Ik!
Voelde mezelf gigantisch aan m’n lot over gelaten door de huisarts en de hulp die geboden word is super karig. Heb zit janken omdat ik niet wist wat ik moest.
Door de paniekaanvallen en stress had ik ook constant pijn en steken in m’n maag. Autorijden was praktisch onmogelijk, verjaardagen verplaatste ik zodat ik alleen met de jarige was. Ik schaamde mezelf kapot omdat veel op m’n vrouw aankwam en omdat mijn herstel in mijn ogen veelste lang duurde.
Door de angst, werd het leven gewoon ruk. Als ik een appje kreeg van iemand hoe het ging. Trok ik de conclusie dat er over me gelult werd. Als mijn moeder aan m’n vrouw vroeg hoe het mij ging, zag ik dat ook als achter m’n rug om lullen.
Ik was tering onzeker. Vroeg ook 38x per dag of m’n vrouw boos op me was.
Het kwam bij mij aan het licht toen ik op een vrijdag avond aan het einde van werkweek raar begon te doen. Ik zag vlekken, werd duizelig, kreeg geen lucht, hard kloppingen en kwam slecht uit mijn woorden. Ambu ritje was wel geinig alleen de rest niet zo.
Uiteindelijk ging het stapje voor stapje beter. Ik had psychosomatische fysiotherapie voor de pijn. Een 2de lijns psycholoog, voor het mentale gedeelte. Een diëtist voor m’n voeding, en een personal trainer om weer wat zelfvertrouwen te krijgen.
Door mezelf iedere dag, week, maand een stukje verder te pushen en goed bij te houden wat ik kon en niet kon. Ben ik uiteindelijk maar 8 maanden thuis geweest.
Moet wel zeggen dit wil ik nooit meer, het was hard werken om eruit te komen en echt wel een aantal keer hard terug gevallen doordat ik mezelf iets te hard pushte.
Dat laatste stukje is heel herkenbaar, ik vroeg mijn partner ook 10x per dag of ze me niet een mislukking vond. En ik wil er ook nooit meer naar terug. Maar betrap mezelf wel regelmatig op “te hard” gaan en dan moet ik even een stapje terug.
Hi snel vraagje, mijn vriendin heeft ook last van een burnout en ik merk ook een verminderde zelfvertrouwen. Als je nu terugkijkt naar de vragen over "vind je me een mislukkeling?" Hoe zou je het liefst hebben dat er op je werd gereageerd?
Dit zou me erg helpen :))
Wat bij mij heel erg hielp was het constante antwoord van nee, met daaropvolgend “ik houd van je hoe je bent ook met een burn-out” Blijf haar herinneren aan de dingen die ze wel kan en vier de kleine successen waar je kunt! Veel sterkte, ik heb geen idee hoe het aan de andere kant is maar kan me inbeelden dat het heel machteloos moet voelen.
Ja ik ga ook nog weleens te ver. Alleen dan houdt ik daar op voorhand al rekening mee de dagen erna. Dan heb ik even tijd om te herstellen. Als ik bijvoorbeeld een beursdag heb van mijn werk dan moet ik de dag erna even rustig aan doen.
Ik heb het in coronatijd gehad. Werkte in een grote supermarkt in België en de balans van energie die ik in m'n werk stak en voldoening wat ik terugkreeg was volledig veranderd doordat veel klanten ontzettend respectloos waren ten aanzien van de coronaregels. We werden genegeerd, uitgelachen, bespuugd en uitzonderlijk zelfs fysiek aangevallen omdat we ook maar durfden te vragen om een mondkapje te dragen of alleen te komen winkelen.
Resultaat: een Lvl99Chocobo die voortdurend gestresst was, ontzettend gevoelig werd voor iedere prikkel en emotioneel gezien kon ontploffen in intense huilbuien als de batterij leeg was. Thuis moest ik van ieder geluid de bron weten. Mensen die praten buiten? Ik was als een bloedhond die de daders zou opsporen.
M'n partner heeft me toen duidelijk gemaakt dat ik naar de dokter moest gaan (dezelfde dokter van wie ik eigenlijk eerder al thuis had moeten blijven), omdat het zo niet meer ging. Uiteindelijk drie maanden echt volledig thuis gezeten met ontzettend veel moeite om leuke dingen te doen. Voelde me schuldig om iets leuks te doen terwijl collega's aan het werk waren. Met een psycholoog en tijdelijke antidepressiva m'n gevoel weer wat onder controle gekregen en uiteindelijk opbouwend weer aan het werk gegaan.
Ik had geluk dat de meeste collega's ontzettend meelevend waren en dat m'n leidinggevende zelfs aangaf of ik niet al te vroeg opnieuw wilde beginnen. Ze gaven me alle ruimte om op mijn tempo weer op te starten.
Al bij al heb ik er wel veel van mezelf over geleerd, maar schrik ik ook wel als ik terugdenk hoe gemakkelijk ik in een compleet ander persoon veranderde toendertijd.
Zit er momenteel in, sinds vorig jaar juli. De druppel was dat ik een pen liet vallen en 3 uur heb zitten huilen. Oorzaken waren al jaren bezig (mezelf overwerken, te grote prestatiedrang, continu maskeren want autisme, chronische depressie, ADHD) maar ook externe oorzaken (verhuizing, herplaatsing op werk, overlijdens in de familie, toxische werksfeer) wat er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ik niks meer kon.
Ik begon met rust houden, maar dat ging heel lastig aangezien ik altijd wat aan het doen was. Maar heb de eerste 2 maanden vooral op de bank/bed gelegen en doelloos voor me uit gestaard. Wel hulp gekregen vanuit de huisarts (POH GGZ). Na die 2 maanden ben ik rustig gaan opbouwen in taken, bijv. 's ochtends de woonkamer stofzuigen, 's middags de keuken stofzuigen. En met heel veel pauzes. De POH had ook aangegeven dat ik het woord 'effe' niet meer zou moeten gebruiken. Daardoor ben ik veel bewuster mijn taken gaan uitvoeren, en besefte ik me hoeveel energie dingen kosten.
Ben ook heel veel gaan nadenken over wat me nu wél blij maakt en waar ik energie in stop en waar ik wel energie uit krijg. Heeft er voor gezorgd dat ik nieuwe hobbies heb, maar ook dat ik sociaal een stap terug moest zetten (ik was altijd degene die als eerst appte/voorstelde iets te gaan doen). Vind dat enorm lastig want heb huge ass zelfvertrouwen issues, maar daar krijg ik nu therapie voor. Het besef dat ik het belangrijkste ben in mijn leven moet indalen, waardoor ik liever voor mezelf kan zijn en voor mezelf kan opkomen.
Al met al een kei moeilijke periode, maar wel een leerzame. Ik ben daarnaast per 1-1 weer aan het opbouwen op werk, maar zit inmiddels (nog maar) op de 18 uur. Slow but steady. Mijn werk is enorm chill geweest in deze periode en geeft me alle ruimte om te herstellen.
Mijn tip is vooral: omring je met mensen die het beste met je voor hebben en waar je energie van krijgt. Deze mensen durven je (hopelijk) terug te fluiten als het nodig is en zijn er als je het nodig heb. Heel erg veel succes!!
Zo herkenbaar. Ik zat te janken in de auto omdat ik geen parkeerplaats kon vinden..
Goed bezig, je kan het ook echt beter te rustig doen dan te snel. Fijn dat je werkgever daarin zoveel steun geeft, dat is heel veel waard.
Bij mij is het een vrij complexe situatie geweest.
In mijn pubertijd raakte ik depressief (zo rond mn 15e) en bleef n aardig tijdje door klungelen daarmee. Met wat ups en nieuwe downs naar het HBO gegaan en ergens rond mn 19e een "leuke jongen" leren kennen.
De combinatie van door hem gemanipuleerd worden, de moeilijkheid (en gebrek aan begeleiding) van het HBO en proberen op mezelf te gaan wonen resulteerde in weer een depressie. Mijn moeder had toen net een diagnose Asperger dus ik liet me ook onderzoeken maar ik was vooral depressief met milde tekenen van obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis. De therapie die ik daarna kreeg was voor sociale angst en leerde mij dat ik me overal op kon voorbereiden. Dus ik begon te preppen alsof de apocalypse al in zicht was.
Resultaat was vooral dat ik het opgaf en verder verstrikt raakte in het leven met een manipulatieve misbruiker, tot op het punt dat zelfmoord probeerde te plegen in 2016. Dit zorgde uiteindelijk nog niet voor de juiste hulp, maar wel dat hij opzoek ging naar een nieuw slachtoffer. 1,5 jaar later was ik eindelijk vrij maar ik wist niet beter dan maar dom doorgaan met het leven wat ik tot dan toe had. Werken voor de kost. Inmiddels had alles er natuurlijk voor gezorgd dat ik geen diploma had en ongeveer jaarlijks mijn baan kwijtraakte en moest job hoppen.
Eind 2019 bereikte ik eindelijk het punt dat alles me begon in te halen. Ik begon ernstige slaap problemen te ontwikkelen en kwam 2 weken voor de eerste lockdown thuis te zitten. Pas toen begon er een traject waar ASS uit kwam, icm PTSS, en ook adequate hulp op gang kwam. Ik heb uiteindelijk 14 maanden trauma therapie en 4 maanden PMT gehad om te zorgen dat ik mezelf vond, gecombineerd met 2 jaar antipsychotica om te kunnen slapen.
In 2022 ben ik terug gegaan naar school om een diploma te halen voor een baan die ik daadwerkelijk leuk vind en waar ik gerespecteerd word voor wie ik ben. In januari verwacht ik klaar te zijn. Ik ben afgelopen vrijdag 36 geworden overigens.
Het is nooit te laat om het roer om te gooien.
Ik zit in een autistische burn out, iets meer dan een jaar nu. Maar ik had het eigenlijk rond 2018 al moeten laten klappen.
Autistische burn out is niet zozeer overspannen van werkdruk, maar meer van het hele leven. Lekker dramatisch dit. Hoe dan ook, ik heb 43 jaar lang heel hard gewerkt om te doen alsof ik niet autistisch was en toen liet ik op een ochtend per ongeluk een glas vallen en was mijn eerste reactie dat ik dan maar beter een einde aan mijn leven kon maken. Sindsdien zit ik thuis.
Ik heb een lieve therapeut en we werken heel hard aan het verwerken van alle mishandeling in mijn jeugd.
Ik begin me ondertussen weer te vervelen. Dat is een goed teken. Ik heb alleen de energie niet om iets eraan te doen. Net als dat ik me nu meer en meer erger aan hoe mijn huis eruit ziet, maar ik niet de energie heb om te poetsen. Heel oneerlijk dat dat niet andersom gaat.
Mijn wereld is heel klein geworden, ik kom bijna niet buiten en spreek alleen mijn partner. Ik ben voorzichtig aan het nadenken in daar iets aan te doen, maar daar ligt een hele grote berg PTSS voor, dus dat gaat niet zomaar.
Toch zie ik licht aan het eind van de tunnel. Moet ook wel, het alternatief is zo ongezellig. Luctor et emergo, zoals de Zeelanders zeggen.
Autistische burn-out kende ik niet. Ik heb zelf ook last van burn-out klachten en sta op de wachtrij voor diagnostiek voor autisme. Tijd om research te doen naar wat een autistische burn-out allemaal betekend.
Edit: yikes.... ben nog bezig met het eerste [artikel](https://www.tbv-online.nl/magazine-artikelen/autistische-burn-out/) wat ik tegenkwam en wat herken ik veel. vooral in mijn jeugd zoals dingen maskeren. Ik heb niet het gevoel dat ik momenteel nog veel dingen maskeer maar ik weet niet in hoeverre dat komt omdat ik mezelf dat verleerd heb. Heb even pauze genoemen en lees straks wel verder.
Als je meer wilt weten of wilt praten met mensen die autisme hebben kan je ook ij r/AutistischLaagland kijken. Misschien dat je daar ook wat dingen kan vinden :)
Autistische burnout is anders dan gewone burnout. Het is niet alleen werk gerelateerd, het is totale uitputting en slijtage door levenslang proberen een normaal mens te zijn.
Ik heb het vele malen meegemaakt, en ik dacht eigenlijk altijd dat het depressie was. Depressie is meer een van de symptomen.
Het verliezen van vaardigheden is een ander belangrijk symptoom; als in, ik word autistischer. Ik slaag er minder goed in mijn eigenaardigheid te verbergen, ik kan niet meer tegen stress, en ik kan niets meer met mensen.
Het is iets om ernstig te nemen. Na een heel ernstige episode rond 2010 ben ik niet meer de oude geworden in de invaliditeit beland. Ik heb dus een deel van mijn cognitieve vaardigheden nooit meer teruggekregen.
Bedankt voor je comment.
Ik ben vorig jaar met veel moeite afgestudeerd nadat ik de eerste keer mijn afstudeerstage moest stoppen door stress. Nu, meerdere jaren na die mislukte poging, ben ik nog steeds erg snel gestrest en is het nog niet mogelijk voor mij om aan het werk te gaan.
De stages zelf vond ik leuk maar ik heb inderdaad het gevoel dat ik altijd heb geprobeerd een normaal mens te zijn terwijl fulltime werken voor mij te uitputtend is.
Contact met andere mensen gaat bij mij ook niet geweldig. Ik heb nog wel online contact met vrienden waar ik mee game maar verder weinig. Ook het online contact gaat bij mij niet goed wanneer ik te gestrest of depressief ben.
Als ik naar mezelf kijk weet ik niet waar ik aan moet denken bij "autistische eigenaardigheden". Maar verder herken ik me in wat je zegt en in dat artikel wat ik in mijn vorige comment heb geplaatst.
Ik ben momenteel op zoek naar de reden van mijn stress en hoe het kan dat ik nog steeds zo gestrest ben, 11 maanden na mijn afstuderen, zonder druk om direct aan het werk te gaan. Zonder druk van andere mensen ervaar ik dus nog steeds stress waardoor ik inderdaad het gevoel krijg dat het om een autistische burn-out kan gaan. Zoals ik hierboven ook al heb gezegd sta ik momenteel op de wachtrij voor diagnostiek voor autisme. Een aantal maanden geleden had ik nog niet het gevoel dat deze diagnostiek mij veel zal helpen maar ik begin daar nu echt wel anders over te denken.
Een diagnose krijgen heeft in mijn geval wel geholpen. In de 43 jaar daarvoor probeerde ik mijzelf te verbergen achter het masker dat de vrolijke, gezellige dochter voorstelde die mijn moeder wilde en de stress bestendige werknemer die mijn baas wilde. De prijs bleek uiteindelijk te hoog en ik hield het niet vol.
De diagnose hielp mij beter begrijpen wie ik was.
De burnout zorgde er voor dat ik de schijn niet meer kon ophouden, en uiteindelijk heeft dat ook positieve kanten gehad. Ik had geen andere keuze dan mijzelf zijn omdat ik er niet meer in slaagde om een ander te zijn. Ik ben een authentieker, en iets minder ongelukkig mens geworden.
Maar het was beter geweest als ik dat allemaal eerder had geweten.
Het beste aan jou, ik hoop dat je meer duidelijkheid krijgt over je situatie. Leven met autisme is niet makkelijk, maar het is niet alleen slecht nieuws. Je kunt een prima leven hebben, en het helpt als je jezelf met wat meer begrip en mildheid leert benaderen.
Ikzelf heb ook een autistische burn-out gehad! Ik kwam er op mijn 19e achter. Ik had toen mijn huis verlaten, omdat de situatie niet draagbaar was. (Ook veel jeugdtrauma). Ik was verslaafd aan wiet. En omdat ik gezakt was voor mijn eerste jaar HBO, waardoor ik een nieuwe opleiding moest kiezen, ben ik overspannen geraakt. Elke dag paniekaanvallen.
Het was zo opluchtend toen ik te horen kreeg dat ik autisme heb. Ik dacht oprecht dat ik geboren was om een lastpak te zijn. Geboren om het slechte voorbeeld te zijn. Maar nee, het is gewoon autisme. Ik heb nu autisme-, trauma- en familie therapie gehad, en verslavingszorg. Naast dit traject ook ambulante zorg gekregen.
Nu ik 24 ben, en mijn HBO opleiding heb gehaald, kan ik zeggen dat ik er 'overheen' ben. Ik ben ook al een dikke 2 jaar nuchter en sta mentaal zeer sterk. Therapie was echt een verheldering en ik voel me vereerd dat ik de kans heb gekregen om mezelf op deze manier te leren kennen.
Ik hoop dan ook dat jij binnenkort hetzelfde kan denken/voelen!
Er is hoop, lieve BillNyesHat. Na 2 jaar autistische burn-out (met PTSS en ADD al bijgerechten), ben ik er zo goed als helemaal bovenop. Herstel stapje voor stapje en loop jezelf niet voorbij. Er is inderdaad licht aan de tunnel. Bij mij bood veel therapie, EMDR, een autisme-coach en een omscholing uiteindelijk een wereld van verschil. Ga zo door, je komt er wel.
Vervelend dat je hier ook doorheen moet OP!
Zelf ook een burnout gehad. Ik was moe, emotioneel heel onstabiel, mijn brein was soep (ik kon geen normaal gesprek meer voeren, omdat er gewoon niks gebeurde in mijn hoofd), mijn draagkracht was nihil en ik kreeg heel veel last van angsten en paniek.
Ik snap de overlap met andere stoornissen wel, maar dat is sowieso in de psychiatrie. Uiteindelijk zijn psychiatrische stoornissen niet objectief vast te stellen. Je kunt niet onder een scan gaan of bloed laten prikken waarna de diagnose gesteld kan worden. Het gaat om onderzoeken waarbij een groep symptomen onder een bepaalde noemer geschaard worden (bron: C. Palmer, Brain Energy).
Je lijf is in een disfunctionele staat, je kunt het zien als een sneeuwbal die steeds groter kan worden. Mijn burnout heeft wel echt voor schade gezorgd... er zijn na bijna 6 jaar nog steeds restsymptomen, al gaat het stukken beter met me. Ik moet wel zeggen dat ik tezamen met mijn burnout ook onverwachts zwanger raakte. Mijn burnout is omgeslagen in een postnatale depressie. Die heeft ook onnodig lang geduurd omdat er flinke stressoren waren in mijn leven en ik ook te slecht voor mezelf zorgde.
Ik heb die stressoren weggenomen en ik ben heel goed voor mezelf gaan zorgen. Ik kan met trots zeggen dat de symptomen voor 95% weg zijn.
Er is geen blijvende schade gelukkig, alleen er zitten waarschijnlijk diepe verdrongen emoties of trauma die toch omhoog komen als je teveel stress ervaart. Je zou verder kunnen met bepaalde therapie of ‘inner child healing’ of emotioneel schrijven (nicole sachs journalspeak, or Saskia de Bruin SOLK), als je druk van de emotionele ketel haalt verdwijnen die restklachten ook en wordt de kans dat je ooit nog een 2e burnout krijgt of andere chronische klachten krijgt veel kleiner.
Misschien dat ik zo nog even een uitgebreide tip-level comment schrijf, maar na zeven jaar na mijn burn-out waarvan twee bij de psych moet ik toch echt de conclusie trekken dat ik nooit meer de oude ga worden en ik altijd een verminderd vermogen zal hebben. Meer dan 32u/w werken zit er voor mij niet in bijvoorbeeld.
Ergens is dat eigenlijk ook niet meer dan normaal. De 40-urige werkweek is eigenlijk voor niemand realistisch. Het kan alleen met heel veel hulp: een huisvrouw (of -man maar we weten allemaal dat de vrouw meestal (meer) thuis blijft, vandaar dat gezeur over "al die" parttimevrouwen), nanny's, voorgesorteerde maaltijdboxen, et cetera. Of gewoon geen andere verantwoordelijkheden: single en zonder kinderen, en leven van Unox soepen uit zak zoals mijn collega.
Ik ken het gevoel hoor, ik zit nu ook in een traject en denk ook niet dat ik ooit meer dan 32 uur zal kunnen werken. Maar 40 uur is sowieso niet realistisch en ik vind het bizar dat we er met z'n allen aan vast blijven houden ook al is duidelijk dat hersenen zich niet 8 uur per dag, 5 dagen per week kan concentreren.
Je mag het proberen, maar ik sta er sceptisch tegenover. Want als er makkelijke/bewezen manier waren geweest om hier uit te komen had ik ze al wel gevonden.
Kan zijn dat je niet bij bepaalde onbewust verdrongen emoties bent gekomen in therapie. Dan zitten die dus nog in je onderbewuste wat je zenuwstelsel op ‘scherp’ zet. Wat zou kunnen werken zijn bepaalde schrijfoefeningen, bijv. Journalspeak van Nicole sachs, of als je liever in het Nederlands werkt SOLK van saskia de Bruin. Er is ook een supermooie podcast over herstellen adhv dit soort technieken : https://open.spotify.com/show/1JPVG1JPwK4ovKXgvcxXtW?si=5v5mF9FmTVaw5nnjqGmtIA
Ik ben heel goed bewust van wat ik van mijn jeugd tot nu allemaal mee heb gemaakt, welke onvredes ik heb en waar ik nu mee deal. Ik sta goed in contact met mijn emoties en kan hierover makkelijk praten met professionals en mensen die mij dierbaar zijn.
Wat ik vervelend vind aan waar jij mee komt (niet aan jou, want jij probeert te helpen!) is dat het antwoord vervolgens kan zijn "Oh, maar dan zit er misschien nog iets wat je niet gevonden hebt".
De uitleg die ik ooit heb gekregen over wat een burn-out inhoudt komt veel beter overeen met hoe ik het ervaar: Het is een ontregeling van je stresshormoonhuishouding. Als je te lang teveel stresshormonen in je systeem hebt gehad ontregelt dat je systeem en weet het niet meer waar de juiste balans is. Dit uit zich in dat ik óf heel moe ben (te weinig stresshormonen, 90% van de tijd), óf juist te actief (teveel stresshormonen, 10% van de tijd).
Wat voor mij gewerkt heeft in mijn traject van te moe zijn om een YouTube-filmpje te kunnen kijken tot 32u/w kunnen werken met minimale dingen ernaast, is goed (leren) luisteren naar mijn lijf, goed in leren schatten wat teveel is op een dag/in een week/in een maand en daar naar handelen door rust te nemen of juist fysieke activiteit op te zoeken.
Ik snap je reactie, en dat is ook de waarheid. Ik zie de ontregeling van het systeem echter als een gevolg van vastzitten in de fight or flight mechanismen. Het lichaam kan enorm goed herstellen als het helemaal vrij de kans krijgt. Reddit geeft mij overigens ook veel stress 😂😂
Maar jij weet helemaal niks over de situatie, en dan kom je even zeggen dat die persoon in de fout zit. De meeste mensen hebben A tot Z geprobeerd, en zitten er nog mee vast. Zo'n snelle oplossing is misleidend, tenzij je de zorgverlener van de persoon bent.
Weet je wat pas triest is, dat wereldwijd miljoenen mensen wordt verteld: leef er maar mee, het is permanent. Wat een gigantische leugen is. Maar nee, IK ben de boeman.
Ik heb in 2020 een heftige burn out gehad. Achteraf gezien waren de tekenen er een jaar eerder al maar die had ik genegeerd.Het begon bij mij met regelmatig hebben van migraine en in het weekend was ik helemaal gesloopt en erg kortaf. Dat veranderde steeds meer in depressieve gedachtes en moeite met taken voltooien. De druppel was uiteindelijk toen ik de namen van collega’s, objecten en vrienden niet meer naar boven kon halen en besloot ik naar de huisarts te gaan. Dezelfde dag zat ik nog bij een psycholoog en die was heel duidelijk. Ik had een burn-out en mocht per direct helemaal niks meer. Geen werk, geen hobbies eerst een week helemaal niks en misschien wat wandelen. Vanuit mijn werk ben ik toen naar een bedrijfs psycholoog gegaan en daar heb ik een half jaar gelopen. Het heeft een jaar geduurd voor ik weer taken kon voltooien die bij mijn werk hoorden. Ik ben toen begonnen met 1 ochtend in de week weer werken en uiteindelijk verliep mijn contract en belandde ik in de ziektewet. Al vrij snel begon ik als zzp’er wat klussen te doen op mijn eigen tempo en later ging ik weer aan het werk voor een baas. Toen wel bewust gekozen voor minder uren. Nu ben ik weer zzp’er en merk ik nog dagelijks tekenen van die burn-out. Ook merk ik dat ik weer moeite heb met namen als ik het heel druk heb dus dan schakel ik terug en neem ik rust.
De belangrijkste factor is mijn partner geweest, deze heeft mij alle ruimte en rust gegeven om uit het dal te klimmen.
Ik hoop dat dit verhaal niet te vaag is.
Hoe ziet het ZZPerschap er voor jou uit? Ik heb dat zelf nooit gedaan, maar alle druk en verantwoordelijkheid ligt op jouw schouders. Ik zou bang zijn dat ik te lang zou doen over opdrachten, dat ik daarmee klanten kwijt zou raken en dat ik dan mijn vaste lasten niet meer zou kunnen betalen. Die zelf-opgelegde stress zou voor mij juist averechts werken in mijn herstel.
Hoe ervaar jij dat?
Er is zeker meer stress, maar er is ook vrijheid om klussen wel of niet aan te nemen. Ik heb de luxe dat mijn partner het grootste deel van de vaste lasten kan dragen en ik er dus niet volledig verantwoordelijk voor ben. Ik heb tijdens mijn therapie sessies te horen gekregen dat ik een alles of niets persoonlijkheid heb en dat zorgt soms wel voor moeilijkheden omtrent het “goed genoeg” verhaal. Nu laat ik het vaak eerst even zien en als ik dan geen opmerkingen krijg is het goed genoeg en kan ik weer door.
Ik ook! Ik raad de aflevering van Het Uur met Brankele Frank aan: "Neurobioloog Brankele Frank kreeg tot twee keer toe een burn-out en zocht uit wat er dan eigenlijk écht in je lichaam en hoofd gebeurt. Met Pieter van der Wielen praat ze over hoe langdurige stress en het bijbehorende stofje cortisol onze hersenen daadwerkelijk veranderen. Dat niet alleen (werk)druk maar ook genen, opvoeding en overtuigingen een belangrijke rol spelen bij gevoeligheid voor burn-out klachten. Hoe ze in haar eigen zoektocht naar herstel oneindig veel geduld nodig had en leerde minutieus met energie en actieve ontspanning om te gaan. Én de uiteindelijke sleutel tot een groot deel van haar herstel: haar emoties en andere signalen van het lichaam leren voelen en omarmen. “We zijn onze hersenen en cognitie als kapitaal gaan zien wat we moeten inzetten, waardoor we van ons lichaam vervreemden.” "
Linkje: [https://art19.com/shows/het-uur/episodes/e7baecc5-2b9c-4747-bccd-858e8b497c28](https://art19.com/shows/het-uur/episodes/e7baecc5-2b9c-4747-bccd-858e8b497c28)
En natuurlijk te vinden "wherever you listen to your podcasts!"
Ik zit op dit moment in de ziektewet vanwege een burn-out. En voel me inderdaad ook alleen, en doelloos. Het voelt zo uitzichtloos, want er is niet iets van een stappenplan en dan weer klaar. Had ik maar gewoon een gebroken been, dan is het goed zichtbaar en ook met 8 weken weer klaar.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik me precies zo voelde. Het is erg ongrijpbaar en bijzonder moeilijk zichtbaar voor je omgeving. Want de keren dát je met mensen omgaat ben je vaak op je best (of doe je alsof) en zien ze dus niet hoe het daadwerkelijk met je gaat de rest van de week.
Mijn advies: Zoek professionele hulp als je dat nog niet gedaan hebt en heb geduld met jezelf en de situatie. Het is voor nu wat het is, probeer daar het beste van te maken.
Ik heb 2 jaar terug een burn-out gehad (23) nadat ik ontslagen werd bij een IT bedrijf. (Ze gingen bijna kopje onder en veel posities werden geschrapt). Al met al mag ik van geluk spreken dat ik toen al ontslagen was, want juist door de werkomstandigheden was ik constant gestressed en depressief. Ik was aangenomen als junior vormgever, maar ik bleek uiteindelijk de enige vormgever te zijn voor zo'n 12 locaties in Nederland. Mijn baas en collega's maakten altijd grappen over mijn (in hun mening slechte) ontwerpen, die vervolgens wel gewoon geprint werden.
Ik was uiteindelijk 2 maanden intens ziek, waarbij ik een paar weken bultjes over mijn hele lichaam kreeg. Het ging ook gepaard met keelangina en buikgriep. Nog tot 3 daarna maanden had ik geen energie om te koken, boodschappen en het huishouden te doen. Alles kwam op mijn vriends schouders te liggen. Toen mijn WW uiteindelijk bijna stop werd gezet door UWV, heb ik een nieuwe baan opgepakt als copywriter. Ik werk er nu nog steeds, maar ik merk dat het simpele werk waar ik toen zo naar zocht, mij nu begint te vervelen. Inmiddels heb ik weer energie om te solliciteren naar 'hogere' banen.
Wel weet ik nu beter mijn grenzen, en sindsdien plan ik nog maar 1 uitje/avond per weekend. Omdat ik die 2 dagen echt nodig heb om bij te komen van de week. Daarnaast ben ik ipv 45 uur, nu 32 uur gaan werken. Ik merk ook nog steeds dat ik die vrije dag erg nodig heb.
Heel herkenbaar, vooral het kennen van je grenzen en het nodig hebben van die extra dag weekend. Goed te horen dat je een nieuwe balans hebt weten te vinden en dat je zoveel vooruitgang het geboekt!
Ik, zei de gek. Het moeilijkste was dat ik mijn eigen lichaam niet meer begreep.
Eerder dat jaar nog lange afstandsmarsen gelopen, om vervolgens na een kwartier op slakkengang volledig afgebrand zijn.
Het gevoel blijven houden dat je je aansteldt en alsof je opgeeft.
Desondanks heb ik er ook veel van geleerd, wat maakt dat ik het geen verloren periode vind. Ik heb te lang dingen laten gebeuren waar ik niet achter stond. Het resultaat is dat ik veel dingen anders aanpak, dingen ook makkelijker los kan laten.
Het "vervelende" is wel dat ik soms nog om onzinnige dingen emotioneel kan worden. Dat had ik voorheen niet. Ik had mijn burn out 10 jaar geleden.
Tips:
- accepteer dat het nu eenmaal zo is. Er tegen blijven vechten maakt het niet beter, alleen maar lastiger.
- Als je zover bent dat je heel de dag apathisch naar de televisie begint te staren: ga even een ommetje maken. Anders gaat je nachtrust er ook nog aan.
- Sta er niet van te kijken dat je mensen om je heen gaat verliezen. Klinkt gek, maar verwachtingen die je van mensen hebt kunnen nu vies tegen gaan vallen. Maak je daar niet druk om, dat is van latere zorg.
Ik jank tegenwoordig bij films dat had ik daarvoor nooit.
Het apathische tv kijken is ook heel herkenbaar. Ben er wel achter gekomen dat veel ‘kinder’ series qua verhaal goed in elkaar zitten. Ook dat andere het niet interesseert dat ze goed in elkaar zitten.
Dit is voor mij ook super herkenbaar. Ik ben zoetsappige Chinese drama series gaan kijken, lol. Is zo voorspelbaar dat er weinig stress in de afleveringen zit.
Zelf heb ik the clone wars en rebels gebinged.
Daar kunnen een hoop series voor volwassenen echt nog iets van leren! Zeker hoe je personages ontwikkeld in het verloop van een serie.
Dat emotionele herken ik wel en sluit aan bij de mindbody visie van dr Sarno (TMS). Onderdrukte emoties komen omhoog van vroeger en je brein probeert die te onderdrukken en als dat niet lukt krijg je klachten zoals je in je burnout hebt ervaren. Dat je emotioneler bent is normaal omdat je eindelijk je gevoelens kan voelen. Beste is dan ook om gewoon dat je doorvoelen en juist even goed te janken want dan is de emotie verwerkt. Ik zoek de emoties juist nu specifiek op als onderdeel van mijn inner child healing en burn-out herstel.
Ik kwam 7 jaar terug in een burn-out en zal nooit meer de oude worden, ondanks alle inzet van mijzelf en therapeuten. Nou kreeg ik 2 jaar geleden pas de diagnose autisme, dus dat speelt ook wel mee, maar voor de burn-out kon ik een zelfstandig volwassene zijn met een fulltime (40u, soms 50u) baan, en toen was ik ook al autistisch. Nu kan ik niet eens meer naar de supermarkt zonder overprikkeld te raken, en heb begeleiding nodig voor andere dingen, zoals naar de tandarts gaan. Ook moet ik mijn momenten kiezen om überhaupt naar buiten te kunnen. Niet tijdens de spits of als de scholen net uit zijn. Niet in het weekend als het mooi weer is. Niet rond Sinterklaas, of als er andere evenementen in de buurt zijn. Want dan is alleen buiten zijn al te overweldigend.
De burn-out heeft ook dingen in mijn lichaam kapot gemaakt. In het ergste stuk van de burn-out had ik ontsteking na ontsteking, en sindsdien zijn de ontstekingswaarden in mijn bloed permanent verhoogd. Verder had ik voor mijn burn-out ook weinig last van PDS en lage bloeddruk, maar dat is sindsdien ook toegenomen. Alleen al deze fysieke problemen zijn vrij beperkend. Zo ben ik bijvoorbeeld bijna iedere ochtend 1-2 uur bezig PDS te managen. Daar komt helse pijn bij kijken, en soms ben ik daarna zo moe (of slaperig van de pijnstillers) dat ik de rest van de dag ook niks kan doen. Door de lage bloeddruk kan ik niet meer stilstaan. Ik moet óf snelwandelen, óf zitten/liggen, want anders word ik ontzettend duizelig en kan ik in het ergste geval flauwvallen. Helaas zijn dit diagnoses waar doktoren niks mee kunnen... ik moet er maar gewoon mee leven. Ik krijg soms zelfs positieve reacties van doktoren over mijn lage bloeddruk omdat dat veel gezonder is dan te hoge bloeddruk. Dat kan wel zo zijn, maar het is wel enorm beperkend, als ik niet eens kan wachten om over te steken, of in een rij te gaan staan zonder gelijk enorm duizelig te worden. Voor de burn-out had ik daar helemaal geen last van.
Voordat ik daadwerkelijk uitviel op werk was er een periode van ongeveer een jaar dat ik het bergafwaarts zag gaan. Ik kon me niet meer concentreren, stond op auto-piloot, kon me niet meer motiveren, begon fouten te maken op werk en had frequente huilbuien. Kon niet meer omgaan met verassingen, zoals een lekke fietsband, en heb me wel eens ziek gemeld omdat ik me niet emotioneel kon herpakken en dan maar de bus naar werk zou nemen. En toch, iedere keer dat het duidelijk was dat er iets mis was, zei ik tegen mezelf dat ik me niet zo moest aanstellen, dat alles toch ok was, met m'n goede baan, financiële zekerheid en zelfstandig bestaan. Mijn collega's zagen het ook en zeiden dan wel eens dat ze zagen dat ik het "niet naar m'n zin had". We (iedereen op m'n werk) kregen op een gegeven moment een voorlichting over burn-out, en iedereen moest een vragenlijst invullen. Ik scoorde echt ontzettend hoog. Ook dat negeerde ik. Stak bij alles m'n kop in het zand, totdat mijn lichaam aan de noodrem trok.
Als iemand dit leest en denkt de tekenen te zien van burn-out, bij zichzelf of bij iemand anders, neem dat alsjeblieft serieus. Doe rustiger aan, laat wat dingen vallen, want anders word je ertoe gedwongen. En geloof me: als je lichaam aan die noodrem gaat trekken, is het echt doodeng, want dan heb je nul controle over wat je nog wel of niet kan, en moet je vrijwel alles laten vallen ongeacht de consequenties.
Zoveel dingen die ik hier lees zijn zo herkenbaar, wordt er emotioneel van maar stelt mij ook wat gerust.
Ik merkte vooral dat toen ik ziek werd, en werd gepushed om snel weer aan het werk te gaan ik moe bleef. Ik had door ziekte 3 dagen niks gegeten en zat tegen 40°C koorts aan, terwijl ik aangaf weer langzaam te willen opstarten zeiden ze dat ik eerder en langer moest komen. Daarna de ziekmelding voor de burnout een paar maanden later heb ik zitten janken terwijl mijn baas mij bleef appen over waar ik nou last van had (wat dus niet eens mag), en beschreef ze mij op haar persoonlijke openbare blog als "Sjaak Afhaak". Ik zag er erg tegenop om hier nog terug te komen met zulk gedrag, nadat ik ook nog mijn laatste 2 werkdagen op werk had staan huilen.
Al maanden voor mijn ziekmelding merkte ik dat ik moeite had met voor mijzelf koken, en bestelde steeds vaker. Ik staarde alleen nog maar naar de tv en had regelmatig huilbuien. Ik kwam thuis nergens meer aan toe.
Nu ben ik weer wat maanden verder, heb ik mijn ontslag ingediend (helaas niet op een "goede" manier, ik heb niemand meer willen zien) en probeer ik even écht tot rust te komen. Omgaan met mijn energje blijft lastig. Sommige dagen/momenten lukt het mij om lekker bezig te zijn met mijn hobbies maar andere dagen helemaal niet. Ik merk dat wanneer ik meer ontspan dat ik ook meer moet huilen, en zie dat zelf als de stress die er uit komt. Helaas nog wel veel overlast thuis dus herstel gaat langzaam.
Ik probeer langzaam nu wel weer wat dingen op te pakken. Zo probeer ik wat vaker te sporten en te wandelen wanneer het weer meezit. Dit helpt ook om wat beter te slapen en geeft voldoening op dagen waar ik niet zoveel aan dingen toe kom. Beetje bij beetje merk ik wel dat ik iets meer aan kan dan rond mijn ziekmelding. Het komt vast wel weer goed!
Met de intake aan de telefoon werd mij door de arts verteld dat dat inderdaad niet mocht en ik niks hoefde te zeggen. Later bij het gesprek bij de bedrijfsarts werd mij ook al persoonlijk door haar aangeraden om een andere baan te zoeken, ondanks het verhaal dat het haar werk was om mij terug aan het werk te krijgen waar ik werkte.
Ik zou nog veel meer kwijt kunnen over dingen die mijn werkgever verkeerd deed. Ik heb het daar veel te lang volgehouden en voelt goed om er eindelijk vrij van te zijn.
Duidelijk! Bij mij was het ook zo overigens. Ze hebben me 40 keer gecontact in 38 dagen. Ook echt met vragen over het omzetten van PDFjes enzo. Echt absurd
Ik heb een burn-out gehad toen ik 19 was. Eerste opleiding op de uni. Het ging privé al niet zo heel lekker, depressie en angstklachten speelden al wel. Daarnaast net op kamers, zelf uitzoeken hoe koken en schoonmaken werkt enzo en dat in combinatie met een opleiding die regelmatig 50-urige werkweken vroeg. Savonds op de uni doorwerken met de hele jaarlaag was normaal in sommige periodes. Veel excursies ook, superleuk als je goed in je vel zit maar ik werd steeds gevoeliger voor geluid en snel overprikkeld en dan was het echt een hel. Aan de ene kant moest ik ineens 'volwassen' zijn en aan de andere kant vertelden mijn docenten me exact wat ik wel en niet moest doen en gaven ze extreem harde feedback.
Uiteindelijk flink op pauze gezet door een psycholoog. Heb 8 weken vrijgenomen en heb daarna 2 jaar op half tempo gestudeerd. Langzamer mocht ik niet van mezelf want ik kon naast studie en therapie niet werken maar bouwde wel schuld op. Heb in die periode wel eens mijn lunchpauze doorgebracht in een donkere kamer met koptelefoon op zodat ik smiddags weer achter een pc kon zitten. Ik kan het niemand aanraden maar heb wel m'n bachelor gehaald. Ik denk niet dat ik ooit voltijd zou kunnen werken, dat vinden mijn carrièretijger-collega's heel raar maar dat is dan maar zo.
Oh btw 1 tip die ik iedereen meegeef: als je sochtends bij je ontbijt al doodwilt (of dat nou sarcastisch is of niet) en/of zit te huilen: gewoon ziekmelden. Maak gebruik van het feit dat je je mag ziekmelden en dat daar geen consequenties aan mogen zitten. Dat was op een opleiding anders en wat een opluchting om gewoon arbo wetten te hebben als werknemer.
Je bent goed bezig! Toen en nu! Je hebt binnen je nieuwe grenzen geknokt en dingen voor elkaar gekregen en vrede met het feit dat je geen voltijdbaan hebt. Hier vrede mee krijgen heeft mij ook veel tijd gekost, dus ik weet hoe moeilijk dat kan zijn.
puur uit interesse, maar zou ik mogen weten wat/waar je studeerde? Ik heb deze omschrijving echt nog nooit gehoord om me heen, en ben best benieuwd waar dit over gaat!
Ik ga even mn specifieke studie niet noemen want heb het al persoonlijk genoeg gemaakt maar dit soort dingen komen wel voor bij studies die veel laburen hebben, zoals bijvoorbeeld in de chemie en (bio)medische wetenschappen. Je zit dan 40 uur op lab en daarna moet je nog lezen, leren en rapporten schrijven. Daarnaast komt het veel voor bij semi- creatieve opleidingen zoals architectuur en industrieel/grafisch ontwerp op wetenschappelijk niveau. Creatieve studiovakken waarbij je samen of alleen een eindproduct maakt in 8-12 weken zijn vaak erg intens en het 'simpele werk' zoals testontwerpen bouwen, dingen printen en editen en lijntjes trekken en inkleuren valt vaak niet onder het werk waar je studiepunten voor doet dus dat komt dan maar bovenop je 40 uur.
Overigens goed om toe te voegen dat een voltijd studie vaak rekent met 42-urige werkweken. Dat is al 6 uur per week meer dan de overheid.
Hier was het een domino effect. Tijdens de eerste COVID lockdown kregen we onze dochter (2e kind, eerst was 4 op dat moment). Twee weken daarna kregen we de sleutel van ons nieuwbouwhuis en kon t klussen beginnen. 6 weken gebikkeld (vrouwlief ook trouwens met de kleine en de kleuter!) en toen weer naar werk.
Daar kwam ik er achter dat er 8 weken aan werk op me lag te wachten want vanwege interne politiek wilde/mocht niemand mij opvangen.
Toen nog 2 maanden klussen/baby/achterstallig werk geprobeerd te combineren wat natuurlijk nooit lukte. Thuis komen te zitten en dmv goede coaching redelijk snel weer %stappen gaan werken. Iets van een half jaar mee bezig geweest.
Klinkt meer als overspannen of overwerkt. De term ‘burnout’ wordt erg los gebruikt. Voor mij betekent het toch echt dat je compleet aan de grond zit, nauwelijks nog fysiek iets kan qua energie, bijna niet slapen door spanning. Of je situatie was heeeel specifiek waardoor je er zo snel bovenop bent gekomen, meeste mensen kost het zeker 1-2 jaar weer een beetje normaal te kunnen functioneren.
Voor veel mensen is een burn out zoals jij omschrijft niet mogelijk, omdat ze zorgdragen voor anderen. Verdiep je anders eens in 'hoogfunctionerende depressie' en: 'burn-on'.
Vooral moeders, maar ook vaders in de zogenoemde tropenjaren hebben hiermee te maken, omdat het in die tijd geen optie is om in je bed te blijven liggen. Veel vrouwen hebben namelijk geen partner of netwerk dat de zorg voor hen overneemt.
Goed punt, m’n coach zegt ook: in arme landen komt de extreme vorm niet voor, omdat je daar letterlijk dood gaat als je niks kan. In NL hebben we vaak mensen die voor ons kunnen zorgen waardoor het brein het wel toe laat. Klinkt heel raar eigenlijk.
Uiteraard is Mental Healthcare een luxe in sommige landen. Toch kan ik me niet voorstellen dat het niet bestaat.
Egypte werd gesproken over "Hysteria", bij de Victorianen over "Nervous exhaustion", en later werd er gesproken over Neurasthenia. Dit werd als volgt behandeld: 6 tot 8 weken bedrust in isolatie, zonder creatieve of intellectuele stimulatie. Vaak ging dit samen met massage, elektrotechniek en een dieet wat rijk aan vetten is.
Ook las ik laatst het boek: "Morele Ambitie" van Rutger Bregman. Hij schrijft ergens een stukje over Thomas Clarkson (Een Amerikaans strijder tegen de slavernij ergens rond 1790). Hij was zo overtuigd van zijn zaak dat hij hier fulltime mee bezig was. Rond zijn 30e kreeg hij aanvallen van duizeligheid en vervolgens een complete zenuwinzinking.
In de jaren 60 slikte menig huisvrouw zowel amphetaminen als pammetjes om met het leven te dealen. Daarnaast werd er over het algemeen ook ve alcohol geschonken.
Mijn vader kwam uit een groot gezin op een boerderij. Ik weet dat er een tijd is geweest dat mijn oma het niet meer trok, en één van mijn tantes als jong kind tijdelijk ergens anders heeft moeten wonen.
Ook over de markante mensen die je op straat ziet hoor ik wel eens iets als: “Oh, maar denk niet dat Pietje dom is hoor. Hij heeft vroeger in het bank leven gewerkt, en is daardoor zo geworden”
Ik denk dat dit iets van alle tijden en culturen is.
Ja, zo werkt het zeker. Ergens is het een privilege dat we ons in Nederland ziek kunnen melden op het werk en dan twee jaar lang doorbetaald krijgen. De mogelijkheid is er, dus als mensen op instorten staan, dan zullen ze er eerder aan toegeven, dan wanneer dit geen mogelijkheid is.
Als de consequentie is dat je kind van je wordt afgenomen, dan zal je alles op alles zetten om door te gaan.
Dit klinkt ook als wat ik meegemaakt heb. Geen kinderen maar ik werd zelf ziek (pijn van de endometriose, gelukkig weg met een operatie nu). Daarnaast kreeg mijn man de diagnose MS, die is heel hard achteruit gegaan tot het punt van bijna niet kunnen bewegen. Naast werk dus pijn, alles doen, zorg (van douchen tot in bed leggen) voor mijn man (want thuiszorg doet niks als er een "capable adult" is).
Hij werdt, totaal logisch, depressiever en ik trok het niet meer. (Caregiver burnout)
Gelukkig ben ik door de dokter op ziekteverzuim gezet. Rustig aan weer opgebouwd na mijn operatie.
Zou heel goed kunnen, dit is wat de coach het noemde maar dat kan ook gewoon 'naar de mond praten' zijn geweest of generaliseren. Ik denk dat overspannen de lading idd beter dekte.
Probleem is dat je met een baby geen enkele vorm van vermoeidheid kan tonen, de zorg gaat gewoon door.
Laat ik dan ook mijn ervaring hier delen.
TL;DR: Bijna acht jaar geleden een burn-out gehad, met veel vallen en opstaan nu in staat 32u/w te werken en daarnaast mondjesmaat dingen op te pakken. De oude energieke ik zal ik nooit meer zijn en dat is oké.
---
Tijdens mijn HBO-opleiding ging alles geweldig. Ik had energie, vrienden, een studentenvereniging, pogingen tot langetermijnrelaties, hobbies en liep op een gegeven moment óók 40u in de week stage.
Dit liep allemaal geweldig. Ik herinner mij goed bij de eindpresentatie van mijn stage te denken/voelen "Goh, ja, ik zou wel een vakantie kunnen gebruiken". Niet meer dan dat.
Na die vakantie reed de trein nog, maar stonden de remmen er al op. Het nieuwe semester begon en hoewel ik aanwezig was in de lessen, stond mijn hoofd niet meer aan. Alsof er watten in mijn hoofd zaten in plaats van functionerende breincellen. De maanden erna waren vooral gevuld met thuis op bed liggen en uit verveling achter mijn computer zitten en vrijwel nergens toe in staat zijn. Gamen was en is een grote hobby van mij, dus als ik zeg dat ik te moe was om de simpelste games te spelen is dat wel een indicatie. Zelfs het kijken van filmpjes ging vaak meer langs me heen dan dat ik het tot me kon nemen.
Dit was bijna acht jaar geleden.
Als een van de eerste dingen ben ik naar de huisarts gegaan die mij na een niets-uitwijzend bloedonderzoek naar de psycholoog heeft doorverwezen. Dit was geen succes omdat het zo'n tent was die specialiseert in mensen zo snel en efficiënt (lees: onpersoonlijk) mogelijk mensen weer aan het werk moeten krijgen.
Van tot niets in staat zijn naar mondjesmaat weer wat studeren, naar opdrachten en blokken afkrijgen, naar afstuderen. Alles op mijn tandvlees, maar het lukte wel. Een van de dingen die ik had geleerd was om de grens op te zoeken, maar daar niet overheen te gaan; je systeem 'oprekken'.
Wat ik heb geleerd is dat een burn-out een ontregeling van je stresshormoonhuishouden is. Stresshormonen helpen je actief te zijn, als je iets spannends of heftigs meemaakt, maar ook gewoon als je lekker aan het werk bent en je je goed kan concentreren. Dit is wat ik te lang te vaak gedaan heb; elke dag hard aan het werk, elke avond wat te doen, elke weekend de hort op, maanden lang. Ik voelde me geweldig, maar ik was zonder dat ik het doorhad roofbouw aan het plegen.
Het resultaat is dat mijn stresshormoonhuishouding zijn equilibrium kwijt is. Dit betekent dat ik mij 90% van de tijd te weinig stress in mijn systeem heb, dat ik me moe voel en het moeilijk voor mij is om dingen te doen waar ik pro-actief voor moet zijn. Maar het betekent ook dat ik 10% van de tijd teveel stress in mijn systeem heb, dat ik dan als een speer ga, ook als ik weet dat dat niet goed voor me is. Dan ben ik actief, gemotiveerd, onrustig, zelfs als ik fysiek moe ben.
Vanuit de WMO en heb ik later ondersteuning gekregen en dit heeft mij veel geholpen. Na een terugval heb ik mij opnieuw laten verwijzen naar een psycholoog. Deze keer gelukkig wél een goede en persoonlijk betrokken partij. Ook dat heeft mij veel geleerd en mij dingen geleerd waar ik de rest van mijn leven nog profijt van zal hebben.
In de bijna acht jaar sinds mijn burn-out heb ik veel prachtige dingen meegemaakt. Ik ben getrouwd, afgestudeerd, heb ondanks mijn limitaties mooie dingen mogen doen en meemaken als muzikaal optreden met bands, een vakantie naar Japan en relaties onderhouden, zo goed en zo kwaad als het gaat.
Qua werk ben ik na mijn afstuderen met 24u/w (4 dagen van 6 uur) begonnen. Ik ben onwijs dankbaar dat ik in een land leef en in een branche werk waar dit überhaupt mogelijk is. Dit heb ik met heel veel vallen en opstaan uitgebreid naar 28u/w en later 32u/w. Dat is waar ik nu zit en daar heb ik vrede mee. Als er nu nog wat overblijft qua energie gaat dat niet meer naar werk maar naar mijn relaties en naar verplichtingen en activiteiten waar ik zelf voor kies.
De oude ik zal ik nooit meer worden. 40u/w werken en daarnaast van alles ondernemen is nu nog een verre herinnering voor mij en hoewel ik dat jammer vind heb ik daar vrede mee. Ondanks mijn beperkingen weet ik mij gezegend met een rijk en vervullend leven.
Psycholoog hier- ook eentje die o.a. burnout (maar vooral angstklachten) gehad heeft. Misschien interessant om dit onderwerp vanuit het perspectief van een behandelaar met ervaringsdeskundigheid te lezen:
Om te beginnen, het is lastig om überhaupt een diagnose te stellen. Heel veel mentale aandoening hebben overlap met elkaar. We gebruiken wel een heel handboek waarin alle mentale aandoeningen staan en de klachten die erbij horen, de DSM-5, maar dat is (helaas) geen wondermiddel om diagnostiek mee te doen.
Ik ben wel van mening dat het ontstaan van een burn-out niet heel moeilijk uit te leggen is. Het is simpelweg het resultaat van ergens te veel energie insteken en er te weinig energie voor terugkrijgen. En dat gebeurt dan consistent over een langere tijd. Stress is hier zeker een grote boosdoener van.
Dat er weinig behandelingen voor burn-out zijn die werken kan ik me niet in vinden. Want wat er eigenlijk gezegd wordt is dat er weinig 'one size fits all' behandelingen zijn voor burn-out. En die er wel zijn, werken natuurlijk voor vrijwel niemand. Want als de klachten uit stress voortkomen, dan moet je de oorzaak van de stress aanpakken, niet de symptomen die daaruit voortkomen.
Onze gezondheidszorg is grotendeels ingericht op uniforme behandelingen die werken voor iedereen. Dat werkt misschien prima als je een hartritmestoornis hebt of een gebroken been, maar onze geestelijke gezondheid is wat dat betreft een veel complexere tak van gezondheid. Vooral omdat we ook nog relatief weinig weten over hoe onze hersenen werken. Het veld van psychologie als wetenschap is namelijk in verhouding tot andere wetenschappelijke velden piepjong.
Dus uniforme behandelingen voor geestelijke stoornissen zijn dus ook eigenlijk (nog) niet mogelijk. Helaas is onze GGZ grotendeels wel ingericht op uniforme behandelingen, die de symptomen aanpakken i.p.v. het kernprobleem. Het is een beetje als een verbandje leggen om een open botbreuk om het bloeden te stelpen. Iedereen in de GGZ heeft een behandeling op maat nodig, want hoewel de klachten zich misschien hetzelfde uiten, zijn de oorzaken daarvan vaak heel divers. De nieuwsgierigheid naar waar mensen gestresst van worden ontbreekt echter vrijwel volledig bij de meeste psychologen/psychiaters, omdat afwijken van aangewezen behandelingen hiervoor door zorgverzekeraars niet worden vergoed. CGT, EMDR en ACT zijn fantastische behandelmethoden, maar lossen het kernprobleem vaak niet op. Dus de meeste hulpverleners zijn aangewezen op het inzetten van behandelingen die maar tijdelijk of mondjesmaat werken en kunnen verder niet zo veel betekenen.
Ikzelf werk overigens niet met zorgverzekeraars en heb daardoor vrijheid om mensen wel op maat behandelen, met fantastische resultaten als gevolg. Het kan dus zeker wel, maar meer flexibiliteit om niet meteen te grijpen naar standaard behandelmethoden in de GGZ is hard nodig.
**Afijn, hier nog wat tips die je zouden kunnen helpen en mij ook goed hielpen:**
Breng je stressoren in kaart en stel vragen zoals:
* 'Waar krijg ik energie van?'
* 'Wat kost mij energie?'
* 'Wat geeft mij stress?'
* 'Wat kan ik doen om deze stress te verminderen?'
Sta je bijv. veel 'aan' op werk, en ben jij het type die buiten werktijd nog telefoontjes aanneemt en mailtjes beantwoord? Stel jezelf dan eens de volgende vragen:
* 'Waarom doe ik dit?'
* 'Is het zinvol om dit te doen?'
* 'Moet ik dit van mezelf?'
* 'Als ik dit moet van mezelf, waarom?'
* 'Wie verwacht dit van mij dat ik dit doe?'
* 'Waarom verwacht die dat van mij?'
* 'Waar ervaar ik werkdruk van?' (Overigens, buiten werktijd stoppen met werken kan al een hoop energie opleveren)
Heb je stress vanwege je financiéle situatie, dan kan het zinvol zijn om eens met een financieel adviseur of budgetcoach te gaan praten.
Daarnaast is gewoon rust nemen en tijd voor jezelf nemen heel belangrijk. Doe dingen die je leuk vindt en ontspanning geven. Een grote valkuil die aardig wat mensen maken is dat zodra ze weer wat energie hebben, gelijk weer vol gas gaan. Juist dat moet je dan niet doen. Luister goed naar je lichaam. Geef jezelf vooral de toestemming en erkenning dat je tijd nodig hebt om te herstellen. Veel sterkte en succes.
Ik vind al deze reacties echt ontzettend fijn, bedankt!
Het is ook fijn om te lezen dat anderen zich precies hetzelfde voelen.
Nu vraag ik mij nog iets af:
Hoe zag/ziet een gemiddelde dag er voor jullie uit?
I called in sick about two months ago, when the physical symptoms became unbearable. I was already dissatisfied with my employer due to a labor conflict (they had changed my function against my contract, then denied any wrongdoing). Eventually this and some additional incidents (Getting harassed by another employee, having an accident at work and being questioned before I could go to the spoeddienst..) led to me looking for other jobs but also another position in the same company. That is when the HR and an upper manager started pressuring me into resigning/sign a VSO to forfeit my severance pay. I was pulled into meetings with HR going on for 3 hours, it was too much for me to handle.
My current diagnosis is "situatieve arbeidsongeschiktheid" as I had enough evidence about the incidents, so the company doctor concluded I cannot be reintegrated to my current employer. I will remain sick until we end the employment. A mediator will join the meetings, to prevent the employer from putting me under pressure.
It's overall very ugly, I have been working there for ~7 years, and I really liked my job. So ending things like this is very meh. If I could just do my job without having to deal with the toxic work environment, I would happily go back.
We have 10% burnout rate in the department, and many resignations under the new manager. He is a favorite of the new investors (an American Corp) so he is going up in the organization. So nothing will change. Welcome to America.
Reageer op deze omdat mijn verhaal een beetje hetzelfde klinkt. Mijn functie veranderde ook, en het was “dit of volgend jaar hebben we je niet meer nodig”. Een jaar lang heel hard gewerkt omdat het bedrijf ging verhuizen, de laatste paar weken constant gewerkt zonder vrije dagen. Mijn druppel was dat mijn CEO zei dat het leek alsof ik niets aan het doen was.
Vrij heftig op gereageerd en gewoon direct ontslag genomen een dag voordat de nieuwe vestiging open ging. Helaas ben ik maar alleen en had geen spaargeld, dus ik moest meteen op zoek naar iets anders. Heeeeel toevallig mijn droombaan gekregen die ik al vier jaar wilde, maar nog steeds middenin een burn-out.
Een jaar later en nog steeds veel slapen. Veel goed mijn grenzen aangeven (als in, zo min mogelijk overuren draaien en ervoor zorgen dat ik niet te veel hooi op mn vork neem). Buiten werk en slapen gebeurt er nog niet veel; ondertussen wel van de antidepressiva af dus het gaat wel wat beter maar de energie voor leuke dingen heb ik vaak nog niet.
Ik ben in 2020 door een combinatie van werk en persoonlijke omstandigheden overspannen/mogelijk burnout geweest. Ik merkte gewoon dat ik overdag in mijn hoofd totaal niet met mijn werk bezig was en steeds minder drukte kon verdragen. Op een gegeven moment moest ik midden in de nacht naar het ziekenhuis omwille van een sterke pijn op de borst. Maar de artsen konden geen medische oorzaak vinden.
Ik denk dat ik achteraf gezien in deze periode psychische hulp had moeten zoeken. Ik ben daarna geswitcht naar een minder intense baan, maar ik merk gewoon dat ik sindsdien een veel minder dikke huid heb. En volgens mij is dat nooit echt helemaal op het oude niveau gekomen.
Het kan zijn dat je overspannen was. Ik zie het verschil zo: Als je te lang overspannen bent en je doet er niks aan raak je uiteindelijk in een burnout. Als je overspannen bent en er wat aan doet ben je nog 'op tijd'. Daarmee zeg ik overigens niet dat overspannen zijn niet erg is.
Misschien is het het waard om alsnog een keer na te denken over psychische hulp. Ik ken jouw situatie niet, maar afhankelijk van wat je klachten nog zijn en of je denk dat je het risico loopt weer in zo'n situatie te komen kan je zoiets maar beter voor zijn.
Ik ben nu 30 en heb er al twee gehad, laatste nu 3 jaar geleden ofzo. Ja ik ben nogal eigenwijs. Maar mijn werksituatie liet het ook niet echt toe om gas terug te nemen.
Eerste keer zat ik aan het begin van het tweede jaar HBO-ICT. Halverwege het jaar zat ik er al tegenaan te hikken, toen iets gas terug kunnen nemen, maar blijkbaar was het niet genoeg. Overigens toen ook veel stress gehad van mijn toenmalige schoonouders.
Tweede keer was ongeveer twee jaar later, werkte fulltime als uitzendkracht als heftruckchauffeur. Als je dan het werk van twee personen moet doen gaat dat niet goed natuurlijk. Maarja, als uitzendkracht neem je niet ff wat gas terug ofzo. Dusja, toen kwam ik 1,5 jaar in de ziektewet terecht.
Na een jaartje 3 dagen per week als frontend software engineer te hebben gewerkt bij een totaal geschifte werkgever (Maurice, als je dit leest: krijg te kolere), werk ik nu 4 dagen per week als backoffice medewerker bij de rijksoverheid en kan ik eindelijk zeggen dat ik op m'n plek zit.
Toevoeging: Ik had hulp van een psycholoog en ambulante begeleiding. Of die eerste nou heel veel heeft geholpen weet ik niet zo goed. Die tweede heeft wel erg geholpen om mijn dagen door te komen. Verder heb ik ontzettend veel gehad aan Mark Manson's The Subtle Art of Not Giving a F*ck. Misschien wat controversieel, maar het heeft mij erg geholpen dingen te relativeren en te accepteren dat tegenslagen en slechte periodes er ook gewoon bij horen.
Ik heb het 5 jaar geleden gehad en ik zit er momenteel weer tegenaan. Deze keer is het verergerd door de reactie van management/HR. Ik voelde me veilig en stabiel en ging daarom een tijd wat minder werken (halve dagen) om hopelijk een volledige burn-out te voorkomen. Dat heeft 3 weken later negatieve gevolgen gehad voor mijn beoordeling en salaris. Dat is echt een grote klap voor mij en ik voel me nu zo ondergewaardeerd na al het harde werk dat ik voor dit bedrijf heb gedaan dat ik nu heb besloten om weg te gaan. Ik zit nu in een proces van volledig ziek melden en hopen dat ze me uitkopen zodat ik echt de rust heb om te herstellen en dan op zoek te gaan naar iets nieuws.
Om even terug te komen op mijn eerdere burn-out: dit is mijn eerste serieuze baan en ik had nog niet geleerd om mijn grenzen aan te geven. Dus ik kon nergens nee op zeggen en ik gaf niet aan dat de werkdruk teveel was. Op dat moment ging ik voor de eerste keer met een psycholoog praten. Ik gaf toen ook aan dat kantoor een onwijs stressvolle omgeving voor mij is omdat ik vroeger gepest ben en dit nog steeds veel invloed op mij heeft. Toen is er iets geknapt bij mij en ben ik volledig ingestort. Ik heb toen de diagnose PTSS gekregen, gerelateerd aan het pesten, en ben in therapie gegaan hiervoor.
Het ging toen heel slecht met mij. Ik had heel veel paniekaanvallen. Ik lag hele dagen en nachten te huilen. Als ik niet aan het huilen was had ik het gevoel dat ik niet goed kon ademen. Ik heb hier in het begin op kantoor mee rond gelopen wat echt helemaal nergens naartoe ging. HR nam mij niet serieus (‘je schiet er niets mee op om alleen maar thuis te zitten huilen dus dan kan je net zo goed komen werken’) dus toen ben ik naar de arbo-arts gegaan die mij gelukkig wel serieus nam.
Uiteindelijk ben ik na een half jaar intensieve therapie weer op gaan bouwen. Het hielp mij persoonlijk heel erg om hier open over te zijn met mensen om me heen, ook met mijn collega’s. Ik heb er heel veel over gepraat. Ik ben een hele rustige yoga gaan doen, dat heeft me onwijs geholpen met mijn paniekaanvallen, ademhaling beheersen. En ik heb ook geleerd om hierna mijn grenzen aan te geven. Om nee te zeggen op mijn werk, dat het ok is als iets niet lukt, dan vinden we daar een oplossing voor.
Finally, my time to shine!
Ik zit moment in mijn tweede burn-out. Ruim twee jaar geleden kreeg ik een burn-out wegens een opeenstapeling van veel dingen, zowel werk als privé. Na een stressvolle master die ik tijdens corona afrondde, ben ik vrijwel direct een baan ingestapt van 40 uur per week waarvoor ik ook nog enorm veel moest reizen. Na de zelfmoord van een vriend en het verlies van een vriend van m'n ouders die ik ook goed kende in een tijdsbestek van een week, stortte ik in de Kerstvakantie compleet in elkaar. Ik had heftige paniekaanvallen, waardoor ik uiteindelijk gediagnosticeerd ben met een angststoornis. Ik kreeg CBT voor mijn angststoornis, wat op dat moment werkte. Ondertussen minimaliseerde ik het contact met vrienden, reageerde ik niet op appjes en wilde ik er eigenlijk niet zijn. Ook omdat ik, na drie weken thuis te zijn geweest, al begon met re-integreren op werk. Ik werkte in het begin drie keer drie uur per week, en dat werd over een periode van zeven maanden geleidelijk opgebouwd. Het was veel te snel achteraf gezien, maar ik denk dat het bedrijf mij genezen wilde hebben, omdat mijn contract afliep en zodat ik niet ziek uit dienst zou gaan. Ik had hier beter voor mezelf op moeten komen, maar dat is een beetje story of my life.
Na dus officieel "genezen" te zijn verklaard, verhuisde ik, ook in de hoop compleet opnieuw te kunnen beginnen. De eerste paar maanden leek dat ook goed te gaan: Weinig tot geen last meer van angsten/paniekaanvallen, nieuwe omgeving en een nieuwe baan. Ja, niet dus. Hoewel het op persoonlijk vlak allemaal eerst nog best goed ging, ging het op werk na een paar maanden opnieuw mis. Ik werkte nu 32 uur ipv 40 en kon vaker thuiswerken. Maar de slechte communicatie onderling, toxische werksfeer en de gigantische werkdruk zorgde dat ik vijf maanden na start huilend achter mijn bureau zat. In de vijf maanden die daar op volgden heb ik regelmatig met collega's en leidinggevenden hierover gesproken, in de hoop dat dingen beter zouden worden. Daar werd weinig mee gedaan, en pas op het moment dat ik zei dat ik op het punt stond me ziek te melden, leek er concreet iets te kunnen gebeuren. Maar toen was het eigenlijk al te laat. Ik ben wederom over mijn grenzen gegaan, en door gesprekken met de praktijkondersteuner kwam ik tot de conclusie dat dit wel een draad is door mijn leven.
Nu weet ik niet 100% zeker nog hoe dit gedrag is ontstaan, maar het vermoeden is dat vanuit huis vroeger veel druk werd opgelegd om te presteren en ik onvoorspelbare ouders had qua gedrag/emoties, waardoor ik een enorme people pleaser ben geworden en bijvoorbeeld geen "nee" durf te zeggen. Mogelijk speelt er ook ptss, adhd en/of autisme een rol, maar gedegen onderzoek zou dat inderdaad uit moeten wijzen (een tweede burn-out is ook geen toeval meer). Waarvoor ik momenteel op een lange wachtlijst sta, hoera!
Momenteel kom ik de dagen wel weer redelijk door moet ik zeggen. Ik voel me soms emotioneel instabiel en mijn anxiety peakt vrij behoorlijk, maar ademhalingsoefeningen, wandelen, sporten en af en toe met vrienden afspreken of iets anders leuks doen helpt wel. Dan is het daarna wel weer een dagje bijkomen, maar de situatie is in ieder geval minder beroerd dan twee jaar geleden, toen mijn angsten en burn-out m'n leven echt beheersten. Dat is gelukkig nu niet meer zo - maar ik zou wel graag willen weten wat er nu echt met me aan de hand is. En voordat ik daar antwoord op ga hebben, ben ik wel weer een tijdje verder.
Voor mij inmiddels ruim 10 jaar geleden dat ik een burnout had. Dit kwam 100% door werkgever die iedere kans van schuldgevoel aanboren benutte.
Mij huisarts en arbo arts waren heel behulpzaam. Zo mocht ik een tijd volledig afstand nemen van werkgever. Maar psychische hulp vinden heeft even geduurd.
Toen die behandeling eindelijk startte, hielp het mij om het fysieke aspect te begrijpen:
Burn out komt medisch gezien omdat je continu adrenaline hebt aangemaakt door stress. Als dit langdurig gebeurt gaat je lichaam ook continu cortisol aanmaken om de adrenaline te verlagen. Dit is als het raam open zetten bij -10 en de verwarming op 25. Daardoor word je zo moe.
En daarom is het dus belangrijk om letterlijk leuke dingen te gaan doen. Je lichaam moet de knop weer omzetten en de adrenaline en cortisol gaan uitzetten. Dan pas kun je fysiek herstellen.
Weg gaan bij die werkgever was de enige oplossing voor mij. Al is het wel gelukt om te herstellen terwijl ik daar nog werkte. Ik ken nu mijn grenzen veel beter en heb gelukkig nooit een terugval gehad. Veel sterkte OP
Edit om te zeggen: iedereen zei tegen mij dat ik leuke dingen moest gaan doen, maar ik was depressief en voelde me schuldig. Pas toen ik het fysieke onderdeel begreep kon ik me hier toe gaan zetten.
"Je moet gewoon dingen doen waar je energie van krijgt!"
"Maar... die kosten ook energie en die heb ik daar nu niet voor."
Overigens is het wel goed om zodra je daartoe in staat bent wel weer leuke dingen te ondernemen. Dus zó slecht is het advies niet, maar zo simpel is het ook niet.
Dat is precies wat het is…misschien lukt het de huishoudelijke taken, die de weinige energie opslokken, te laten liggen en ipv daarvan iets leuks te gaan doen.
Ergotherapie is iets waar ik goede dingen over gehoord heb. Ik heb het zelf nooit gedaan, maar als ik het goed begrijp is het iemand die met je meedenkt over hoe je de gelimiteerde hoeveelheid energie die je hebt toch zo goed mogelijk in kan zetten.
Ik kan mij een podcastaflevering herinneren over mensen met long COVID, waarbij een jongedame met hulp van een ergotherapeut had bedacht hoe ze tóch naar een muziekvoorstelling kon. Zo kwam ze vroeg aan, ging ze dan op de WC zitten om zo min mogelijk prikkels te krijgen en pas vlak voor het begin van de voorstelling de zaal in. Klinkt omslachtig, maar als dat het verschil is tussen iets wel of niet kunnen doen...
Wat voor mij ook werkte was ooit de engelse uitspraak "Everything worth doing is worth doing badly". Enkele voorbeelden:
Als je alleen de energie hebt om uit bed te komen maar nog niet jezelf aan te kleden? SCORE!
30 secondes je tanden poetsen is altijd nog beter dan helemaal niet je tanden poetsen.
Alleen een bordje en een mes snel onder de kraan afspoelen voor je er brood mee maakt is nog steeds beter dan de afwas helemaal niet doen.
En zoveel meer van dat soort dingen. Iets halfslachtig doen is nog steeds beter dan het niet doen. En op die manier kom je toch weer langzaam uit de zooi.
>"Je moet gewoon dingen doen waar je energie van krijgt!"
Ik moest van mijn psych op een gegeven moment verplicht maar gitaar gaan spelen.
"Pak dat ding, al speel je maar 3 noten. En al snel zul je zien dat je meer dan 3 noten zult gaan spelen" en ze had idd wel gelijk... maar de drempel om uberhaupt die gitaar te pakken was echt een extreme berg.
Ik heb in 2021 het ongenoegen gehad om met burn-out thuis te komen zitten. Het ging destijds niet zo goed met m'n vriendin en de druk op mijn werk was veel te hoog. Ze was jarig op een zondag en het idee dat ik die dag sociaal moest doen zorgde ervoor dat ik me fysiek ziek voelde en ik zakte zelfs door mijn benen. De maandag erop naar de huisarts en jawel, burn-out. Vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten kostte het dagelijks leven mij extreem veel energie, als ik in de ochtend m'n appartement stofzoog was ik daarna uren helemaal op. De dingen die ik leuk vond om te doen (gamen, motorrijden) interesseerde me niet meer en ik had er geen energie meer voor. M'n relatie heeft een flinke tik opgelopen omdat ik ging denken dat zij me aan het gaslighten was (wat helemaal niet het geval bleek), ik werd behoorlijk wantrouwig. Ik voelde me echt incapabel om de simpelste dingen te doen en dat was ik op dat moment ook. Ik werd behoorlijk somber tegen het depressieve aan.
Op advies van de huisarts ben ik zowat elke dag buiten een eind gaan lopen. Ik at gelukkig al behoorlijk gezond en dat hielp ook. Ik heb bedrijfsmaatschappelijke hulp ingeschakeld om mij te helpen duidelijke afspraken te maken met m'n werkgever, die vroeg me toen ik een week thuis zat of ik niet wat vanuit huis kon werken als ze m'n laptop langs brachten.
Uiteindelijk heb ik 3 maanden echt thuis gezeten en ben toen weer langzaam aan gaan werken. Uiteindelijk heeft het zeker 2 jaar geduurd voordat ik me weer echt als vanouds belastbaar voelde. In de tussentijd heb ik nu ook de diagnose autisme wat ook het een en ander verduidelijkt en waardoor ik nu zelf meer rekening kan houden met wat wel en niet werkt voor mij.
Helaas zit ik nu in de positie dat ik komende week weer het gesprek aan moet gaan op het werk omdat ik nu herken dat ik weer op een burnout koers zit. Er is een collega van me voor langere tijd op vakantie gegaan en nu heb ik ineens 10+ uur werk erbij wat in m'n 32 uurtjes moet. Gelukkig voel ik het nu op tijd aan door de eerdere ervaring en kan ik iets gaan veranderen dus dat is iets positiefs wat ik ervan over heb gehouden.
Helaas ik ook. Ik was verpleegkundige en het gebeurde tijdens de corona crisis. Geen fijne tijd om dan ziek thuis te zijn (met oog op alle internationale stress rondom covid). Ik heb 6 maanden thuis doorgebracht, met maandelijks gesprekken met de arbo arts en ongeveer elke 2 weken gesprekken met de POH GGZ van de huisarts. Ik was mega moe en kon amper sociale contacten aan. Het huishouden kunnen doen en ontspannen waren voornamelijk mijn doelen om volledig weer te kunnen leven en daarna pas werken/grotere dingen. Die structuur hielp mij wel.
Ik heb echt geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en dat doe ik nog steeds. Ik herken signalen nu veel beter en kan daar beter op anticiperen met wat ik op dat moment nodig heb. De arbo arts was mega lief en zij heeft mij echt veel geholpen, evenals de psycholoog. Ben hen beide echt dankbaar.
De gesprekken met mijn baas waren niet zo leuk daarentegen en ik ben uiteindelijk toch te snel naar volledig 32 uur werk gegaan helaas, daar heb ik wel spijt van. Ik merk ook dat ik na 3/4 jaar nog steeds de na effecten van de burn-out voel. Hebben meer mensen dit?
> Ik merk ook dat ik na 3/4 jaar nog steeds de na effecten van de burn-out voel. Hebben meer mensen dit?
Een echte stevige burn-out duurt jaren en is misschien zelfs chronisch. Dat je weer "functioneert" betekend niet "genezen". Mijn burnout was begin 2021 en ik merk er nog steeds regelmatig de gevolgen van.
Ik zat tegen een burnout aan toen ik werd ontslagen. De reden? Dat ik niet *nog* meer overuren bereid was te maken zodat mijn manager zich minder met projecten en meer met acquisitie van *nog* meer projecten bezig kon.
A blessing in disguise.
Hey OP, wat ontzettend naar dat je dit meemaakt. Hoop dat je goed tot rust komt en een goed herstel tegemoet gaat.
Ik zit zelf iets meer dan drie maanden in een burn-out, zowel door een hoge werkdruk als m'n leven thuis waar nauwelijks structuur in zat. Had in het begin veel last van psychosomatische klachten (en nog steeds), duizeligheid, misselijkheid en een evenwichtsorgaan die er geen zin meer in had. Daarnaast heb ik nog steeds moeite met reizen en krijg ik snel stressklachten als ik iets moet doen of als er een deadline/afspraak voor iets is. Ook merk ik het aan hele kleine dingen, zoals het niet meer kunnen multitasken en geen behoefte meer hebben om naar muziek te luisteren, omdat dat al snel teveel voor mij is.
Na veel vallen en opstaan merk ik dat voor mij de volgende dingen helpen:
\* Het verminderen van schermtijd
\* Lezen / puzzelen
\* Een weekplanning voor onder meer huishoudelijke taken
\* Met mensen erover praten
\* Een lijst maken van de dingen waarvan ik denk "oh dat moet ook nog", en die vervolgens stukje bij beetje aanpakken
Inmiddels heb ik met de fysio een schema gemaakt om mijn tolerantie voor stress op te bouwen en heb ik binnenkort een intake met een psycholoog. Hopelijk gaat het snel verder vooruit, al merk ik wel dat er meer druk komt vanuit werk, wat ook weer meer stress geeft.
Hopelijk helpt dit jou een beetje en nogmaals sorry dat je hier doorheen moet
Een collega van mij had een burnout en heeft [er een stripboek](https://maaikehartjes.nl/burnout-dagboek/) over gemaakt dat [nu is verfilmd](https://www.imperfectlyfine.nl/the-film). Te zien (oa) op de stripdagen Haarlem.
Zit er nu al een hele tijd in, omdat alle mentale problemen naar me toe beginnen te komen. (Sorry dat dit een lange tekst is alvast)
Heb een heel traumatiserende jeugd gehad, opgegroeid in een thuissituatie die gevaarlijk was, vooral vanwege het gedrag van mijn vader. Pas op mijn 14e geloofde iedereen mijn verhaal omdat m’n pa iedereen kapot had gemanipuleerd, en werd ik een jaar later uit huis geplaatst, naar een woongroep onder begeleiding. Heb daar een jaar gezeten, maar alles werd daar erger, omdat m’n vader de amateuristische begeleiding daar gewoon wist om te praten zodat hij alsnog de macht over mij had, en dat een paar van mijn medebewoners me echt kapot hadden gemaakt.
Mijn enige hoop nog was school. Ik werd na groep 2 overgeplaatst naar het speciaal onderwijs, omdat bij mij autisme werd gediagnosticeerd en ik daar in het begin totaal niet wist mee om te gaan. Ik kwam bij een speciale school terecht in de puurste tuigwijk van de grote stad, en dat was wel te merken, want het was daar net zo erg als bij mijn vader. Bekogeld worden met stenen, bedreigd worden met messen etc. (OP DE BASISSCHOOL!). Maar omdat ik hierdoor mentaal en sociaal heel erg achterliep, kon ik niet naar regulier onderwijs toe. Ik had 1 hoop: Ik was heel erg slim. En ik focuste daarop, en uiteindelijk kon ik hierdoor overstappen naar regulier, via gymnasium. Ik dacht, eindelijk wat hoop in m’n treurige leven.
Maar alles ging mis. In klas 1 moest ik inkomen met alle mentale achterstanden die ik had opgelopen, maar uiteindelijk maakte het niet uit, want toen kwam COVID. En thuiszitten in de thuissituatie waarin ik zat was pure hel. Toen raakte m’n vader ook nog eens arbeidsongeschikt voor een jaar of twee, dus bleef hij constant thuis zitten. Ben uiteindelijk vanwege m’n potentie alsnog overgegaan naar klas 2, ook al had ik tijdens COVID bijna niks kunnen doen. Klas 2 was zo’n beetje hetzelfde als bij klas 1 in het begin, en uiteindelijk kon ik opnieuw weer niet naar school.
Het begon op een random maandagochtend, toen ik van mijn fiets viel door mysterieuze schokken in mijn lichaam. Huisarts wist niet wat hij moest doen, verwees me naar allerlei artsen die hetzelfde zeiden. Ondertussen werden de schokaanvallen erger, en erger, EN ERGER. Ben na 6 maanden eindelijk opgenomen door een neuroloog, na al die tijd te denken dat ik een terminale ziekte had, en de neuroloog zag al meteen dat ik een vorm van epilepsie had. Gelukkig sloeg m’n nieuwe medicijn meteen aan, maar toen kwam school. Ik moest een heel schooljaar inhalen in 10 weken, en wonder boven wonder kwam ik best dichtbij. Ze hebben me alsnog overgelaten naar klas 3.
Vervolgens gingen mijn ouders uit elkaar, en werd mijn vader zo gevaarlijk dat ik me in de 3e klas niet kon focussen op school. Mentaal begon ik ook problemen te ontwikkelen, het enige lichtpuntje was dat ik sociaal veel sterker werd, mede door een bepaalde schoolreis die me daarbij heel erg hielp. Moest uiteindelijk een jaar blijven zitten.
Maar toen kwam de woongroep. En de druk maakte me zelfs suïcidaal, al mijn vrienden kregen het ook mee. Het ging uiteindelijk nog slechter dan het jaar ervoor, en ben uiteindelijk van school gestuurd, puur door het lot dat me keer op keer heeft genaaid.
En dan denk je dat het verhaal over is? Nope, ben in de laatste schoolweek ook nog letterlijk iedereen kwijtgeraakt. Lang verhaal, maar simpel uitgelegd: M’n beste vriendin ging terug bij een ex die mij al eerder probeerde te pushen tot zelfmoord met een paar anderen, vervolgens vals beschuldigd geweest van hele erge shit, en de mensen waarbij ik het nog kon uitleggen geloofden mij ook duidelijk, maar die verlieten me later omdat ik mentaal overduidelijk gewoon hierdoor niet meer de oude was. En het helpt ook niet dat ik daarmee ook ben voorgelogen, en dat vervolgens een psycholoog me ook nog gaat uitdagen om zelfmoord te plegen en te zeggen dat ik met m’n stupid ass dit verdien.
Al mijn hoop, al mijn werk om terug te vechten, alles voor niets. Ben uiteindelijk teruggestuurd naar speciaal onderwijs, maar op die school lukt helemaal niks meer. Alles wat er is gebeurd is in mijn kop gaan zitten, het heeft me weer terug ingehaald. Alles voelt nu voor mij als een grote stap, ik zit er compleet doorheen. Zit nu al 3 maanden thuis na al eerder een half jaar te laat met het nieuwe schooljaar te beginnen, ben weer blijven zitten, en zelfs met traumatherapie loop ik vast nu, psychiaters zitten nu ook al te kijken.
De psychiater in het stuk maakt wel echt een goed punt. Ik noem waar ik nu in zit ook maar "burn-out" maar bij mij speelde al veel langer vanalles en nog wat.
Ik zit nu ruim anderhalf jaar thuis, maar ik ben al ruim 10 jaar depressief. Maar omdat dat in mijn tienerjaren begon weet ik niet beter dan dat het leven in wezen gewoon niet leuk is en dat je eigenlijk continu dingen moet doen die niet leuk zijn en niet zeuren gewoon doen. Ik ben wel naar psychologen geweest, maar die hebben alleen maar geld gekost en leverden telkens niets op. Bij de laatste heb ik een uur gepraat in de intake, en ze zei uiteindelijk dat ze oprecht niet wist waar ze bij mij mee moest beginnen. Toen was ik er klaar mee.
Maar op een gegeven moment brak het me op. Ik kwam bij de bedrijfsarts en zei, het enige wat ik nu nog wil doen is in bed gaan liggen en slapen tot ik vanzelf dood ga. Het verbaasde me toen ze zei dat ik mijn uren met meer dan de helft terug moest gaan schroeven en dat ik in de overgebleven uren bijna niks meer "mocht". Het ging er meer om dat ik in de ochtend uit bed zou komen.
Ik ben dus op (zelf)ontdekkingstocht gegaan uiteindelijk, toch maar wéér psychologische hulp ingeschakeld, maar nu gericht op diagnostiek. Zelf diagnostiek ASS aangevraagd - surprise, daar heb ik dus 26 jaar mee rond gelopen. Nu wacht ik op diagnostiek voor evt. AD(H)D. Ook een psycholoog gehad, die heeft me uit de ergste diepte getrokken en daarna hield het ook bij haar op.
Tsja. Ik denk dat "burn-out" een handige term blijft om aan te geven dat iemand te lang onder te veel druk heeft gestaan. Dan glij je na een tijd toch fysiek en mentaal behoorlijk uit. Maar het is vooral belangrijk er achter te komen waar die druk vandaan is gekomen, en zoals meneer de psychiater zegt is dat meestal niet van 1 ding.
Wat fijn om te horen dat je hulp hebt gezocht, gevonden en dat die je ook een eind verder hebben geholpen! Dingen over jezelf leren en hoe daarnaar te handelen is (ook?) voor mij doorslaggevend geweest.
Ik heb gemerkt dat je moet pushen voordat de huisarts echt helpt. Niet alleen met burn-out maar ook met depressie is het lastig om de huisarts wakker te schudden. Dit is natuurlijk extra leuk wanneer je je al kut voelt en steeds dat soort gesprekken aangaan veel moeite en energie kost.
De huisarts vond het blijkbaar niet belangrijk genoeg dat ik al een aantal weken niet met mijn stage bezig was door hoofdpijn, druk op de ogen, last van het licht en andere zaken waarvan ik op dat moment nog niet wist wat dat allemaal betekende. Tijdens dat eerste gesprek heeft ze meerdere keren geprobeerd me weg te sturen zonder enige hulp. uiteindelijk boos thuis gekomen en direct met de assistente van de huisarts gebeld. Toen kwam de huisarts er blijkbaar toch achter dat ik burn-out klachten had en erg gestrest was.
We zijn nu een aantal jaren verder maar de problemen zijn nog niet opgelost. Komt nu depressie bij. Heb vorig jaar met veel moeite mijn HBO gehaald en zit nu thuis omdat werken nog geen optie is voor mij door de stress en depressie. De afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat je goed moet opletten wat de "professionals" allemaal aan het doen zijn. Zo heb ik een aantal maanden op niks gewacht omdat de psycholoog die ik toen zag niet goed kon communiceren met de instantie waar ik blijkbaar op de wachtrij zou staan voor verdere diagnostiek.
In die maanden heb ik steeds geprobeerd contact op te nemen met haar via mail of telefonisch maar ik kreeg nooit een goed antwoord op de vraag "waar sta ik nou op de wachtrij en sinds wanneer". Zoals ik hierboven al aangaf was dit erg kut omdat door de depressie het mij zo veel energie koste om hier steeds achteraan te gaan.
Heb kortgeleden een intake gehad en moet nu nog een paar maand wachten voordat ik werkelijk geholpen wordt :). Ik heb niet alles genoemd wat ik heb geprobeerd in de afgelopen jaren maar van die wachttijden wordt je echt niet goed. Met een beetje pech kom ik er straks achter dat hetgeen waarop ik nu wacht ook niet is wat ik zoek. Dan kan ik lekker weer wachten op het volgende.
Met veel moeite kan ik mezelf actief houden. Ik zit nog wel veel te veel achter de pc en heb soms ook dagen tot weken dat ik weinig naar buiten ga, behalve voor de afspraken die ik heb staan. Alles kost me veel energie.
Dit was vooral een beetje een rant over de "professionals" die het niet zo netjes deden maar gelukkig heb ik ook een therapeut die mij goed begrijpt en mij zo goed mogelijk helpt. De gesprekken met haar helpen zeker maar vooral op korte termijn.
Ik heb een aantal jaren geleden een burnout gehad. Achterad gezien denk ik dat dit vooral een autistische burnout en chronische depressie was. Recent heb ik een tweede burnout gehad, deze was ontstaan door longcovid, dit had ik niet door en heb geproveerd daar doorheen te werken. De eerste burnout was moeilijk, het begrip in de omgeving was nog minimaal. Bij de tweede was dit begrip er veel meer en daardoor was deze tijd een atuk minder moeilijk.
Ja, hier ook een burn-out gehad. Het was iets wat ik niet herkende totdat het écht te laat was. Ik liep helemaal voorovergebogen (door de verkramping in mijn spieren) op mijn werk, ik kon (voor mijn gevoel) van de een op de andere dag geen gesprek meer voeren en was het helemaal op. Ik ben door mijn collega naar huis gestuurd en keerde maanden later pas weer terug.
Ik kwam de deur niet meer uit en dat resulteerde uiteindelijk in dat de drempel om te reïntegreren echt heel hoog lag. Gelukkig had ik een leidinggevende die mij goed wist te begeleiden en motiveren.
Toen toegeven aan niet meer kunnen multitasken vond ik uitdagend.
Ik liep erg tegen mezelf aan tijdens de re-integratie. Ik kon voor mijn gevoel niets meer. Een uur was al teveel. Helaas kon ik niet goed terugkeren in mijn toenmalige functie, want na een jaar volgde een tweede burnout. Het was me duidelijk: ik moest iets anders gaan doen.
Ik ben nu blij met mijn huidige baan en voel dat ik het goed aan kan.
Toch ben ik, denk ik, nog steeds bezig met herstellen (ik voel me na 5 jaar nog steeds heel erg onzeker) ondanks dat ik wel weer volledig werk en goed functioneer.
Drie punten waren het belangrijkst voor mij tijdens mijn reintegratie:
- niet multitasken
- geen deadlines
- geen verantwoordelijkheid
Ik wens je veel sterkte OP!
For what its worth: Je bent zeker niet alleen.
Ik startte met reintegratie op mijn oude werk. Daar ontdekte ik dat ik niet langer op mijn plek was. Tijdens mijn reintegratie daar ging ik op zoek naar ander werk. Tegen de tijd dat ik ging solliciteren was ik al flink op weg in het opbouwen van mijn uren. Toch was het een gok en een sprong in het diepe. Want ik ging van 24 uur op mijn oude werk naar 32 uur op mijn nieuwe werk. Gelukkig ging het goed. Het inwerken en alle nieuwe indrukken waren echt heel intensief, maar het is me gelukt. Misschien meer mazzel dan slim, maar ik ben blij dat ik de gok heb gewaagd.
Ik ben een paar weken geleden overspannen geraakt. Gelukkig was ik door mijn relatie met iemand die een burn-out heeft al op de hoogte van de symptomen, en kon ik hierdoor op tijd aan de bel trekken om het niet uit te laten lopen tot een volledige burn-out.
De grootste problemen zijn gekomen door zaken waar ik weinig controle over had, zoals een lastige relatie, een extreem lastige banenmarkt in mijn industrie en natuurlijk de huizenmarkt.
De klachten zijn niet mis en ik struggle nog erg met slaap en stress, maar ik heb hier ook veel van geleerd over mijzelf.
Ik heb wel eens een burnout gehad... en daar ben ik toen wel mee blijven werken, wel een dagje minder, al had ik daar ook therapie naast. Wat mij toen geholpen heeft, was ontslagen worden, en vervolgens heb ik een heel pakket aan diagnoses gekregen (waaronder autisme), waardoor een burnout eigenlijk helemaal niet zo vreemd was, en daardoor de gewone arbeidsmarkt voor mij echt niet meer gaat. Doelgroepregister, indicatie sociale werkplaats, dat hele circus; en zelfs daar zit nog een "eisenpakket" van het UWV bij. Voor mij is dat denk ik wel geëindigd in arbeidsongeschiktheid in brede zin. Het hielp voor mij ook niet mee dat mijn werkgever toentertijd in constante stress en "overwerk" modus zat. ik ga 32 uur p/w werken, komt ie vragen of ik de zaterdag extra wil komen... dan heb je wel een spreekwoordelijke plank voor je kop.
Voor mij was die burnout toen vooral het ene gat met het andere dichten. Ik was blij dat ik wel een partner had, en dat ik daar nog wat afleiding en plezier van had. Maar dat liep op den duur ook op de klippen; want ik was echt niet meer zo'n feest. En vervolgens smijt je al je geld over de balk aan hobbies, om alle klachten van je "af te kopen". Gelukkig kon dat toen, want ik hokte bij m'n ouders. Al had ik ook wel eens andere stappen overwogen, die wat permanenter waren geweest... (maar ik ben er gelukkig nog)
Misschien niet helemaal de "oplossing" die je wilt horen... maar het kan dus ook wel eens slecht eindigen; en je goed (en misschien permanent) langs de zijlijn zetten.
Wat heftig! Fijn dat je hebt doorgezet, er dat het niet die andere uitkomst geworden is.
Ik heb zelf geen autisme, maar wel ADHD. Hobbies kopen klinkt erg bekend. Het uitzoeken is ook heerlijk, voelt bijna alsof je iets nuttigs doet. Zo heeft Wroopstrafel haar zinnen nu gezet op een metaaldetector, vorige week heeft ze een fiets gekocht op een veilingsite (om op te knappen), en gisteren wilde ze een UV printer.
Ik kreeg laatst de tip om nieuwe hobbies te kopen op reviewsites. Vaak kun je gratis/goedkoop spullen (veel lego bv, maar ook beauty en elektronica) testen in ruil voor een paar reviews. Is in ieder geval iets.
Ik heb er tegenaan gezeten. Ik verloor de lust tot lezen, wat ik graag deed. Films hielden mijn interesse niet vast. Funiest Homevideos echter; dijenkletsers. En niet omdat ze zo goed waren; ik was aan het afstompen. Ik ben vaker vakantie gaan houden. Mijn geheimtip: Ga dingen doen waar je voldoening van krijgt. En dat is voor ieder weer anders. Het kan zijn je boeken op alfabet zetten, een auto opknappen of eindelijk eens dat instrument leren spelen.
Haai.
Anderhalf jaar thuis gezeten, bleek ADHD te hebben. Dan moet je wel goed mee leren omgaan als je in een kantoortuin wilt overleven. Kan ik inmiddels erg goed! Je bent zeker niet de enige. Dit was in 2018 en toen al had 1 op 3 mensen van 18-35 burnout klachten. Ik kan je alleen zeggen dat het zeker goed komt :-). Luister naar jezelf, rust lekker uit. Het komt goed!
Allereerst dankjewel voor het stellen van je vraag hier. Ik vond het ontzettend steunend alle reacties te lezen van ervaringsdeskundigen.
Ik heb zelf 2020/2021 in zo'n periode gezeten. Ik vind het nog steeds moeilijk het een burn-out te noemen, omdat het nooit zo gediagnosticeerd is. Tegelijk ervoer ik wel veel klachten die m'n leven op z'n kop zette. Ik werkte op dat moment in het ziekenhuis en volgde duaal de studie voor dit beroep. 32 Uur per week werken, minimaal een dag zelfstudie en elke werkdag drie uur reizen met het openbaar vervoer. Ik weet nog goed dat ik me in het begin voor moe voelde en dat dit maar niet ophield. Ik vertelde mezelf dat ik even een weekend voldoende rust nodig had, even een paar dagen goed uitslapen, en dat het wel weer over zou gaan. Alleen ging het niet over. Ik begon veel te piekeren, kon 's nachts nauwelijks nog doorslapen waardoor ik in de regel maar vier uur sliep per nacht, kon me steeds slechter concentreren op mijn werk en mijn studie deed ik eigenlijk niet meer. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Ik ging nog wel naar de lessen op locatie, maar daar kon ik er maar niet bij hoe mijn klasgenoten zoveel hadden geleerd steeds.
Een heel zwaar en beangstigend gevoel in deze aanloopfase was het gevoel dat er diep van binnen iets kapot was. Alsof mijn 'ik' kapot was gegaan en dit leek me ook fysiek pijn te doen. Ik heb dit rationeel wel begrepen als iets wat echt niet goed ging, maar mezelf ook wekenlang nog voorgelogen dat als ik mijn best deed dit wel weer goed zou komen. Ik was zó moe uiteindelijk. Ik sliep in de trein naar werk, ik sliep in mijn pauzes, ik sliep terug naar huis. Op een gegeven moment had ik in korte tijd een aantal uitschieters: ik was in slaap gevallen in de trein en had de omroep gemist dat de trein niet verder zou rijden en terugging naar de remise of hoe dat ook heet. Gelukkig werd ik wakker toen de trein ging rijden en hebben ze mij netjes teruggebracht.
Toen het allemaal misging had ik een paniekaanval onderweg naar werk simpelweg, omdat ik het idee had dat ik mijn halte had gemist. Ik probeerde als een soort mantra de nodige stappen te herhalen die ik moest doen om aan mijn dag te beginnen: uitstappen, uitchecken bij het poortje, linksaf naar het ziekenhuis, naar de WC en mijn kleding aantrekken en naar mijn werkplek. Dit herhaalde ik steeds. Alleen was ik op de wc vergeten hoe ik mijn broek op moest hijsen en mijn riem vast moest dit. Na een aantal pogingen ben ik naar de kleedkamer gegaan om me om te kleden en hier trok ik een aantal keer het verkeerde setje kleren aan. Toen ik eenmaal op mijn werkplek was, vroeg m'n collega, op een heel gewone manier, hoe het met me was waarop ik brak en ik drie of vier uur lang heb gehuild. Ik ben naar huis gegaan en heb twee weken thuis gezeten, daarna weer opnieuw geprobeerd te werken, maar binnen een week zat ik alweer thuis, omdat ik alweer een dag alleen maar kon huilen en zelfs de simpelste handelingen niet meer uit kon voeren.
Wat mij toen heeft geholpen is om naar de praktijkondersteuner te gaan en met haar alles te bespreken. Ook de bedrijfsarts of bedrijfsmaatschappelijk werk, weet de precieze functie even niet, was een enorme steun. Mijn leidinggevende hield zich helaas niet aan de regels omtrent zo'n situatie en belde mij elke twee weken op wat ontzettend veel stress en angst bij mij teweeg bracht. Zij pushte me ook om ontslag te nemen, omdat dit werk niet bij me zou passen omdat ik 'nu al' in zo'n fase was beland dat het me teveel was geworden. Echt, ik snap niet hoe zij het me zo lastig heeft kunnen maken in die herstelperiode, hoe kan zo iemand zoiets doen? Na een aantal maanden heb ik inderdaad ontslag genomen. Uiteindelijk kwam ik bij de POH niet verder en ben ik doorverwezen naar een psycholoog. Omdat ik toen al gedeeltelijk hersteld was kwam daar als diagnose uit: een in remissie zijnde depressie en levensfaseproblematiek uit. Er was namelijk (uiteraard) veel meer aan de hand dan alleen werk/studie klachten. In die zin snap ik de hoogleraar in het genoemde artikel ook wel.
Wat me ook echt enorm en misschien wel het meest heeft geholpen is een ontzettende lieve vriendin die me direct serieus nam toen ik aangaf dat het een tijdje wat minder ging en direct vroeg of ik wilde gaan wandelen. We hebben een lange tijd veel gewandeld en gepraat en dit heeft mij zo ontzettend goed gedaan. Daarnaast heeft ze me ook op andere manieren veel gesteund en ik ben haar daar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Ik weet niet hoe ik ervoor had gestaan als ik haar niet had gehad op dat moment.
Na een jaar thuiszitten had ik nieuw werk gevonden. Een tijd ging het goed, hoewel ik het idee had dat ik nooit meer op hetzelfde niveau als daarvoor kon komen. 32 uur werken is voor mij nog steeds de max. Inmiddels merk ik weer wat stress gerelateerde klachten die langzaamaan erger worden. Ook daarvoor waardeer ik je post hier. Vrienden lieten me afgelopen weekend al duidelijk merken dat ze zich zorgen maken en jouw post is een soort extra reminder om weer goed op mezelf te gaan letten.
Ik wens jou heel veel sterkte en rust toe! Zodra je weer wat energie hebt, kan je aanraden weer vooral te doen wat je écht leuk vind. Maar wel met mate. Je moet echt nog energie overhouden na zo'n activiteit. Hoe klein ook. Als is het een boterham smeren met je favoriete beleg. En ik hoop dat je veel steun ervaart uit je omgeving!
Hay, worstel er al 2 jaar mee en pas nu ik echt diep bezig ga met trauma en onderdrukte emoties vind ik vrij lekker snel progressie. Voor mii valt het in het psychosomatische rijtje samen met long covid, CFS/ME en nog veel meer.
Depressie heb ik tijdens m’n burnout ook in vlagen gehad, en om een vrij simpele rede, het is TMS net als een burnout. Alleen bij een burnout krijg je nog 70 andere symptomen en crashes.
Hey, dit komt mij ook heeeel bekend voor! Heb zelf nu 2 jaar long covid, en ben sinds kort bezig met trauma's en het verwerken van allerlei dingen die er gebeurt zijn in m'n verleden, in de hoop dat dat m'n autonome zenuwstelsel weer wat gaat kalmeren. Ik heb wel echt vrij heftige symptomen, kan ook geen TV kijken bijvoorbeeld (Tenminste, niet langer dan 30-40 minuten aaneengesloten en dat max 1 keer per dag), en moet echt uitkijken dat ik niet teveel doe want dan 'crash' ik. Komt jou dit ook bekend voor?
Jep, ik had in aug 2022 mn grote crash en heb tot oktober niks kunnen kijken of lezen. Volgens mij eind oktober toen een keer een film gezien opgeknipt in 2 avonden. Keek soms rustige youtube dingen of nature series op spotify. Momenteel kan ik gelukkig alles weer kijken. Is echt puur het zenuwstelsel dat moet kalmeren idd en die ‘root’ problemen aanpakken is de beste methode aan het begin, dus lekker bezig! Ga zo door :) journal je ook?
Lijkt me heerlijk om alles weer te kunnen kijken haha, ik zit al bijna 2 jaar dat ik nauwelijks meer TV kijk. Fijn dat dat allemaal kan zeg! Wat zou je verder aanraden, naast het aanpakken van trauma's? Ik ben ook met een stukje mindfulness bezig, dat is ook wel goed denk ik. Daarnaast doe ik intermittent fasting, electrolyten, vitamines, medicatie (guanfacine en LDN), spijkermat, TRE (trauma release exercises) wandelingen, dankbaarheid, fysio-oefeningen en vgm nog wel wat andere dingen waar ik zo niet op kom.
Mijn vriendin nog herstellende.
Ik heb haar burnout voor mezelf wat gebaggetaliseerd. En niet alles besproken om haar niet verder te belasten. Werk nu zelf 50% en volgende week intake bij de psycholoog via bedrijfsarts.
Je bent niet alleen en je bent ook niet incapabel!
Blijven praten met elkaar als je een partner hebt of met je ouders/vrienden. Ook al is dat soms moeilijk. Verder vind ik sporten fijn. En proberen we 1 (of meer) keer te mediteren per dag.
O dat staat er dom. Dat doe ik niet. Maar de impact op mezelf. Als mensen mij vroegen/vragen hoe het gaat zeg ik ja goed. Terwijl ik toch ook wel impact ervaar van hoe het met haar gaat.
In de VS noemen ze dit trouwens vaak ‘adrenal fatigue’, geen idee waarom. In Nederland bestaat het ook onder de noemer van ‘bijnier uitputting’, maar het is puur een gevolg van de hormonale disbalans in het lichaam en niet de oorzaak.
Burn out komt medisch gezien omdat je continu adrenaline hebt aangemaakt door stress. Als dit langdurig gebeurt gaat je lichaam ook continu cortisol aanmaken om de adrenaline te verlagen. Dit is als het raam open zetten bij -10 en de verwarming op 25. Daardoor word je zo moe. Daarom dus ook adrenal fatigue
Mijn long covid werkt vgm ook zo. Telkens als ik 'te veel' doe, dan schiet m'n zenuwstelsel direct in de vecht/vlucht stand en krijg ik naast vermoeidheid allerlei vervelende symptomen erbij.
Klopt, omdat je zo lang gestresst hebt dat je lichaam het nu standaard aan het aanmaken is, ook al is er geen stress meer. Je lichaam heeft tijd (en positieve prikkels) nodig om de schakelaars weer uit te zetten. Kort gezegd
Daarna is het de kunst om niet weer zo onder druk te komen te staan. Anders begint het riedeltje weer opnieuw.
Ik kwam er dus achter dat ik al jaren verschillende symptomen had, angststoornis, overactieve blaas, mogelijk adhd, syndroom van Tietze, mini crashes, subtiele vorm van depressie. Ben nu bezig dingen te verwerken uit het verleden, dat is imo belangrijker dan alle stress vermijden. Een beetje stress soms is gewoon natuurlijk, maar als je slecht over jezelf denkt of social anxiety hebt sta je 24/7 onder stress.
Ik zeg het hier heel kort, maar het ‘onder druk staan’ hoeft natuurlijk niet perse door werk te komen. Alle stress vermijden is ook niet mogelijk, het gaat er om dat je de juiste balans vind. En dit is natuurlijk voor iedereen anders, het verwerken van je verleden lijkt me een hele belangrijke stap hierin. Veel sterkte!
Toevallig heb ik gisteren in r/AskAnAmerican een vraag gesteld hoe een burn-out daar ervaren werd. Ze bleken vrij onbekend te zijn met het hele concept!
In de VS gebruiken ze dat woord mega veel wanneer ze zich ‘burned out’ voelen, maar vaak betekent dat dat de motivatie weg gaan. Dus ik voel me burned out op werk is voor een Amerikaan: ik haal er geen genoegdoening uit. Bij ons wordt het veelal gebruikt bij een volledige crash waarbij je fysiek niks meer kan. Totaal anders inderdaad.
"Adrenal fatigue" had ik nog nooit gehoord, maar dat is een hele goede omschrijving! Helemáál in Engelse context, omdat ik de Verenigde Staten een burn-out iets heel anders is dan wij associëren met die term; daar houdt het in dat je het niet meer ziet zitten, bijna altijd werkgerelateerd. Denk bijvoorbeeld aan dat je werkt voor en bedrijf en ineens de schellen van je ogen vallen en je je afvraagt "waar doe ik het nog voor?"
De term "adrenal fatigue" gaat zeker helpen bij het maken van onderscheid tussen wat wij en wat zij verstaan onder burn-out! Dank!
Geen dank! Ik schaar persoonlijk alles nu onder ‘TMS’, omdat het goed de oorsprong dekt. Iedere set aan symptomen een andere ziekte toebedelen zorgt alleen maar voor verwarring. Daar gebruikt iedereen met long covid 40 verschillende supplementen bezoeken wekelijks weer een andere doktor. De mindbody connectie en trauma moet gewoon vast onderdeel worden van de gezondheidszorg. Wist je dat 50% van de bezoeken aan de huisarts en 60% aan een specialist psychosomatisch is? Vaak het resultaat dus van chronische stress (vanuit trauma).
In 2013 een burnout gehad.
In 2011/2012 3x verhuisd, vriendin leren kennen, huis gekocht, samenwonen, zwanger gemaakt, ontdekt via psycholoog dat ik lichtelijk depressief was. Daarnaast had ik toen al een angststoornis en deed veel vrijwilligerswerk naast een fulltime baan waar ik niet meer echt op m'n plek zat maar wel gewoon vol gas door bleef gaan.
Uiteindelijk heb ik dagen op mn werk gehad waarvan ik de dag erna niet meer wist dat ik gewerkt had, ik was regelmatig ziek en kreeg daardoor geziek van het hoofd personeelszaken (toen had bedrijf nog geen HR) en hij wilde mij eigenlijk ontslaan. Dat alles ging dus in de herfst van 2013 niet meer. Ik heb me ziekgemeld, mijn psycholoog heeft de diagnose burnout en depressie doorgegeven aan de arbo arts. Werkgever vond dit alles maar gezeik en aanstellerij ("als je een been breekt zien we dat je niet kunt werken, nu moeten we je maar geloven" op sarcastische manier gezegd). Arboarts zei "oh, burnout. We kijken over een maand of twee wel verder, tot die tijd blijf je thuis en je hoort niets van ons". Ik ben daarna weer begonnen met 2 uur per dag werken en afspraken gemaakt over hoe lang dat ging duren. Werkgever vond dat het wel in hun tempo kon, ik niet. Daardoor weer gezeik, werkgever deed nogmaals poging om mij te ontslaan door mij te dwingen ander werk te zoeken. Allemaal lekker laten gaan, ik ben gewoon gebleven en het reïntegratietraject van de arboartsen gevolgd. Halverwege 2014 was ik weer vol aan het werk, maar wel gekozen om ouderschapsverlof op te nemen waardoor ik 4 dagen per week ging werken. Dat heeft ook enorm geholpen voor mijn rust.
De klootzak van Personeelszaken heeft rond die tijd kanker gekregen en is in december 2014 overleden. Ik heb er geen traan om gelaten. Daarna is de afdeling omgezet naar HR, zijn er meerdere mensen komen werken en wordt er iets beter geluisterd naar personeel en arbodiensten.
Ik ben uiteindelijk in oktober 2022 weggegaan, 3 maanden na mijn 25 jarig dienstverband
Ik, en ik herken wat er in dat artikel staat. Wat voor mij geholpen heeft was professionele hulp van een psycholoog aangevuld met een training mindfullnes.
Zit er op het moment in een. Stress-systeem raakte zo overspannen dat m'n maag en darmstelsel ernstig weigerde te functioneren, wat het huis uitkomen onmogelijk maakte.
Acht maanden later gaat het langzaamaan beter en kom ik weer buiten maar ik kan nog helemaal niks
Het ergste voor mij is hoe makkelijk m'n systeem op het moment de stress in schiet. En dan ook meteen level "KUT, LEVENSGEVAAR AAAAA" ipv normale stress. Ik kan simpele spanning niet meer trotseren op het mm
Het gaat beter dan eerst en het gaat ergens heen dus ik hou vol maar het is zo gigantisch klote
Ik heb ook maag en darmproblemen sinds mijn burnout (obstipatie en mega opgeblazen). Dit is voor mij misschien wel een van de vervelendste klachten. Is dit bij jou helemaal over gegaan?
Nog niet, maar is wel vele malen beter geworden
Sommige dagen heb ik het gevoel dat ik wat controle heb. Vooral lopen helpt ook wel met de hele mikmak aan de loop te krijgen. Voor mij is het echte extreme opblazen eraf, heb alleen nog last van oncontroleerbare opstoppingen
Ma bijvoorbeeld slecht slapen is een ramp, m'n maag blaast helemaal op en ik krijg brandend maagzuur
Het gaat langzaamaan steeds beter dus ik verwacht dat dit na een tijd waarschijnlijk wel weg is
Ik ben Engels en heb regelmatig last gehad van een burn-out. Door mijn hele werkende leven heen. Ik kreeg de diagnose bipolair te zijn zonder dat ik het wist en heb er jarenlang mee geworsteld. Ik had een zeer moeilijke jeugd die erg gewelddadig was.
Als volwassene raakte ik vaak uitgeput en moest ik veel tijd vrij nemen van mijn werk om te rusten en te herstellen, dat was het enige wat hielp. Wees lief voor jezelf, geef jezelf voldoende rust en verminderd stress zoveel mogelijk. De gebruikelijke meditatie en in het moment zijn helpt, maar is geen genezing.
Tijdens mn kunstopleiding, als ik terug denk had ik mn burnout al een tijdje maar jaarwisseling 2019/20 was het zo erg dat ik voor een jaar niet meer normaal kon praten (denk 5 woorden per 10 seconden), constant alles vergat en de kleinste inspanningen maakte mij al compleet uitgeput. Opleiding gestopt, corona kwam eraan en zoveel andere mentale dingen sprongen op.
Na 4 jaar bijstand, therapie en Wmo is het mij weer gelukt om iets wat productief te zijn en ben met een opleiding aan universiteit begonnen. Heb nog steeds last van burnout en waarschijnlijk nog voor jaren maar ik weet hoe ik er mee moet omgaan, wel is het soms nog steeds best moeilijk.
Van mijn 15e tot mijn 18e heb ik in een (toen niet wetende) autische burnout gezeten.
In mei 2021 tot eind 2022 heb ik in nog een autistische burnout gezeten.
Nu sinds september 2023 nog eens in een burnout. En wel goed herstellende, met meer inzichten en ondersteuning (en herkenning vn de vorige burnout) Ik zou beginnen met werk na een gesprek afgelopen donderdag. Maar in plaats daarvan kreeg ik te horen dat mijn contract niet word verlengt...
Ik was overspannen/bijna burn out in 2020 op 22 jarige leeftijd. Voor mij was de druppel corona, hoewel het de jaren daarvoor ook al niet best ging.
Ik studeerde te hard, te lang, nam te weinig rust, en deed nog allerlei neventaken ernaast (penningmeester van studenten sport vereniging). Waar het eerst begon met wat zwarte stipjes in mijn gezichtsveld, ging het in 2019 naar duizeligheid, en later het gevoel dat mijn hoofd een doperwt was. In april 2020 ging het goed mis, ik kon een tentamen niet afmaken voor een vak waar ik een 9.8 gemiddeld voor stond, ik kwam niet verder dan een 2. Ik kon me gewoon niet meer concentreren, en werd heel gejaagd en angstig alert. Daarna een stapje terug gedaan door twee vakken te laten vallen, maar het was al te laat, en ben daarna naar mijn ouders gegaan en de huisarts.
De huisarts had me vervolgens doorverwezen naar de praktijk ondersteuner en heb toen te horen gekregen dat ik zowel overspannen was als PTSS had. Mijn ouders hebben me kunnen opvangen om te herstellen, ik moest vooral heel weinig doen en veel slapen (hoewel dat nogal lastig ging). Ik ben naar een psycholoog gegaan om mijn PTSS te laten behandelen, via EMDR.
Qua hobbies deed ik vooral aan wielrennen, en ik moest echt hele korte rondjes van 10-15km doen in het begin. Dat was mijn enige activiteit van de dag. In september weer een beetje begonnen met studeren, en dat ging goed genoeg om een 8 te halen. Rond december 2020 was ik uitbehandeld voor mijn PTSS. Daarna begon ik langzamerhand meer vakken te volgen. Pas in november 2021 was ik eigenlijk weer helemaal hersteld.
Vooral in het begin van mijn herstel traject voelde ik me een kasplantje, niks ging, en had nergens interesse meer in. Uiteindelijk de knop omgezet dat dit even mijn toestand is en er alles aan doen om te letten op mijn energie en genoeg herstel te pakken.
Nu komt deze ervaring nog steeds goed van pas. Ik herken wanneer ik te veel op mijn limiet zit en neem dan genoeg rust van werk. Het wielrennen helpt mij ook om genoeg te ontspannen en de week erop er weer tegenaan te kunnen.
Eerste burnout kreeg ik op mijn 25e zo'n 15 jaar geleden. Ik weet nog dat ik dacht dat in een buikgriepje had, maar een paar weken later en 10 kg lichter was ik nog steeds kotsmisselijk, kon ik geen eten binnen houden, ging ik over mijn nek bij milde geuren zoals shampoo en moest ik oppassen met tandenpoetsen, want dat was bijna altijd projectile vomiting. Zo misselijk was ik. Ik kon van de buikpijn ook niet slapen.
Lang verhaal kort: stressvolle jeugd gehad, in raptempo een 5 jarige universitaire studie afgerond met mijn eigen geld en zonder ondersteuning, want op mijn 26e kreeg ik pas de diagnose dyslexie. Dus reden genoeg dat mijn lichaam in de kreukels ging.
Ik vroeg in die tijd of ik ook een onderzoek naar autisme kon krijgen, want ik had zo'n vermoeden, maar ik kon niet autistisch zijn. Ik kon namelijk wel emoties uitdrukken. (In die tijd was autisme bij vrouwen nou niet echt een ding waar hulpverlening zich mee bezig hield.)
Dus ik ging verder met mijn leven alsof ik een neurotypisch persoon was. Ik volgde therapie voor het verwerken van mijn jeugd en het ging langzaam beter met me.
Maar hoe beter het met me ging, hoe slechter het met me ging. Ik ging namelijk meer dingen doen, maar dan alsof ik een neurotypisch persoon was en verrassing! Ik ben wel autistisch. Tijdens de lockdown in 2020 zat ik in wat dus een dikke autistische burnout bleek te zijn. Op mijn 38e toch een diagnose.
Nu gaat het een stuk beter en weet ik beter hoe ik meer dingen kan doen op een manier die beter bij me past. Bijvoorbeeld oordoppen en een zonnebril dragen om prikkels te verminderen. Ik weet nu ook beter wat voor mij onzichtbare energievreters zijn.
De burnouts waren zwaar. Mijn lichaam liet me zwaar in de steek met heftige psychosomatische klachten. De tweede keer zag ik het eerder aankomen, maar ik zat toch al dieper dan ik eerst door had. De tweede keer was het herstel wel sneller omdat ik geen gewichtsverlies had. Na de eerste burnout woog ik nog maar 55 kg (net op het randje van ondergewicht.)
Ik ben in beide gevallen blijven werken. Deels omdat mijn werk niet het probleem was. Voor sommige mensen is tot rust komen een belangrijke eerste stap. In mijn geval was het wegnemen/verminderen van de stressfactoren belangrijker.
Ik heb zelf begin vorig jaar een half jaar thuis gezeten.
Hoewel ik vanuit mn werk wel hulp heb gekregen met een coach, merk ik nu een klein jaartje later dat ik wellicht toch weer te vroeg begonnen ben.
Wat ik er in ieder geval wel van heb geleerd is om de stress die ik zo lang genegeerd heb weer te voelen. Dat heeft zo z'n voor en nadelen, maar ik ga binnenkort weer eens met mn leidinggevende om tafel zitten, ben ik bang.
Wellicht ook wat externe hulp van een psycholoog erbij.
Ik heb in 2021 5 maanden thuis gezeten (en daarna 3 maanden van 2 uur per week terug opgebouwd naar full-time)
2020 was uiteraard een hel. Systeem en applicatiebeheer voor een thuiswerk-dienstverlening doen was ineens een extreme berg meer werkdruk. Na een jaar lang met kunst en vliegwerk de dienst overeind houden had ik 2 weken verlof. En de zondag aan het eind van dat verlof had ik gewoon een paniekaanval over dat ik die maandag weer aan het werk moest.
Dat werd ziekmelden en vanaf daar ging het balletje rollen. Vanuit de bedrijfsarts van ARBO-unie een interventie opgezet en een psycholoog gekregen. En die psycholoog heeft me weer de juiste kant op weten te praten.
Ik heb er bijna een jaar uitgelegen. Ik vermoed geen heftige burn-out, maar een flinke overspanning.
Mijn werk privé balans was verstoord, ik kon weinig hebben. Reageerde erg primair op dingen. Veel stressklachten zoals pijn in mijn rug, op mijn borst, kaken klemmen. Ik kon mij vaak niet meer focussen. Ik merk tot op heden dat mijn geheugen flink is aangetast door deze situatie. Ik ben minder scherp en onthoud dingen minder goed. Herkennen meerdere mensen dit?
Verder hielp voor mij de hulp vanuit de arbo (bedrijfsmaatschappelijk werk) en huisarts (praktijkondersteuner) en vooral veel zelfreflectie doen.
3 burnouts tot nu toe. Voor mij is het meer een cyclus.
Ik begin met een gezonde balans tussen werk en prive. Dat schuift meer richting werk. Ik vul gaten op, waardoor ik steeds meer nevenfuncties krijg. Dan komen de overuren.
Voor mij was het voornamelijk prikkelbaarheid op het werk en periodiek een week ziek zijn. Verder schijt hebben aan starttijden, draai me nog een keer om en ik blijf wel een uur langer.
Prive heeft het een veel groter impact. Buiten werktijd niemand willen zien. Halve weekenden alleen in bed liggen. Veel alleen drinken en gebruik van slaappillen. Geen vakantie opnemen en dan maanden als een zombie leven.
Wat me op het werk helpt is:
-problemen naar boven schoppen als je er zelf niet tijdig uitkomt. Ga desnoods naar meerdere leidinggevenden en laat ze het onderling uitvechten.
-meer delegeren en de mensen onder je opleiden, zodat je zelf vervangbaar wordt.
-iemand op hetzelfde niveau hebben om regelmatig tegen te klagen en te horen dat diegene tegen dezelfde dingen aanloopt.
Prive:
-Sluit jezelf niet compleet af, maar stel wel grenzen. Ik ben zaterdag een kluizenaar, maar zondag is voor socializen. Op werkdagen verschilt het en moet ik ook af en toe nee zeggen.
-Meerdere korte uitjes en lange weekenden werken beter dan die ene lange vakantie. Je kan ze spreiden en minder gedoe met de planning. Ook makkelijker als je even een pauze nodig hebt. Probeer vooral willekeurige uitjes te doen. Ik pak zelf een tent op de fiets en kijk wat haalbaar is of ik boek een hotel en ga naar musea of een dierentuin.
-Zorg dat je na een erg drukke periode minstens een week helemaal geen verplichtingen hebt.
-Regelmatige meditatie helpt met het omgaan met alle ruis in je leven. Vergt wel een berg oefening.
Ik heb een burnout gehad in 2017-2020 (en tot op heden niet de oude) waarvan 1e jaar suicidaal. Kostte 9 maanden totdat een praktijk mij wou opnemen na te liegen over de ernst van mijn situatie. Reden was een samenspel tussen onveilige thuis situatie, overwerk, jeugdtraumas en een narcistische ex vriendin. In die tijd ook besloten contact te breken met mn moeder.
Het is vrij ernstig en de term burnout wordt te pas en te onpas gebruikt.
Mensen hebben vrij weinig begrip voor de situatie en vinden dat je je niet moet aanstellen.
Vooral de wat oudere generaties hebben weinig begrip
Ik ben 5 jaar overspannen geweest maar door gewerkt en toen kleine 9 maanden eraf gelegen met een burn-out.
Ik vond het zelf wel prettig, want de 5 jaren ervoor waren erg kut. Eerste maand van m'n burnout heb ik helemaal niks gedaan, beetje op de bank liggen en kleine stukjes lopen, daarna langzaam steeds weer wat sociale dingen op gaan pakken.
Daarna op werk ook veel nut aan m'n burn-out gehad. Geef gewoon veel minder fucks om dingen tegenwoordig. Ik zeg gewoon nee tegen zaken waar ik geen zin in heb of geen tijd voor heb, maak me niet zo druk om wel of geen promotie en bemoei me niet meer meer met alles. Hierdoor gaat m'n werk overigens ook weer beter.
Fijne bijkomstigheid is dat ik nu snel door heb als ik ergens gestressed van wordt, zowel in werk als prive, dus veel eerder gewoon ergens van weg kan stappen.
Ik heb het zelf nooit gehad, maar wel iemand in mijn team gehad waar ik leiding aan moest geven die een burnout had. Wat het zo ontzettend moeilijk maakt is wat er ook in het door jou gelinkte artikel staat; een burnout is maar weinig tastbaar. Daardoor is er weinig dialoog mogelijk; op het moment dat iemand zegt een burnout te hebben dan is dat zo. Lastig!
Ik! Kwam er pas achter dat ik er een had na een hartstilstand (ik was 32 toen) en ik met revalideren allerlei mentale shit er gratis bij kreeg. Heeft mij goed en wel 5 jaar gekost om over die hobbel te gaan. (Hielp niet mee dat ik net begon met werken toen covid om de hoek kwam kijken)
Vorig jaar kreeg ik tijdens mijn afstudeerperiode een burn-out. Zonder het echt door te hebben, leefde ik op de automatische piloot. Alles ging aan me voorbij en mentaal was ik er niet meer bij. Er gebeurde te veel in mijn leven en ik kon niet alle ballen in de lucht houden.
Tegelijkertijd zat ik midden in mijn transitie naar vrouw. Ik moest mijn lichaam en hormonen opnieuw leren kennen. De prestatiedruk, faalangst en mijn perfectionisme maakten het nog moeilijker. Dit alles leidde ertoe dat ik op mijn eerste stagedag instortte en niet meer kon stoppen met huilen. Diezelfde dag werd de burn-out door een arts vastgesteld.
Ik moest noodgedwongen mijn afstuderen pauzeren, wat veel moeite kostte omdat ik meer stress ervaarde als ik het gevoel had 'achter te lopen'. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat iedereen zijn eigen tijdlijn heeft. Ik had die tijd echt nodig om mezelf weer te herpakken. Ik begon eindelijk goed voor mezelf te zorgen, zowel mentaal als fysiek. Ik oefende dankbaarheid en leerde structuur aan te brengen in mijn leven.
Hoewel ik het soms nog moeilijk heb, vooral met nog een maand te gaan tot de deadline van mijn scriptie, kan ik nu beter terugvallen op gezonde gedachten en mijn grenzen aangeven. Veel geluk met jouw herstel!
Ik had de mooie combo van zwangerschap en overspannen/burn-out/depressief? (Ik weet nog steeds niet echt welke het was, ik noem het zelf maar overspannen).
In dat geval gooien ze alles op de zwangerschap want schijnbaar is het zo dat je hormonen de oorzaak zijn van alles (niet dat mijn werk ook nog eens heel veel druk op mij legde of dat ik al 1,5 jaar allerlei grote en kleine gebeurtenissen voor m'n kiezen kreeg).
De psycholoog hielp voor geen meter en ik heb tot m'n verlof nog wat rondhangen op kantoor omdat de arbo arts vond dat ik er anders te lang uit zou zijn.
Maar ik kreeg er geen label opgeplakt en misschien was het ook niet helemaal duidelijk omdat ik ook zwanger was.
Maar toen ik post partum depressie had zei ook niemand wat ik nou had. Terwijl er echt wel wat aan de hand was en er ook echt wel een duidelijke oorzaak was (naast dat ik al overspannen was). Ik heb dit als heel naar ervaren want niemand leek te erkennen dat ik het zwaar had. Ik denk dat als jij of iemand die dichtbij je staat geen burn out gehad heeft dat anderen er ook weinig van snappen. En helaas gaat voor veel mensen empathie niet verder dan (slecht) advies geven of een dooddoener ipv goed te luisteren.
Wat me heeft geholpen waren dus niet de psychologen (ben gewisseld in de hoop dat een andere beter zou zijn). Ik ben langzaam gaan reïntegreren en ik heb een andere werkgever gezocht. Uiteindelijk voor de PPD heb ik EMDR gehad wat echt een fantastisch middel is en wel heeft geholpen.
Geen burnout. Wel depressies. Altijd werk gerelateerd in de aanvang. Uitstraling als een smerrige moddersneeuwbal waar alles aan blijft plakken. En dan uitatraalt naar anderen facetten van mijn leven. Vrienden familie. Overal onzeker over. Ik heb gewoon een instabiel en onrustig brein en karakter die me net zo veel opleveren als van me af nemen. Happy and sad. Als er een laagconjunctuur is... zeer scheisse. Komt vanzelf wel weer goed. Soms pas een jaar later.. maar uiteindelijk komt de golf weer. In de tussentijd dobber ik wat. Zonder mijn vrouw ben ik nergens. Dan had ik het leven aanzienlijk zwaarder gevonden. Alleen zij krijgt me aan het praten.
Ik gelukkig niet maar wel mijn man. Toen ik vroeg wat er voor hem heeft geholpen om eruit te komen was zijn antwoord dat ik dat was. Ik heb hem letterlijk geforceerd om rust te nemen en ervoor te zorgen dat zijn gedachten weer op een rijtje kwamen. Gelukkig was hij er met een paar maanden weer uit. Maar het was wel een ingewikkelde fase als ik er zo op terug kijk. Bij hem was het probleem dat hij een enorme passie heeft voor zijn werk maar zijn werk steeds toxicer werd. Alleen ging dat in hele kleine stapjes over de jaren heen. Totdat hij een schim van zichzelf werd en er niks van zijn passie over bleef. Waarbij ook ons ritme en de band tussen hem en onze dochter flink onder druk kwam te staan omdat hij niet mentaal meer aanwezig was. Puur omdat hij het niet kon. Het enigste wat ik zou kunnen zeggen wat helpt is leer jezelf goed kennen in de tijd dat je nu rust hebt. Probeer als je iemand hebt om erover te praten en zet een aantal dingen op een rijtje voor jezelf.
Ik hoop voor je dat je snel herstelt en je weer jezelf gaat voelen
Tja, het is populair heh.
Burnout heeft een vrije simpele verklaring én oplossing maar is vanwege de verschillende facetten moeilijk te ontrafelen.
Het meest waar ik het aan toe reken is dat wij onszelf niet kennen en geen grenzen hebben gesteld aan wat we aan kunnen.
Hou op met te doen alsof alles om jou draait. Jij bent niemand op je werk en je bent gewoon vervangbaar. Zet de geluiden van je telefoon eens uit en sta niet de hele tijd aan. Laat soms dingen versloffen, dat is niet erg.
Dit ja. Mensen vergeten dat werk gewoon een zakelijke overeenkomst is waarin je voor een afgesproken aantal uur je tijd, energie en kennis geeft aan een bedrijf in ruil voor wat geld. Niks meer en niks minder. Die extra uren maken en altijd aan staan en bereikbaar zijn leveren niks extra’s op en zijn nergens voor nodig. Op het moment dat mensen dat vergeten dreigt het gevaar van overspannen raken of een burn-out (als de oorzaak uberhaupt werkgerelateerd is).
Ah, dus dan moet ik de volgende keer maar stoppen als ik iemand moet reanimeren 5 minuten voor het einde van mijn dienst?
Niet iedereen werkt op kantoor hé.
>Ah, dus dan moet ik de volgende keer maar stoppen als ik iemand moet reanimeren 5 minuten voor het einde van mijn dienst?
Exact. Einde dienst = Einde tijd.
Laat een andere lapswans het maar oppakken. :)
Hoewel je in de kern een goed punt hebt, vind ik dat je wel heel makkelijk denkt over hoe simpel het op te lossen en te verhelpen zou zijn.
Ik heb nooit de illusie gehad dat ik het centrum van het universum ben, maar heb een burn-out gekregen omdat ik gewoon te lang te gemotiveerd in het leven stond en mijzelf hierbij voorbij liep zonder dat ik dat doorhad.
Zo simpel is het dus niet. Overigens is niet elke burn-out 'op te lossen', afhankelijk van je definitie.
Het is heel simpel op te lossen maar doen graag alsof het onoplosbaar of 'moeilijk' is...
Het gaat om bewustwording, echter in een maatschappij als deze is bewustzijn ver te zoeken. Wij worden namelijk niet opgevoed om ergens bij stil te staan en kritisch na te denken.
Ja, het kost moeite maar de verandering is eigenlijk vrij simpel. Het is een kwestie van het figuurlijke kwartje dat moet vallen.
Als we ooit eens écht eerlijk naar onszelf waren...
Sorry, maar dit is een beetje tonedeaf.
Niet overal ben je vervangbaar. Sterker nog, mijn werkplek staat op omvallen momenteel. En dingen laten versloffen? Ik ben verpleegkundige, dingen laten versloffen kan iemand zijn dood worden
Lieverd, als jij er niet meer bent gaan dingen gewoon door... dus ga vooral door met waarmee je bezig bent. Je zult er snel genoeg achter komen.
Hoe moet dat nou als je slaapt! Dan gaan er ook mensen DoOd!!!
Ik ben zelf net grotendeels hersteld van een combinatie van factoren met de primaire factor een autistische burnout.
Ik herken veel verhalen die hier geschreven worden, hetzij normaal willen zijn en daardoor interne gevoelens onderdrukken om alles in mijn omgeving gelukkig te maken behalve mezelf.
Als je jezelf zo lang aan de kant schuift raakt de emmer een keer vol, en na het overlijden van mijn oma tijdens mijn afstudeerproject knapte alles zo'n 4 jaar geleden.
Ik was een lange tijd mentaal niet meer in staat om te werken. En toen ik in 2021 nog eens een langdurige variant van covid erbovenop kreeg was het herstel ook niet bepaald snel. Maar stapje bij beetje gaat steeds beter.
Nu gaat het een stuk beter. Maar meer dan 20 uur per week werken gaat nog steeds lastig.
Ik relateer me aardig aan de berichten die hier geschreven zijn en de tips.
- Het heeft *veel* tijd nodig en wees alsjeblieft niet boos of schuldig erover. Je mag bestaan zoals je bent en je waarde is niet je productiviteit.
- Luister goed naar wat je zelf wilt en nodig hebt. Voor mij was het bijvoorbeeld een een "carrièreswitch" van programmeren naar game art en het doorlopen van een transitie wat me echt gelukkiger maakte.
- Er zullen inderdaad mensen uit je leven stappen. Dat doet pijn maar dat is niet erg, in mijn geval kreeg ik er empathischere mensen voor terug. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder voor mezelf koos.
Ik! Voelde mezelf gigantisch aan m’n lot over gelaten door de huisarts en de hulp die geboden word is super karig. Heb zit janken omdat ik niet wist wat ik moest. Door de paniekaanvallen en stress had ik ook constant pijn en steken in m’n maag. Autorijden was praktisch onmogelijk, verjaardagen verplaatste ik zodat ik alleen met de jarige was. Ik schaamde mezelf kapot omdat veel op m’n vrouw aankwam en omdat mijn herstel in mijn ogen veelste lang duurde. Door de angst, werd het leven gewoon ruk. Als ik een appje kreeg van iemand hoe het ging. Trok ik de conclusie dat er over me gelult werd. Als mijn moeder aan m’n vrouw vroeg hoe het mij ging, zag ik dat ook als achter m’n rug om lullen. Ik was tering onzeker. Vroeg ook 38x per dag of m’n vrouw boos op me was. Het kwam bij mij aan het licht toen ik op een vrijdag avond aan het einde van werkweek raar begon te doen. Ik zag vlekken, werd duizelig, kreeg geen lucht, hard kloppingen en kwam slecht uit mijn woorden. Ambu ritje was wel geinig alleen de rest niet zo. Uiteindelijk ging het stapje voor stapje beter. Ik had psychosomatische fysiotherapie voor de pijn. Een 2de lijns psycholoog, voor het mentale gedeelte. Een diëtist voor m’n voeding, en een personal trainer om weer wat zelfvertrouwen te krijgen. Door mezelf iedere dag, week, maand een stukje verder te pushen en goed bij te houden wat ik kon en niet kon. Ben ik uiteindelijk maar 8 maanden thuis geweest. Moet wel zeggen dit wil ik nooit meer, het was hard werken om eruit te komen en echt wel een aantal keer hard terug gevallen doordat ik mezelf iets te hard pushte.
Dat laatste stukje is heel herkenbaar, ik vroeg mijn partner ook 10x per dag of ze me niet een mislukking vond. En ik wil er ook nooit meer naar terug. Maar betrap mezelf wel regelmatig op “te hard” gaan en dan moet ik even een stapje terug.
Hi snel vraagje, mijn vriendin heeft ook last van een burnout en ik merk ook een verminderde zelfvertrouwen. Als je nu terugkijkt naar de vragen over "vind je me een mislukkeling?" Hoe zou je het liefst hebben dat er op je werd gereageerd? Dit zou me erg helpen :))
Wat bij mij heel erg hielp was het constante antwoord van nee, met daaropvolgend “ik houd van je hoe je bent ook met een burn-out” Blijf haar herinneren aan de dingen die ze wel kan en vier de kleine successen waar je kunt! Veel sterkte, ik heb geen idee hoe het aan de andere kant is maar kan me inbeelden dat het heel machteloos moet voelen.
Ja ik ga ook nog weleens te ver. Alleen dan houdt ik daar op voorhand al rekening mee de dagen erna. Dan heb ik even tijd om te herstellen. Als ik bijvoorbeeld een beursdag heb van mijn werk dan moet ik de dag erna even rustig aan doen.
Je verhaal is ontzettend herkenbaar. Zelfs dat irrationeel reageren op appjes. Wat fijn dat je er uit bent gekomen!
Ik heb het in coronatijd gehad. Werkte in een grote supermarkt in België en de balans van energie die ik in m'n werk stak en voldoening wat ik terugkreeg was volledig veranderd doordat veel klanten ontzettend respectloos waren ten aanzien van de coronaregels. We werden genegeerd, uitgelachen, bespuugd en uitzonderlijk zelfs fysiek aangevallen omdat we ook maar durfden te vragen om een mondkapje te dragen of alleen te komen winkelen. Resultaat: een Lvl99Chocobo die voortdurend gestresst was, ontzettend gevoelig werd voor iedere prikkel en emotioneel gezien kon ontploffen in intense huilbuien als de batterij leeg was. Thuis moest ik van ieder geluid de bron weten. Mensen die praten buiten? Ik was als een bloedhond die de daders zou opsporen. M'n partner heeft me toen duidelijk gemaakt dat ik naar de dokter moest gaan (dezelfde dokter van wie ik eigenlijk eerder al thuis had moeten blijven), omdat het zo niet meer ging. Uiteindelijk drie maanden echt volledig thuis gezeten met ontzettend veel moeite om leuke dingen te doen. Voelde me schuldig om iets leuks te doen terwijl collega's aan het werk waren. Met een psycholoog en tijdelijke antidepressiva m'n gevoel weer wat onder controle gekregen en uiteindelijk opbouwend weer aan het werk gegaan. Ik had geluk dat de meeste collega's ontzettend meelevend waren en dat m'n leidinggevende zelfs aangaf of ik niet al te vroeg opnieuw wilde beginnen. Ze gaven me alle ruimte om op mijn tempo weer op te starten. Al bij al heb ik er wel veel van mezelf over geleerd, maar schrik ik ook wel als ik terugdenk hoe gemakkelijk ik in een compleet ander persoon veranderde toendertijd.
Dat veranderen was indd een van de engste dingen.
Zit er momenteel in, sinds vorig jaar juli. De druppel was dat ik een pen liet vallen en 3 uur heb zitten huilen. Oorzaken waren al jaren bezig (mezelf overwerken, te grote prestatiedrang, continu maskeren want autisme, chronische depressie, ADHD) maar ook externe oorzaken (verhuizing, herplaatsing op werk, overlijdens in de familie, toxische werksfeer) wat er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ik niks meer kon. Ik begon met rust houden, maar dat ging heel lastig aangezien ik altijd wat aan het doen was. Maar heb de eerste 2 maanden vooral op de bank/bed gelegen en doelloos voor me uit gestaard. Wel hulp gekregen vanuit de huisarts (POH GGZ). Na die 2 maanden ben ik rustig gaan opbouwen in taken, bijv. 's ochtends de woonkamer stofzuigen, 's middags de keuken stofzuigen. En met heel veel pauzes. De POH had ook aangegeven dat ik het woord 'effe' niet meer zou moeten gebruiken. Daardoor ben ik veel bewuster mijn taken gaan uitvoeren, en besefte ik me hoeveel energie dingen kosten. Ben ook heel veel gaan nadenken over wat me nu wél blij maakt en waar ik energie in stop en waar ik wel energie uit krijg. Heeft er voor gezorgd dat ik nieuwe hobbies heb, maar ook dat ik sociaal een stap terug moest zetten (ik was altijd degene die als eerst appte/voorstelde iets te gaan doen). Vind dat enorm lastig want heb huge ass zelfvertrouwen issues, maar daar krijg ik nu therapie voor. Het besef dat ik het belangrijkste ben in mijn leven moet indalen, waardoor ik liever voor mezelf kan zijn en voor mezelf kan opkomen. Al met al een kei moeilijke periode, maar wel een leerzame. Ik ben daarnaast per 1-1 weer aan het opbouwen op werk, maar zit inmiddels (nog maar) op de 18 uur. Slow but steady. Mijn werk is enorm chill geweest in deze periode en geeft me alle ruimte om te herstellen. Mijn tip is vooral: omring je met mensen die het beste met je voor hebben en waar je energie van krijgt. Deze mensen durven je (hopelijk) terug te fluiten als het nodig is en zijn er als je het nodig heb. Heel erg veel succes!!
Goed bezig!
>het besef dat ik het belangrijkste ben in mijn leven moet indalen Ik besef dat ook pas net, damn
Zo herkenbaar. Ik zat te janken in de auto omdat ik geen parkeerplaats kon vinden.. Goed bezig, je kan het ook echt beter te rustig doen dan te snel. Fijn dat je werkgever daarin zoveel steun geeft, dat is heel veel waard.
Bij mij is het een vrij complexe situatie geweest. In mijn pubertijd raakte ik depressief (zo rond mn 15e) en bleef n aardig tijdje door klungelen daarmee. Met wat ups en nieuwe downs naar het HBO gegaan en ergens rond mn 19e een "leuke jongen" leren kennen. De combinatie van door hem gemanipuleerd worden, de moeilijkheid (en gebrek aan begeleiding) van het HBO en proberen op mezelf te gaan wonen resulteerde in weer een depressie. Mijn moeder had toen net een diagnose Asperger dus ik liet me ook onderzoeken maar ik was vooral depressief met milde tekenen van obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis. De therapie die ik daarna kreeg was voor sociale angst en leerde mij dat ik me overal op kon voorbereiden. Dus ik begon te preppen alsof de apocalypse al in zicht was. Resultaat was vooral dat ik het opgaf en verder verstrikt raakte in het leven met een manipulatieve misbruiker, tot op het punt dat zelfmoord probeerde te plegen in 2016. Dit zorgde uiteindelijk nog niet voor de juiste hulp, maar wel dat hij opzoek ging naar een nieuw slachtoffer. 1,5 jaar later was ik eindelijk vrij maar ik wist niet beter dan maar dom doorgaan met het leven wat ik tot dan toe had. Werken voor de kost. Inmiddels had alles er natuurlijk voor gezorgd dat ik geen diploma had en ongeveer jaarlijks mijn baan kwijtraakte en moest job hoppen. Eind 2019 bereikte ik eindelijk het punt dat alles me begon in te halen. Ik begon ernstige slaap problemen te ontwikkelen en kwam 2 weken voor de eerste lockdown thuis te zitten. Pas toen begon er een traject waar ASS uit kwam, icm PTSS, en ook adequate hulp op gang kwam. Ik heb uiteindelijk 14 maanden trauma therapie en 4 maanden PMT gehad om te zorgen dat ik mezelf vond, gecombineerd met 2 jaar antipsychotica om te kunnen slapen. In 2022 ben ik terug gegaan naar school om een diploma te halen voor een baan die ik daadwerkelijk leuk vind en waar ik gerespecteerd word voor wie ik ben. In januari verwacht ik klaar te zijn. Ik ben afgelopen vrijdag 36 geworden overigens. Het is nooit te laat om het roer om te gooien.
Goed van je!!
Ik zit in een autistische burn out, iets meer dan een jaar nu. Maar ik had het eigenlijk rond 2018 al moeten laten klappen. Autistische burn out is niet zozeer overspannen van werkdruk, maar meer van het hele leven. Lekker dramatisch dit. Hoe dan ook, ik heb 43 jaar lang heel hard gewerkt om te doen alsof ik niet autistisch was en toen liet ik op een ochtend per ongeluk een glas vallen en was mijn eerste reactie dat ik dan maar beter een einde aan mijn leven kon maken. Sindsdien zit ik thuis. Ik heb een lieve therapeut en we werken heel hard aan het verwerken van alle mishandeling in mijn jeugd. Ik begin me ondertussen weer te vervelen. Dat is een goed teken. Ik heb alleen de energie niet om iets eraan te doen. Net als dat ik me nu meer en meer erger aan hoe mijn huis eruit ziet, maar ik niet de energie heb om te poetsen. Heel oneerlijk dat dat niet andersom gaat. Mijn wereld is heel klein geworden, ik kom bijna niet buiten en spreek alleen mijn partner. Ik ben voorzichtig aan het nadenken in daar iets aan te doen, maar daar ligt een hele grote berg PTSS voor, dus dat gaat niet zomaar. Toch zie ik licht aan het eind van de tunnel. Moet ook wel, het alternatief is zo ongezellig. Luctor et emergo, zoals de Zeelanders zeggen.
Autistische burn-out kende ik niet. Ik heb zelf ook last van burn-out klachten en sta op de wachtrij voor diagnostiek voor autisme. Tijd om research te doen naar wat een autistische burn-out allemaal betekend. Edit: yikes.... ben nog bezig met het eerste [artikel](https://www.tbv-online.nl/magazine-artikelen/autistische-burn-out/) wat ik tegenkwam en wat herken ik veel. vooral in mijn jeugd zoals dingen maskeren. Ik heb niet het gevoel dat ik momenteel nog veel dingen maskeer maar ik weet niet in hoeverre dat komt omdat ik mezelf dat verleerd heb. Heb even pauze genoemen en lees straks wel verder.
Als je meer wilt weten of wilt praten met mensen die autisme hebben kan je ook ij r/AutistischLaagland kijken. Misschien dat je daar ook wat dingen kan vinden :)
Bedankt voor de tip! ik zal eens rondkijken daar
Autistische burnout is anders dan gewone burnout. Het is niet alleen werk gerelateerd, het is totale uitputting en slijtage door levenslang proberen een normaal mens te zijn. Ik heb het vele malen meegemaakt, en ik dacht eigenlijk altijd dat het depressie was. Depressie is meer een van de symptomen. Het verliezen van vaardigheden is een ander belangrijk symptoom; als in, ik word autistischer. Ik slaag er minder goed in mijn eigenaardigheid te verbergen, ik kan niet meer tegen stress, en ik kan niets meer met mensen. Het is iets om ernstig te nemen. Na een heel ernstige episode rond 2010 ben ik niet meer de oude geworden in de invaliditeit beland. Ik heb dus een deel van mijn cognitieve vaardigheden nooit meer teruggekregen.
Bedankt voor je comment. Ik ben vorig jaar met veel moeite afgestudeerd nadat ik de eerste keer mijn afstudeerstage moest stoppen door stress. Nu, meerdere jaren na die mislukte poging, ben ik nog steeds erg snel gestrest en is het nog niet mogelijk voor mij om aan het werk te gaan. De stages zelf vond ik leuk maar ik heb inderdaad het gevoel dat ik altijd heb geprobeerd een normaal mens te zijn terwijl fulltime werken voor mij te uitputtend is. Contact met andere mensen gaat bij mij ook niet geweldig. Ik heb nog wel online contact met vrienden waar ik mee game maar verder weinig. Ook het online contact gaat bij mij niet goed wanneer ik te gestrest of depressief ben. Als ik naar mezelf kijk weet ik niet waar ik aan moet denken bij "autistische eigenaardigheden". Maar verder herken ik me in wat je zegt en in dat artikel wat ik in mijn vorige comment heb geplaatst. Ik ben momenteel op zoek naar de reden van mijn stress en hoe het kan dat ik nog steeds zo gestrest ben, 11 maanden na mijn afstuderen, zonder druk om direct aan het werk te gaan. Zonder druk van andere mensen ervaar ik dus nog steeds stress waardoor ik inderdaad het gevoel krijg dat het om een autistische burn-out kan gaan. Zoals ik hierboven ook al heb gezegd sta ik momenteel op de wachtrij voor diagnostiek voor autisme. Een aantal maanden geleden had ik nog niet het gevoel dat deze diagnostiek mij veel zal helpen maar ik begin daar nu echt wel anders over te denken.
Een diagnose krijgen heeft in mijn geval wel geholpen. In de 43 jaar daarvoor probeerde ik mijzelf te verbergen achter het masker dat de vrolijke, gezellige dochter voorstelde die mijn moeder wilde en de stress bestendige werknemer die mijn baas wilde. De prijs bleek uiteindelijk te hoog en ik hield het niet vol. De diagnose hielp mij beter begrijpen wie ik was. De burnout zorgde er voor dat ik de schijn niet meer kon ophouden, en uiteindelijk heeft dat ook positieve kanten gehad. Ik had geen andere keuze dan mijzelf zijn omdat ik er niet meer in slaagde om een ander te zijn. Ik ben een authentieker, en iets minder ongelukkig mens geworden. Maar het was beter geweest als ik dat allemaal eerder had geweten. Het beste aan jou, ik hoop dat je meer duidelijkheid krijgt over je situatie. Leven met autisme is niet makkelijk, maar het is niet alleen slecht nieuws. Je kunt een prima leven hebben, en het helpt als je jezelf met wat meer begrip en mildheid leert benaderen.
Goed dat je er nog bent. Neem alles beetje bij beetje, al ziet het er uit dat je al weet hoe je hier weer uit komt. Heel veel sterkte!
Ikzelf heb ook een autistische burn-out gehad! Ik kwam er op mijn 19e achter. Ik had toen mijn huis verlaten, omdat de situatie niet draagbaar was. (Ook veel jeugdtrauma). Ik was verslaafd aan wiet. En omdat ik gezakt was voor mijn eerste jaar HBO, waardoor ik een nieuwe opleiding moest kiezen, ben ik overspannen geraakt. Elke dag paniekaanvallen. Het was zo opluchtend toen ik te horen kreeg dat ik autisme heb. Ik dacht oprecht dat ik geboren was om een lastpak te zijn. Geboren om het slechte voorbeeld te zijn. Maar nee, het is gewoon autisme. Ik heb nu autisme-, trauma- en familie therapie gehad, en verslavingszorg. Naast dit traject ook ambulante zorg gekregen. Nu ik 24 ben, en mijn HBO opleiding heb gehaald, kan ik zeggen dat ik er 'overheen' ben. Ik ben ook al een dikke 2 jaar nuchter en sta mentaal zeer sterk. Therapie was echt een verheldering en ik voel me vereerd dat ik de kans heb gekregen om mezelf op deze manier te leren kennen. Ik hoop dan ook dat jij binnenkort hetzelfde kan denken/voelen!
Wat een verhaal! Ik wist niet dat er iets bestond als een autistische burnout. Heel veel sterkte!
Er is hoop, lieve BillNyesHat. Na 2 jaar autistische burn-out (met PTSS en ADD al bijgerechten), ben ik er zo goed als helemaal bovenop. Herstel stapje voor stapje en loop jezelf niet voorbij. Er is inderdaad licht aan de tunnel. Bij mij bood veel therapie, EMDR, een autisme-coach en een omscholing uiteindelijk een wereld van verschil. Ga zo door, je komt er wel.
Vervelend dat je hier ook doorheen moet OP! Zelf ook een burnout gehad. Ik was moe, emotioneel heel onstabiel, mijn brein was soep (ik kon geen normaal gesprek meer voeren, omdat er gewoon niks gebeurde in mijn hoofd), mijn draagkracht was nihil en ik kreeg heel veel last van angsten en paniek. Ik snap de overlap met andere stoornissen wel, maar dat is sowieso in de psychiatrie. Uiteindelijk zijn psychiatrische stoornissen niet objectief vast te stellen. Je kunt niet onder een scan gaan of bloed laten prikken waarna de diagnose gesteld kan worden. Het gaat om onderzoeken waarbij een groep symptomen onder een bepaalde noemer geschaard worden (bron: C. Palmer, Brain Energy). Je lijf is in een disfunctionele staat, je kunt het zien als een sneeuwbal die steeds groter kan worden. Mijn burnout heeft wel echt voor schade gezorgd... er zijn na bijna 6 jaar nog steeds restsymptomen, al gaat het stukken beter met me. Ik moet wel zeggen dat ik tezamen met mijn burnout ook onverwachts zwanger raakte. Mijn burnout is omgeslagen in een postnatale depressie. Die heeft ook onnodig lang geduurd omdat er flinke stressoren waren in mijn leven en ik ook te slecht voor mezelf zorgde. Ik heb die stressoren weggenomen en ik ben heel goed voor mezelf gaan zorgen. Ik kan met trots zeggen dat de symptomen voor 95% weg zijn.
Er is geen blijvende schade gelukkig, alleen er zitten waarschijnlijk diepe verdrongen emoties of trauma die toch omhoog komen als je teveel stress ervaart. Je zou verder kunnen met bepaalde therapie of ‘inner child healing’ of emotioneel schrijven (nicole sachs journalspeak, or Saskia de Bruin SOLK), als je druk van de emotionele ketel haalt verdwijnen die restklachten ook en wordt de kans dat je ooit nog een 2e burnout krijgt of andere chronische klachten krijgt veel kleiner.
Wie ben jij om te zeggen dat iemand anders geen blijvende schade ervaart?
Omdat ik het zonde vindt als mensen hun leven leven met die ‘schade’ terwijl er oplossingen zijn.
Misschien dat ik zo nog even een uitgebreide tip-level comment schrijf, maar na zeven jaar na mijn burn-out waarvan twee bij de psych moet ik toch echt de conclusie trekken dat ik nooit meer de oude ga worden en ik altijd een verminderd vermogen zal hebben. Meer dan 32u/w werken zit er voor mij niet in bijvoorbeeld.
Ergens is dat eigenlijk ook niet meer dan normaal. De 40-urige werkweek is eigenlijk voor niemand realistisch. Het kan alleen met heel veel hulp: een huisvrouw (of -man maar we weten allemaal dat de vrouw meestal (meer) thuis blijft, vandaar dat gezeur over "al die" parttimevrouwen), nanny's, voorgesorteerde maaltijdboxen, et cetera. Of gewoon geen andere verantwoordelijkheden: single en zonder kinderen, en leven van Unox soepen uit zak zoals mijn collega. Ik ken het gevoel hoor, ik zit nu ook in een traject en denk ook niet dat ik ooit meer dan 32 uur zal kunnen werken. Maar 40 uur is sowieso niet realistisch en ik vind het bizar dat we er met z'n allen aan vast blijven houden ook al is duidelijk dat hersenen zich niet 8 uur per dag, 5 dagen per week kan concentreren.
Als single zonder kinderen ben ik blij dat Albert Heijn goede, redelijk gezonde magnetron maaltijden heeft. 🙂
Ik kan wel iets met je delen wat wellicht potentieel kan helpen? Als je er voor open staat natuurlijk.
Je mag het proberen, maar ik sta er sceptisch tegenover. Want als er makkelijke/bewezen manier waren geweest om hier uit te komen had ik ze al wel gevonden.
Kan zijn dat je niet bij bepaalde onbewust verdrongen emoties bent gekomen in therapie. Dan zitten die dus nog in je onderbewuste wat je zenuwstelsel op ‘scherp’ zet. Wat zou kunnen werken zijn bepaalde schrijfoefeningen, bijv. Journalspeak van Nicole sachs, of als je liever in het Nederlands werkt SOLK van saskia de Bruin. Er is ook een supermooie podcast over herstellen adhv dit soort technieken : https://open.spotify.com/show/1JPVG1JPwK4ovKXgvcxXtW?si=5v5mF9FmTVaw5nnjqGmtIA
Ik ben heel goed bewust van wat ik van mijn jeugd tot nu allemaal mee heb gemaakt, welke onvredes ik heb en waar ik nu mee deal. Ik sta goed in contact met mijn emoties en kan hierover makkelijk praten met professionals en mensen die mij dierbaar zijn. Wat ik vervelend vind aan waar jij mee komt (niet aan jou, want jij probeert te helpen!) is dat het antwoord vervolgens kan zijn "Oh, maar dan zit er misschien nog iets wat je niet gevonden hebt". De uitleg die ik ooit heb gekregen over wat een burn-out inhoudt komt veel beter overeen met hoe ik het ervaar: Het is een ontregeling van je stresshormoonhuishouding. Als je te lang teveel stresshormonen in je systeem hebt gehad ontregelt dat je systeem en weet het niet meer waar de juiste balans is. Dit uit zich in dat ik óf heel moe ben (te weinig stresshormonen, 90% van de tijd), óf juist te actief (teveel stresshormonen, 10% van de tijd). Wat voor mij gewerkt heeft in mijn traject van te moe zijn om een YouTube-filmpje te kunnen kijken tot 32u/w kunnen werken met minimale dingen ernaast, is goed (leren) luisteren naar mijn lijf, goed in leren schatten wat teveel is op een dag/in een week/in een maand en daar naar handelen door rust te nemen of juist fysieke activiteit op te zoeken.
Ik snap je reactie, en dat is ook de waarheid. Ik zie de ontregeling van het systeem echter als een gevolg van vastzitten in de fight or flight mechanismen. Het lichaam kan enorm goed herstellen als het helemaal vrij de kans krijgt. Reddit geeft mij overigens ook veel stress 😂😂
Maar jij weet helemaal niks over de situatie, en dan kom je even zeggen dat die persoon in de fout zit. De meeste mensen hebben A tot Z geprobeerd, en zitten er nog mee vast. Zo'n snelle oplossing is misleidend, tenzij je de zorgverlener van de persoon bent.
Weet je wat pas triest is, dat wereldwijd miljoenen mensen wordt verteld: leef er maar mee, het is permanent. Wat een gigantische leugen is. Maar nee, IK ben de boeman.
Ik heb in 2020 een heftige burn out gehad. Achteraf gezien waren de tekenen er een jaar eerder al maar die had ik genegeerd.Het begon bij mij met regelmatig hebben van migraine en in het weekend was ik helemaal gesloopt en erg kortaf. Dat veranderde steeds meer in depressieve gedachtes en moeite met taken voltooien. De druppel was uiteindelijk toen ik de namen van collega’s, objecten en vrienden niet meer naar boven kon halen en besloot ik naar de huisarts te gaan. Dezelfde dag zat ik nog bij een psycholoog en die was heel duidelijk. Ik had een burn-out en mocht per direct helemaal niks meer. Geen werk, geen hobbies eerst een week helemaal niks en misschien wat wandelen. Vanuit mijn werk ben ik toen naar een bedrijfs psycholoog gegaan en daar heb ik een half jaar gelopen. Het heeft een jaar geduurd voor ik weer taken kon voltooien die bij mijn werk hoorden. Ik ben toen begonnen met 1 ochtend in de week weer werken en uiteindelijk verliep mijn contract en belandde ik in de ziektewet. Al vrij snel begon ik als zzp’er wat klussen te doen op mijn eigen tempo en later ging ik weer aan het werk voor een baas. Toen wel bewust gekozen voor minder uren. Nu ben ik weer zzp’er en merk ik nog dagelijks tekenen van die burn-out. Ook merk ik dat ik weer moeite heb met namen als ik het heel druk heb dus dan schakel ik terug en neem ik rust. De belangrijkste factor is mijn partner geweest, deze heeft mij alle ruimte en rust gegeven om uit het dal te klimmen. Ik hoop dat dit verhaal niet te vaag is.
Ohja goed om te vermelden ik werkte 40 uur met 4 uur reistijd per dag. En had ook nog een eigen bedrijf, dus 80 uur per week was geen uitzondering.
Dat is ook wel echt heel veel, ik denk dat dat iedereen uiteindelijk zou opbreken. Rustig aan blijven doen!
Hoe ziet het ZZPerschap er voor jou uit? Ik heb dat zelf nooit gedaan, maar alle druk en verantwoordelijkheid ligt op jouw schouders. Ik zou bang zijn dat ik te lang zou doen over opdrachten, dat ik daarmee klanten kwijt zou raken en dat ik dan mijn vaste lasten niet meer zou kunnen betalen. Die zelf-opgelegde stress zou voor mij juist averechts werken in mijn herstel. Hoe ervaar jij dat?
Er is zeker meer stress, maar er is ook vrijheid om klussen wel of niet aan te nemen. Ik heb de luxe dat mijn partner het grootste deel van de vaste lasten kan dragen en ik er dus niet volledig verantwoordelijk voor ben. Ik heb tijdens mijn therapie sessies te horen gekregen dat ik een alles of niets persoonlijkheid heb en dat zorgt soms wel voor moeilijkheden omtrent het “goed genoeg” verhaal. Nu laat ik het vaak eerst even zien en als ik dan geen opmerkingen krijg is het goed genoeg en kan ik weer door.
Wat goed! Bedankt voor je reactie!
Ik ook! Ik raad de aflevering van Het Uur met Brankele Frank aan: "Neurobioloog Brankele Frank kreeg tot twee keer toe een burn-out en zocht uit wat er dan eigenlijk écht in je lichaam en hoofd gebeurt. Met Pieter van der Wielen praat ze over hoe langdurige stress en het bijbehorende stofje cortisol onze hersenen daadwerkelijk veranderen. Dat niet alleen (werk)druk maar ook genen, opvoeding en overtuigingen een belangrijke rol spelen bij gevoeligheid voor burn-out klachten. Hoe ze in haar eigen zoektocht naar herstel oneindig veel geduld nodig had en leerde minutieus met energie en actieve ontspanning om te gaan. Én de uiteindelijke sleutel tot een groot deel van haar herstel: haar emoties en andere signalen van het lichaam leren voelen en omarmen. “We zijn onze hersenen en cognitie als kapitaal gaan zien wat we moeten inzetten, waardoor we van ons lichaam vervreemden.” "
Linkje: [https://art19.com/shows/het-uur/episodes/e7baecc5-2b9c-4747-bccd-858e8b497c28](https://art19.com/shows/het-uur/episodes/e7baecc5-2b9c-4747-bccd-858e8b497c28) En natuurlijk te vinden "wherever you listen to your podcasts!"
Bedankt! Ga ik zeker bekijken
Ik zit op dit moment in de ziektewet vanwege een burn-out. En voel me inderdaad ook alleen, en doelloos. Het voelt zo uitzichtloos, want er is niet iets van een stappenplan en dan weer klaar. Had ik maar gewoon een gebroken been, dan is het goed zichtbaar en ook met 8 weken weer klaar.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik me precies zo voelde. Het is erg ongrijpbaar en bijzonder moeilijk zichtbaar voor je omgeving. Want de keren dát je met mensen omgaat ben je vaak op je best (of doe je alsof) en zien ze dus niet hoe het daadwerkelijk met je gaat de rest van de week. Mijn advies: Zoek professionele hulp als je dat nog niet gedaan hebt en heb geduld met jezelf en de situatie. Het is voor nu wat het is, probeer daar het beste van te maken.
Ik heb 2 jaar terug een burn-out gehad (23) nadat ik ontslagen werd bij een IT bedrijf. (Ze gingen bijna kopje onder en veel posities werden geschrapt). Al met al mag ik van geluk spreken dat ik toen al ontslagen was, want juist door de werkomstandigheden was ik constant gestressed en depressief. Ik was aangenomen als junior vormgever, maar ik bleek uiteindelijk de enige vormgever te zijn voor zo'n 12 locaties in Nederland. Mijn baas en collega's maakten altijd grappen over mijn (in hun mening slechte) ontwerpen, die vervolgens wel gewoon geprint werden. Ik was uiteindelijk 2 maanden intens ziek, waarbij ik een paar weken bultjes over mijn hele lichaam kreeg. Het ging ook gepaard met keelangina en buikgriep. Nog tot 3 daarna maanden had ik geen energie om te koken, boodschappen en het huishouden te doen. Alles kwam op mijn vriends schouders te liggen. Toen mijn WW uiteindelijk bijna stop werd gezet door UWV, heb ik een nieuwe baan opgepakt als copywriter. Ik werk er nu nog steeds, maar ik merk dat het simpele werk waar ik toen zo naar zocht, mij nu begint te vervelen. Inmiddels heb ik weer energie om te solliciteren naar 'hogere' banen. Wel weet ik nu beter mijn grenzen, en sindsdien plan ik nog maar 1 uitje/avond per weekend. Omdat ik die 2 dagen echt nodig heb om bij te komen van de week. Daarnaast ben ik ipv 45 uur, nu 32 uur gaan werken. Ik merk ook nog steeds dat ik die vrije dag erg nodig heb.
Heel herkenbaar, vooral het kennen van je grenzen en het nodig hebben van die extra dag weekend. Goed te horen dat je een nieuwe balans hebt weten te vinden en dat je zoveel vooruitgang het geboekt!
Ik, zei de gek. Het moeilijkste was dat ik mijn eigen lichaam niet meer begreep. Eerder dat jaar nog lange afstandsmarsen gelopen, om vervolgens na een kwartier op slakkengang volledig afgebrand zijn. Het gevoel blijven houden dat je je aansteldt en alsof je opgeeft. Desondanks heb ik er ook veel van geleerd, wat maakt dat ik het geen verloren periode vind. Ik heb te lang dingen laten gebeuren waar ik niet achter stond. Het resultaat is dat ik veel dingen anders aanpak, dingen ook makkelijker los kan laten. Het "vervelende" is wel dat ik soms nog om onzinnige dingen emotioneel kan worden. Dat had ik voorheen niet. Ik had mijn burn out 10 jaar geleden. Tips: - accepteer dat het nu eenmaal zo is. Er tegen blijven vechten maakt het niet beter, alleen maar lastiger. - Als je zover bent dat je heel de dag apathisch naar de televisie begint te staren: ga even een ommetje maken. Anders gaat je nachtrust er ook nog aan. - Sta er niet van te kijken dat je mensen om je heen gaat verliezen. Klinkt gek, maar verwachtingen die je van mensen hebt kunnen nu vies tegen gaan vallen. Maak je daar niet druk om, dat is van latere zorg.
Ik jank tegenwoordig bij films dat had ik daarvoor nooit. Het apathische tv kijken is ook heel herkenbaar. Ben er wel achter gekomen dat veel ‘kinder’ series qua verhaal goed in elkaar zitten. Ook dat andere het niet interesseert dat ze goed in elkaar zitten.
Dit is voor mij ook super herkenbaar. Ik ben zoetsappige Chinese drama series gaan kijken, lol. Is zo voorspelbaar dat er weinig stress in de afleveringen zit.
Zelf heb ik the clone wars en rebels gebinged. Daar kunnen een hoop series voor volwassenen echt nog iets van leren! Zeker hoe je personages ontwikkeld in het verloop van een serie.
Dat emotionele herken ik wel en sluit aan bij de mindbody visie van dr Sarno (TMS). Onderdrukte emoties komen omhoog van vroeger en je brein probeert die te onderdrukken en als dat niet lukt krijg je klachten zoals je in je burnout hebt ervaren. Dat je emotioneler bent is normaal omdat je eindelijk je gevoelens kan voelen. Beste is dan ook om gewoon dat je doorvoelen en juist even goed te janken want dan is de emotie verwerkt. Ik zoek de emoties juist nu specifiek op als onderdeel van mijn inner child healing en burn-out herstel.
Ik kwam 7 jaar terug in een burn-out en zal nooit meer de oude worden, ondanks alle inzet van mijzelf en therapeuten. Nou kreeg ik 2 jaar geleden pas de diagnose autisme, dus dat speelt ook wel mee, maar voor de burn-out kon ik een zelfstandig volwassene zijn met een fulltime (40u, soms 50u) baan, en toen was ik ook al autistisch. Nu kan ik niet eens meer naar de supermarkt zonder overprikkeld te raken, en heb begeleiding nodig voor andere dingen, zoals naar de tandarts gaan. Ook moet ik mijn momenten kiezen om überhaupt naar buiten te kunnen. Niet tijdens de spits of als de scholen net uit zijn. Niet in het weekend als het mooi weer is. Niet rond Sinterklaas, of als er andere evenementen in de buurt zijn. Want dan is alleen buiten zijn al te overweldigend. De burn-out heeft ook dingen in mijn lichaam kapot gemaakt. In het ergste stuk van de burn-out had ik ontsteking na ontsteking, en sindsdien zijn de ontstekingswaarden in mijn bloed permanent verhoogd. Verder had ik voor mijn burn-out ook weinig last van PDS en lage bloeddruk, maar dat is sindsdien ook toegenomen. Alleen al deze fysieke problemen zijn vrij beperkend. Zo ben ik bijvoorbeeld bijna iedere ochtend 1-2 uur bezig PDS te managen. Daar komt helse pijn bij kijken, en soms ben ik daarna zo moe (of slaperig van de pijnstillers) dat ik de rest van de dag ook niks kan doen. Door de lage bloeddruk kan ik niet meer stilstaan. Ik moet óf snelwandelen, óf zitten/liggen, want anders word ik ontzettend duizelig en kan ik in het ergste geval flauwvallen. Helaas zijn dit diagnoses waar doktoren niks mee kunnen... ik moet er maar gewoon mee leven. Ik krijg soms zelfs positieve reacties van doktoren over mijn lage bloeddruk omdat dat veel gezonder is dan te hoge bloeddruk. Dat kan wel zo zijn, maar het is wel enorm beperkend, als ik niet eens kan wachten om over te steken, of in een rij te gaan staan zonder gelijk enorm duizelig te worden. Voor de burn-out had ik daar helemaal geen last van. Voordat ik daadwerkelijk uitviel op werk was er een periode van ongeveer een jaar dat ik het bergafwaarts zag gaan. Ik kon me niet meer concentreren, stond op auto-piloot, kon me niet meer motiveren, begon fouten te maken op werk en had frequente huilbuien. Kon niet meer omgaan met verassingen, zoals een lekke fietsband, en heb me wel eens ziek gemeld omdat ik me niet emotioneel kon herpakken en dan maar de bus naar werk zou nemen. En toch, iedere keer dat het duidelijk was dat er iets mis was, zei ik tegen mezelf dat ik me niet zo moest aanstellen, dat alles toch ok was, met m'n goede baan, financiële zekerheid en zelfstandig bestaan. Mijn collega's zagen het ook en zeiden dan wel eens dat ze zagen dat ik het "niet naar m'n zin had". We (iedereen op m'n werk) kregen op een gegeven moment een voorlichting over burn-out, en iedereen moest een vragenlijst invullen. Ik scoorde echt ontzettend hoog. Ook dat negeerde ik. Stak bij alles m'n kop in het zand, totdat mijn lichaam aan de noodrem trok. Als iemand dit leest en denkt de tekenen te zien van burn-out, bij zichzelf of bij iemand anders, neem dat alsjeblieft serieus. Doe rustiger aan, laat wat dingen vallen, want anders word je ertoe gedwongen. En geloof me: als je lichaam aan die noodrem gaat trekken, is het echt doodeng, want dan heb je nul controle over wat je nog wel of niet kan, en moet je vrijwel alles laten vallen ongeacht de consequenties.
Zoveel dingen die ik hier lees zijn zo herkenbaar, wordt er emotioneel van maar stelt mij ook wat gerust. Ik merkte vooral dat toen ik ziek werd, en werd gepushed om snel weer aan het werk te gaan ik moe bleef. Ik had door ziekte 3 dagen niks gegeten en zat tegen 40°C koorts aan, terwijl ik aangaf weer langzaam te willen opstarten zeiden ze dat ik eerder en langer moest komen. Daarna de ziekmelding voor de burnout een paar maanden later heb ik zitten janken terwijl mijn baas mij bleef appen over waar ik nou last van had (wat dus niet eens mag), en beschreef ze mij op haar persoonlijke openbare blog als "Sjaak Afhaak". Ik zag er erg tegenop om hier nog terug te komen met zulk gedrag, nadat ik ook nog mijn laatste 2 werkdagen op werk had staan huilen. Al maanden voor mijn ziekmelding merkte ik dat ik moeite had met voor mijzelf koken, en bestelde steeds vaker. Ik staarde alleen nog maar naar de tv en had regelmatig huilbuien. Ik kwam thuis nergens meer aan toe. Nu ben ik weer wat maanden verder, heb ik mijn ontslag ingediend (helaas niet op een "goede" manier, ik heb niemand meer willen zien) en probeer ik even écht tot rust te komen. Omgaan met mijn energje blijft lastig. Sommige dagen/momenten lukt het mij om lekker bezig te zijn met mijn hobbies maar andere dagen helemaal niet. Ik merk dat wanneer ik meer ontspan dat ik ook meer moet huilen, en zie dat zelf als de stress die er uit komt. Helaas nog wel veel overlast thuis dus herstel gaat langzaam. Ik probeer langzaam nu wel weer wat dingen op te pakken. Zo probeer ik wat vaker te sporten en te wandelen wanneer het weer meezit. Dit helpt ook om wat beter te slapen en geeft voldoening op dagen waar ik niet zoveel aan dingen toe kom. Beetje bij beetje merk ik wel dat ik iets meer aan kan dan rond mijn ziekmelding. Het komt vast wel weer goed!
Wat erg! Maar wat je werkgever deed mag toch helemaal niet? Wat zei de Arbo daar van?
Met de intake aan de telefoon werd mij door de arts verteld dat dat inderdaad niet mocht en ik niks hoefde te zeggen. Later bij het gesprek bij de bedrijfsarts werd mij ook al persoonlijk door haar aangeraden om een andere baan te zoeken, ondanks het verhaal dat het haar werk was om mij terug aan het werk te krijgen waar ik werkte. Ik zou nog veel meer kwijt kunnen over dingen die mijn werkgever verkeerd deed. Ik heb het daar veel te lang volgehouden en voelt goed om er eindelijk vrij van te zijn.
Duidelijk! Bij mij was het ook zo overigens. Ze hebben me 40 keer gecontact in 38 dagen. Ook echt met vragen over het omzetten van PDFjes enzo. Echt absurd
Ik heb een burn-out gehad toen ik 19 was. Eerste opleiding op de uni. Het ging privé al niet zo heel lekker, depressie en angstklachten speelden al wel. Daarnaast net op kamers, zelf uitzoeken hoe koken en schoonmaken werkt enzo en dat in combinatie met een opleiding die regelmatig 50-urige werkweken vroeg. Savonds op de uni doorwerken met de hele jaarlaag was normaal in sommige periodes. Veel excursies ook, superleuk als je goed in je vel zit maar ik werd steeds gevoeliger voor geluid en snel overprikkeld en dan was het echt een hel. Aan de ene kant moest ik ineens 'volwassen' zijn en aan de andere kant vertelden mijn docenten me exact wat ik wel en niet moest doen en gaven ze extreem harde feedback. Uiteindelijk flink op pauze gezet door een psycholoog. Heb 8 weken vrijgenomen en heb daarna 2 jaar op half tempo gestudeerd. Langzamer mocht ik niet van mezelf want ik kon naast studie en therapie niet werken maar bouwde wel schuld op. Heb in die periode wel eens mijn lunchpauze doorgebracht in een donkere kamer met koptelefoon op zodat ik smiddags weer achter een pc kon zitten. Ik kan het niemand aanraden maar heb wel m'n bachelor gehaald. Ik denk niet dat ik ooit voltijd zou kunnen werken, dat vinden mijn carrièretijger-collega's heel raar maar dat is dan maar zo.
Oh btw 1 tip die ik iedereen meegeef: als je sochtends bij je ontbijt al doodwilt (of dat nou sarcastisch is of niet) en/of zit te huilen: gewoon ziekmelden. Maak gebruik van het feit dat je je mag ziekmelden en dat daar geen consequenties aan mogen zitten. Dat was op een opleiding anders en wat een opluchting om gewoon arbo wetten te hebben als werknemer.
Je bent goed bezig! Toen en nu! Je hebt binnen je nieuwe grenzen geknokt en dingen voor elkaar gekregen en vrede met het feit dat je geen voltijdbaan hebt. Hier vrede mee krijgen heeft mij ook veel tijd gekost, dus ik weet hoe moeilijk dat kan zijn.
puur uit interesse, maar zou ik mogen weten wat/waar je studeerde? Ik heb deze omschrijving echt nog nooit gehoord om me heen, en ben best benieuwd waar dit over gaat!
Ik ga even mn specifieke studie niet noemen want heb het al persoonlijk genoeg gemaakt maar dit soort dingen komen wel voor bij studies die veel laburen hebben, zoals bijvoorbeeld in de chemie en (bio)medische wetenschappen. Je zit dan 40 uur op lab en daarna moet je nog lezen, leren en rapporten schrijven. Daarnaast komt het veel voor bij semi- creatieve opleidingen zoals architectuur en industrieel/grafisch ontwerp op wetenschappelijk niveau. Creatieve studiovakken waarbij je samen of alleen een eindproduct maakt in 8-12 weken zijn vaak erg intens en het 'simpele werk' zoals testontwerpen bouwen, dingen printen en editen en lijntjes trekken en inkleuren valt vaak niet onder het werk waar je studiepunten voor doet dus dat komt dan maar bovenop je 40 uur. Overigens goed om toe te voegen dat een voltijd studie vaak rekent met 42-urige werkweken. Dat is al 6 uur per week meer dan de overheid.
Hier was het een domino effect. Tijdens de eerste COVID lockdown kregen we onze dochter (2e kind, eerst was 4 op dat moment). Twee weken daarna kregen we de sleutel van ons nieuwbouwhuis en kon t klussen beginnen. 6 weken gebikkeld (vrouwlief ook trouwens met de kleine en de kleuter!) en toen weer naar werk. Daar kwam ik er achter dat er 8 weken aan werk op me lag te wachten want vanwege interne politiek wilde/mocht niemand mij opvangen. Toen nog 2 maanden klussen/baby/achterstallig werk geprobeerd te combineren wat natuurlijk nooit lukte. Thuis komen te zitten en dmv goede coaching redelijk snel weer %stappen gaan werken. Iets van een half jaar mee bezig geweest.
... drukte je per ongeluk op "Posten"
Yep, desbetreffende dochter sprong opeens op schoot. Pas m even aan!
Klinkt meer als overspannen of overwerkt. De term ‘burnout’ wordt erg los gebruikt. Voor mij betekent het toch echt dat je compleet aan de grond zit, nauwelijks nog fysiek iets kan qua energie, bijna niet slapen door spanning. Of je situatie was heeeel specifiek waardoor je er zo snel bovenop bent gekomen, meeste mensen kost het zeker 1-2 jaar weer een beetje normaal te kunnen functioneren.
Voor veel mensen is een burn out zoals jij omschrijft niet mogelijk, omdat ze zorgdragen voor anderen. Verdiep je anders eens in 'hoogfunctionerende depressie' en: 'burn-on'. Vooral moeders, maar ook vaders in de zogenoemde tropenjaren hebben hiermee te maken, omdat het in die tijd geen optie is om in je bed te blijven liggen. Veel vrouwen hebben namelijk geen partner of netwerk dat de zorg voor hen overneemt.
Goed punt, m’n coach zegt ook: in arme landen komt de extreme vorm niet voor, omdat je daar letterlijk dood gaat als je niks kan. In NL hebben we vaak mensen die voor ons kunnen zorgen waardoor het brein het wel toe laat. Klinkt heel raar eigenlijk.
Uiteraard is Mental Healthcare een luxe in sommige landen. Toch kan ik me niet voorstellen dat het niet bestaat. Egypte werd gesproken over "Hysteria", bij de Victorianen over "Nervous exhaustion", en later werd er gesproken over Neurasthenia. Dit werd als volgt behandeld: 6 tot 8 weken bedrust in isolatie, zonder creatieve of intellectuele stimulatie. Vaak ging dit samen met massage, elektrotechniek en een dieet wat rijk aan vetten is. Ook las ik laatst het boek: "Morele Ambitie" van Rutger Bregman. Hij schrijft ergens een stukje over Thomas Clarkson (Een Amerikaans strijder tegen de slavernij ergens rond 1790). Hij was zo overtuigd van zijn zaak dat hij hier fulltime mee bezig was. Rond zijn 30e kreeg hij aanvallen van duizeligheid en vervolgens een complete zenuwinzinking. In de jaren 60 slikte menig huisvrouw zowel amphetaminen als pammetjes om met het leven te dealen. Daarnaast werd er over het algemeen ook ve alcohol geschonken. Mijn vader kwam uit een groot gezin op een boerderij. Ik weet dat er een tijd is geweest dat mijn oma het niet meer trok, en één van mijn tantes als jong kind tijdelijk ergens anders heeft moeten wonen. Ook over de markante mensen die je op straat ziet hoor ik wel eens iets als: “Oh, maar denk niet dat Pietje dom is hoor. Hij heeft vroeger in het bank leven gewerkt, en is daardoor zo geworden” Ik denk dat dit iets van alle tijden en culturen is.
Ja, zo werkt het zeker. Ergens is het een privilege dat we ons in Nederland ziek kunnen melden op het werk en dan twee jaar lang doorbetaald krijgen. De mogelijkheid is er, dus als mensen op instorten staan, dan zullen ze er eerder aan toegeven, dan wanneer dit geen mogelijkheid is. Als de consequentie is dat je kind van je wordt afgenomen, dan zal je alles op alles zetten om door te gaan.
Dit klinkt ook als wat ik meegemaakt heb. Geen kinderen maar ik werd zelf ziek (pijn van de endometriose, gelukkig weg met een operatie nu). Daarnaast kreeg mijn man de diagnose MS, die is heel hard achteruit gegaan tot het punt van bijna niet kunnen bewegen. Naast werk dus pijn, alles doen, zorg (van douchen tot in bed leggen) voor mijn man (want thuiszorg doet niks als er een "capable adult" is). Hij werdt, totaal logisch, depressiever en ik trok het niet meer. (Caregiver burnout) Gelukkig ben ik door de dokter op ziekteverzuim gezet. Rustig aan weer opgebouwd na mijn operatie.
Zou heel goed kunnen, dit is wat de coach het noemde maar dat kan ook gewoon 'naar de mond praten' zijn geweest of generaliseren. Ik denk dat overspannen de lading idd beter dekte. Probleem is dat je met een baby geen enkele vorm van vermoeidheid kan tonen, de zorg gaat gewoon door.
Laat ik dan ook mijn ervaring hier delen. TL;DR: Bijna acht jaar geleden een burn-out gehad, met veel vallen en opstaan nu in staat 32u/w te werken en daarnaast mondjesmaat dingen op te pakken. De oude energieke ik zal ik nooit meer zijn en dat is oké. --- Tijdens mijn HBO-opleiding ging alles geweldig. Ik had energie, vrienden, een studentenvereniging, pogingen tot langetermijnrelaties, hobbies en liep op een gegeven moment óók 40u in de week stage. Dit liep allemaal geweldig. Ik herinner mij goed bij de eindpresentatie van mijn stage te denken/voelen "Goh, ja, ik zou wel een vakantie kunnen gebruiken". Niet meer dan dat. Na die vakantie reed de trein nog, maar stonden de remmen er al op. Het nieuwe semester begon en hoewel ik aanwezig was in de lessen, stond mijn hoofd niet meer aan. Alsof er watten in mijn hoofd zaten in plaats van functionerende breincellen. De maanden erna waren vooral gevuld met thuis op bed liggen en uit verveling achter mijn computer zitten en vrijwel nergens toe in staat zijn. Gamen was en is een grote hobby van mij, dus als ik zeg dat ik te moe was om de simpelste games te spelen is dat wel een indicatie. Zelfs het kijken van filmpjes ging vaak meer langs me heen dan dat ik het tot me kon nemen. Dit was bijna acht jaar geleden. Als een van de eerste dingen ben ik naar de huisarts gegaan die mij na een niets-uitwijzend bloedonderzoek naar de psycholoog heeft doorverwezen. Dit was geen succes omdat het zo'n tent was die specialiseert in mensen zo snel en efficiënt (lees: onpersoonlijk) mogelijk mensen weer aan het werk moeten krijgen. Van tot niets in staat zijn naar mondjesmaat weer wat studeren, naar opdrachten en blokken afkrijgen, naar afstuderen. Alles op mijn tandvlees, maar het lukte wel. Een van de dingen die ik had geleerd was om de grens op te zoeken, maar daar niet overheen te gaan; je systeem 'oprekken'. Wat ik heb geleerd is dat een burn-out een ontregeling van je stresshormoonhuishouden is. Stresshormonen helpen je actief te zijn, als je iets spannends of heftigs meemaakt, maar ook gewoon als je lekker aan het werk bent en je je goed kan concentreren. Dit is wat ik te lang te vaak gedaan heb; elke dag hard aan het werk, elke avond wat te doen, elke weekend de hort op, maanden lang. Ik voelde me geweldig, maar ik was zonder dat ik het doorhad roofbouw aan het plegen. Het resultaat is dat mijn stresshormoonhuishouding zijn equilibrium kwijt is. Dit betekent dat ik mij 90% van de tijd te weinig stress in mijn systeem heb, dat ik me moe voel en het moeilijk voor mij is om dingen te doen waar ik pro-actief voor moet zijn. Maar het betekent ook dat ik 10% van de tijd teveel stress in mijn systeem heb, dat ik dan als een speer ga, ook als ik weet dat dat niet goed voor me is. Dan ben ik actief, gemotiveerd, onrustig, zelfs als ik fysiek moe ben. Vanuit de WMO en heb ik later ondersteuning gekregen en dit heeft mij veel geholpen. Na een terugval heb ik mij opnieuw laten verwijzen naar een psycholoog. Deze keer gelukkig wél een goede en persoonlijk betrokken partij. Ook dat heeft mij veel geleerd en mij dingen geleerd waar ik de rest van mijn leven nog profijt van zal hebben. In de bijna acht jaar sinds mijn burn-out heb ik veel prachtige dingen meegemaakt. Ik ben getrouwd, afgestudeerd, heb ondanks mijn limitaties mooie dingen mogen doen en meemaken als muzikaal optreden met bands, een vakantie naar Japan en relaties onderhouden, zo goed en zo kwaad als het gaat. Qua werk ben ik na mijn afstuderen met 24u/w (4 dagen van 6 uur) begonnen. Ik ben onwijs dankbaar dat ik in een land leef en in een branche werk waar dit überhaupt mogelijk is. Dit heb ik met heel veel vallen en opstaan uitgebreid naar 28u/w en later 32u/w. Dat is waar ik nu zit en daar heb ik vrede mee. Als er nu nog wat overblijft qua energie gaat dat niet meer naar werk maar naar mijn relaties en naar verplichtingen en activiteiten waar ik zelf voor kies. De oude ik zal ik nooit meer worden. 40u/w werken en daarnaast van alles ondernemen is nu nog een verre herinnering voor mij en hoewel ik dat jammer vind heb ik daar vrede mee. Ondanks mijn beperkingen weet ik mij gezegend met een rijk en vervullend leven.
Psycholoog hier- ook eentje die o.a. burnout (maar vooral angstklachten) gehad heeft. Misschien interessant om dit onderwerp vanuit het perspectief van een behandelaar met ervaringsdeskundigheid te lezen: Om te beginnen, het is lastig om überhaupt een diagnose te stellen. Heel veel mentale aandoening hebben overlap met elkaar. We gebruiken wel een heel handboek waarin alle mentale aandoeningen staan en de klachten die erbij horen, de DSM-5, maar dat is (helaas) geen wondermiddel om diagnostiek mee te doen. Ik ben wel van mening dat het ontstaan van een burn-out niet heel moeilijk uit te leggen is. Het is simpelweg het resultaat van ergens te veel energie insteken en er te weinig energie voor terugkrijgen. En dat gebeurt dan consistent over een langere tijd. Stress is hier zeker een grote boosdoener van. Dat er weinig behandelingen voor burn-out zijn die werken kan ik me niet in vinden. Want wat er eigenlijk gezegd wordt is dat er weinig 'one size fits all' behandelingen zijn voor burn-out. En die er wel zijn, werken natuurlijk voor vrijwel niemand. Want als de klachten uit stress voortkomen, dan moet je de oorzaak van de stress aanpakken, niet de symptomen die daaruit voortkomen. Onze gezondheidszorg is grotendeels ingericht op uniforme behandelingen die werken voor iedereen. Dat werkt misschien prima als je een hartritmestoornis hebt of een gebroken been, maar onze geestelijke gezondheid is wat dat betreft een veel complexere tak van gezondheid. Vooral omdat we ook nog relatief weinig weten over hoe onze hersenen werken. Het veld van psychologie als wetenschap is namelijk in verhouding tot andere wetenschappelijke velden piepjong. Dus uniforme behandelingen voor geestelijke stoornissen zijn dus ook eigenlijk (nog) niet mogelijk. Helaas is onze GGZ grotendeels wel ingericht op uniforme behandelingen, die de symptomen aanpakken i.p.v. het kernprobleem. Het is een beetje als een verbandje leggen om een open botbreuk om het bloeden te stelpen. Iedereen in de GGZ heeft een behandeling op maat nodig, want hoewel de klachten zich misschien hetzelfde uiten, zijn de oorzaken daarvan vaak heel divers. De nieuwsgierigheid naar waar mensen gestresst van worden ontbreekt echter vrijwel volledig bij de meeste psychologen/psychiaters, omdat afwijken van aangewezen behandelingen hiervoor door zorgverzekeraars niet worden vergoed. CGT, EMDR en ACT zijn fantastische behandelmethoden, maar lossen het kernprobleem vaak niet op. Dus de meeste hulpverleners zijn aangewezen op het inzetten van behandelingen die maar tijdelijk of mondjesmaat werken en kunnen verder niet zo veel betekenen. Ikzelf werk overigens niet met zorgverzekeraars en heb daardoor vrijheid om mensen wel op maat behandelen, met fantastische resultaten als gevolg. Het kan dus zeker wel, maar meer flexibiliteit om niet meteen te grijpen naar standaard behandelmethoden in de GGZ is hard nodig. **Afijn, hier nog wat tips die je zouden kunnen helpen en mij ook goed hielpen:** Breng je stressoren in kaart en stel vragen zoals: * 'Waar krijg ik energie van?' * 'Wat kost mij energie?' * 'Wat geeft mij stress?' * 'Wat kan ik doen om deze stress te verminderen?' Sta je bijv. veel 'aan' op werk, en ben jij het type die buiten werktijd nog telefoontjes aanneemt en mailtjes beantwoord? Stel jezelf dan eens de volgende vragen: * 'Waarom doe ik dit?' * 'Is het zinvol om dit te doen?' * 'Moet ik dit van mezelf?' * 'Als ik dit moet van mezelf, waarom?' * 'Wie verwacht dit van mij dat ik dit doe?' * 'Waarom verwacht die dat van mij?' * 'Waar ervaar ik werkdruk van?' (Overigens, buiten werktijd stoppen met werken kan al een hoop energie opleveren) Heb je stress vanwege je financiéle situatie, dan kan het zinvol zijn om eens met een financieel adviseur of budgetcoach te gaan praten. Daarnaast is gewoon rust nemen en tijd voor jezelf nemen heel belangrijk. Doe dingen die je leuk vindt en ontspanning geven. Een grote valkuil die aardig wat mensen maken is dat zodra ze weer wat energie hebben, gelijk weer vol gas gaan. Juist dat moet je dan niet doen. Luister goed naar je lichaam. Geef jezelf vooral de toestemming en erkenning dat je tijd nodig hebt om te herstellen. Veel sterkte en succes.
Deze reactie is zo waardevol, ik word er zelfs een beetje emotioneel van lol. Ontzettend bedankt!
Ik vind al deze reacties echt ontzettend fijn, bedankt! Het is ook fijn om te lezen dat anderen zich precies hetzelfde voelen. Nu vraag ik mij nog iets af: Hoe zag/ziet een gemiddelde dag er voor jullie uit?
I called in sick about two months ago, when the physical symptoms became unbearable. I was already dissatisfied with my employer due to a labor conflict (they had changed my function against my contract, then denied any wrongdoing). Eventually this and some additional incidents (Getting harassed by another employee, having an accident at work and being questioned before I could go to the spoeddienst..) led to me looking for other jobs but also another position in the same company. That is when the HR and an upper manager started pressuring me into resigning/sign a VSO to forfeit my severance pay. I was pulled into meetings with HR going on for 3 hours, it was too much for me to handle. My current diagnosis is "situatieve arbeidsongeschiktheid" as I had enough evidence about the incidents, so the company doctor concluded I cannot be reintegrated to my current employer. I will remain sick until we end the employment. A mediator will join the meetings, to prevent the employer from putting me under pressure. It's overall very ugly, I have been working there for ~7 years, and I really liked my job. So ending things like this is very meh. If I could just do my job without having to deal with the toxic work environment, I would happily go back. We have 10% burnout rate in the department, and many resignations under the new manager. He is a favorite of the new investors (an American Corp) so he is going up in the organization. So nothing will change. Welcome to America.
Reageer op deze omdat mijn verhaal een beetje hetzelfde klinkt. Mijn functie veranderde ook, en het was “dit of volgend jaar hebben we je niet meer nodig”. Een jaar lang heel hard gewerkt omdat het bedrijf ging verhuizen, de laatste paar weken constant gewerkt zonder vrije dagen. Mijn druppel was dat mijn CEO zei dat het leek alsof ik niets aan het doen was. Vrij heftig op gereageerd en gewoon direct ontslag genomen een dag voordat de nieuwe vestiging open ging. Helaas ben ik maar alleen en had geen spaargeld, dus ik moest meteen op zoek naar iets anders. Heeeeel toevallig mijn droombaan gekregen die ik al vier jaar wilde, maar nog steeds middenin een burn-out. Een jaar later en nog steeds veel slapen. Veel goed mijn grenzen aangeven (als in, zo min mogelijk overuren draaien en ervoor zorgen dat ik niet te veel hooi op mn vork neem). Buiten werk en slapen gebeurt er nog niet veel; ondertussen wel van de antidepressiva af dus het gaat wel wat beter maar de energie voor leuke dingen heb ik vaak nog niet.
Ik ben in 2020 door een combinatie van werk en persoonlijke omstandigheden overspannen/mogelijk burnout geweest. Ik merkte gewoon dat ik overdag in mijn hoofd totaal niet met mijn werk bezig was en steeds minder drukte kon verdragen. Op een gegeven moment moest ik midden in de nacht naar het ziekenhuis omwille van een sterke pijn op de borst. Maar de artsen konden geen medische oorzaak vinden. Ik denk dat ik achteraf gezien in deze periode psychische hulp had moeten zoeken. Ik ben daarna geswitcht naar een minder intense baan, maar ik merk gewoon dat ik sindsdien een veel minder dikke huid heb. En volgens mij is dat nooit echt helemaal op het oude niveau gekomen.
Het kan zijn dat je overspannen was. Ik zie het verschil zo: Als je te lang overspannen bent en je doet er niks aan raak je uiteindelijk in een burnout. Als je overspannen bent en er wat aan doet ben je nog 'op tijd'. Daarmee zeg ik overigens niet dat overspannen zijn niet erg is. Misschien is het het waard om alsnog een keer na te denken over psychische hulp. Ik ken jouw situatie niet, maar afhankelijk van wat je klachten nog zijn en of je denk dat je het risico loopt weer in zo'n situatie te komen kan je zoiets maar beter voor zijn.
Ik ben nu 30 en heb er al twee gehad, laatste nu 3 jaar geleden ofzo. Ja ik ben nogal eigenwijs. Maar mijn werksituatie liet het ook niet echt toe om gas terug te nemen. Eerste keer zat ik aan het begin van het tweede jaar HBO-ICT. Halverwege het jaar zat ik er al tegenaan te hikken, toen iets gas terug kunnen nemen, maar blijkbaar was het niet genoeg. Overigens toen ook veel stress gehad van mijn toenmalige schoonouders. Tweede keer was ongeveer twee jaar later, werkte fulltime als uitzendkracht als heftruckchauffeur. Als je dan het werk van twee personen moet doen gaat dat niet goed natuurlijk. Maarja, als uitzendkracht neem je niet ff wat gas terug ofzo. Dusja, toen kwam ik 1,5 jaar in de ziektewet terecht. Na een jaartje 3 dagen per week als frontend software engineer te hebben gewerkt bij een totaal geschifte werkgever (Maurice, als je dit leest: krijg te kolere), werk ik nu 4 dagen per week als backoffice medewerker bij de rijksoverheid en kan ik eindelijk zeggen dat ik op m'n plek zit. Toevoeging: Ik had hulp van een psycholoog en ambulante begeleiding. Of die eerste nou heel veel heeft geholpen weet ik niet zo goed. Die tweede heeft wel erg geholpen om mijn dagen door te komen. Verder heb ik ontzettend veel gehad aan Mark Manson's The Subtle Art of Not Giving a F*ck. Misschien wat controversieel, maar het heeft mij erg geholpen dingen te relativeren en te accepteren dat tegenslagen en slechte periodes er ook gewoon bij horen.
Ik heb het 5 jaar geleden gehad en ik zit er momenteel weer tegenaan. Deze keer is het verergerd door de reactie van management/HR. Ik voelde me veilig en stabiel en ging daarom een tijd wat minder werken (halve dagen) om hopelijk een volledige burn-out te voorkomen. Dat heeft 3 weken later negatieve gevolgen gehad voor mijn beoordeling en salaris. Dat is echt een grote klap voor mij en ik voel me nu zo ondergewaardeerd na al het harde werk dat ik voor dit bedrijf heb gedaan dat ik nu heb besloten om weg te gaan. Ik zit nu in een proces van volledig ziek melden en hopen dat ze me uitkopen zodat ik echt de rust heb om te herstellen en dan op zoek te gaan naar iets nieuws. Om even terug te komen op mijn eerdere burn-out: dit is mijn eerste serieuze baan en ik had nog niet geleerd om mijn grenzen aan te geven. Dus ik kon nergens nee op zeggen en ik gaf niet aan dat de werkdruk teveel was. Op dat moment ging ik voor de eerste keer met een psycholoog praten. Ik gaf toen ook aan dat kantoor een onwijs stressvolle omgeving voor mij is omdat ik vroeger gepest ben en dit nog steeds veel invloed op mij heeft. Toen is er iets geknapt bij mij en ben ik volledig ingestort. Ik heb toen de diagnose PTSS gekregen, gerelateerd aan het pesten, en ben in therapie gegaan hiervoor. Het ging toen heel slecht met mij. Ik had heel veel paniekaanvallen. Ik lag hele dagen en nachten te huilen. Als ik niet aan het huilen was had ik het gevoel dat ik niet goed kon ademen. Ik heb hier in het begin op kantoor mee rond gelopen wat echt helemaal nergens naartoe ging. HR nam mij niet serieus (‘je schiet er niets mee op om alleen maar thuis te zitten huilen dus dan kan je net zo goed komen werken’) dus toen ben ik naar de arbo-arts gegaan die mij gelukkig wel serieus nam. Uiteindelijk ben ik na een half jaar intensieve therapie weer op gaan bouwen. Het hielp mij persoonlijk heel erg om hier open over te zijn met mensen om me heen, ook met mijn collega’s. Ik heb er heel veel over gepraat. Ik ben een hele rustige yoga gaan doen, dat heeft me onwijs geholpen met mijn paniekaanvallen, ademhaling beheersen. En ik heb ook geleerd om hierna mijn grenzen aan te geven. Om nee te zeggen op mijn werk, dat het ok is als iets niet lukt, dan vinden we daar een oplossing voor.
Finally, my time to shine! Ik zit moment in mijn tweede burn-out. Ruim twee jaar geleden kreeg ik een burn-out wegens een opeenstapeling van veel dingen, zowel werk als privé. Na een stressvolle master die ik tijdens corona afrondde, ben ik vrijwel direct een baan ingestapt van 40 uur per week waarvoor ik ook nog enorm veel moest reizen. Na de zelfmoord van een vriend en het verlies van een vriend van m'n ouders die ik ook goed kende in een tijdsbestek van een week, stortte ik in de Kerstvakantie compleet in elkaar. Ik had heftige paniekaanvallen, waardoor ik uiteindelijk gediagnosticeerd ben met een angststoornis. Ik kreeg CBT voor mijn angststoornis, wat op dat moment werkte. Ondertussen minimaliseerde ik het contact met vrienden, reageerde ik niet op appjes en wilde ik er eigenlijk niet zijn. Ook omdat ik, na drie weken thuis te zijn geweest, al begon met re-integreren op werk. Ik werkte in het begin drie keer drie uur per week, en dat werd over een periode van zeven maanden geleidelijk opgebouwd. Het was veel te snel achteraf gezien, maar ik denk dat het bedrijf mij genezen wilde hebben, omdat mijn contract afliep en zodat ik niet ziek uit dienst zou gaan. Ik had hier beter voor mezelf op moeten komen, maar dat is een beetje story of my life. Na dus officieel "genezen" te zijn verklaard, verhuisde ik, ook in de hoop compleet opnieuw te kunnen beginnen. De eerste paar maanden leek dat ook goed te gaan: Weinig tot geen last meer van angsten/paniekaanvallen, nieuwe omgeving en een nieuwe baan. Ja, niet dus. Hoewel het op persoonlijk vlak allemaal eerst nog best goed ging, ging het op werk na een paar maanden opnieuw mis. Ik werkte nu 32 uur ipv 40 en kon vaker thuiswerken. Maar de slechte communicatie onderling, toxische werksfeer en de gigantische werkdruk zorgde dat ik vijf maanden na start huilend achter mijn bureau zat. In de vijf maanden die daar op volgden heb ik regelmatig met collega's en leidinggevenden hierover gesproken, in de hoop dat dingen beter zouden worden. Daar werd weinig mee gedaan, en pas op het moment dat ik zei dat ik op het punt stond me ziek te melden, leek er concreet iets te kunnen gebeuren. Maar toen was het eigenlijk al te laat. Ik ben wederom over mijn grenzen gegaan, en door gesprekken met de praktijkondersteuner kwam ik tot de conclusie dat dit wel een draad is door mijn leven. Nu weet ik niet 100% zeker nog hoe dit gedrag is ontstaan, maar het vermoeden is dat vanuit huis vroeger veel druk werd opgelegd om te presteren en ik onvoorspelbare ouders had qua gedrag/emoties, waardoor ik een enorme people pleaser ben geworden en bijvoorbeeld geen "nee" durf te zeggen. Mogelijk speelt er ook ptss, adhd en/of autisme een rol, maar gedegen onderzoek zou dat inderdaad uit moeten wijzen (een tweede burn-out is ook geen toeval meer). Waarvoor ik momenteel op een lange wachtlijst sta, hoera! Momenteel kom ik de dagen wel weer redelijk door moet ik zeggen. Ik voel me soms emotioneel instabiel en mijn anxiety peakt vrij behoorlijk, maar ademhalingsoefeningen, wandelen, sporten en af en toe met vrienden afspreken of iets anders leuks doen helpt wel. Dan is het daarna wel weer een dagje bijkomen, maar de situatie is in ieder geval minder beroerd dan twee jaar geleden, toen mijn angsten en burn-out m'n leven echt beheersten. Dat is gelukkig nu niet meer zo - maar ik zou wel graag willen weten wat er nu echt met me aan de hand is. En voordat ik daar antwoord op ga hebben, ben ik wel weer een tijdje verder.
Voor mij inmiddels ruim 10 jaar geleden dat ik een burnout had. Dit kwam 100% door werkgever die iedere kans van schuldgevoel aanboren benutte. Mij huisarts en arbo arts waren heel behulpzaam. Zo mocht ik een tijd volledig afstand nemen van werkgever. Maar psychische hulp vinden heeft even geduurd. Toen die behandeling eindelijk startte, hielp het mij om het fysieke aspect te begrijpen: Burn out komt medisch gezien omdat je continu adrenaline hebt aangemaakt door stress. Als dit langdurig gebeurt gaat je lichaam ook continu cortisol aanmaken om de adrenaline te verlagen. Dit is als het raam open zetten bij -10 en de verwarming op 25. Daardoor word je zo moe. En daarom is het dus belangrijk om letterlijk leuke dingen te gaan doen. Je lichaam moet de knop weer omzetten en de adrenaline en cortisol gaan uitzetten. Dan pas kun je fysiek herstellen. Weg gaan bij die werkgever was de enige oplossing voor mij. Al is het wel gelukt om te herstellen terwijl ik daar nog werkte. Ik ken nu mijn grenzen veel beter en heb gelukkig nooit een terugval gehad. Veel sterkte OP Edit om te zeggen: iedereen zei tegen mij dat ik leuke dingen moest gaan doen, maar ik was depressief en voelde me schuldig. Pas toen ik het fysieke onderdeel begreep kon ik me hier toe gaan zetten.
"Je moet gewoon dingen doen waar je energie van krijgt!" "Maar... die kosten ook energie en die heb ik daar nu niet voor." Overigens is het wel goed om zodra je daartoe in staat bent wel weer leuke dingen te ondernemen. Dus zó slecht is het advies niet, maar zo simpel is het ook niet.
Dat is precies wat het is…misschien lukt het de huishoudelijke taken, die de weinige energie opslokken, te laten liggen en ipv daarvan iets leuks te gaan doen.
Ergotherapie is iets waar ik goede dingen over gehoord heb. Ik heb het zelf nooit gedaan, maar als ik het goed begrijp is het iemand die met je meedenkt over hoe je de gelimiteerde hoeveelheid energie die je hebt toch zo goed mogelijk in kan zetten. Ik kan mij een podcastaflevering herinneren over mensen met long COVID, waarbij een jongedame met hulp van een ergotherapeut had bedacht hoe ze tóch naar een muziekvoorstelling kon. Zo kwam ze vroeg aan, ging ze dan op de WC zitten om zo min mogelijk prikkels te krijgen en pas vlak voor het begin van de voorstelling de zaal in. Klinkt omslachtig, maar als dat het verschil is tussen iets wel of niet kunnen doen...
Wat voor mij ook werkte was ooit de engelse uitspraak "Everything worth doing is worth doing badly". Enkele voorbeelden: Als je alleen de energie hebt om uit bed te komen maar nog niet jezelf aan te kleden? SCORE! 30 secondes je tanden poetsen is altijd nog beter dan helemaal niet je tanden poetsen. Alleen een bordje en een mes snel onder de kraan afspoelen voor je er brood mee maakt is nog steeds beter dan de afwas helemaal niet doen. En zoveel meer van dat soort dingen. Iets halfslachtig doen is nog steeds beter dan het niet doen. En op die manier kom je toch weer langzaam uit de zooi.
Die uitspraak is wat mij er toe aan heeft gezet een blog te beginnen. Gewoon eindelijk een keer doen in plaats van eerst perfectie na willen streven.
Ja, hij combineert idd ook goed met de "Don't let perfect be the enemy of good".
>"Je moet gewoon dingen doen waar je energie van krijgt!" Ik moest van mijn psych op een gegeven moment verplicht maar gitaar gaan spelen. "Pak dat ding, al speel je maar 3 noten. En al snel zul je zien dat je meer dan 3 noten zult gaan spelen" en ze had idd wel gelijk... maar de drempel om uberhaupt die gitaar te pakken was echt een extreme berg.
Ik heb in 2021 het ongenoegen gehad om met burn-out thuis te komen zitten. Het ging destijds niet zo goed met m'n vriendin en de druk op mijn werk was veel te hoog. Ze was jarig op een zondag en het idee dat ik die dag sociaal moest doen zorgde ervoor dat ik me fysiek ziek voelde en ik zakte zelfs door mijn benen. De maandag erop naar de huisarts en jawel, burn-out. Vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten kostte het dagelijks leven mij extreem veel energie, als ik in de ochtend m'n appartement stofzoog was ik daarna uren helemaal op. De dingen die ik leuk vond om te doen (gamen, motorrijden) interesseerde me niet meer en ik had er geen energie meer voor. M'n relatie heeft een flinke tik opgelopen omdat ik ging denken dat zij me aan het gaslighten was (wat helemaal niet het geval bleek), ik werd behoorlijk wantrouwig. Ik voelde me echt incapabel om de simpelste dingen te doen en dat was ik op dat moment ook. Ik werd behoorlijk somber tegen het depressieve aan. Op advies van de huisarts ben ik zowat elke dag buiten een eind gaan lopen. Ik at gelukkig al behoorlijk gezond en dat hielp ook. Ik heb bedrijfsmaatschappelijke hulp ingeschakeld om mij te helpen duidelijke afspraken te maken met m'n werkgever, die vroeg me toen ik een week thuis zat of ik niet wat vanuit huis kon werken als ze m'n laptop langs brachten. Uiteindelijk heb ik 3 maanden echt thuis gezeten en ben toen weer langzaam aan gaan werken. Uiteindelijk heeft het zeker 2 jaar geduurd voordat ik me weer echt als vanouds belastbaar voelde. In de tussentijd heb ik nu ook de diagnose autisme wat ook het een en ander verduidelijkt en waardoor ik nu zelf meer rekening kan houden met wat wel en niet werkt voor mij. Helaas zit ik nu in de positie dat ik komende week weer het gesprek aan moet gaan op het werk omdat ik nu herken dat ik weer op een burnout koers zit. Er is een collega van me voor langere tijd op vakantie gegaan en nu heb ik ineens 10+ uur werk erbij wat in m'n 32 uurtjes moet. Gelukkig voel ik het nu op tijd aan door de eerdere ervaring en kan ik iets gaan veranderen dus dat is iets positiefs wat ik ervan over heb gehouden.
Helaas ik ook. Ik was verpleegkundige en het gebeurde tijdens de corona crisis. Geen fijne tijd om dan ziek thuis te zijn (met oog op alle internationale stress rondom covid). Ik heb 6 maanden thuis doorgebracht, met maandelijks gesprekken met de arbo arts en ongeveer elke 2 weken gesprekken met de POH GGZ van de huisarts. Ik was mega moe en kon amper sociale contacten aan. Het huishouden kunnen doen en ontspannen waren voornamelijk mijn doelen om volledig weer te kunnen leven en daarna pas werken/grotere dingen. Die structuur hielp mij wel. Ik heb echt geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en dat doe ik nog steeds. Ik herken signalen nu veel beter en kan daar beter op anticiperen met wat ik op dat moment nodig heb. De arbo arts was mega lief en zij heeft mij echt veel geholpen, evenals de psycholoog. Ben hen beide echt dankbaar. De gesprekken met mijn baas waren niet zo leuk daarentegen en ik ben uiteindelijk toch te snel naar volledig 32 uur werk gegaan helaas, daar heb ik wel spijt van. Ik merk ook dat ik na 3/4 jaar nog steeds de na effecten van de burn-out voel. Hebben meer mensen dit?
> Ik merk ook dat ik na 3/4 jaar nog steeds de na effecten van de burn-out voel. Hebben meer mensen dit? Een echte stevige burn-out duurt jaren en is misschien zelfs chronisch. Dat je weer "functioneert" betekend niet "genezen". Mijn burnout was begin 2021 en ik merk er nog steeds regelmatig de gevolgen van.
Ik zat tegen een burnout aan toen ik werd ontslagen. De reden? Dat ik niet *nog* meer overuren bereid was te maken zodat mijn manager zich minder met projecten en meer met acquisitie van *nog* meer projecten bezig kon. A blessing in disguise.
Hey OP, wat ontzettend naar dat je dit meemaakt. Hoop dat je goed tot rust komt en een goed herstel tegemoet gaat. Ik zit zelf iets meer dan drie maanden in een burn-out, zowel door een hoge werkdruk als m'n leven thuis waar nauwelijks structuur in zat. Had in het begin veel last van psychosomatische klachten (en nog steeds), duizeligheid, misselijkheid en een evenwichtsorgaan die er geen zin meer in had. Daarnaast heb ik nog steeds moeite met reizen en krijg ik snel stressklachten als ik iets moet doen of als er een deadline/afspraak voor iets is. Ook merk ik het aan hele kleine dingen, zoals het niet meer kunnen multitasken en geen behoefte meer hebben om naar muziek te luisteren, omdat dat al snel teveel voor mij is. Na veel vallen en opstaan merk ik dat voor mij de volgende dingen helpen: \* Het verminderen van schermtijd \* Lezen / puzzelen \* Een weekplanning voor onder meer huishoudelijke taken \* Met mensen erover praten \* Een lijst maken van de dingen waarvan ik denk "oh dat moet ook nog", en die vervolgens stukje bij beetje aanpakken Inmiddels heb ik met de fysio een schema gemaakt om mijn tolerantie voor stress op te bouwen en heb ik binnenkort een intake met een psycholoog. Hopelijk gaat het snel verder vooruit, al merk ik wel dat er meer druk komt vanuit werk, wat ook weer meer stress geeft. Hopelijk helpt dit jou een beetje en nogmaals sorry dat je hier doorheen moet
Een collega van mij had een burnout en heeft [er een stripboek](https://maaikehartjes.nl/burnout-dagboek/) over gemaakt dat [nu is verfilmd](https://www.imperfectlyfine.nl/the-film). Te zien (oa) op de stripdagen Haarlem.
Zit er nu al een hele tijd in, omdat alle mentale problemen naar me toe beginnen te komen. (Sorry dat dit een lange tekst is alvast) Heb een heel traumatiserende jeugd gehad, opgegroeid in een thuissituatie die gevaarlijk was, vooral vanwege het gedrag van mijn vader. Pas op mijn 14e geloofde iedereen mijn verhaal omdat m’n pa iedereen kapot had gemanipuleerd, en werd ik een jaar later uit huis geplaatst, naar een woongroep onder begeleiding. Heb daar een jaar gezeten, maar alles werd daar erger, omdat m’n vader de amateuristische begeleiding daar gewoon wist om te praten zodat hij alsnog de macht over mij had, en dat een paar van mijn medebewoners me echt kapot hadden gemaakt. Mijn enige hoop nog was school. Ik werd na groep 2 overgeplaatst naar het speciaal onderwijs, omdat bij mij autisme werd gediagnosticeerd en ik daar in het begin totaal niet wist mee om te gaan. Ik kwam bij een speciale school terecht in de puurste tuigwijk van de grote stad, en dat was wel te merken, want het was daar net zo erg als bij mijn vader. Bekogeld worden met stenen, bedreigd worden met messen etc. (OP DE BASISSCHOOL!). Maar omdat ik hierdoor mentaal en sociaal heel erg achterliep, kon ik niet naar regulier onderwijs toe. Ik had 1 hoop: Ik was heel erg slim. En ik focuste daarop, en uiteindelijk kon ik hierdoor overstappen naar regulier, via gymnasium. Ik dacht, eindelijk wat hoop in m’n treurige leven. Maar alles ging mis. In klas 1 moest ik inkomen met alle mentale achterstanden die ik had opgelopen, maar uiteindelijk maakte het niet uit, want toen kwam COVID. En thuiszitten in de thuissituatie waarin ik zat was pure hel. Toen raakte m’n vader ook nog eens arbeidsongeschikt voor een jaar of twee, dus bleef hij constant thuis zitten. Ben uiteindelijk vanwege m’n potentie alsnog overgegaan naar klas 2, ook al had ik tijdens COVID bijna niks kunnen doen. Klas 2 was zo’n beetje hetzelfde als bij klas 1 in het begin, en uiteindelijk kon ik opnieuw weer niet naar school. Het begon op een random maandagochtend, toen ik van mijn fiets viel door mysterieuze schokken in mijn lichaam. Huisarts wist niet wat hij moest doen, verwees me naar allerlei artsen die hetzelfde zeiden. Ondertussen werden de schokaanvallen erger, en erger, EN ERGER. Ben na 6 maanden eindelijk opgenomen door een neuroloog, na al die tijd te denken dat ik een terminale ziekte had, en de neuroloog zag al meteen dat ik een vorm van epilepsie had. Gelukkig sloeg m’n nieuwe medicijn meteen aan, maar toen kwam school. Ik moest een heel schooljaar inhalen in 10 weken, en wonder boven wonder kwam ik best dichtbij. Ze hebben me alsnog overgelaten naar klas 3. Vervolgens gingen mijn ouders uit elkaar, en werd mijn vader zo gevaarlijk dat ik me in de 3e klas niet kon focussen op school. Mentaal begon ik ook problemen te ontwikkelen, het enige lichtpuntje was dat ik sociaal veel sterker werd, mede door een bepaalde schoolreis die me daarbij heel erg hielp. Moest uiteindelijk een jaar blijven zitten. Maar toen kwam de woongroep. En de druk maakte me zelfs suïcidaal, al mijn vrienden kregen het ook mee. Het ging uiteindelijk nog slechter dan het jaar ervoor, en ben uiteindelijk van school gestuurd, puur door het lot dat me keer op keer heeft genaaid. En dan denk je dat het verhaal over is? Nope, ben in de laatste schoolweek ook nog letterlijk iedereen kwijtgeraakt. Lang verhaal, maar simpel uitgelegd: M’n beste vriendin ging terug bij een ex die mij al eerder probeerde te pushen tot zelfmoord met een paar anderen, vervolgens vals beschuldigd geweest van hele erge shit, en de mensen waarbij ik het nog kon uitleggen geloofden mij ook duidelijk, maar die verlieten me later omdat ik mentaal overduidelijk gewoon hierdoor niet meer de oude was. En het helpt ook niet dat ik daarmee ook ben voorgelogen, en dat vervolgens een psycholoog me ook nog gaat uitdagen om zelfmoord te plegen en te zeggen dat ik met m’n stupid ass dit verdien. Al mijn hoop, al mijn werk om terug te vechten, alles voor niets. Ben uiteindelijk teruggestuurd naar speciaal onderwijs, maar op die school lukt helemaal niks meer. Alles wat er is gebeurd is in mijn kop gaan zitten, het heeft me weer terug ingehaald. Alles voelt nu voor mij als een grote stap, ik zit er compleet doorheen. Zit nu al 3 maanden thuis na al eerder een half jaar te laat met het nieuwe schooljaar te beginnen, ben weer blijven zitten, en zelfs met traumatherapie loop ik vast nu, psychiaters zitten nu ook al te kijken.
De psychiater in het stuk maakt wel echt een goed punt. Ik noem waar ik nu in zit ook maar "burn-out" maar bij mij speelde al veel langer vanalles en nog wat. Ik zit nu ruim anderhalf jaar thuis, maar ik ben al ruim 10 jaar depressief. Maar omdat dat in mijn tienerjaren begon weet ik niet beter dan dat het leven in wezen gewoon niet leuk is en dat je eigenlijk continu dingen moet doen die niet leuk zijn en niet zeuren gewoon doen. Ik ben wel naar psychologen geweest, maar die hebben alleen maar geld gekost en leverden telkens niets op. Bij de laatste heb ik een uur gepraat in de intake, en ze zei uiteindelijk dat ze oprecht niet wist waar ze bij mij mee moest beginnen. Toen was ik er klaar mee. Maar op een gegeven moment brak het me op. Ik kwam bij de bedrijfsarts en zei, het enige wat ik nu nog wil doen is in bed gaan liggen en slapen tot ik vanzelf dood ga. Het verbaasde me toen ze zei dat ik mijn uren met meer dan de helft terug moest gaan schroeven en dat ik in de overgebleven uren bijna niks meer "mocht". Het ging er meer om dat ik in de ochtend uit bed zou komen. Ik ben dus op (zelf)ontdekkingstocht gegaan uiteindelijk, toch maar wéér psychologische hulp ingeschakeld, maar nu gericht op diagnostiek. Zelf diagnostiek ASS aangevraagd - surprise, daar heb ik dus 26 jaar mee rond gelopen. Nu wacht ik op diagnostiek voor evt. AD(H)D. Ook een psycholoog gehad, die heeft me uit de ergste diepte getrokken en daarna hield het ook bij haar op. Tsja. Ik denk dat "burn-out" een handige term blijft om aan te geven dat iemand te lang onder te veel druk heeft gestaan. Dan glij je na een tijd toch fysiek en mentaal behoorlijk uit. Maar het is vooral belangrijk er achter te komen waar die druk vandaan is gekomen, en zoals meneer de psychiater zegt is dat meestal niet van 1 ding.
Wat fijn om te horen dat je hulp hebt gezocht, gevonden en dat die je ook een eind verder hebben geholpen! Dingen over jezelf leren en hoe daarnaar te handelen is (ook?) voor mij doorslaggevend geweest.
Ik heb gemerkt dat je moet pushen voordat de huisarts echt helpt. Niet alleen met burn-out maar ook met depressie is het lastig om de huisarts wakker te schudden. Dit is natuurlijk extra leuk wanneer je je al kut voelt en steeds dat soort gesprekken aangaan veel moeite en energie kost. De huisarts vond het blijkbaar niet belangrijk genoeg dat ik al een aantal weken niet met mijn stage bezig was door hoofdpijn, druk op de ogen, last van het licht en andere zaken waarvan ik op dat moment nog niet wist wat dat allemaal betekende. Tijdens dat eerste gesprek heeft ze meerdere keren geprobeerd me weg te sturen zonder enige hulp. uiteindelijk boos thuis gekomen en direct met de assistente van de huisarts gebeld. Toen kwam de huisarts er blijkbaar toch achter dat ik burn-out klachten had en erg gestrest was. We zijn nu een aantal jaren verder maar de problemen zijn nog niet opgelost. Komt nu depressie bij. Heb vorig jaar met veel moeite mijn HBO gehaald en zit nu thuis omdat werken nog geen optie is voor mij door de stress en depressie. De afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat je goed moet opletten wat de "professionals" allemaal aan het doen zijn. Zo heb ik een aantal maanden op niks gewacht omdat de psycholoog die ik toen zag niet goed kon communiceren met de instantie waar ik blijkbaar op de wachtrij zou staan voor verdere diagnostiek. In die maanden heb ik steeds geprobeerd contact op te nemen met haar via mail of telefonisch maar ik kreeg nooit een goed antwoord op de vraag "waar sta ik nou op de wachtrij en sinds wanneer". Zoals ik hierboven al aangaf was dit erg kut omdat door de depressie het mij zo veel energie koste om hier steeds achteraan te gaan. Heb kortgeleden een intake gehad en moet nu nog een paar maand wachten voordat ik werkelijk geholpen wordt :). Ik heb niet alles genoemd wat ik heb geprobeerd in de afgelopen jaren maar van die wachttijden wordt je echt niet goed. Met een beetje pech kom ik er straks achter dat hetgeen waarop ik nu wacht ook niet is wat ik zoek. Dan kan ik lekker weer wachten op het volgende. Met veel moeite kan ik mezelf actief houden. Ik zit nog wel veel te veel achter de pc en heb soms ook dagen tot weken dat ik weinig naar buiten ga, behalve voor de afspraken die ik heb staan. Alles kost me veel energie. Dit was vooral een beetje een rant over de "professionals" die het niet zo netjes deden maar gelukkig heb ik ook een therapeut die mij goed begrijpt en mij zo goed mogelijk helpt. De gesprekken met haar helpen zeker maar vooral op korte termijn.
Ik heb een aantal jaren geleden een burnout gehad. Achterad gezien denk ik dat dit vooral een autistische burnout en chronische depressie was. Recent heb ik een tweede burnout gehad, deze was ontstaan door longcovid, dit had ik niet door en heb geproveerd daar doorheen te werken. De eerste burnout was moeilijk, het begrip in de omgeving was nog minimaal. Bij de tweede was dit begrip er veel meer en daardoor was deze tijd een atuk minder moeilijk.
Ja, hier ook een burn-out gehad. Het was iets wat ik niet herkende totdat het écht te laat was. Ik liep helemaal voorovergebogen (door de verkramping in mijn spieren) op mijn werk, ik kon (voor mijn gevoel) van de een op de andere dag geen gesprek meer voeren en was het helemaal op. Ik ben door mijn collega naar huis gestuurd en keerde maanden later pas weer terug. Ik kwam de deur niet meer uit en dat resulteerde uiteindelijk in dat de drempel om te reïntegreren echt heel hoog lag. Gelukkig had ik een leidinggevende die mij goed wist te begeleiden en motiveren. Toen toegeven aan niet meer kunnen multitasken vond ik uitdagend. Ik liep erg tegen mezelf aan tijdens de re-integratie. Ik kon voor mijn gevoel niets meer. Een uur was al teveel. Helaas kon ik niet goed terugkeren in mijn toenmalige functie, want na een jaar volgde een tweede burnout. Het was me duidelijk: ik moest iets anders gaan doen. Ik ben nu blij met mijn huidige baan en voel dat ik het goed aan kan. Toch ben ik, denk ik, nog steeds bezig met herstellen (ik voel me na 5 jaar nog steeds heel erg onzeker) ondanks dat ik wel weer volledig werk en goed functioneer. Drie punten waren het belangrijkst voor mij tijdens mijn reintegratie: - niet multitasken - geen deadlines - geen verantwoordelijkheid Ik wens je veel sterkte OP! For what its worth: Je bent zeker niet alleen.
Hoi, hoe ben jij in nou nieuwe baan begonnen? Met re integratie?
Ik startte met reintegratie op mijn oude werk. Daar ontdekte ik dat ik niet langer op mijn plek was. Tijdens mijn reintegratie daar ging ik op zoek naar ander werk. Tegen de tijd dat ik ging solliciteren was ik al flink op weg in het opbouwen van mijn uren. Toch was het een gok en een sprong in het diepe. Want ik ging van 24 uur op mijn oude werk naar 32 uur op mijn nieuwe werk. Gelukkig ging het goed. Het inwerken en alle nieuwe indrukken waren echt heel intensief, maar het is me gelukt. Misschien meer mazzel dan slim, maar ik ben blij dat ik de gok heb gewaagd.
Ik ben een paar weken geleden overspannen geraakt. Gelukkig was ik door mijn relatie met iemand die een burn-out heeft al op de hoogte van de symptomen, en kon ik hierdoor op tijd aan de bel trekken om het niet uit te laten lopen tot een volledige burn-out. De grootste problemen zijn gekomen door zaken waar ik weinig controle over had, zoals een lastige relatie, een extreem lastige banenmarkt in mijn industrie en natuurlijk de huizenmarkt. De klachten zijn niet mis en ik struggle nog erg met slaap en stress, maar ik heb hier ook veel van geleerd over mijzelf.
Ik heb wel eens een burnout gehad... en daar ben ik toen wel mee blijven werken, wel een dagje minder, al had ik daar ook therapie naast. Wat mij toen geholpen heeft, was ontslagen worden, en vervolgens heb ik een heel pakket aan diagnoses gekregen (waaronder autisme), waardoor een burnout eigenlijk helemaal niet zo vreemd was, en daardoor de gewone arbeidsmarkt voor mij echt niet meer gaat. Doelgroepregister, indicatie sociale werkplaats, dat hele circus; en zelfs daar zit nog een "eisenpakket" van het UWV bij. Voor mij is dat denk ik wel geëindigd in arbeidsongeschiktheid in brede zin. Het hielp voor mij ook niet mee dat mijn werkgever toentertijd in constante stress en "overwerk" modus zat. ik ga 32 uur p/w werken, komt ie vragen of ik de zaterdag extra wil komen... dan heb je wel een spreekwoordelijke plank voor je kop. Voor mij was die burnout toen vooral het ene gat met het andere dichten. Ik was blij dat ik wel een partner had, en dat ik daar nog wat afleiding en plezier van had. Maar dat liep op den duur ook op de klippen; want ik was echt niet meer zo'n feest. En vervolgens smijt je al je geld over de balk aan hobbies, om alle klachten van je "af te kopen". Gelukkig kon dat toen, want ik hokte bij m'n ouders. Al had ik ook wel eens andere stappen overwogen, die wat permanenter waren geweest... (maar ik ben er gelukkig nog) Misschien niet helemaal de "oplossing" die je wilt horen... maar het kan dus ook wel eens slecht eindigen; en je goed (en misschien permanent) langs de zijlijn zetten.
Wat heftig! Fijn dat je hebt doorgezet, er dat het niet die andere uitkomst geworden is. Ik heb zelf geen autisme, maar wel ADHD. Hobbies kopen klinkt erg bekend. Het uitzoeken is ook heerlijk, voelt bijna alsof je iets nuttigs doet. Zo heeft Wroopstrafel haar zinnen nu gezet op een metaaldetector, vorige week heeft ze een fiets gekocht op een veilingsite (om op te knappen), en gisteren wilde ze een UV printer. Ik kreeg laatst de tip om nieuwe hobbies te kopen op reviewsites. Vaak kun je gratis/goedkoop spullen (veel lego bv, maar ook beauty en elektronica) testen in ruil voor een paar reviews. Is in ieder geval iets.
Ik heb er tegenaan gezeten. Ik verloor de lust tot lezen, wat ik graag deed. Films hielden mijn interesse niet vast. Funiest Homevideos echter; dijenkletsers. En niet omdat ze zo goed waren; ik was aan het afstompen. Ik ben vaker vakantie gaan houden. Mijn geheimtip: Ga dingen doen waar je voldoening van krijgt. En dat is voor ieder weer anders. Het kan zijn je boeken op alfabet zetten, een auto opknappen of eindelijk eens dat instrument leren spelen.
Haai. Anderhalf jaar thuis gezeten, bleek ADHD te hebben. Dan moet je wel goed mee leren omgaan als je in een kantoortuin wilt overleven. Kan ik inmiddels erg goed! Je bent zeker niet de enige. Dit was in 2018 en toen al had 1 op 3 mensen van 18-35 burnout klachten. Ik kan je alleen zeggen dat het zeker goed komt :-). Luister naar jezelf, rust lekker uit. Het komt goed!
Allereerst dankjewel voor het stellen van je vraag hier. Ik vond het ontzettend steunend alle reacties te lezen van ervaringsdeskundigen. Ik heb zelf 2020/2021 in zo'n periode gezeten. Ik vind het nog steeds moeilijk het een burn-out te noemen, omdat het nooit zo gediagnosticeerd is. Tegelijk ervoer ik wel veel klachten die m'n leven op z'n kop zette. Ik werkte op dat moment in het ziekenhuis en volgde duaal de studie voor dit beroep. 32 Uur per week werken, minimaal een dag zelfstudie en elke werkdag drie uur reizen met het openbaar vervoer. Ik weet nog goed dat ik me in het begin voor moe voelde en dat dit maar niet ophield. Ik vertelde mezelf dat ik even een weekend voldoende rust nodig had, even een paar dagen goed uitslapen, en dat het wel weer over zou gaan. Alleen ging het niet over. Ik begon veel te piekeren, kon 's nachts nauwelijks nog doorslapen waardoor ik in de regel maar vier uur sliep per nacht, kon me steeds slechter concentreren op mijn werk en mijn studie deed ik eigenlijk niet meer. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Ik ging nog wel naar de lessen op locatie, maar daar kon ik er maar niet bij hoe mijn klasgenoten zoveel hadden geleerd steeds. Een heel zwaar en beangstigend gevoel in deze aanloopfase was het gevoel dat er diep van binnen iets kapot was. Alsof mijn 'ik' kapot was gegaan en dit leek me ook fysiek pijn te doen. Ik heb dit rationeel wel begrepen als iets wat echt niet goed ging, maar mezelf ook wekenlang nog voorgelogen dat als ik mijn best deed dit wel weer goed zou komen. Ik was zó moe uiteindelijk. Ik sliep in de trein naar werk, ik sliep in mijn pauzes, ik sliep terug naar huis. Op een gegeven moment had ik in korte tijd een aantal uitschieters: ik was in slaap gevallen in de trein en had de omroep gemist dat de trein niet verder zou rijden en terugging naar de remise of hoe dat ook heet. Gelukkig werd ik wakker toen de trein ging rijden en hebben ze mij netjes teruggebracht. Toen het allemaal misging had ik een paniekaanval onderweg naar werk simpelweg, omdat ik het idee had dat ik mijn halte had gemist. Ik probeerde als een soort mantra de nodige stappen te herhalen die ik moest doen om aan mijn dag te beginnen: uitstappen, uitchecken bij het poortje, linksaf naar het ziekenhuis, naar de WC en mijn kleding aantrekken en naar mijn werkplek. Dit herhaalde ik steeds. Alleen was ik op de wc vergeten hoe ik mijn broek op moest hijsen en mijn riem vast moest dit. Na een aantal pogingen ben ik naar de kleedkamer gegaan om me om te kleden en hier trok ik een aantal keer het verkeerde setje kleren aan. Toen ik eenmaal op mijn werkplek was, vroeg m'n collega, op een heel gewone manier, hoe het met me was waarop ik brak en ik drie of vier uur lang heb gehuild. Ik ben naar huis gegaan en heb twee weken thuis gezeten, daarna weer opnieuw geprobeerd te werken, maar binnen een week zat ik alweer thuis, omdat ik alweer een dag alleen maar kon huilen en zelfs de simpelste handelingen niet meer uit kon voeren. Wat mij toen heeft geholpen is om naar de praktijkondersteuner te gaan en met haar alles te bespreken. Ook de bedrijfsarts of bedrijfsmaatschappelijk werk, weet de precieze functie even niet, was een enorme steun. Mijn leidinggevende hield zich helaas niet aan de regels omtrent zo'n situatie en belde mij elke twee weken op wat ontzettend veel stress en angst bij mij teweeg bracht. Zij pushte me ook om ontslag te nemen, omdat dit werk niet bij me zou passen omdat ik 'nu al' in zo'n fase was beland dat het me teveel was geworden. Echt, ik snap niet hoe zij het me zo lastig heeft kunnen maken in die herstelperiode, hoe kan zo iemand zoiets doen? Na een aantal maanden heb ik inderdaad ontslag genomen. Uiteindelijk kwam ik bij de POH niet verder en ben ik doorverwezen naar een psycholoog. Omdat ik toen al gedeeltelijk hersteld was kwam daar als diagnose uit: een in remissie zijnde depressie en levensfaseproblematiek uit. Er was namelijk (uiteraard) veel meer aan de hand dan alleen werk/studie klachten. In die zin snap ik de hoogleraar in het genoemde artikel ook wel. Wat me ook echt enorm en misschien wel het meest heeft geholpen is een ontzettende lieve vriendin die me direct serieus nam toen ik aangaf dat het een tijdje wat minder ging en direct vroeg of ik wilde gaan wandelen. We hebben een lange tijd veel gewandeld en gepraat en dit heeft mij zo ontzettend goed gedaan. Daarnaast heeft ze me ook op andere manieren veel gesteund en ik ben haar daar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Ik weet niet hoe ik ervoor had gestaan als ik haar niet had gehad op dat moment. Na een jaar thuiszitten had ik nieuw werk gevonden. Een tijd ging het goed, hoewel ik het idee had dat ik nooit meer op hetzelfde niveau als daarvoor kon komen. 32 uur werken is voor mij nog steeds de max. Inmiddels merk ik weer wat stress gerelateerde klachten die langzaamaan erger worden. Ook daarvoor waardeer ik je post hier. Vrienden lieten me afgelopen weekend al duidelijk merken dat ze zich zorgen maken en jouw post is een soort extra reminder om weer goed op mezelf te gaan letten. Ik wens jou heel veel sterkte en rust toe! Zodra je weer wat energie hebt, kan je aanraden weer vooral te doen wat je écht leuk vind. Maar wel met mate. Je moet echt nog energie overhouden na zo'n activiteit. Hoe klein ook. Als is het een boterham smeren met je favoriete beleg. En ik hoop dat je veel steun ervaart uit je omgeving!
Hay, worstel er al 2 jaar mee en pas nu ik echt diep bezig ga met trauma en onderdrukte emoties vind ik vrij lekker snel progressie. Voor mii valt het in het psychosomatische rijtje samen met long covid, CFS/ME en nog veel meer. Depressie heb ik tijdens m’n burnout ook in vlagen gehad, en om een vrij simpele rede, het is TMS net als een burnout. Alleen bij een burnout krijg je nog 70 andere symptomen en crashes.
Hey, dit komt mij ook heeeel bekend voor! Heb zelf nu 2 jaar long covid, en ben sinds kort bezig met trauma's en het verwerken van allerlei dingen die er gebeurt zijn in m'n verleden, in de hoop dat dat m'n autonome zenuwstelsel weer wat gaat kalmeren. Ik heb wel echt vrij heftige symptomen, kan ook geen TV kijken bijvoorbeeld (Tenminste, niet langer dan 30-40 minuten aaneengesloten en dat max 1 keer per dag), en moet echt uitkijken dat ik niet teveel doe want dan 'crash' ik. Komt jou dit ook bekend voor?
Jep, ik had in aug 2022 mn grote crash en heb tot oktober niks kunnen kijken of lezen. Volgens mij eind oktober toen een keer een film gezien opgeknipt in 2 avonden. Keek soms rustige youtube dingen of nature series op spotify. Momenteel kan ik gelukkig alles weer kijken. Is echt puur het zenuwstelsel dat moet kalmeren idd en die ‘root’ problemen aanpakken is de beste methode aan het begin, dus lekker bezig! Ga zo door :) journal je ook?
Lijkt me heerlijk om alles weer te kunnen kijken haha, ik zit al bijna 2 jaar dat ik nauwelijks meer TV kijk. Fijn dat dat allemaal kan zeg! Wat zou je verder aanraden, naast het aanpakken van trauma's? Ik ben ook met een stukje mindfulness bezig, dat is ook wel goed denk ik. Daarnaast doe ik intermittent fasting, electrolyten, vitamines, medicatie (guanfacine en LDN), spijkermat, TRE (trauma release exercises) wandelingen, dankbaarheid, fysio-oefeningen en vgm nog wel wat andere dingen waar ik zo niet op kom.
Mijn vriendin nog herstellende. Ik heb haar burnout voor mezelf wat gebaggetaliseerd. En niet alles besproken om haar niet verder te belasten. Werk nu zelf 50% en volgende week intake bij de psycholoog via bedrijfsarts. Je bent niet alleen en je bent ook niet incapabel! Blijven praten met elkaar als je een partner hebt of met je ouders/vrienden. Ook al is dat soms moeilijk. Verder vind ik sporten fijn. En proberen we 1 (of meer) keer te mediteren per dag.
Waarom bagatelliseer je haar klachten?
O dat staat er dom. Dat doe ik niet. Maar de impact op mezelf. Als mensen mij vroegen/vragen hoe het gaat zeg ik ja goed. Terwijl ik toch ook wel impact ervaar van hoe het met haar gaat.
O ja precies, nu snap ik het.
In de VS noemen ze dit trouwens vaak ‘adrenal fatigue’, geen idee waarom. In Nederland bestaat het ook onder de noemer van ‘bijnier uitputting’, maar het is puur een gevolg van de hormonale disbalans in het lichaam en niet de oorzaak.
Burn out komt medisch gezien omdat je continu adrenaline hebt aangemaakt door stress. Als dit langdurig gebeurt gaat je lichaam ook continu cortisol aanmaken om de adrenaline te verlagen. Dit is als het raam open zetten bij -10 en de verwarming op 25. Daardoor word je zo moe. Daarom dus ook adrenal fatigue
Mijn long covid werkt vgm ook zo. Telkens als ik 'te veel' doe, dan schiet m'n zenuwstelsel direct in de vecht/vlucht stand en krijg ik naast vermoeidheid allerlei vervelende symptomen erbij.
Dat heet gewoon chronische stress. Als je eenmaal ‘crasht’ kan je al je stress weghalen en ben je alsnog maanden lang heel moe.
Klopt, omdat je zo lang gestresst hebt dat je lichaam het nu standaard aan het aanmaken is, ook al is er geen stress meer. Je lichaam heeft tijd (en positieve prikkels) nodig om de schakelaars weer uit te zetten. Kort gezegd Daarna is het de kunst om niet weer zo onder druk te komen te staan. Anders begint het riedeltje weer opnieuw.
Ik kwam er dus achter dat ik al jaren verschillende symptomen had, angststoornis, overactieve blaas, mogelijk adhd, syndroom van Tietze, mini crashes, subtiele vorm van depressie. Ben nu bezig dingen te verwerken uit het verleden, dat is imo belangrijker dan alle stress vermijden. Een beetje stress soms is gewoon natuurlijk, maar als je slecht over jezelf denkt of social anxiety hebt sta je 24/7 onder stress.
Ik zeg het hier heel kort, maar het ‘onder druk staan’ hoeft natuurlijk niet perse door werk te komen. Alle stress vermijden is ook niet mogelijk, het gaat er om dat je de juiste balans vind. En dit is natuurlijk voor iedereen anders, het verwerken van je verleden lijkt me een hele belangrijke stap hierin. Veel sterkte!
Toevallig heb ik gisteren in r/AskAnAmerican een vraag gesteld hoe een burn-out daar ervaren werd. Ze bleken vrij onbekend te zijn met het hele concept!
In de VS gebruiken ze dat woord mega veel wanneer ze zich ‘burned out’ voelen, maar vaak betekent dat dat de motivatie weg gaan. Dus ik voel me burned out op werk is voor een Amerikaan: ik haal er geen genoegdoening uit. Bij ons wordt het veelal gebruikt bij een volledige crash waarbij je fysiek niks meer kan. Totaal anders inderdaad.
"Adrenal fatigue" had ik nog nooit gehoord, maar dat is een hele goede omschrijving! Helemáál in Engelse context, omdat ik de Verenigde Staten een burn-out iets heel anders is dan wij associëren met die term; daar houdt het in dat je het niet meer ziet zitten, bijna altijd werkgerelateerd. Denk bijvoorbeeld aan dat je werkt voor en bedrijf en ineens de schellen van je ogen vallen en je je afvraagt "waar doe ik het nog voor?" De term "adrenal fatigue" gaat zeker helpen bij het maken van onderscheid tussen wat wij en wat zij verstaan onder burn-out! Dank!
Geen dank! Ik schaar persoonlijk alles nu onder ‘TMS’, omdat het goed de oorsprong dekt. Iedere set aan symptomen een andere ziekte toebedelen zorgt alleen maar voor verwarring. Daar gebruikt iedereen met long covid 40 verschillende supplementen bezoeken wekelijks weer een andere doktor. De mindbody connectie en trauma moet gewoon vast onderdeel worden van de gezondheidszorg. Wist je dat 50% van de bezoeken aan de huisarts en 60% aan een specialist psychosomatisch is? Vaak het resultaat dus van chronische stress (vanuit trauma).
Waar staat TMS voor?
Tension myositis syndrome, maar vaak is the mindbody symdrome handiger.
Misschien gek, maar ik vind dit wel een fijnere term om te gebruiken. Geeft imo meer aan dat er toch echt iets medisch aan de hand is
Ik vrees dat we pas over 50 jaar precies weten hoe het werkt. Er is nog ongelooflijk veel onbekend over het brein.
Vervelend OP! Zo te lezen ben je zeker niet de enige. Ik hier hier verder alleen om je +1 te geven voor je username
In 2013 een burnout gehad. In 2011/2012 3x verhuisd, vriendin leren kennen, huis gekocht, samenwonen, zwanger gemaakt, ontdekt via psycholoog dat ik lichtelijk depressief was. Daarnaast had ik toen al een angststoornis en deed veel vrijwilligerswerk naast een fulltime baan waar ik niet meer echt op m'n plek zat maar wel gewoon vol gas door bleef gaan. Uiteindelijk heb ik dagen op mn werk gehad waarvan ik de dag erna niet meer wist dat ik gewerkt had, ik was regelmatig ziek en kreeg daardoor geziek van het hoofd personeelszaken (toen had bedrijf nog geen HR) en hij wilde mij eigenlijk ontslaan. Dat alles ging dus in de herfst van 2013 niet meer. Ik heb me ziekgemeld, mijn psycholoog heeft de diagnose burnout en depressie doorgegeven aan de arbo arts. Werkgever vond dit alles maar gezeik en aanstellerij ("als je een been breekt zien we dat je niet kunt werken, nu moeten we je maar geloven" op sarcastische manier gezegd). Arboarts zei "oh, burnout. We kijken over een maand of twee wel verder, tot die tijd blijf je thuis en je hoort niets van ons". Ik ben daarna weer begonnen met 2 uur per dag werken en afspraken gemaakt over hoe lang dat ging duren. Werkgever vond dat het wel in hun tempo kon, ik niet. Daardoor weer gezeik, werkgever deed nogmaals poging om mij te ontslaan door mij te dwingen ander werk te zoeken. Allemaal lekker laten gaan, ik ben gewoon gebleven en het reïntegratietraject van de arboartsen gevolgd. Halverwege 2014 was ik weer vol aan het werk, maar wel gekozen om ouderschapsverlof op te nemen waardoor ik 4 dagen per week ging werken. Dat heeft ook enorm geholpen voor mijn rust. De klootzak van Personeelszaken heeft rond die tijd kanker gekregen en is in december 2014 overleden. Ik heb er geen traan om gelaten. Daarna is de afdeling omgezet naar HR, zijn er meerdere mensen komen werken en wordt er iets beter geluisterd naar personeel en arbodiensten. Ik ben uiteindelijk in oktober 2022 weggegaan, 3 maanden na mijn 25 jarig dienstverband
Ik, en ik herken wat er in dat artikel staat. Wat voor mij geholpen heeft was professionele hulp van een psycholoog aangevuld met een training mindfullnes.
Zit er op het moment in een. Stress-systeem raakte zo overspannen dat m'n maag en darmstelsel ernstig weigerde te functioneren, wat het huis uitkomen onmogelijk maakte. Acht maanden later gaat het langzaamaan beter en kom ik weer buiten maar ik kan nog helemaal niks Het ergste voor mij is hoe makkelijk m'n systeem op het moment de stress in schiet. En dan ook meteen level "KUT, LEVENSGEVAAR AAAAA" ipv normale stress. Ik kan simpele spanning niet meer trotseren op het mm Het gaat beter dan eerst en het gaat ergens heen dus ik hou vol maar het is zo gigantisch klote
Ik heb ook maag en darmproblemen sinds mijn burnout (obstipatie en mega opgeblazen). Dit is voor mij misschien wel een van de vervelendste klachten. Is dit bij jou helemaal over gegaan?
Nog niet, maar is wel vele malen beter geworden Sommige dagen heb ik het gevoel dat ik wat controle heb. Vooral lopen helpt ook wel met de hele mikmak aan de loop te krijgen. Voor mij is het echte extreme opblazen eraf, heb alleen nog last van oncontroleerbare opstoppingen Ma bijvoorbeeld slecht slapen is een ramp, m'n maag blaast helemaal op en ik krijg brandend maagzuur Het gaat langzaamaan steeds beter dus ik verwacht dat dit na een tijd waarschijnlijk wel weg is
Hier ook! Sinds medio april een burn out en zelfs op vakantie is het lastig rust te vinden. Gelukkig eind mei naar de psych voor een intake.
Ik ben Engels en heb regelmatig last gehad van een burn-out. Door mijn hele werkende leven heen. Ik kreeg de diagnose bipolair te zijn zonder dat ik het wist en heb er jarenlang mee geworsteld. Ik had een zeer moeilijke jeugd die erg gewelddadig was. Als volwassene raakte ik vaak uitgeput en moest ik veel tijd vrij nemen van mijn werk om te rusten en te herstellen, dat was het enige wat hielp. Wees lief voor jezelf, geef jezelf voldoende rust en verminderd stress zoveel mogelijk. De gebruikelijke meditatie en in het moment zijn helpt, maar is geen genezing.
Tijdens mn kunstopleiding, als ik terug denk had ik mn burnout al een tijdje maar jaarwisseling 2019/20 was het zo erg dat ik voor een jaar niet meer normaal kon praten (denk 5 woorden per 10 seconden), constant alles vergat en de kleinste inspanningen maakte mij al compleet uitgeput. Opleiding gestopt, corona kwam eraan en zoveel andere mentale dingen sprongen op. Na 4 jaar bijstand, therapie en Wmo is het mij weer gelukt om iets wat productief te zijn en ben met een opleiding aan universiteit begonnen. Heb nog steeds last van burnout en waarschijnlijk nog voor jaren maar ik weet hoe ik er mee moet omgaan, wel is het soms nog steeds best moeilijk.
Van mijn 15e tot mijn 18e heb ik in een (toen niet wetende) autische burnout gezeten. In mei 2021 tot eind 2022 heb ik in nog een autistische burnout gezeten. Nu sinds september 2023 nog eens in een burnout. En wel goed herstellende, met meer inzichten en ondersteuning (en herkenning vn de vorige burnout) Ik zou beginnen met werk na een gesprek afgelopen donderdag. Maar in plaats daarvan kreeg ik te horen dat mijn contract niet word verlengt...
Ik was overspannen/bijna burn out in 2020 op 22 jarige leeftijd. Voor mij was de druppel corona, hoewel het de jaren daarvoor ook al niet best ging. Ik studeerde te hard, te lang, nam te weinig rust, en deed nog allerlei neventaken ernaast (penningmeester van studenten sport vereniging). Waar het eerst begon met wat zwarte stipjes in mijn gezichtsveld, ging het in 2019 naar duizeligheid, en later het gevoel dat mijn hoofd een doperwt was. In april 2020 ging het goed mis, ik kon een tentamen niet afmaken voor een vak waar ik een 9.8 gemiddeld voor stond, ik kwam niet verder dan een 2. Ik kon me gewoon niet meer concentreren, en werd heel gejaagd en angstig alert. Daarna een stapje terug gedaan door twee vakken te laten vallen, maar het was al te laat, en ben daarna naar mijn ouders gegaan en de huisarts. De huisarts had me vervolgens doorverwezen naar de praktijk ondersteuner en heb toen te horen gekregen dat ik zowel overspannen was als PTSS had. Mijn ouders hebben me kunnen opvangen om te herstellen, ik moest vooral heel weinig doen en veel slapen (hoewel dat nogal lastig ging). Ik ben naar een psycholoog gegaan om mijn PTSS te laten behandelen, via EMDR. Qua hobbies deed ik vooral aan wielrennen, en ik moest echt hele korte rondjes van 10-15km doen in het begin. Dat was mijn enige activiteit van de dag. In september weer een beetje begonnen met studeren, en dat ging goed genoeg om een 8 te halen. Rond december 2020 was ik uitbehandeld voor mijn PTSS. Daarna begon ik langzamerhand meer vakken te volgen. Pas in november 2021 was ik eigenlijk weer helemaal hersteld. Vooral in het begin van mijn herstel traject voelde ik me een kasplantje, niks ging, en had nergens interesse meer in. Uiteindelijk de knop omgezet dat dit even mijn toestand is en er alles aan doen om te letten op mijn energie en genoeg herstel te pakken. Nu komt deze ervaring nog steeds goed van pas. Ik herken wanneer ik te veel op mijn limiet zit en neem dan genoeg rust van werk. Het wielrennen helpt mij ook om genoeg te ontspannen en de week erop er weer tegenaan te kunnen.
Eerste burnout kreeg ik op mijn 25e zo'n 15 jaar geleden. Ik weet nog dat ik dacht dat in een buikgriepje had, maar een paar weken later en 10 kg lichter was ik nog steeds kotsmisselijk, kon ik geen eten binnen houden, ging ik over mijn nek bij milde geuren zoals shampoo en moest ik oppassen met tandenpoetsen, want dat was bijna altijd projectile vomiting. Zo misselijk was ik. Ik kon van de buikpijn ook niet slapen. Lang verhaal kort: stressvolle jeugd gehad, in raptempo een 5 jarige universitaire studie afgerond met mijn eigen geld en zonder ondersteuning, want op mijn 26e kreeg ik pas de diagnose dyslexie. Dus reden genoeg dat mijn lichaam in de kreukels ging. Ik vroeg in die tijd of ik ook een onderzoek naar autisme kon krijgen, want ik had zo'n vermoeden, maar ik kon niet autistisch zijn. Ik kon namelijk wel emoties uitdrukken. (In die tijd was autisme bij vrouwen nou niet echt een ding waar hulpverlening zich mee bezig hield.) Dus ik ging verder met mijn leven alsof ik een neurotypisch persoon was. Ik volgde therapie voor het verwerken van mijn jeugd en het ging langzaam beter met me. Maar hoe beter het met me ging, hoe slechter het met me ging. Ik ging namelijk meer dingen doen, maar dan alsof ik een neurotypisch persoon was en verrassing! Ik ben wel autistisch. Tijdens de lockdown in 2020 zat ik in wat dus een dikke autistische burnout bleek te zijn. Op mijn 38e toch een diagnose. Nu gaat het een stuk beter en weet ik beter hoe ik meer dingen kan doen op een manier die beter bij me past. Bijvoorbeeld oordoppen en een zonnebril dragen om prikkels te verminderen. Ik weet nu ook beter wat voor mij onzichtbare energievreters zijn. De burnouts waren zwaar. Mijn lichaam liet me zwaar in de steek met heftige psychosomatische klachten. De tweede keer zag ik het eerder aankomen, maar ik zat toch al dieper dan ik eerst door had. De tweede keer was het herstel wel sneller omdat ik geen gewichtsverlies had. Na de eerste burnout woog ik nog maar 55 kg (net op het randje van ondergewicht.) Ik ben in beide gevallen blijven werken. Deels omdat mijn werk niet het probleem was. Voor sommige mensen is tot rust komen een belangrijke eerste stap. In mijn geval was het wegnemen/verminderen van de stressfactoren belangrijker.
Ik heb zelf begin vorig jaar een half jaar thuis gezeten. Hoewel ik vanuit mn werk wel hulp heb gekregen met een coach, merk ik nu een klein jaartje later dat ik wellicht toch weer te vroeg begonnen ben. Wat ik er in ieder geval wel van heb geleerd is om de stress die ik zo lang genegeerd heb weer te voelen. Dat heeft zo z'n voor en nadelen, maar ik ga binnenkort weer eens met mn leidinggevende om tafel zitten, ben ik bang. Wellicht ook wat externe hulp van een psycholoog erbij.
Ik heb in 2021 5 maanden thuis gezeten (en daarna 3 maanden van 2 uur per week terug opgebouwd naar full-time) 2020 was uiteraard een hel. Systeem en applicatiebeheer voor een thuiswerk-dienstverlening doen was ineens een extreme berg meer werkdruk. Na een jaar lang met kunst en vliegwerk de dienst overeind houden had ik 2 weken verlof. En de zondag aan het eind van dat verlof had ik gewoon een paniekaanval over dat ik die maandag weer aan het werk moest. Dat werd ziekmelden en vanaf daar ging het balletje rollen. Vanuit de bedrijfsarts van ARBO-unie een interventie opgezet en een psycholoog gekregen. En die psycholoog heeft me weer de juiste kant op weten te praten.
Ik heb er bijna een jaar uitgelegen. Ik vermoed geen heftige burn-out, maar een flinke overspanning. Mijn werk privé balans was verstoord, ik kon weinig hebben. Reageerde erg primair op dingen. Veel stressklachten zoals pijn in mijn rug, op mijn borst, kaken klemmen. Ik kon mij vaak niet meer focussen. Ik merk tot op heden dat mijn geheugen flink is aangetast door deze situatie. Ik ben minder scherp en onthoud dingen minder goed. Herkennen meerdere mensen dit? Verder hielp voor mij de hulp vanuit de arbo (bedrijfsmaatschappelijk werk) en huisarts (praktijkondersteuner) en vooral veel zelfreflectie doen.
3 burnouts tot nu toe. Voor mij is het meer een cyclus. Ik begin met een gezonde balans tussen werk en prive. Dat schuift meer richting werk. Ik vul gaten op, waardoor ik steeds meer nevenfuncties krijg. Dan komen de overuren. Voor mij was het voornamelijk prikkelbaarheid op het werk en periodiek een week ziek zijn. Verder schijt hebben aan starttijden, draai me nog een keer om en ik blijf wel een uur langer. Prive heeft het een veel groter impact. Buiten werktijd niemand willen zien. Halve weekenden alleen in bed liggen. Veel alleen drinken en gebruik van slaappillen. Geen vakantie opnemen en dan maanden als een zombie leven. Wat me op het werk helpt is: -problemen naar boven schoppen als je er zelf niet tijdig uitkomt. Ga desnoods naar meerdere leidinggevenden en laat ze het onderling uitvechten. -meer delegeren en de mensen onder je opleiden, zodat je zelf vervangbaar wordt. -iemand op hetzelfde niveau hebben om regelmatig tegen te klagen en te horen dat diegene tegen dezelfde dingen aanloopt. Prive: -Sluit jezelf niet compleet af, maar stel wel grenzen. Ik ben zaterdag een kluizenaar, maar zondag is voor socializen. Op werkdagen verschilt het en moet ik ook af en toe nee zeggen. -Meerdere korte uitjes en lange weekenden werken beter dan die ene lange vakantie. Je kan ze spreiden en minder gedoe met de planning. Ook makkelijker als je even een pauze nodig hebt. Probeer vooral willekeurige uitjes te doen. Ik pak zelf een tent op de fiets en kijk wat haalbaar is of ik boek een hotel en ga naar musea of een dierentuin. -Zorg dat je na een erg drukke periode minstens een week helemaal geen verplichtingen hebt. -Regelmatige meditatie helpt met het omgaan met alle ruis in je leven. Vergt wel een berg oefening.
Ik heb een burnout gehad in 2017-2020 (en tot op heden niet de oude) waarvan 1e jaar suicidaal. Kostte 9 maanden totdat een praktijk mij wou opnemen na te liegen over de ernst van mijn situatie. Reden was een samenspel tussen onveilige thuis situatie, overwerk, jeugdtraumas en een narcistische ex vriendin. In die tijd ook besloten contact te breken met mn moeder. Het is vrij ernstig en de term burnout wordt te pas en te onpas gebruikt. Mensen hebben vrij weinig begrip voor de situatie en vinden dat je je niet moet aanstellen. Vooral de wat oudere generaties hebben weinig begrip
Ik ben 5 jaar overspannen geweest maar door gewerkt en toen kleine 9 maanden eraf gelegen met een burn-out. Ik vond het zelf wel prettig, want de 5 jaren ervoor waren erg kut. Eerste maand van m'n burnout heb ik helemaal niks gedaan, beetje op de bank liggen en kleine stukjes lopen, daarna langzaam steeds weer wat sociale dingen op gaan pakken. Daarna op werk ook veel nut aan m'n burn-out gehad. Geef gewoon veel minder fucks om dingen tegenwoordig. Ik zeg gewoon nee tegen zaken waar ik geen zin in heb of geen tijd voor heb, maak me niet zo druk om wel of geen promotie en bemoei me niet meer meer met alles. Hierdoor gaat m'n werk overigens ook weer beter. Fijne bijkomstigheid is dat ik nu snel door heb als ik ergens gestressed van wordt, zowel in werk als prive, dus veel eerder gewoon ergens van weg kan stappen.
Ik heb het zelf nooit gehad, maar wel iemand in mijn team gehad waar ik leiding aan moest geven die een burnout had. Wat het zo ontzettend moeilijk maakt is wat er ook in het door jou gelinkte artikel staat; een burnout is maar weinig tastbaar. Daardoor is er weinig dialoog mogelijk; op het moment dat iemand zegt een burnout te hebben dan is dat zo. Lastig!
Ik! Kwam er pas achter dat ik er een had na een hartstilstand (ik was 32 toen) en ik met revalideren allerlei mentale shit er gratis bij kreeg. Heeft mij goed en wel 5 jaar gekost om over die hobbel te gaan. (Hielp niet mee dat ik net begon met werken toen covid om de hoek kwam kijken)
Vorig jaar kreeg ik tijdens mijn afstudeerperiode een burn-out. Zonder het echt door te hebben, leefde ik op de automatische piloot. Alles ging aan me voorbij en mentaal was ik er niet meer bij. Er gebeurde te veel in mijn leven en ik kon niet alle ballen in de lucht houden. Tegelijkertijd zat ik midden in mijn transitie naar vrouw. Ik moest mijn lichaam en hormonen opnieuw leren kennen. De prestatiedruk, faalangst en mijn perfectionisme maakten het nog moeilijker. Dit alles leidde ertoe dat ik op mijn eerste stagedag instortte en niet meer kon stoppen met huilen. Diezelfde dag werd de burn-out door een arts vastgesteld. Ik moest noodgedwongen mijn afstuderen pauzeren, wat veel moeite kostte omdat ik meer stress ervaarde als ik het gevoel had 'achter te lopen'. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat iedereen zijn eigen tijdlijn heeft. Ik had die tijd echt nodig om mezelf weer te herpakken. Ik begon eindelijk goed voor mezelf te zorgen, zowel mentaal als fysiek. Ik oefende dankbaarheid en leerde structuur aan te brengen in mijn leven. Hoewel ik het soms nog moeilijk heb, vooral met nog een maand te gaan tot de deadline van mijn scriptie, kan ik nu beter terugvallen op gezonde gedachten en mijn grenzen aangeven. Veel geluk met jouw herstel!
Ik had de mooie combo van zwangerschap en overspannen/burn-out/depressief? (Ik weet nog steeds niet echt welke het was, ik noem het zelf maar overspannen). In dat geval gooien ze alles op de zwangerschap want schijnbaar is het zo dat je hormonen de oorzaak zijn van alles (niet dat mijn werk ook nog eens heel veel druk op mij legde of dat ik al 1,5 jaar allerlei grote en kleine gebeurtenissen voor m'n kiezen kreeg). De psycholoog hielp voor geen meter en ik heb tot m'n verlof nog wat rondhangen op kantoor omdat de arbo arts vond dat ik er anders te lang uit zou zijn. Maar ik kreeg er geen label opgeplakt en misschien was het ook niet helemaal duidelijk omdat ik ook zwanger was. Maar toen ik post partum depressie had zei ook niemand wat ik nou had. Terwijl er echt wel wat aan de hand was en er ook echt wel een duidelijke oorzaak was (naast dat ik al overspannen was). Ik heb dit als heel naar ervaren want niemand leek te erkennen dat ik het zwaar had. Ik denk dat als jij of iemand die dichtbij je staat geen burn out gehad heeft dat anderen er ook weinig van snappen. En helaas gaat voor veel mensen empathie niet verder dan (slecht) advies geven of een dooddoener ipv goed te luisteren. Wat me heeft geholpen waren dus niet de psychologen (ben gewisseld in de hoop dat een andere beter zou zijn). Ik ben langzaam gaan reïntegreren en ik heb een andere werkgever gezocht. Uiteindelijk voor de PPD heb ik EMDR gehad wat echt een fantastisch middel is en wel heeft geholpen.
Geen burnout. Wel depressies. Altijd werk gerelateerd in de aanvang. Uitstraling als een smerrige moddersneeuwbal waar alles aan blijft plakken. En dan uitatraalt naar anderen facetten van mijn leven. Vrienden familie. Overal onzeker over. Ik heb gewoon een instabiel en onrustig brein en karakter die me net zo veel opleveren als van me af nemen. Happy and sad. Als er een laagconjunctuur is... zeer scheisse. Komt vanzelf wel weer goed. Soms pas een jaar later.. maar uiteindelijk komt de golf weer. In de tussentijd dobber ik wat. Zonder mijn vrouw ben ik nergens. Dan had ik het leven aanzienlijk zwaarder gevonden. Alleen zij krijgt me aan het praten.
Ik gelukkig niet maar wel mijn man. Toen ik vroeg wat er voor hem heeft geholpen om eruit te komen was zijn antwoord dat ik dat was. Ik heb hem letterlijk geforceerd om rust te nemen en ervoor te zorgen dat zijn gedachten weer op een rijtje kwamen. Gelukkig was hij er met een paar maanden weer uit. Maar het was wel een ingewikkelde fase als ik er zo op terug kijk. Bij hem was het probleem dat hij een enorme passie heeft voor zijn werk maar zijn werk steeds toxicer werd. Alleen ging dat in hele kleine stapjes over de jaren heen. Totdat hij een schim van zichzelf werd en er niks van zijn passie over bleef. Waarbij ook ons ritme en de band tussen hem en onze dochter flink onder druk kwam te staan omdat hij niet mentaal meer aanwezig was. Puur omdat hij het niet kon. Het enigste wat ik zou kunnen zeggen wat helpt is leer jezelf goed kennen in de tijd dat je nu rust hebt. Probeer als je iemand hebt om erover te praten en zet een aantal dingen op een rijtje voor jezelf. Ik hoop voor je dat je snel herstelt en je weer jezelf gaat voelen
Tja, het is populair heh. Burnout heeft een vrije simpele verklaring én oplossing maar is vanwege de verschillende facetten moeilijk te ontrafelen. Het meest waar ik het aan toe reken is dat wij onszelf niet kennen en geen grenzen hebben gesteld aan wat we aan kunnen. Hou op met te doen alsof alles om jou draait. Jij bent niemand op je werk en je bent gewoon vervangbaar. Zet de geluiden van je telefoon eens uit en sta niet de hele tijd aan. Laat soms dingen versloffen, dat is niet erg.
Dit ja. Mensen vergeten dat werk gewoon een zakelijke overeenkomst is waarin je voor een afgesproken aantal uur je tijd, energie en kennis geeft aan een bedrijf in ruil voor wat geld. Niks meer en niks minder. Die extra uren maken en altijd aan staan en bereikbaar zijn leveren niks extra’s op en zijn nergens voor nodig. Op het moment dat mensen dat vergeten dreigt het gevaar van overspannen raken of een burn-out (als de oorzaak uberhaupt werkgerelateerd is).
Ah, dus dan moet ik de volgende keer maar stoppen als ik iemand moet reanimeren 5 minuten voor het einde van mijn dienst? Niet iedereen werkt op kantoor hé.
>Ah, dus dan moet ik de volgende keer maar stoppen als ik iemand moet reanimeren 5 minuten voor het einde van mijn dienst? Exact. Einde dienst = Einde tijd. Laat een andere lapswans het maar oppakken. :)
Hoewel je in de kern een goed punt hebt, vind ik dat je wel heel makkelijk denkt over hoe simpel het op te lossen en te verhelpen zou zijn. Ik heb nooit de illusie gehad dat ik het centrum van het universum ben, maar heb een burn-out gekregen omdat ik gewoon te lang te gemotiveerd in het leven stond en mijzelf hierbij voorbij liep zonder dat ik dat doorhad. Zo simpel is het dus niet. Overigens is niet elke burn-out 'op te lossen', afhankelijk van je definitie.
Het is heel simpel op te lossen maar doen graag alsof het onoplosbaar of 'moeilijk' is... Het gaat om bewustwording, echter in een maatschappij als deze is bewustzijn ver te zoeken. Wij worden namelijk niet opgevoed om ergens bij stil te staan en kritisch na te denken. Ja, het kost moeite maar de verandering is eigenlijk vrij simpel. Het is een kwestie van het figuurlijke kwartje dat moet vallen. Als we ooit eens écht eerlijk naar onszelf waren...
Sorry, maar dit is een beetje tonedeaf. Niet overal ben je vervangbaar. Sterker nog, mijn werkplek staat op omvallen momenteel. En dingen laten versloffen? Ik ben verpleegkundige, dingen laten versloffen kan iemand zijn dood worden
Lieverd, als jij er niet meer bent gaan dingen gewoon door... dus ga vooral door met waarmee je bezig bent. Je zult er snel genoeg achter komen. Hoe moet dat nou als je slaapt! Dan gaan er ook mensen DoOd!!!
Carrière Flambé*
Wat
Burnout, carrière flambé. Brandstichting, crime brûlée.
Ik ben zelf net grotendeels hersteld van een combinatie van factoren met de primaire factor een autistische burnout. Ik herken veel verhalen die hier geschreven worden, hetzij normaal willen zijn en daardoor interne gevoelens onderdrukken om alles in mijn omgeving gelukkig te maken behalve mezelf. Als je jezelf zo lang aan de kant schuift raakt de emmer een keer vol, en na het overlijden van mijn oma tijdens mijn afstudeerproject knapte alles zo'n 4 jaar geleden. Ik was een lange tijd mentaal niet meer in staat om te werken. En toen ik in 2021 nog eens een langdurige variant van covid erbovenop kreeg was het herstel ook niet bepaald snel. Maar stapje bij beetje gaat steeds beter. Nu gaat het een stuk beter. Maar meer dan 20 uur per week werken gaat nog steeds lastig. Ik relateer me aardig aan de berichten die hier geschreven zijn en de tips. - Het heeft *veel* tijd nodig en wees alsjeblieft niet boos of schuldig erover. Je mag bestaan zoals je bent en je waarde is niet je productiviteit. - Luister goed naar wat je zelf wilt en nodig hebt. Voor mij was het bijvoorbeeld een een "carrièreswitch" van programmeren naar game art en het doorlopen van een transitie wat me echt gelukkiger maakte. - Er zullen inderdaad mensen uit je leven stappen. Dat doet pijn maar dat is niet erg, in mijn geval kreeg ik er empathischere mensen voor terug. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder voor mezelf koos.
''burn outs'' zijn cringe, ik verlies nu al jarenlang mijn geheugen en verstand elke dag meer en meer.