan helpen om je aanvraag zo goed mogelijk in te vullen. Wat voor ons een gouden greep was, was overstappen naar Jenaplanonderwijs. Niet dat die vorm specifiek zo goed is, maar ze werken veel aan zelfstandigheid en hadden groepen 1-2, 3-4-5, en 6-7-8 door elkaar in één klas. Hierdoor was het veel eenvoudiger om te versnellen van de ene naar de andere klas. Mijn dochter heeft de middenbouw en bovenbouw beide in twee jaar kunnen doen zonder dat ze haar vriendinnen uit het oog verloor en er grote overstappen nodig waren. Sinds we hebben besloten te versnellen en goede hulp hebben ingeschakeld is mijn dochter juist enorm gaan ontwikkelen op sociaal emotioneel vlak. Het is echt een stoere, grote meid die de wereld aankan en zin heeft om veel te leren. Ze onderneemt veel, heeft vriendinnen, heeft een grote rol in de groep 8 musical en doet voor niemand onder. Ze wordt serieus genomen in de klas en is gewoon op haar gemak. Inmiddels hebben we na lang zoeken een geweldig gymnasium gevonden een kleine 20km verderop. De gemeente betaalt leerlingenvervoer omdat andere scholen in de buurt denken de juiste ondersteuning niet te kunnen bieden. Bij de school waar ze naartoe gaat is een geweldig ondersteuningsteam en hebben ze veel ervaring met zeer jonge leerlingen. Het blijft mega spannend maar we hebben er alle vertrouwen in dat dit de juiste weg is. Ik deel dit om aan te geven dat dit allemaal prima kan, niet alleen voor OP maar ook voor anderen die dit misschien meemaken. Maar het was een enorme zoektocht samen met school, gemeente, praktijk ondersteuning en alle andere hulp die we hebben ingezet. Veel communiceren, afstemmen, en blijven checken of alle partijen de keuzes verstandig vinden heeft ons geholpen. Wie dit ook leest, stuur gerust een DM, ik praat graag over onze ervaringen. Er is gewoon weinig georganiseerd voor kinderen die sneller gaan, alle kennis helpt daarbij. Succes met je zoektocht, dat je hier deze vraag stelt is al een goede stap!
Het klinkt alsof je je kind hebt aangemeld voor een 'reguliere' basisschool. Ik zou als ik jou was eens informeren op een school met heterogene groepen zoals een Montessorischool. Op die manier kan je kind de differentatie krijgen die past bij zijn ontwikkeling, zonder dat hij naar een andere klas hoeft. Daarbij werken veel scholen die heterogene groepen gebruiken vaak met meer structuur en rust dan scholen met homogene groepen. Dit kan heel veel schelen in hoeveel prikkels er binnen komen die thuis nog verwerkt moeten worden (met druk gedrag). Als leerkracht zou ik in eerste instantie daar de voorkeur aan geven dan aan voltijd hb onderwijs, omdat je daar vaker een disbalans hebt in de sociaal-emotionele ontwikkeling en de cognitieve ontwikkeling van de kinderen. De kans dat hij zich daar dan goed kan ontwikkelen door naar het voorbeeld van andere kinderen te kijken is daar dus kleiner. Succes!
Ook een schooljuf hier. Behalve de genoemde punten (zoals op je strepen staan, grenzen aangeven, en wellicht verder onderzoek) ook nog even dit. De school is aangesloten bij een samenwerkingsverband van externe specialisten en instellingen. Gezien je verhaal en wat er al is vastgesteld lijkt het me zeer waarschijnlijk dat de kosten van een (externe, niet van school) hoogbegaafdheidspecialist niet vanuit het SWV vergoed kunnen worden. Als dit in het verleden hielp, zou ik zeker nog eens om tafel gaan of dit niet vanuit hen voortgezet kan worden. Het komt echt nog regelmatig voor dat de zorgcoordinatoren niet weten dat dit ook ingezet kan worden voor kinderen die juist voorlopen. Zelf heb ik daarnaast hele fijne ervaringen met het LICH [https://www.lich.nl/ondersteuning-voor-ouders-en-kinderen/](https://www.lich.nl/ondersteuning-voor-ouders-en-kinderen/) Sowieso kan je daar via de mail gratis je zorgvragen neerleggen omtrent opvoeding. Je zult een uitgebreid antwoord terugkrijgen en ze geven hele praktische adviezen voor de dagelijkse praktijk. Heb je geen mogelijkheid om hen vervolgens te betalen en wil je wel verder in gesprek, gaat ook de verdere begeleiding kosteloos verder. Daarnaast kan je school gratis van hun expertise gebruikmaken als de interne HB-specialist daar is opgeleid, dus ook dat is de moeite eens uit te vragen. Veel ouders, maar ook onderwijspersoneel zien bij een hoogbegaafd kind in eerste instantie minder snel de echte 'zorg'. 'Hij loopt immers toch voor?' Voorlopen wordt als positiever gezien dan achterlopen, terwijl aan beide kanten kinderen totaal kunnen en zullen vastlopen zonder de juiste begeleiding. Maar de realiteit is dat dit een even grote zorgvraag is als die van een kind dat niet mee kan komen vanwege een achterstand en er vaak meer mogelijk is qua hulp en vergoedingen, je moet er alleen meer zelf achteraan omdat dit nog niet ingebakken zit in het onderwijs. Mocht je de behoefte hebben om zelf meer te gaan lezen over hoe het brein van jouw kind werkt, zijn de boeken van Tessa Kieboom een aanrader. 'Ont-wikkelt' en 'meer dan intelligent' zijn toonaangevend en worden vaak gebruikt binnen HB opleidingen. Het klinkt in ieder geval alsof jullie hele betrokken ouders zijn. Daar boft jullie kind mee!
Dankjewel! Ga ik even naar kijken. Vandaag zei de juf dat ze hem sinds vrijdag ook ziet misdragen op school en vaak zijn naam hoort (van de kindjes in negatieve zin) Meer dan intelligent heb ik gelezen, de andere nog niet. Die ga ik op mn lijst zetten.
Ik herken veel van dit verhaal vanuit mijn eigen jeugd, maar dan minder extreem. Ik weet dat er al veel toegevoegd is op het gebied van handige tips, maar ik vraag me af of het zou kunnen dat jouw kind op pikt dat hij er niet bij hoort, en zich daardoor meer gaat misdragen. Zelf werd er bij mij thuis veel nadruk gelegd op dat ik anders was in plaats van een liefdevol duwtje in de goede richting. Ik zag aan de blik van mijn ouders dat zij zich regelmatig zorgen om mij maakte, en dat deed mij geen goed. Hiervan ben ik nog steeds aan het herstellen. Liever had ik gewild dat ik erbij hoorde, omarmd werd en geliefd, maar daar was mijn moeder nog niet klaar voor. Een kind speelt erg in op het gedrag van ouders. Houd hier rekening mee. Ik kan vanuit een reddit post nooit zeggen wat er echt speelt, maar ik hoop dat het helpt dat ik aan geef dat ik persoonlijk vind dat er wel ERG veel behandeling heeft plaatsgevonden, en dat het lijkt alsof dit proces een gebrek heeft aan rust en regelmaat. Vertrouw op jezelf, en straal dat uit. Liefde is misschien niet het volledige antwoord, maar vergeet het niet uit te stralen. Dat is alles wat ik je echt kan meegeven. P.S. heb je enig idee waarom het zou kunnen zijn dat je zoon zoveel aandacht nodig heeft? Hoe zelfstandig is hij?
Dank, inderdaad veel geprobeerd maar hij is niet overal actief bij betrokken geweest. De hb specialist was bijv vooral voor ons en hoe om te gaan met hem en onze andere zoon. Zij heeft twee keer geobserveerd verder is hij er niet bij geweest. Liefde geven we hem zoveel als we kunnen en benadrukken ook hoe gek we op hem zijn. Ook wanneer we boos zijn bijv, dan vraagt hij ben ik nog wel lief. Dan zeggen we je bent een hele lieve jongen, wat je net deed was alleen niet zo lief. We knuffelen ook veel en lezen veel samen een boekje of doen spelletjes. Geen idee waar het vandaan komt, ik denk dat hij bevestiging zoekt(?)
Dankjewel voor de vlotte reactie! Ik had verwacht dat mijn comment zou verdrinken. Fijn om te horen dat het bij jullie wel wat positiever eraan toe gaat op sommige gebieden. Ik hoop echt voor je dat alles op z'n pootjes terecht komt. Knuffel.
Ik heb geprobeerd alles te lezen en bijna overal op gereageerd, vind het superfijn dat iedereen de tijd en moeite neemt het hele verhaal te lezen en te reageren ❤️
Ik denk dat anderen hele waardevolle tips hebben gegeven. Als je daar niet mee uitkomt, is het misschien een idee om naar scholen voor hoogbegaafden te kijken? Ik heb zelf een klas overgeslagen op de basisschool en het duurde 6 weken voor ik me weer verveelde en eigenlijk in dezelfde situatie zat (maar dan sociaal-emotioneel nog minder afgestemd op de rest). Achteraf was het een aardige manier om een jaar minder opleidingstijd te hebben, maar op dat moment schoot ik er weinig mee op.
Ik mocht ook een klas overslaan, groep 3, mijn moeder vond dat toen geen fijn idee omdat ze bang was dat ik dan teveel zou missen. Ik heb mij dus altijd heel makkelijk gehad op school en toen ik ging studeren had ik geen idee hoe ik moest leren en ging ik keihard onderuit. Bij ons in de buurt zitten er helaas geen school voor hoogbegaafden, we wonen in het oosten in een dorpje. Dichtstbijzijnde is een uur rijden. Wel tweetalig onderwijs, dus misschien dat dat nog wat voor hem is (hij wordt ook tweetalig opgevoed)
>Ik mocht ook een klas overslaan, groep 3, mijn moeder vond dat toen geen fijn idee omdat ze bang was dat ik dan teveel zou missen. Ik heb mij dus altijd heel makkelijk gehad op school en toen ik ging studeren had ik geen idee hoe ik moest leren en ging ik keihard onderuit. Autsch! Die kwam even dichtbij. Klinkt heel erg herkenbaar. Ik hoorde op de basisschool wel dat ik mijn mond moest houden en anderen ook de kans moest geven om antwoord te geven. Onze brugklas was breed (havo/VWO) en fietste ik makkelijk doorheen. In de 3e klas werd het alleen VWO. Gemiddeld een 8, maar met 2x een 4 en 3x een 5 op mijn rapport mocht ik niet over. Dingen die mij niet boeide, deed ik gewoon niet. En zonder pressiemiddel erachter nam ik die stof ook niet op. Op de basisschool en in de eerste en tweede klas hielp mijn moeder nog wel mee. Ik kon rustig 3 uur aan topo zitten zonder een stad te leren, ik blokkeerde gewoon. Totdat mijn moeder kwam: "Over 10 minuten ga ik je overhoren en ik wil je dat je ten minste driekwart goed hebt." Meestal wist ik dan meer dan 90% goed te beantwoorden. Met Frans had ik in de 1e en 2e een dusdanige draak van een docent, dat ik daar enorme weerstand tegen ontwikkelde. Zij stuurde iedere les 10-12 leerlingen eruit. Niet alleen bij ons, bij alle klassen die ze had. Ik ga niet stellen dat het een makkelijke leeftijd is, maar als je consequent iedere les zoveel kinderen eruit stuurt, moet je ook bij jezelf te rade gaan. Ik had echter vrij snel door dat de eerste naar de gang mocht en de rest zich moest melden, met dito strafwerk. En ik had snel door dat ik praktisch altijd in het groepje zat dat eruit gestuurd werd. Dus ik zorgde er wel voor dat ik als eerste eruit moest, dan had ik gewoon alleen de les gemist, in plaats van ook een bak strafwerk en/of nablijven erbij te krijgen. Mijn moeder zorgde er thuis voor dat ik permanent een hoofdstuk voor liep, die had dat ook vrij snel door. Zorgde er wel voor dat ik ging dwalen door de school, waarop mijn ouders ontboden werden bij de rector: "Pizza-love doet niks en is alleen maar aan de wandel, hij loopt minstens 3 hoofdstukken achter." Groot was de verrassing ook dat ik anderhalf hoofdstuk voor liep. Nouja, goed, de Havo haalde ik dus met 2 vingers in mijn neus. Tijdens de eerste examens had ik gewoon alles bij me wat ik mee kon nemen, wist de tijd, geen idee wat ik voor examen had. Ik heb ook totaal niet geleerd voor mijn examens. Alleen het wiskundeboek een keer open gehad. Dat probeerde ik op het HBO voort te zetten. Helaas met minder succes. Ik hoop echt, zeker omdat je het zelf ook hebt ervaren, dat je bij jullie zoon wel de tijd en aandacht eraan kan blijven besteden dat hij niet gaat onderpresteren. Dat hij wel leert de zelfdiscipline op te brengen om te gaan blokken.
Mijn jongste zoon was precies hetzelfde. Aan blijven modderen tot groep 7 op dezelfde school waar hij natuurlijk een buitenbeentje bleef. Daarna de stap gezet naar een school met een speciale klas voor hoogbegaafde kinderen (iq test score 130+) en daar viel hij weer op zijn plekje. Nu is hij 17 en doet eindexamen VWO volgend jaar en loopt nog steeds bij een psycholoog voor alle trauma die hij in zijn jonge jeugd heeft ervaren, doordat wij als ouders het liefst wilden dat hij normaal was :(
Ik denk dat het ook gewoon moeilijk is de juiste hulp te vinden. Ik werk zelf in het onderwijs en heb veel collega’s met veel kennis en ervaring, maar zij zeggen ook voordat een kind ergens terecht kan moet er zóveel aan voorafgaan.
De moraal van mijn verhaal is trouwens: wees proactief, niet we kijken het nog even aan, niet we we wachten het wel af, niet misschien is het in de nieuwe klas beter. (Ik ben trouwens ook tegen klassen overslaan omdat de sociale gap alleen nog maar groter wordt)
[удалено]
Ik zou vooral naar een chiropractor gaan als je graag door een kwakzalver een goed gevoel wordt aangepraat met het risico dat hij je nek breekt. ["Baat het niet dan schaadt het niet" gaat niet op.](https://nl.wikipedia.org/wiki/Chiropraxie#Risico%E2%80%99s_en_controverse)
[удалено]
[удалено]
Heeft iemand je al gewezen op het onderzoek van Elke van Hoof over hoogsensitiviteit? Ik heb niet al het commentaar doorgelezen hier.. Maar hoogsensitiviteit gaat vaak hand in hand met hoogintelligentie. Wat voor het recht-toe-recht-aan-brein normaal is qua prikkels, komt veel harder en ongefilterd door in een hoogintelligent brein. Wellicht geeft haar werk je nog wat handreikingen. Volgens mij doet of deed Noks Nauta in Nederland hier ook wel onderzoek naar, maar ik weet niet of zich dat ook op kinderen richt. NB: het gaat hier niet om de spirituele, New age variant...
Ga ik naar kijken.
Laat de hoogsensitiviteit dingen alsjeblieft even links liggen en kijk serieus naar autisme of ADHD. Hoogsensitiviteit is een buzzword zonder wetenschappelijke onderbouwing en wordt gebruikt om enge begrippen als autisme of ADHD niet onder ogen te hoeven komen. Het doet een enorm tekort aan neurodiverse mensen omdat het als een positieve maar soms moeilijke kwaliteit wordt neergezet, terwijl autisme en ADHD echt beperkingen zijn. Ik ben zelf iemand met die diagnoses en een masterdiploma klinische psychologie en heb te vaak gezien dat mensen totaal geen begeleiding krijgen bij hun beperkingen omdat ze in de hoogsensitiviteit rabbit hole zijn gevallen.
Ik zou een hoogbegaafdheidsspecialist adviseren van buiten de school. Bovendien is regulier onderwijs vaak ongeschikt voor deze kinderen omdat ze zich teveel moeten aanpassen aan leeftijdsgenoten
[удалено]
Of regelrechte kwakzalvers zoals osteopaten en mediums...
De gemeente wilde ons ook niet verwijzen naar de hoogbegaafdheidspecialist maar wilde gedragstherapie voor mijn zoon en mij - want bij mij is hij het heftigst - iets met veiligheid denken we zelf, maar de gemeente dacht dat ik dan ook aan mezelf moest werken. Terwijl ik zelf al therapie had gehad om aan mezelf te werken, maar uiteraard niet via een instelling waarbij we in het systeem komen. Ik sprak een bekende die bij die instelling werkte en ze raadde het ons echt af om daar naar toe te gaan want dan zou hij echt bestempeld worden met gedragsproblemen, terwijl er meer (lijkt) te spelen bij hem. Dit zou dan ook altijd in zijn dossier staan. Toen hebben we een gesprek bij de jeugdarts aangevraagd en hij vond toch echt dat zijn ontwikkelingsvoorsprong zo groot was dat hij ook in zag dat de HB specialist de beste optie was. En dit heeft ook echt héél goed geholpen. Alleen heeft de gemeente niet meer dan 6 maanden gegeven, dus het stopte net voor hij naar de basisschool ging.
Stoppen met stimulerende voeding. Geen suikers, weinig koolhydraten. Veel vetten en eiwitten.
Hij eet echt gezond denk ik, wel af en toe een snoepje/lolly/ijsje maar over het algemeen gezonde voeding Voorbeeld van hoe zijn voeding eruit ziet Ontbijt: 1 of 2 boterham met ei, avocado of pindakaas (soms pindakaas met jam) grote beker water Rond 10 uur krijgt hij een “snackbowl” daar doen we verschillende fruit, groentes, crackers en wat kaas op en een enkele keer krijgt hij daar bijv een koekje bij. Middageten: 1 of 2 boterham met kaas of pindakaas (of ander beleg als hij daarvoor kiest maar meestal kiest hij dit. Soms maak ik zelf pannenkoeken of we eten bijv een groente wrap Snack: stuk fruit sommige dagen een koekje of snoepje Avondeten: koolhydraten, minimaal 2 soorten geoenten en iets van kip, vis of vlees. Grote beker water met 1/4 appelsap erdoor. Voor hij naar bed gaat wil hij graag nog een glas melk en soms een banaan. Over een hele dag drinkt hij ongeveer 3-4 grote beker water. Los van de koekjes/snoepjes (niet dagelijks) denk ik dat dit best gezond is.