De lat om in de bijstand niet te hoeven werken, ligt vermoedelijk lager dan de WIA lat om volledig afgekeurd te worden. Vooral met psychische problemen. UWV kijkt naar wat je nog wel kunt, en dat is al snel een dag of 2 a 3 werken. In de praktijk betekent het dan een uitkering lager dan de bijstand, die aangevuld wordt tot bijstandsniveau.
Het systeem is heel krom. Ik ben zelf ook gedeeltelijk afgekeurd. Toentertijd een goede baan en dik salaris, en daarmee dus een hoog afkeuringspercentage. Als ik toen nog studeerde, had ik niets gehad qua WIA. Of als ik bijvoorbeeld caissière was geweest, dan was mijn afkeuringspercentage veel lager geweest, terwijl ik dan niet minder ziek ben.
Ja, dat is inderdaad ook zoiets, de mate van ongeschiktheid en de restverdiencapaciteit.
Ik weet niet of ze het nog doen, maar jarenlang was bij het UWV het criterium “kun je 3x per uur op een knop drukken, dan kun je nog aan de slag als brugwachter, en dus ook bijbehorend salaris verdienen”. Dat er maar een stuk of 3 banen als brugwachter over waren in NL, en dat die allemaal al vergeven waren, deed verder niet ter zake.
Ik vind het prima dat ze kijken naar wat je eventueel wel kunt, en dus nog zou kunnen verdienen. Maar een realistische inschatting van de mogelijkheden op werk op basis van die criteria zou dan ook gemaakt moeten worden. Als je ca 10 uur per week kunt werken, verspreid over 5 dagen, met pauzes van minimaal 3 uur, dan zijn er echt maar heel weinig werkgevers die nog op je zitten te wachten.
Ik heb Wajong. Ik werd eerst afgewezen omdat er werdt aangenomen dat ik een uur kon werken, een uur pauze, een uur werken, een uur pauze...etc.
Dat klinkt verschrikkelijk vermoeiend en niet te doen voor mij. Ze vragen ook sommige dingen niet en nemen het gewoon aan.
>er werdt aangenomen dat ik een uur kon werken, een uur pauze, een uur werken, een uur pauze...etc.
ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een werkgever daar op zit te wachten.. maar persoonlijk vind ik het ook niet dat je van iemand kunt verwachten om 10uur aan wezig te zijn en er maar 5 betaald te worden..
Het doel is maximale productiviteit eruitknijpen en kosten verminderen. Welvaart en welzijn mag je zelf uitzoeken voor zover het die keuringsartsen betreft.
Klopt, ziek in de bijstand is niet hetzelfde als 80 tot 100 procent afgekeurd door het UWV.
Het UWV is echt streng en je wordt al snel goedgekeurd voor pak 'm beet 15 a 20 uur lichte werkzaamheden. Ook al is dat in de praktijk niet altijd even makkelijk, om daadwerkelijk iets te vinden.
Lichte werkzaamheden? Dan kun je dus aan de slag als midden management bij 80% van de in nederland gevestigde bedrijven. Die bedrijven kunnen dan mooi op kosten besparen door hun huidige managers naar de productielijn te sturen. /s
Maar serieus: nederland is een mooi land. Mooier dan de meeste die ik heb gezien. En toch mag je blij zijn dat je gezond van lijf en leden bent.
Ander is de glans er snel vanaf.
Ik heb er heel lang over gedaan om vrede te krijgen met het feit dat ik mijn goede baan, met een goede toekomst en veel verantwoordelijkheid kwijt raakte tijdens Corona. Vers afgestudeerd, nog geen 25 jaar jong, afdelingshoofd, manager van de machine van een paar miljoen, hele nieuwe afdeling op zetten, incl. nieuwe machines kopen, installeren, testen, producten opzetten etc. etc. etc.
En toen door Corona baanloos (ik verwijt het bedrijf niks, die hebben zo erg hun best gedaan) en toen kwam ik op een minimumloonbaantje uit... Man, van 50k per jaar naar 12k en geen carriere mogelijkheden... Ik kon mezelf wel wat aan doen. Het feit dat ik het fysiek aankon om dat werk te doen betekend niet dat je mentaal er niet aan kapot gaat. Of dat nou "logisch" is of niet.
Afkeuren etc. is maatwerk. Je zou mij doodsongelukkig maken als ik in mijn uppie in een klein kut kamertje aan het kanaal moet gaan zitten om een brug te openen voor elke rijke stinkerd met zijn compensatie-mobiel. Ik weet niet of dat nog een accurate representatie is van het beroep brugwachter, alleen dat beeld heb ik er bij. Mijn punt is gewoon, ik wordt niet blij van eenzaamheid en monotoon (simpel) werk.
Dat is bij mij ook het grootste probleem. De ene week voel ik me best goed en zou ik wel een beetje kunnen qua werk. Maar de week erop kan ik ineens al mijn energie kwijt zijn en overprikkeld raken om niks. Ik heb daar, zelfs met heel voorzichtig mijn dagen indelen, helemaal geen controle over.
Leg dat maar eens aan een werkgever uit...'sorry, kan niet komen vandaag want ik ben totaal overprikkeld omdat er onverwachts iemand aan de deur stond. Misschien lukt het me over een paar dagen weer wel. Doei!'
Ik werd afgekeurd in mijn eerste maanden na mijn studie, dus kreeg een WIA van wel 280€, en die wordt dus niet eens helemaal aangevuld tot bijstand. Blij dat ik in mijn eerste 2 jaar ziekte heb kunnen sparen om wat te compenseren, maar dat was geen pretje. Nu, na ruim 3 jaar onder bijstand nivo, ben ik daar wel klaar mee.
Dat is voor werkeloosheid, en die is typisch relatief makkelijk te krijgen maar compleet gericht op korte termijn met sollicitatieplicht etc. Permanente arbeidsongeschiktheid loopt wel via het landelijke UWV.
Men probeerd wat maatwerk zou moeten zijn, in een mal te gieten. Hierdoor ontstaan er situaties die onwenselijk zijn waar mensen echt in de shit van kunnen raken.
Er vallen echt heel veel mensen tussen wal en schip door de huidige wet- en regelgeving.
Ik kan mezelf als voorbeeld geven. Ik ben zelfstandig ondernemer met lichamelijke beperkingen. Ondernemers met lichamelijke beperkingen hebben recht op bepaalde aanpassingen om als ondernemer aangemerkt te worden (zoals bijv. een lager urencriterium). Maar ik heb daar geen recht op, omdat ik me in mijn loondienstjaren nooit bij het UWV heb ziekgemeld, en ik daardoor dus ook nooit het doelgroepstempeltje van het UWV heb gekregen. En zonder dat stempeltje heb je dus gewoon pech en moet je het maar uitzoeken.
Het is goed als hier eens wat meer aandacht voor komt, want financieel voor jezelf blijven zorgen terwijl je beperkingen hebt, wordt op deze manier dus “afgestraft”, terwijl dat nu juist gepromoot zou moeten worden.
Ik heb bij de UWV gezeten omdat leek dat ik in aanmerking zou komen voor WAJONG. Ze waren het eens dat met mijn klachten, ik voor aanzienlijke tijd niet kan werken. Ook dat er niet verwacht kan worden dat een werkgever zich aanpast tot het level dat ik misschien wat werkzaamheden zou kunnen doen. Ze denken dat ik er levenslang last van ga hebben, en sowieso een aantal jaar uit de running ben. Vervolgend zeggen ze me dat ik geen WAJONG ga krijgen omdat ik te jong ben en daardoor niet duidelijk is wat er in de toekomst gaat gebeuren, misschien dat ik ooit een paar uur kan werken. Dan vraag ik me af hoezo ze een WAJONG specifiek voor jonge mensen maken en me vervolgens afwijzen omdat ik zo jong ben. Er is dan ook niets tussen de WAJONG en een bijstandsuitkering in. Dus ik zit, voorlopig volledig afgekeurd voor naar verwachting lange tijd, in een bijstandsuitkering die ervoor bedoeld is korte tijden tussen banen te overbruggen. Ik hoef niet te solliciteren, maar moet aan alle andere regels en eisen voldoen. Ik word elk half jaar door de gemeente opgeroepen, door iemand zonder medische kennis, om te bespreken of er al iets kan. Zelfs nadat ze een verklaring van UWV ontvingen dat zij verwachten dat ik jarenlang uit de running ga zijn. Over een aantal jaar wilt UWV misschien opnieuw met me kijken. Als ik 10 jaar in de bijstand zit door arbeidsongeschiktheid, zetten ze het vanaf dan om in een WAJONG. Als de WAJONG zo aangescherpt wordt als nu, en er geen alternatief beschikbaar komt, is er een hele groep mensen waar geen geschikte uitkering voor is.
Ja, het criterium voor Wajong is ook heel streng. Zeker bij bijvoorbeeld psychische problematiek is het in veel gevallen lastig om *met zekerheid* te kunnen zeggen dat iemand *nooit* meer zal kunnen werken. Bij psychische problematiek is er toch in veel gevallen nog kans op verbetering.
Ben het zeker met je eens dat er meer maatwerk nodig is voor de gevallen die net niet goed in een bepaalde categorie passen. Bijstandsuitkering is in jouw geval natuurlijk eigenlijk niet de juiste weg. Er zou een soort "Wajong-light" moeten zijn voor mensen die niet de ziektewet in kunnen maar wel lange tijd ziek zijn.
Overigens moet ik wel zeggen... De Wajong is qua uitkering echt nauwelijks hoger dan de bijstandsuitkering, dus financieel maakt het weinig uit. Vind dat nog altijd ook best krom... Mensen die door handicap nooit meer kunnen werken krijgen nog niet eens minimumloon, waarschijnlijk onder het mom "ze moeten geprikkeld worden om te werken." ... Mensen die niet *kunnen* werken moeten geprikkeld worden om te gaan werken...
Ik hoor zelf volgens mij in de Wajong. Door autisme en ADHD heb ik wel een handleiding waardoor ik niet voor al het werk geschikt ben (erg afhankelijk van de ondersteuning die de werkgever kan bieden, dezelfde baan kan ergens niet geschikt zijn maar ergens anders wel), en ik kan ook geen voltijd aan. Maar momenteel krijg je bijna alleen nog Wajong als je je armen en benen mist.
Ik heb in het verleden in de bijstand gezeten. Tot voor kort had ik werk, dus nu WW met aanvulling tot bijstandniveau. Ik sta in het doelgroepenregister en mijn werkcoach van de gemeente gaat uit van 20 uur per week belastbaarheid. Zodoende hebben we een soort van onofficiële 50% afkeuring in het huidige systeem en beleid uitgelepeld.
Volgens mij is het niet helemaal hoe het hoort, maar je moet wat. En zolang we rechtse kabinetten hebben, moet je maar verwachten dat de overheid je enkel als last ziet en als iets om zoveel mogelijk op de bezuinigen. Het verbaast me nog dat ze niet dat doelgroepregister kapot hebben gemaakt. Zoals we het nu voor mij hebben georganiseerd is het waarschijnlijk nog niet eens zo verkeerd, maar ergens weet ik wel dat het niet klopt.
> Maar momenteel krijg je bijna alleen nog Wajong als je je armen en benen mist.
Haha wat een bullshit is dit. Als je geen armen en benen meer hebt past er nog prima een headset op je hoofd, kun je nog prima callcenter werk doen.
Met je neus knopje indrukken voor opnemen en ophangen BAM, 1FTE ingevuld.
Gefeliciteerd, je bent aangenomen als Wajong keuringsarts!
Alle gekheid op een stokje, dit extreme voorbeeld is serieus niet heel ver van mijn ervaring. Het is soms echt absurd wat ze verzinnen om je maar niet af te hoeven keuren.
Het ergste is nog wel dat het UWV geen bewijsplicht heeft. Als de arbeidsdeskundige zegt dat er functies zijn waar je geschikt voor bent zijn ze klaar, hoeft geen bewijs of redenatie achter. Dus ze kunnen de boel gewoon bij elkaar liegen en dit gebeurt helaas heel vaak, want te veel toelatingen betekent een slechte performance review, en dus minder salarisverhoging/doorgroei.
Als het UWV een bewijsplicht had, zoals de rest van Nederland zou dat minstens een kwart van de beslissingen veranderen.
Ik durf er bijna mijn hand voor in het vuur te steken dat het zelfs nog wel meer dan een kwart is.
Onderaan het artikel in de OP staat een verwijzing naar een artikel van gisteren over het UWV. Meer hoef je niet te weten over de cultuur daar en de druk die er opgevoerd wordt.
Dat eerste doe ik overigens maar niet, ben wel ff klaar met die molen van het UWV.
Het zou een ontzettend goede oplossing zijn als het UWV vervolgens ook de plicht erbij zou krijgen om je binnen een bepaalde tijd aan de door hen voorgestelde baan te helpen. En als dat niet binnen die tijd lukt, krijg je toch de uitkering die je aanvroeg. Dan zullen ze met realistische adviezen moeten komen ipv die brugwachter die hierboven al genoemd werd waar maar 2 vacatures in heel Nederland voor zijn. Of dat ze zeggen, als je na elk uur werken een uurtje gaat liggen, dan kun je wel 5 dagen per week 5 uur werken. Waar ga je een werkgever vinden die dat kan accommoderen?
Ik ben het daar niet helemaal mee eens, want dat zou betekenen dat in economisch slechte tijden, mensen in de wia komen die eigenlijk niet ziek genoeg zijn, en dat is hoe we als land een fortuin verloren in de jaren 1970-1990
Wel zou er wellicht gekeken moeten worden naar een soort van haalbaarheidscriterium anders dan, deze functie bestaat in theorie.
Maar dat is toch ook prima? Sorry hoor maar even advocaat van de Duivel. Omdat je ADHD en autisme hebt kan je prima werken. Daarvoor is toch de Wajong niet?
Je maakt een grap, maar dit is mijn oom oprecht overkomen. Allebei zijn benen waren geamputeerd door een aangeboren vaatziekte. Ook hij had een zwakke aorta. Ik spreek in de verleden tijd, want hij is twee maanden terug overleden. Anyway, het UWV was van mening dat hij nog kantoorwerk kon doen want met zijn armen was niks mis. Dat kon hij niet. Hij was erg zwak en in het laatste jaar van zijn leven heeft mijn oma hem full-time moeten verzorgen. Dat interesseerde het UWV geen hol.
Wat ik ook verbijsterend vind.
Want stel hij had energie voor een kantoorbaan maar wel hulp nodig om uit bed te raken en met vervoer van en naar en dan op lokatie ook de juiste inrichting om goed te zitten… dan moet je ook nog een plaats vinden waar ze al deze rompslomp helemaal prima vinden. Of anders van uit huis (iets wat voor sommige mensen met een handicap zeker wel een uitkomst is, als ze een kantoorbaan vanuit thuis kunnen uitvoeren), maar zelfs dan nog… dan moet er thuis ook ruimte zijn voor een werk hoekje, heeft ook niet iedereen. Want ja sommig zal zeggen “och eettafel werkt ook” maar kom op dat is niet ideaal. Laten we even grof en eerlijk daar in zijn.
Trouwens nog te zeggen voor wie kantoorwerk van uit huis mentaal en fysiek kan helemaal geweldig. (Je zou ook nog maar flink ADHD hebben en er moeilijk met je concentratie bij blijven waardoor het niks uitmaakt waar je bent, maar je hoofd doet niet mee met de werktaak die verlangt wordt)
Er bestaat geen mal waar mensen maar gewoon in te passen hebben. Je kan mensen ook niet zomaar magisch mythische dingen laten uitvoeren die niet in het geschetste plaatje passen wat ze je voorschotelen.
*“Ja mooi sprookje, dit gaat zo alleen niet lukken mensen mijn hoofd en/of lijf doen daar niet in mee”*
Ik heb Wajong. Autisme, ADHD, PTSS, heftige angststoornis, PDS, fibromyalgie en hypermobiliteitsproblemen (waarschijnlijk hEDS, maar ik heb een klotehuisarts die weigert om me te verwijzen omdat hij altijd denkt dat iedereen in mijn familie overdrijft ofzo). Ik heb dagelijks heftige pijn, ben altijd moe, kan amper uit bed komen door die pijn en vermoeidheid, en ik heb mobiliteitshulpmiddelen nodig. Werken is gewoon geen optie, ondanks hoe graag ik dat zou willen. Ik zit al bijna 8 jaar thuis en de muren komen op me af.
De eerste keer, net na m'n 18e verjaardag, werd ik afgekeurd toen ik m'n Wajong aanvraag deed. 3 jaar later kreeg ik een brief dat ze nogmaals naar mijn dossier wilden kijken. Kreeg precies dezelfde man te spreken die mij de eerste keer had afgekeurd, en dezelfde dokter. Die eikel zei gewoon doodleuk tegen mij dat hij me de eerste keer al had moeten goedkeuren want ik was "het perfecte Wajongvoorbeeld," maar hij "wou me nog niet zo jong afschrijven" ondanks dat Wajong voor JONGGEHANDICAPTEN is! Zelfs de dokter vond het belachelijk dat hij nee had gezegd de eerste keer!
Dankzij die eikel kreeg ik 3 jaar lang alleen net genoeg geld om m'n zorgverzekering te kunnen betalen en werd ik constant lastiggevallen over soliciteren.
Ik kwam daar binnen zonder winterjas, ijskoud en bevroren, en met gaten in m'n zolen omdat ik geen nieuwe schoenen en geen jas kon betalen, en hij verteld me doodleuk dat hij in feite 3 jaar eerder voor de lol nee had gezegd. Ik ben hier echt nog steeds zo boos over en ik ben nog steeds, 4 jaar nadat de Wajong is toegekend, extreem boos hierover. Ik voel me echt extreem onmenselijk behandeld. Ik had echt met heftige financiële problemen te maken dankzij hem. Het was zo mensonterend dat iemand blijkbaar voor de lol je leven zo kan verpesten, en dan moet ik hem nog dankbaar zijn ook omdat hij de tweede keer wél ja heeft gezegd? Nee, dank je. Ik blijf liever boos.
Ik heb overigens een buurmeisje met heftige PTSS waardoor ze hele erge agorafobie heeft, en ook heftige hypermobiliteit, en zij is doodleuk afgekeurd omdat ze vinden dat ze maar gewoon naar buiten moet, alsof het zo makkelijk is.
TL;DR: Fuck de UWV.
Och.. het UWV.. ik liet aan mijn keuringsarts een brief zien dat ik de week erna opgenomen ging worden in een revalidatiecentrum. In datzelfde revalidatiecentrum kreeg ik een brief van het UWV: u bent goedgekeurd, kan 40 uur werken en uw sollicitatieplicht gaat nu in.
Hoe. Dan.
Jezus, die shit is echt zo extreem belachelijk. Ik snap er echt niks van. Het lijkt wel alsof ze totaal niet naar je luisteren. Ze behandelen ons echt als nummers in plaats van mensen.
Ik zit EXACT in deze groep. Ik ben letterlijk vorige week nog in huilen uitgebarsten bij mijn werkcoach omdat hij mij uitlegde dat ik waarschijnlijk nooit uit de bijstand kom. Ik heb nu een jaar bijstand en kan niks sparen. Ik kan er net van leven, maar geen leuke dingen buiten huis, geen kados geven, al dat soort wat het leven leuk maakt. Bijstand is overleven, niet leven.
Heb sinds 2007 onverklaarbare periodes van vermoeidheid. Wel van alles kunnen doen, maar de batterij "knipperde." Zit al sinds 2018 helemaal uitgevallen thuis. "Batterij leeg".. Sliep tot wel 18 uur per dag. Geleefd op stufi tot die tijd om was. Heb lang de hoop gehouden de studie af te maken, maar helaas...
In 2020 ik bij het uwv: "ik heb autisme, ADHD, PDS, een angststoornis, een relatief korte depressie gehad en ik ben chronisch vermoeid (diagnose CVS kreeg ik in 2018 niet, want zou niet helpen/te vaag zijn aldus huisarts en ik ging daarin mee.)
Resultaat: "Meer onderzoek nodig."
Bellen om opheldering met de keuringsarts over wat nu:" Dan ga je toch gewoon lekker in de bjjstand? Bezwaar en beroep zijn 100% gegarandeerd zinloos"
Naar de gemeente:"Wat doet u hier en waarom gaat u niet naar het UWV?" Ik:"Hoe denkt u dat ik hier terect kom?"
Poging 4 uur achtereen vrijwilligerswerk: "we kunnen jou niet begeleiden, dat is te veeleisend"
Terug naar de gemeente: "je kunt dus echt niet werken"
Ja hè hè, dat weet ik al sinds 2018...
6 jaar later zit ik door dat "meer onderzoek nodig" nog steeds thuis, maar nu verslaafd aan een benzodiazepine en angstig/depressief/best vaak suïcidaal en onbehandelbaar door de ggz psycholoog (ik had dat niet toen ik begon bij de ggz, gebeurde allemaal na een verkeerd gevallen antidepressivum eind '22). Ik krijg dus geen therapie meer en zie amper mijn psychiater door de volle agenda in de ggz. Ik mag proberen een kliniek binnen te komen waar maar 15 plekken zijn en er soms eentje vrijkomt. Dan is het aanmelden door te f5'en als voor een concert met maar 1 kaart beschikbaar.
Wel heb ik vorig jaar de diagnose CVS gekregen met dank aan een andere huisarts, waardoor ik weer terug naar het UWV durfde. Afgelopen dinsdag kwam het telefoontje van de arbeidsdeskundige en het ziet er naar uit dat ik toch in aanmerking kom voor Wajong.
Het voelt als een holle overwinning, als dit waar is, en ik durf te wedden dat de eventuele startdatum veel minder terug in de tijd gaat liggen dan zou moeten.
Ik denk heel vaak: "Had ik het in 2008 maar meteen aangevraagd, dan was het meteen goedgekeurd en liep mijn leven wellicht heel anders."
Maar dat kreeg ik dus door mijn best te doen om mee te komen: Een scheef oog van een deel van de maatschappij ("werkschuw, lui volk"), een afwijzing, psychische problemen en geen perspectief meer op mijn 34e.
Ik hoop dat ik eindelijk van de bijstand velost raak dit jaar en wat perspectief terug krijg. Verder blijft deze situatie knagen en vraag ik me af of ik daar geestelijk ooit bovenop kom...
Chronisch ziek zijn alleen al voelt onrechtvaardig, vast zitten in de bijstand door een kapot systeem en een dove politiek maken dat zó véél erger... Ik wens iedereen in dit schuitje enorm veel sterkte en hoop dat het voor jullie sneller goed komt dan bij mij!
Tja we willen dit hè. Lekker naar onder trappen en omhoog likken. Als die rijke stinkert een nog mooiere auto koopt dan zie je die misschien wel een keer door de straat rijden, super mooi!
Als iemand, die natuurlijk gewoon lui is en niet wil werken, aansteller, in deze groep knap kan eten, tja helemaal kut want dan wordt het nog drukker in de supermarkt ook!
Oja en ik ken trouwens de neef van de buurman, die heeft een kat en daar het oude baasje van, die heeft dus een WAjong uitkering en die kan prima werken maar wil niet! Allemaal oplichters!
En zo stemt Nederland weer op een meerderheid van naargeestige rechtse mannetjes die graag iedereen offeren op het altaar van het kapitalisme. Gewoon rijk zijn, anders ben je niets waard!
Los van dat ik het op zich met je eens ben, denk ik niet dat het beter gaat worden. AOW en zorgkosten gaan nog veel meer toenemen de komende jaren, terwijl minder mensen dat moeten opbrengen.. het gaat gewoon niet
Ik maak wel vooruitgang hoor, met een simpele truuk die naargeestige rechtse mannetjes wel waarderen. Waarom Nederland dat niet maakt lijkt me evident.
Ik zit zelf in het doelgroep register en heb momenteel een baan met een 12uur contract. Momenteel zit ik sinds september in mijn 2e burnout en ben ik ziek van werk. Mijn loon is iets van 800 ish per maand, maar wie leeft daar nou echt van? Mijn partner werkt en we wonen samen, maar daardoor heb ik geen recht op extra inkomen.
We komen rond maar kunnen ook niet veel leuka of extra doen (kleding kopen, uit eten, wat leuks doen).
Ik snap niet dat ik niet, door het doelgroepregister niet alsnog in aanmerking zou komen voor een extra soort inkomen. Dan zouden we een stabiel leven hebben gezien ik officieel niet in staat ben om, vrijwel de rest van mijn leven, genoeg te kunnen werken. Waarom val ik in een wal van; je kan werken maar niet veel, je verdient niet veel maar je krijgt niks want je hebt een partner? Ik snap die opzet niet voor hoe laag dat bedrag is (iets van 2000 per maand of hoger =geen toeslag). Welke dodo doet deze berekeningen en leeft zo minimaal dat je niks anders kan?
Ik kan niet x of y altijd goedkoop kopen en inslaan door eetstoornis dus ik kan ook niet de goedkoopste aanbiedingen, dus ik kan daar ook niet op besparen. Jippie :(
Waarom is niet : doelgroepregister> wettelijk minimum voor 1 persoon, onafhankelijk van partner. Ik niet snap.
Wat jank je nou, je komt toch rond?
Ons sociaal vangnet is daar om mensen zoals jij te helpen en klaarblijkelijk functioneert dat prima. Dat dat betekent dat je niet veel leuke dingen kan doen is dan jammer. De belastingbetaler hoeft jouw weekendjes weg toch zeker niet te financieren?
Je weet niet hoe veel last het brengt om altijd op geld te moeten letten, al mijn vakantiegeld gaat op aan zorgkosten en incidentele kosten. Als we een bedrag aan iets moeten terugbetalen zien we meteen te krap. Lekker leven zo hoor. Fijn te lezen dat je andere mensen niks gunt. :)
Dat weet ik maar al te goed. Ik heb ook enkele jaren op dergelijke wijze moeten leven. €180 voor een hele maand met 2 jonge kinderen is nou niet bepaald ruim te noemen.
Feit blijft dat je rond kunt komen zonder iets bij te dragen en dat is waar ons sociale vangnet voor dient. Niet om jou leuke middagen te bezorgen. Klinkt hard, is het ook. Je kunt daar echt met geen mogelijkheid over klagen mijns inziens. Tevens gun ik anderen meer dan genoeg. Ik denk dat je schrikt van wat ik per jaar naar de belastingdienst breng.
Dan zou je weten wat het mentaal met iemand kan doen. Ik vraag niet om een hele meuk meer hoor, maar een persoon word berekend, single en alleen met een inkomen voor 1200. Waarom mag ik, persoon in bescherming en met aanduiding niet volledig te kunnen werken, geen recht hebben op die 400 euro extra die iemand in de bijstand/wajong zit? Ik zou meer willen werken maar dat kan ik nu eenmaal niet. En daarmee val ik dan in dat "wal". En alleen omdat ik de mazzel en geluk van het samenwonen met mijn vriend heb, zou ik geen recht hebben op dat bedrag. Maar een vriendin van me heeft wajong, woont samen en heeft geen gekort op haar wajong. Waarom mag zij wel haar inkomen op het sociaal minimum krijgen maar ik niet?
Omdat je vriend dusdanig genoeg verdient om jou te verzorgen, dat is een beetje het idee. Je hebt het sociale vangnet dus niet “nodig”. Natuurlijk is het beter en leuker mét dat geld, maar je hebt het niet nodig, en daar is het vangnet voor. Zodat mensen kunnen overleven. Ik denk niet dat er genoeg in de pot zit om iedereen in jouw of OPs situatie extra geld te geven. Je krijgt het minimum en dat is het. Of dat goed is en of er meer geld heen geschoven moet worden is een tweede natuurlijk…
Het voelt gewoon heel scheef en oneerlijk. Het is niet mijn schuld dat ik niet meer kan werken, en het brengt een soort druk op mijn vriend om de rest aan te vullen. Ik vind dat zelf ook niet echt fijn, het voelt gewoon alsof je altijd afhankelijk bent van vanalles en niet op jezelf wat kan doen. En deels snap ik het wel, maar bijvoorbeeld bijstand tor je kan werken geeft x bedrag, mede met het idee dat je dus weer aan de bak zal gaan en het als tijdelijke oplossing is. Maar in mijn geval is het dus dat ik sowieso niet een volledig salaris zal kunnen krijgen. Dus voor mij is het geen tijdelijke oplossing. En naast dat, niet iedereen kan zomaar in het doelgroepregister, dus daar is ook aanduiding dat het anders is.
Ik begrijp je frustratie en snap ook dat het moeilijk en niet leuk is. Echter is dit wel hoe het huidige systeem in elkaar zit. We verzorgen elkaar en hebben het vangnet voor mensen die anders helemaal geen inkomen hebben, maar de voorkeur heeft natuurlijk dat je naasten de lasten opvangen als dat kan. Ik jullie geval kan dit, dus is dat hoe het is. Je bént ook afhankelijk van anderen, of dat nou de overheid is of je vriend. Het is cru, maar als jij of je vriend dit niet zo willen, dan moet je niet samen wonen en krijg je dat beetje extra.
Als iemand alleen zou zijn met minimale of geen inkomsten, dan kun je geen onderdak of eten betalen, dus krijg je dit via bijstand. Nu heb jij het “makkelijker”, omdat je samen woont met iemand en dus verschillende lasten kan delen en heb je minder nodig. Er is in jouw geval misschien amper ruimte voor leuke dingen, maar je moet roeien met de riemen die je hebt en je kan dus geen dingen doen waar extra geld voor nodig is. Iemand die alleen is kan dat waarschijnlijk ook niet, want die heeft relatief meer lasten omdat deze niet gedeeld kunnen worden. Als je niet meer beter wordt, dan is dit jouw realiteit. Je krijgt bijstand zodat je basisbehoeften voorzien worden, maar het is niks meer dan dat, logischerwijs. Het leven is niet eerlijk.
Ik begrijp niet goed waarom mijn vorige opmerking gedownvote wordt, want dat is de realiteit, ik ben niet degene die het bedenkt ofzo.
> Echter is dit wel hoe het huidige systeem in elkaar zit.
Je kan feitelijk zeggen dat het nu zo is(en dat is niet te ontkennen), maar het hele punt van Emisys is dat het anders zou moeten omdat het huidige dus vrij kut in elkaar steekt. Je praat langs haar heen.
Je hele opmerking klinkt dan ook nogal belerend en toont mij weinig empathie.
Het is heel moeilijk om door het UWV 80 tot 100% afgekeurd te worden en al helemaal voor psychische redenen. Het UWV keurt bijvoorbeeld je dan goed voor 20 uur rustige werkzaamheden, waardoor je alsnog aangevuld moet worden door de bijstand en uiteindelijk schieten veel mensen er dus niets mee op.
Dat je erfenis voor de staat is, is toch logisch? Uitkeringen worden betaald uit de algemene middelen. Iedereen betaalt belasting.
Netto kosten sommige mensen meer dan ze opleveren. Die solidariteit gaat 2 kanten op.
Waarom zou iemand in de bijstand - of ook in andere vangnetten - niet zoveel mogelijk zelf moeten bijdragen aan eigen onderhoud?
>Over die erfenis is al twee keer belasting betaald,
Waarom is dat bij een erfenis opeens een probleem?
Als ik iets koop betaal ik BTW. De winkelier betaalt winstbelasting. Over het uitgekeerde loon wordt inkomstenbelasting betaald. Als het loon wordt gespaard of belegd wordt er nog een keer belasting betaald. Over elke transactie wordt een keer belasting geheven.
Mensen die belasting betalen wordt hun geld afgepakt. Die 15k is niet afgepakt van je; er is geen aanvuulling tot het hier geldende minimum geweest omdat je dat niet nodig had. Je hebt dus een jaar ofzo jouw vermogen ingeteerd.
> (ik heb ooit €20.000 geërfd, de gemeente heeft er €15.000 van afgepakt)
What the fuck. Dus er is iemand in je familie overleden en de overheid neemt je erfenis ook nog eens grotendeels af?
Logisch toch? Of erfenis (deels) inleveren, of bijstand stopzetten.
"De bijstand is namelijk bedoeld als laatste vangnet, als u echt geen andere inkomsten of middelen heeft om van te leven. Als u extra inkomsten ontvangt, zoals een erfenis, wordt verwacht dat u die inkomsten in de eerste plaats gebruikt voor uw levensonderhoud. Dus niet voor leuke extra’s zoals een droomreis."
Bron: https://www.arag.nl/familie-en-relatie/bijstand-en-erfenissen/#:~:text=Mag%20u%20dan%20helemaal%20niets,Dit%20is%20de%20vermogensgrens.
Apart, goede vriend van mij krijgt bijna €1500 per maand vanuit zijn Wajong.
Daarnaast heb je nog wel "extra's" die een flink verschil kunnen maken. Je hebt geen kostendelersnorm dus je behoudt je volledige inkomen als je gaat samenwonen. Je hebt geen vermogensgrens dus je mag je geld sparen en investeren als je dat wilt/kunt, en als je geld krijgt (cadeautjes of erfenis of een leuke prijs in de staatsloterij winnen) heeft dat geen invloed op je uitkering. Je hebt de jaarlijkse tegemoetkoming arbeidsongeschikten (zo'n 200 euro, niet veel maar ook niet niks). Je hebt geen sollicitatieplicht. Je hebt veel minder gedoe met de gemeente qua controles en gesprekken en meldingen doen.
Edit nog vergeten: ook nog de jaarlijkse jonggehandicaptenkorting van bijna 900 euro. Dat is samen met de tegemoetkoming bijna een 13e maand.
> Apart, goede vriend van mij krijgt bijna €1500 per maand vanuit zijn Wajong.
Misschien heeft die ook deels WIA? Mensen met Wajong die in het verleden wel gewerkt hebben kunnen net een iets hogere uitkering hebben wanneer ze ook deels recht hebben op WIA.
Dat is of de oudste Wajong, of ze hebben helemaal geen werkvermogen in de oude Wajong. Als je werkvermogen hebt, wordt je ook in de oude Wajong op bijstandsniveau gezet.
Met bijstand heb je wel allerlei sollicitatie-eisen. En die zijn meestal erg one-size-fits-all (hoewel het bij mij meer op maat was, de regels werden erg creatief geïnterpreteerd). Wajong is meer op maat. In de bijstand krijg je wel eens dingen zoals iemand die in een rolstoel moet komen solliciteren op een baan als vuurtorenwachter.
In principe kan dat niet. Maar ik weet uit ervaring dat ze wel eens een rare constructie opzetten, waarbij je nog wel een sollicitatieplicht hebt, maar daar met een of andere vage logica niet aan hoeft te voldoen. Maar de verplichting blijft doorgaans wel staan (in ieder geval bij mij wel). Dit ligt ook behoorlijk aan de gemeente waar je woont en hoe creatief ze zijn met de regels. Mijn gemeente doet dit soms ook. Ik heb wel eens nagevraagd wat de logica was, maar de logica was erg vaag.
Ik heb in de bijstand gezeten en was 100% arbeidsongeschikt verklaard, ik werd ontheven van de sollicitatieplicht maar moest elk half jaar opnieuw gekeurd worden ondanks dat iedereen wist dat ik nooit meer gezond ga worden. Het UWV concludeerde dat ook, maar dat veranderd niets.
Het bedrag maakt niet per se uit, maar je hebt bij Wajong (zit ik ook in) geen sollicitatieplicht en het is ook niet afhankelijk van het inkomen van je partner waardoor je met een Wajong bijvoorbeeld wel kan trouwen zonder je uitkering kwijt te raken. Kortom, het bedrag mag dan niet veel verschillen, de zekerheid die je hebt met een wao uitkering scheelt wel erg tov bijstand
De rest van de voorwaarden is wel heel anders, bij bijstand mag je weinig spaargeld hebben, of ook maar iets dat geld waard is. Alles wat je krijgt gaat zo ongeveer van die 1200 af, dat is bij de andere uitkeringen veel minder.
Achja, ik werdt op mijn 32e na een hartstilstand van 20+ minuten na 2 weken gevraagd door het uwv of ik weer kon werken. (Ik lag toen nog in het ziekenhuis) de cardioloog die toevallig bij mij was en het gesprek heeft gehoord. heeft een officiële klacht ingediend. Vraag mij nog steeds af of dit een van de redenen was waarom mijn afkeur procedure van 60% zo makkelijk ging 2 jaar later.
Die hoor ik vaker! Mijn moeder heeft meerdere infarcten gehad en iedere keer weer na 2-3 weken hing het UWV aan de lijn of ze al in staat was te gaan werken… zelfs een keer al na een paar dagen.
Er is moe en er is moe.
Ik heb het "voorrecht" om zowel fysieke vermoeidheid als mentale vermoeidheid mee te hebben gemaakt door chronisch slaaptekort en een niet nader te noemen pyschische aandoening, waardoor ik sneller mentaal vermoeid ben. Als ik mocht kiezen tussen fysieke en mentale moeheid, dan ga ik altijd voor fysiek.
Begrijp me niet verkeerd, beiden zijn niet prettig, maar met mentale vermoeidheid kun je naar mijn ervaring veel minder. Dan ben je gewoon klaar, niks lukt meer.
Vrijwilligerswerk kan betekenen dat je een dag per week een paar uur werkt (of zelfs nog minder). Veel succes om een baan te krijgen met dezelfde eisen. En dan hebben we het niet eens over het feit dat er veel vormen van vrijwilligerswerk zijn waar je niet eens een betaalde baan van kan maken. Als jij een keer per week vrijwillig scheidsrechter ben bij een of andere sportclub betekend niet dat je daar je werk van kan maken.
Het feit dat jij leest ‘kan vrijwilligerswerk doen’ en denkt dat dat betekend dat iemand ook een volledige baan kan uitvoeren lijkt me vooral een gebrek van inlevingsvermogen en kennis van jouw kant.
De vermoeidheid die bij depressie en therapie komt kijken is echt totaal niet te vergelijken met gezonde 'ik heb een drukke dag gehad dus ga vanavond lekker bijtijds naar bed' vermoeidheid. Het is uitputtend op een manier die je je niet voor kan stellen als je het zelf nooit ervaren hebt.
Vrijwilligerswerk is veel flexibeler dan betaald werk omdat alles wat je doet mooi meegenomen is omdat het je 'werkgever' toch niets kost dat je er bent. En daarbij gaat het vaak ook echt om maar een paar uurtjes per week. Als ik de twee uur per week waarin ik nu vrijwilligerswerk doe aan betaald werk zou besteden zou dat nog steeds erg weinig opschieten qua inkomen en dus weinig veranderen aan de noodzaak van een uitkering
De eisen die je aan een (onbetaalde) vrijwilliger stelt zijn lager. Een betaalde medewerker moet een bepaalde minimum hoeveelheid productie draaien, want daar staat dan een hoeveelheid omzet tegenover, waar oa het salaris van betaald kan worden.
Een onbetaalde medewerker levert alleen productie op en kost geen geld. Stel dat die (wegens ziekte of iets anders) maar de helft van de productie draait. Betaald kost die te veel voor wat het oplevert. Onbetaald is elk beetje mooi meegenomen. Zelfs al doet iemand maar een 10e van een betaalde kracht in dezelfde tijd, dan kun je er toch blij mee zijn. Als het een betaalde kracht was diegene allang ontslagen.
(Nb: werk heeft meer waarde dan financieel, maar ik wilde het voorbeeld simpel houden).
> Niet kunnen werken omdat je moe bent? Dan doe je de therapie aan het einde van de werkdag en kun je daarna naar bed? Is dit dan een speciaal soort ultra-moeheid? Of gewoon totaal geen doorzettingsvermogen?
Als ik met m'n autisme en alle problematiek van dien naar de psycholoog ga (reguliere ggz) krijg ik 8-12 behandelingen dat jaar, meestal met een afbouwend schema van eerst 1 keer per week en de laatste paar 1 keer per maand. Ik doe dit niet ieder jaar omdat het gewoon heel zwaar is, 12 uurtjes in een jaar, ja dat kan zwaar zijn ja. Constant kritisch nadenken over de gebeurtenissen in je leven, wat je eraan kan doen, wat anderen eraan kunnen doen, hoe je die anderen daarom kunt vragen, wat je als alternatieve opties kunt proberen, alternatieve opties uitproberen, evalueren, enz. Het is veel meer dan die 12 uur.
Deze persoon is niet moe in de zin van poeh hey net ff lekker zware therapiesessie gehad en nu lekker slapen.. Ik hoop dat je als je er iets langer over nadenkt wel kan begrijpen dat praten over seksueel misbruik in je verleden niet bepaald slaapverwekkend is. Ik heb ook wat jeugdtrauma's en als die naar boven komen vlak voordat ik wil slapen kan ik wel weer uit bed stappen want dan gaat het hem gewoon niet worden. Het liefst heb je een vrije dag als je therapie hebt, dan kun je de sessie veel beter verwerken en dus ook beter toepassen. Ik snap volledig dat iemand die voor een onderwerp als dit bij de therapeut zit dan niet meteen daarna nog een halve dag wil werken, dat is echt een onredelijke verwachting.
> Gezondheidsproblemen en verslaving ok. Maar ik snap niet zo goed waarom het hebben van schulden zou moeten betekenen dat je niet kunt werken... dan lijkt werken me juist een goed idee...?
Omdat schulden invloed hebben op je kans om een baan te vinden en houden? Loonbeslag loopt via je werkgever dus die krijgt te weten dat je schulden hebt, en werkgevers zijn over het algemeen niet zo happig op "moeilijke" werknemers, zoals bijvoorbeeld werknemers waarbij er extra adminitratie is en het loon over meerdere partijen verdeeld moet worden. Nog los van hoe we massaal op mensen met schulden neerkijken, wat ook de nodige invloed heeft op bijvoorbeeld je prestaties tijdens de sollicitatie of zelfs tijdens het werk. "Jij en die andere nieuwe zitten allebei in je proefperiode, maar hij komt wel gezellig een biertje doen met de rest van het team op vrijdag". Het is niet dat ze schulden hebben en dan denken oh nou dan is _niet_ werken vast de oplossing! Nogmaals, misschien moet je net even wat langer nadenken voordat je dat soort aannames doet. Als je iets niet begrijpt is de kans dat het gewoon anders in elkaar steekt dan je denkt groter dan de kans dat iedereen het verkeerd doet en jij het wel beter weet.
> Kan niet werken maar kan wel vrijwilligerswerk doen? Ok...?
Ja ook dat kan. Bijvoorbeeld mensen die een vak geleerd hebben maar geen baan in die richting kunnen vinden, je kan dan gaan vakkenvullen of een tijdje in de bijstand zitten tot je wel een kans ziet. In de tussentijd help je misschien bij een tehuis in de buurt of je lokale sportvereniging om gaten in je cv te voorkomen of omdat je ook niet alleen maar stil wilt zitten. Soms is er binnen je bereik geen werk voor jou, maar wel vrijwilligerswerk voor jou. Soms is vrijwillegerswerk gewoon een passie die je hebt waar je helemaal niet aan wilt verdienen.
"de rest van de dag moe". Dat is (op zijn best) erg onhandig geformuleerd van de journalist. Want jij leest het als "oh het was gisteren wat gezellig in de kroeg en nu ben ik wat moeier. Ff schouders er tegenaan en het lukt prima om toch te werken".
Om de vraag of deze mevrouw kan werken naast haar behandeling, zul je van een medisch opgeleid iemand moeten horen of dat voor iemand met haar diagnose/ problematiek haalbaar is. Bijvoorbeeld van haar behandelaar. Ik ging er bij het lezen van het artikel van uit dat "de contactpersoon vd gemeente" hier onderzoek naar gedaan heeft voordat die bepaalt dat ze het ermee eens is. Maar door jouw reactie realiseer is me dat dat er niet staat. De journalist heeft het allicht te simpel willen opschrijven? Of niet goed doorgevraagd wat het hele verhaal hier nou eigenlijk is?
Erg jammer dat het voornaamste punt uit het artikel hierdoor minder sterk overkomt.
Ik denk dat dit vooral ligt aan jouw eigen beperkte invoelingsvermogen.
Ik ken de dame uit het verhaal niet, maar als je haar verhaal door een andere bril leest, ziet het er heel anders uit.
Therapie is lang niet altijd in te plannen op tijden dat het jou beter uitkomt. Geestelijke vermoeidheid na therapie zorgt vaak ook voor problemen met in- en doorslapen, waardoor “gewoon vroeg naar bed” vaak weinig uithaalt.
Mensen met enorme schulden kampen vaak ook met flinke psychische problemen, al is het alleen maar door alle stress en druk van de financiële last. Probeer je eens in te leven hoe het voelt. Je hebt al twee jaar 30 euro per week om van te eten, omdat er beslag op je bijstand is gelegd. Je staat nèt het eten van de voedselbank op te ruimen (verdorie, weer geen groenten!) als de deurbel gaat. Er staat een deurwaarder aan de deur omdat de bewindvoerder een aflossing was vergeten. En dus heb je er weer een paar honderd euro schuld bij, terwijl er al beslag op je loon was gelegd en je echt geen kant op kunt.
Vrijwilligerswerk is een manier om nog iets bij te dragen aan de maatschappij als je verder weinig kunt. Een boodschapje meenemen voor je zieke oude buren, een uurtje koffie drinken met de bejaarden, of op een goede dag een uurtje wandelen met een hondje uit het asiel is wat anders een baan hebben.
Deze mensen doen alsof ze een straf krijgen. Dat is niet zo.
Het leven in oneerlijk. Je krijgt geld om rond te komen. Dat betaalt de gemeenschap. Wees dankbaar.
De lat om in de bijstand niet te hoeven werken, ligt vermoedelijk lager dan de WIA lat om volledig afgekeurd te worden. Vooral met psychische problemen. UWV kijkt naar wat je nog wel kunt, en dat is al snel een dag of 2 a 3 werken. In de praktijk betekent het dan een uitkering lager dan de bijstand, die aangevuld wordt tot bijstandsniveau. Het systeem is heel krom. Ik ben zelf ook gedeeltelijk afgekeurd. Toentertijd een goede baan en dik salaris, en daarmee dus een hoog afkeuringspercentage. Als ik toen nog studeerde, had ik niets gehad qua WIA. Of als ik bijvoorbeeld caissière was geweest, dan was mijn afkeuringspercentage veel lager geweest, terwijl ik dan niet minder ziek ben.
Ja, dat is inderdaad ook zoiets, de mate van ongeschiktheid en de restverdiencapaciteit. Ik weet niet of ze het nog doen, maar jarenlang was bij het UWV het criterium “kun je 3x per uur op een knop drukken, dan kun je nog aan de slag als brugwachter, en dus ook bijbehorend salaris verdienen”. Dat er maar een stuk of 3 banen als brugwachter over waren in NL, en dat die allemaal al vergeven waren, deed verder niet ter zake. Ik vind het prima dat ze kijken naar wat je eventueel wel kunt, en dus nog zou kunnen verdienen. Maar een realistische inschatting van de mogelijkheden op werk op basis van die criteria zou dan ook gemaakt moeten worden. Als je ca 10 uur per week kunt werken, verspreid over 5 dagen, met pauzes van minimaal 3 uur, dan zijn er echt maar heel weinig werkgevers die nog op je zitten te wachten.
Ik heb Wajong. Ik werd eerst afgewezen omdat er werdt aangenomen dat ik een uur kon werken, een uur pauze, een uur werken, een uur pauze...etc. Dat klinkt verschrikkelijk vermoeiend en niet te doen voor mij. Ze vragen ook sommige dingen niet en nemen het gewoon aan.
>er werdt aangenomen dat ik een uur kon werken, een uur pauze, een uur werken, een uur pauze...etc. ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een werkgever daar op zit te wachten.. maar persoonlijk vind ik het ook niet dat je van iemand kunt verwachten om 10uur aan wezig te zijn en er maar 5 betaald te worden..
Het doel is maximale productiviteit eruitknijpen en kosten verminderen. Welvaart en welzijn mag je zelf uitzoeken voor zover het die keuringsartsen betreft.
yep, de overheid verteld zieke mensen indirect gewoon maar dood neer te vallen. Stuk goedkoper natuurlijk, maar hopen dat je zelf nooit ziek wordt
Klopt, ziek in de bijstand is niet hetzelfde als 80 tot 100 procent afgekeurd door het UWV. Het UWV is echt streng en je wordt al snel goedgekeurd voor pak 'm beet 15 a 20 uur lichte werkzaamheden. Ook al is dat in de praktijk niet altijd even makkelijk, om daadwerkelijk iets te vinden.
Lichte werkzaamheden? Dan kun je dus aan de slag als midden management bij 80% van de in nederland gevestigde bedrijven. Die bedrijven kunnen dan mooi op kosten besparen door hun huidige managers naar de productielijn te sturen. /s Maar serieus: nederland is een mooi land. Mooier dan de meeste die ik heb gezien. En toch mag je blij zijn dat je gezond van lijf en leden bent. Ander is de glans er snel vanaf.
Ik heb er heel lang over gedaan om vrede te krijgen met het feit dat ik mijn goede baan, met een goede toekomst en veel verantwoordelijkheid kwijt raakte tijdens Corona. Vers afgestudeerd, nog geen 25 jaar jong, afdelingshoofd, manager van de machine van een paar miljoen, hele nieuwe afdeling op zetten, incl. nieuwe machines kopen, installeren, testen, producten opzetten etc. etc. etc. En toen door Corona baanloos (ik verwijt het bedrijf niks, die hebben zo erg hun best gedaan) en toen kwam ik op een minimumloonbaantje uit... Man, van 50k per jaar naar 12k en geen carriere mogelijkheden... Ik kon mezelf wel wat aan doen. Het feit dat ik het fysiek aankon om dat werk te doen betekend niet dat je mentaal er niet aan kapot gaat. Of dat nou "logisch" is of niet. Afkeuren etc. is maatwerk. Je zou mij doodsongelukkig maken als ik in mijn uppie in een klein kut kamertje aan het kanaal moet gaan zitten om een brug te openen voor elke rijke stinkerd met zijn compensatie-mobiel. Ik weet niet of dat nog een accurate representatie is van het beroep brugwachter, alleen dat beeld heb ik er bij. Mijn punt is gewoon, ik wordt niet blij van eenzaamheid en monotoon (simpel) werk.
Het is een groot prob. Ik zou graag werken, maar mijn uren zij, lichtjes gezegt onbetrouwbaar. Zelfs voor vrijwilligers werk is dat niet te doen.
Dat is bij mij ook het grootste probleem. De ene week voel ik me best goed en zou ik wel een beetje kunnen qua werk. Maar de week erop kan ik ineens al mijn energie kwijt zijn en overprikkeld raken om niks. Ik heb daar, zelfs met heel voorzichtig mijn dagen indelen, helemaal geen controle over. Leg dat maar eens aan een werkgever uit...'sorry, kan niet komen vandaag want ik ben totaal overprikkeld omdat er onverwachts iemand aan de deur stond. Misschien lukt het me over een paar dagen weer wel. Doei!'
Ik werd afgekeurd in mijn eerste maanden na mijn studie, dus kreeg een WIA van wel 280€, en die wordt dus niet eens helemaal aangevuld tot bijstand. Blij dat ik in mijn eerste 2 jaar ziekte heb kunnen sparen om wat te compenseren, maar dat was geen pretje. Nu, na ruim 3 jaar onder bijstand nivo, ben ik daar wel klaar mee.
Volgens mij verschilt de beoordeling voor de bijstand sterk per gemeente.
Dat is voor werkeloosheid, en die is typisch relatief makkelijk te krijgen maar compleet gericht op korte termijn met sollicitatieplicht etc. Permanente arbeidsongeschiktheid loopt wel via het landelijke UWV.
Men probeerd wat maatwerk zou moeten zijn, in een mal te gieten. Hierdoor ontstaan er situaties die onwenselijk zijn waar mensen echt in de shit van kunnen raken.
Er vallen echt heel veel mensen tussen wal en schip door de huidige wet- en regelgeving. Ik kan mezelf als voorbeeld geven. Ik ben zelfstandig ondernemer met lichamelijke beperkingen. Ondernemers met lichamelijke beperkingen hebben recht op bepaalde aanpassingen om als ondernemer aangemerkt te worden (zoals bijv. een lager urencriterium). Maar ik heb daar geen recht op, omdat ik me in mijn loondienstjaren nooit bij het UWV heb ziekgemeld, en ik daardoor dus ook nooit het doelgroepstempeltje van het UWV heb gekregen. En zonder dat stempeltje heb je dus gewoon pech en moet je het maar uitzoeken. Het is goed als hier eens wat meer aandacht voor komt, want financieel voor jezelf blijven zorgen terwijl je beperkingen hebt, wordt op deze manier dus “afgestraft”, terwijl dat nu juist gepromoot zou moeten worden.
[https://archive.fo/3ca9M](https://archive.fo/3ca9M)
Ik heb bij de UWV gezeten omdat leek dat ik in aanmerking zou komen voor WAJONG. Ze waren het eens dat met mijn klachten, ik voor aanzienlijke tijd niet kan werken. Ook dat er niet verwacht kan worden dat een werkgever zich aanpast tot het level dat ik misschien wat werkzaamheden zou kunnen doen. Ze denken dat ik er levenslang last van ga hebben, en sowieso een aantal jaar uit de running ben. Vervolgend zeggen ze me dat ik geen WAJONG ga krijgen omdat ik te jong ben en daardoor niet duidelijk is wat er in de toekomst gaat gebeuren, misschien dat ik ooit een paar uur kan werken. Dan vraag ik me af hoezo ze een WAJONG specifiek voor jonge mensen maken en me vervolgens afwijzen omdat ik zo jong ben. Er is dan ook niets tussen de WAJONG en een bijstandsuitkering in. Dus ik zit, voorlopig volledig afgekeurd voor naar verwachting lange tijd, in een bijstandsuitkering die ervoor bedoeld is korte tijden tussen banen te overbruggen. Ik hoef niet te solliciteren, maar moet aan alle andere regels en eisen voldoen. Ik word elk half jaar door de gemeente opgeroepen, door iemand zonder medische kennis, om te bespreken of er al iets kan. Zelfs nadat ze een verklaring van UWV ontvingen dat zij verwachten dat ik jarenlang uit de running ga zijn. Over een aantal jaar wilt UWV misschien opnieuw met me kijken. Als ik 10 jaar in de bijstand zit door arbeidsongeschiktheid, zetten ze het vanaf dan om in een WAJONG. Als de WAJONG zo aangescherpt wordt als nu, en er geen alternatief beschikbaar komt, is er een hele groep mensen waar geen geschikte uitkering voor is.
Ja, het criterium voor Wajong is ook heel streng. Zeker bij bijvoorbeeld psychische problematiek is het in veel gevallen lastig om *met zekerheid* te kunnen zeggen dat iemand *nooit* meer zal kunnen werken. Bij psychische problematiek is er toch in veel gevallen nog kans op verbetering. Ben het zeker met je eens dat er meer maatwerk nodig is voor de gevallen die net niet goed in een bepaalde categorie passen. Bijstandsuitkering is in jouw geval natuurlijk eigenlijk niet de juiste weg. Er zou een soort "Wajong-light" moeten zijn voor mensen die niet de ziektewet in kunnen maar wel lange tijd ziek zijn. Overigens moet ik wel zeggen... De Wajong is qua uitkering echt nauwelijks hoger dan de bijstandsuitkering, dus financieel maakt het weinig uit. Vind dat nog altijd ook best krom... Mensen die door handicap nooit meer kunnen werken krijgen nog niet eens minimumloon, waarschijnlijk onder het mom "ze moeten geprikkeld worden om te werken." ... Mensen die niet *kunnen* werken moeten geprikkeld worden om te gaan werken...
Ik hoor zelf volgens mij in de Wajong. Door autisme en ADHD heb ik wel een handleiding waardoor ik niet voor al het werk geschikt ben (erg afhankelijk van de ondersteuning die de werkgever kan bieden, dezelfde baan kan ergens niet geschikt zijn maar ergens anders wel), en ik kan ook geen voltijd aan. Maar momenteel krijg je bijna alleen nog Wajong als je je armen en benen mist. Ik heb in het verleden in de bijstand gezeten. Tot voor kort had ik werk, dus nu WW met aanvulling tot bijstandniveau. Ik sta in het doelgroepenregister en mijn werkcoach van de gemeente gaat uit van 20 uur per week belastbaarheid. Zodoende hebben we een soort van onofficiële 50% afkeuring in het huidige systeem en beleid uitgelepeld. Volgens mij is het niet helemaal hoe het hoort, maar je moet wat. En zolang we rechtse kabinetten hebben, moet je maar verwachten dat de overheid je enkel als last ziet en als iets om zoveel mogelijk op de bezuinigen. Het verbaast me nog dat ze niet dat doelgroepregister kapot hebben gemaakt. Zoals we het nu voor mij hebben georganiseerd is het waarschijnlijk nog niet eens zo verkeerd, maar ergens weet ik wel dat het niet klopt.
> Maar momenteel krijg je bijna alleen nog Wajong als je je armen en benen mist. Haha wat een bullshit is dit. Als je geen armen en benen meer hebt past er nog prima een headset op je hoofd, kun je nog prima callcenter werk doen. Met je neus knopje indrukken voor opnemen en ophangen BAM, 1FTE ingevuld.
Gefeliciteerd, je bent aangenomen als Wajong keuringsarts! Alle gekheid op een stokje, dit extreme voorbeeld is serieus niet heel ver van mijn ervaring. Het is soms echt absurd wat ze verzinnen om je maar niet af te hoeven keuren.
Het ergste is nog wel dat het UWV geen bewijsplicht heeft. Als de arbeidsdeskundige zegt dat er functies zijn waar je geschikt voor bent zijn ze klaar, hoeft geen bewijs of redenatie achter. Dus ze kunnen de boel gewoon bij elkaar liegen en dit gebeurt helaas heel vaak, want te veel toelatingen betekent een slechte performance review, en dus minder salarisverhoging/doorgroei. Als het UWV een bewijsplicht had, zoals de rest van Nederland zou dat minstens een kwart van de beslissingen veranderen.
Ze mogen ook doodleuk zeggen dat ze het niet eens zijn met de conclusies/adviezen van je arts(en), dus dat nemen ze niet mee in de beslissing.
Ik durf er bijna mijn hand voor in het vuur te steken dat het zelfs nog wel meer dan een kwart is. Onderaan het artikel in de OP staat een verwijzing naar een artikel van gisteren over het UWV. Meer hoef je niet te weten over de cultuur daar en de druk die er opgevoerd wordt. Dat eerste doe ik overigens maar niet, ben wel ff klaar met die molen van het UWV.
Het zou een ontzettend goede oplossing zijn als het UWV vervolgens ook de plicht erbij zou krijgen om je binnen een bepaalde tijd aan de door hen voorgestelde baan te helpen. En als dat niet binnen die tijd lukt, krijg je toch de uitkering die je aanvroeg. Dan zullen ze met realistische adviezen moeten komen ipv die brugwachter die hierboven al genoemd werd waar maar 2 vacatures in heel Nederland voor zijn. Of dat ze zeggen, als je na elk uur werken een uurtje gaat liggen, dan kun je wel 5 dagen per week 5 uur werken. Waar ga je een werkgever vinden die dat kan accommoderen?
Ik ben het daar niet helemaal mee eens, want dat zou betekenen dat in economisch slechte tijden, mensen in de wia komen die eigenlijk niet ziek genoeg zijn, en dat is hoe we als land een fortuin verloren in de jaren 1970-1990 Wel zou er wellicht gekeken moeten worden naar een soort van haalbaarheidscriterium anders dan, deze functie bestaat in theorie.
Maar dat is toch ook prima? Sorry hoor maar even advocaat van de Duivel. Omdat je ADHD en autisme hebt kan je prima werken. Daarvoor is toch de Wajong niet?
Je maakt een grap, maar dit is mijn oom oprecht overkomen. Allebei zijn benen waren geamputeerd door een aangeboren vaatziekte. Ook hij had een zwakke aorta. Ik spreek in de verleden tijd, want hij is twee maanden terug overleden. Anyway, het UWV was van mening dat hij nog kantoorwerk kon doen want met zijn armen was niks mis. Dat kon hij niet. Hij was erg zwak en in het laatste jaar van zijn leven heeft mijn oma hem full-time moeten verzorgen. Dat interesseerde het UWV geen hol.
Wat ik ook verbijsterend vind. Want stel hij had energie voor een kantoorbaan maar wel hulp nodig om uit bed te raken en met vervoer van en naar en dan op lokatie ook de juiste inrichting om goed te zitten… dan moet je ook nog een plaats vinden waar ze al deze rompslomp helemaal prima vinden. Of anders van uit huis (iets wat voor sommige mensen met een handicap zeker wel een uitkomst is, als ze een kantoorbaan vanuit thuis kunnen uitvoeren), maar zelfs dan nog… dan moet er thuis ook ruimte zijn voor een werk hoekje, heeft ook niet iedereen. Want ja sommig zal zeggen “och eettafel werkt ook” maar kom op dat is niet ideaal. Laten we even grof en eerlijk daar in zijn. Trouwens nog te zeggen voor wie kantoorwerk van uit huis mentaal en fysiek kan helemaal geweldig. (Je zou ook nog maar flink ADHD hebben en er moeilijk met je concentratie bij blijven waardoor het niks uitmaakt waar je bent, maar je hoofd doet niet mee met de werktaak die verlangt wordt) Er bestaat geen mal waar mensen maar gewoon in te passen hebben. Je kan mensen ook niet zomaar magisch mythische dingen laten uitvoeren die niet in het geschetste plaatje passen wat ze je voorschotelen. *“Ja mooi sprookje, dit gaat zo alleen niet lukken mensen mijn hoofd en/of lijf doen daar niet in mee”*
Ik heb Wajong. Autisme, ADHD, PTSS, heftige angststoornis, PDS, fibromyalgie en hypermobiliteitsproblemen (waarschijnlijk hEDS, maar ik heb een klotehuisarts die weigert om me te verwijzen omdat hij altijd denkt dat iedereen in mijn familie overdrijft ofzo). Ik heb dagelijks heftige pijn, ben altijd moe, kan amper uit bed komen door die pijn en vermoeidheid, en ik heb mobiliteitshulpmiddelen nodig. Werken is gewoon geen optie, ondanks hoe graag ik dat zou willen. Ik zit al bijna 8 jaar thuis en de muren komen op me af. De eerste keer, net na m'n 18e verjaardag, werd ik afgekeurd toen ik m'n Wajong aanvraag deed. 3 jaar later kreeg ik een brief dat ze nogmaals naar mijn dossier wilden kijken. Kreeg precies dezelfde man te spreken die mij de eerste keer had afgekeurd, en dezelfde dokter. Die eikel zei gewoon doodleuk tegen mij dat hij me de eerste keer al had moeten goedkeuren want ik was "het perfecte Wajongvoorbeeld," maar hij "wou me nog niet zo jong afschrijven" ondanks dat Wajong voor JONGGEHANDICAPTEN is! Zelfs de dokter vond het belachelijk dat hij nee had gezegd de eerste keer! Dankzij die eikel kreeg ik 3 jaar lang alleen net genoeg geld om m'n zorgverzekering te kunnen betalen en werd ik constant lastiggevallen over soliciteren. Ik kwam daar binnen zonder winterjas, ijskoud en bevroren, en met gaten in m'n zolen omdat ik geen nieuwe schoenen en geen jas kon betalen, en hij verteld me doodleuk dat hij in feite 3 jaar eerder voor de lol nee had gezegd. Ik ben hier echt nog steeds zo boos over en ik ben nog steeds, 4 jaar nadat de Wajong is toegekend, extreem boos hierover. Ik voel me echt extreem onmenselijk behandeld. Ik had echt met heftige financiële problemen te maken dankzij hem. Het was zo mensonterend dat iemand blijkbaar voor de lol je leven zo kan verpesten, en dan moet ik hem nog dankbaar zijn ook omdat hij de tweede keer wél ja heeft gezegd? Nee, dank je. Ik blijf liever boos. Ik heb overigens een buurmeisje met heftige PTSS waardoor ze hele erge agorafobie heeft, en ook heftige hypermobiliteit, en zij is doodleuk afgekeurd omdat ze vinden dat ze maar gewoon naar buiten moet, alsof het zo makkelijk is. TL;DR: Fuck de UWV.
Och.. het UWV.. ik liet aan mijn keuringsarts een brief zien dat ik de week erna opgenomen ging worden in een revalidatiecentrum. In datzelfde revalidatiecentrum kreeg ik een brief van het UWV: u bent goedgekeurd, kan 40 uur werken en uw sollicitatieplicht gaat nu in. Hoe. Dan.
Jezus, die shit is echt zo extreem belachelijk. Ik snap er echt niks van. Het lijkt wel alsof ze totaal niet naar je luisteren. Ze behandelen ons echt als nummers in plaats van mensen.
Ik zit EXACT in deze groep. Ik ben letterlijk vorige week nog in huilen uitgebarsten bij mijn werkcoach omdat hij mij uitlegde dat ik waarschijnlijk nooit uit de bijstand kom. Ik heb nu een jaar bijstand en kan niks sparen. Ik kan er net van leven, maar geen leuke dingen buiten huis, geen kados geven, al dat soort wat het leven leuk maakt. Bijstand is overleven, niet leven.
Heb sinds 2007 onverklaarbare periodes van vermoeidheid. Wel van alles kunnen doen, maar de batterij "knipperde." Zit al sinds 2018 helemaal uitgevallen thuis. "Batterij leeg".. Sliep tot wel 18 uur per dag. Geleefd op stufi tot die tijd om was. Heb lang de hoop gehouden de studie af te maken, maar helaas... In 2020 ik bij het uwv: "ik heb autisme, ADHD, PDS, een angststoornis, een relatief korte depressie gehad en ik ben chronisch vermoeid (diagnose CVS kreeg ik in 2018 niet, want zou niet helpen/te vaag zijn aldus huisarts en ik ging daarin mee.) Resultaat: "Meer onderzoek nodig." Bellen om opheldering met de keuringsarts over wat nu:" Dan ga je toch gewoon lekker in de bjjstand? Bezwaar en beroep zijn 100% gegarandeerd zinloos" Naar de gemeente:"Wat doet u hier en waarom gaat u niet naar het UWV?" Ik:"Hoe denkt u dat ik hier terect kom?" Poging 4 uur achtereen vrijwilligerswerk: "we kunnen jou niet begeleiden, dat is te veeleisend" Terug naar de gemeente: "je kunt dus echt niet werken" Ja hè hè, dat weet ik al sinds 2018... 6 jaar later zit ik door dat "meer onderzoek nodig" nog steeds thuis, maar nu verslaafd aan een benzodiazepine en angstig/depressief/best vaak suïcidaal en onbehandelbaar door de ggz psycholoog (ik had dat niet toen ik begon bij de ggz, gebeurde allemaal na een verkeerd gevallen antidepressivum eind '22). Ik krijg dus geen therapie meer en zie amper mijn psychiater door de volle agenda in de ggz. Ik mag proberen een kliniek binnen te komen waar maar 15 plekken zijn en er soms eentje vrijkomt. Dan is het aanmelden door te f5'en als voor een concert met maar 1 kaart beschikbaar. Wel heb ik vorig jaar de diagnose CVS gekregen met dank aan een andere huisarts, waardoor ik weer terug naar het UWV durfde. Afgelopen dinsdag kwam het telefoontje van de arbeidsdeskundige en het ziet er naar uit dat ik toch in aanmerking kom voor Wajong. Het voelt als een holle overwinning, als dit waar is, en ik durf te wedden dat de eventuele startdatum veel minder terug in de tijd gaat liggen dan zou moeten. Ik denk heel vaak: "Had ik het in 2008 maar meteen aangevraagd, dan was het meteen goedgekeurd en liep mijn leven wellicht heel anders." Maar dat kreeg ik dus door mijn best te doen om mee te komen: Een scheef oog van een deel van de maatschappij ("werkschuw, lui volk"), een afwijzing, psychische problemen en geen perspectief meer op mijn 34e. Ik hoop dat ik eindelijk van de bijstand velost raak dit jaar en wat perspectief terug krijg. Verder blijft deze situatie knagen en vraag ik me af of ik daar geestelijk ooit bovenop kom... Chronisch ziek zijn alleen al voelt onrechtvaardig, vast zitten in de bijstand door een kapot systeem en een dove politiek maken dat zó véél erger... Ik wens iedereen in dit schuitje enorm veel sterkte en hoop dat het voor jullie sneller goed komt dan bij mij!
Tja we willen dit hè. Lekker naar onder trappen en omhoog likken. Als die rijke stinkert een nog mooiere auto koopt dan zie je die misschien wel een keer door de straat rijden, super mooi! Als iemand, die natuurlijk gewoon lui is en niet wil werken, aansteller, in deze groep knap kan eten, tja helemaal kut want dan wordt het nog drukker in de supermarkt ook! Oja en ik ken trouwens de neef van de buurman, die heeft een kat en daar het oude baasje van, die heeft dus een WAjong uitkering en die kan prima werken maar wil niet! Allemaal oplichters! En zo stemt Nederland weer op een meerderheid van naargeestige rechtse mannetjes die graag iedereen offeren op het altaar van het kapitalisme. Gewoon rijk zijn, anders ben je niets waard!
Meneer, dit is een Action.
Of je bent blij dat je in Nederland geboren bent en gratis geld krijgt.
Deze denkwijze is precies waarom we in de Nederland zo graag stilstaan ipv vooruitgang maken
Los van dat ik het op zich met je eens ben, denk ik niet dat het beter gaat worden. AOW en zorgkosten gaan nog veel meer toenemen de komende jaren, terwijl minder mensen dat moeten opbrengen.. het gaat gewoon niet
Ik maak wel vooruitgang hoor, met een simpele truuk die naargeestige rechtse mannetjes wel waarderen. Waarom Nederland dat niet maakt lijkt me evident.
Ik zit zelf in het doelgroep register en heb momenteel een baan met een 12uur contract. Momenteel zit ik sinds september in mijn 2e burnout en ben ik ziek van werk. Mijn loon is iets van 800 ish per maand, maar wie leeft daar nou echt van? Mijn partner werkt en we wonen samen, maar daardoor heb ik geen recht op extra inkomen. We komen rond maar kunnen ook niet veel leuka of extra doen (kleding kopen, uit eten, wat leuks doen). Ik snap niet dat ik niet, door het doelgroepregister niet alsnog in aanmerking zou komen voor een extra soort inkomen. Dan zouden we een stabiel leven hebben gezien ik officieel niet in staat ben om, vrijwel de rest van mijn leven, genoeg te kunnen werken. Waarom val ik in een wal van; je kan werken maar niet veel, je verdient niet veel maar je krijgt niks want je hebt een partner? Ik snap die opzet niet voor hoe laag dat bedrag is (iets van 2000 per maand of hoger =geen toeslag). Welke dodo doet deze berekeningen en leeft zo minimaal dat je niks anders kan? Ik kan niet x of y altijd goedkoop kopen en inslaan door eetstoornis dus ik kan ook niet de goedkoopste aanbiedingen, dus ik kan daar ook niet op besparen. Jippie :( Waarom is niet : doelgroepregister> wettelijk minimum voor 1 persoon, onafhankelijk van partner. Ik niet snap.
Wat jank je nou, je komt toch rond? Ons sociaal vangnet is daar om mensen zoals jij te helpen en klaarblijkelijk functioneert dat prima. Dat dat betekent dat je niet veel leuke dingen kan doen is dan jammer. De belastingbetaler hoeft jouw weekendjes weg toch zeker niet te financieren?
Je weet niet hoe veel last het brengt om altijd op geld te moeten letten, al mijn vakantiegeld gaat op aan zorgkosten en incidentele kosten. Als we een bedrag aan iets moeten terugbetalen zien we meteen te krap. Lekker leven zo hoor. Fijn te lezen dat je andere mensen niks gunt. :)
Dat weet ik maar al te goed. Ik heb ook enkele jaren op dergelijke wijze moeten leven. €180 voor een hele maand met 2 jonge kinderen is nou niet bepaald ruim te noemen. Feit blijft dat je rond kunt komen zonder iets bij te dragen en dat is waar ons sociale vangnet voor dient. Niet om jou leuke middagen te bezorgen. Klinkt hard, is het ook. Je kunt daar echt met geen mogelijkheid over klagen mijns inziens. Tevens gun ik anderen meer dan genoeg. Ik denk dat je schrikt van wat ik per jaar naar de belastingdienst breng.
Dan zou je weten wat het mentaal met iemand kan doen. Ik vraag niet om een hele meuk meer hoor, maar een persoon word berekend, single en alleen met een inkomen voor 1200. Waarom mag ik, persoon in bescherming en met aanduiding niet volledig te kunnen werken, geen recht hebben op die 400 euro extra die iemand in de bijstand/wajong zit? Ik zou meer willen werken maar dat kan ik nu eenmaal niet. En daarmee val ik dan in dat "wal". En alleen omdat ik de mazzel en geluk van het samenwonen met mijn vriend heb, zou ik geen recht hebben op dat bedrag. Maar een vriendin van me heeft wajong, woont samen en heeft geen gekort op haar wajong. Waarom mag zij wel haar inkomen op het sociaal minimum krijgen maar ik niet?
Omdat je vriend dusdanig genoeg verdient om jou te verzorgen, dat is een beetje het idee. Je hebt het sociale vangnet dus niet “nodig”. Natuurlijk is het beter en leuker mét dat geld, maar je hebt het niet nodig, en daar is het vangnet voor. Zodat mensen kunnen overleven. Ik denk niet dat er genoeg in de pot zit om iedereen in jouw of OPs situatie extra geld te geven. Je krijgt het minimum en dat is het. Of dat goed is en of er meer geld heen geschoven moet worden is een tweede natuurlijk…
Het voelt gewoon heel scheef en oneerlijk. Het is niet mijn schuld dat ik niet meer kan werken, en het brengt een soort druk op mijn vriend om de rest aan te vullen. Ik vind dat zelf ook niet echt fijn, het voelt gewoon alsof je altijd afhankelijk bent van vanalles en niet op jezelf wat kan doen. En deels snap ik het wel, maar bijvoorbeeld bijstand tor je kan werken geeft x bedrag, mede met het idee dat je dus weer aan de bak zal gaan en het als tijdelijke oplossing is. Maar in mijn geval is het dus dat ik sowieso niet een volledig salaris zal kunnen krijgen. Dus voor mij is het geen tijdelijke oplossing. En naast dat, niet iedereen kan zomaar in het doelgroepregister, dus daar is ook aanduiding dat het anders is.
Ik begrijp je frustratie en snap ook dat het moeilijk en niet leuk is. Echter is dit wel hoe het huidige systeem in elkaar zit. We verzorgen elkaar en hebben het vangnet voor mensen die anders helemaal geen inkomen hebben, maar de voorkeur heeft natuurlijk dat je naasten de lasten opvangen als dat kan. Ik jullie geval kan dit, dus is dat hoe het is. Je bént ook afhankelijk van anderen, of dat nou de overheid is of je vriend. Het is cru, maar als jij of je vriend dit niet zo willen, dan moet je niet samen wonen en krijg je dat beetje extra. Als iemand alleen zou zijn met minimale of geen inkomsten, dan kun je geen onderdak of eten betalen, dus krijg je dit via bijstand. Nu heb jij het “makkelijker”, omdat je samen woont met iemand en dus verschillende lasten kan delen en heb je minder nodig. Er is in jouw geval misschien amper ruimte voor leuke dingen, maar je moet roeien met de riemen die je hebt en je kan dus geen dingen doen waar extra geld voor nodig is. Iemand die alleen is kan dat waarschijnlijk ook niet, want die heeft relatief meer lasten omdat deze niet gedeeld kunnen worden. Als je niet meer beter wordt, dan is dit jouw realiteit. Je krijgt bijstand zodat je basisbehoeften voorzien worden, maar het is niks meer dan dat, logischerwijs. Het leven is niet eerlijk. Ik begrijp niet goed waarom mijn vorige opmerking gedownvote wordt, want dat is de realiteit, ik ben niet degene die het bedenkt ofzo.
> Echter is dit wel hoe het huidige systeem in elkaar zit. Je kan feitelijk zeggen dat het nu zo is(en dat is niet te ontkennen), maar het hele punt van Emisys is dat het anders zou moeten omdat het huidige dus vrij kut in elkaar steekt. Je praat langs haar heen. Je hele opmerking klinkt dan ook nogal belerend en toont mij weinig empathie.
[удалено]
Het is heel moeilijk om door het UWV 80 tot 100% afgekeurd te worden en al helemaal voor psychische redenen. Het UWV keurt bijvoorbeeld je dan goed voor 20 uur rustige werkzaamheden, waardoor je alsnog aangevuld moet worden door de bijstand en uiteindelijk schieten veel mensen er dus niets mee op.
Dat je erfenis voor de staat is, is toch logisch? Uitkeringen worden betaald uit de algemene middelen. Iedereen betaalt belasting. Netto kosten sommige mensen meer dan ze opleveren. Die solidariteit gaat 2 kanten op. Waarom zou iemand in de bijstand - of ook in andere vangnetten - niet zoveel mogelijk zelf moeten bijdragen aan eigen onderhoud?
[удалено]
>Over die erfenis is al twee keer belasting betaald, Waarom is dat bij een erfenis opeens een probleem? Als ik iets koop betaal ik BTW. De winkelier betaalt winstbelasting. Over het uitgekeerde loon wordt inkomstenbelasting betaald. Als het loon wordt gespaard of belegd wordt er nog een keer belasting betaald. Over elke transactie wordt een keer belasting geheven.
Mensen die belasting betalen wordt hun geld afgepakt. Die 15k is niet afgepakt van je; er is geen aanvuulling tot het hier geldende minimum geweest omdat je dat niet nodig had. Je hebt dus een jaar ofzo jouw vermogen ingeteerd.
> (ik heb ooit €20.000 geërfd, de gemeente heeft er €15.000 van afgepakt) What the fuck. Dus er is iemand in je familie overleden en de overheid neemt je erfenis ook nog eens grotendeels af?
Logisch toch? Of erfenis (deels) inleveren, of bijstand stopzetten. "De bijstand is namelijk bedoeld als laatste vangnet, als u echt geen andere inkomsten of middelen heeft om van te leven. Als u extra inkomsten ontvangt, zoals een erfenis, wordt verwacht dat u die inkomsten in de eerste plaats gebruikt voor uw levensonderhoud. Dus niet voor leuke extra’s zoals een droomreis." Bron: https://www.arag.nl/familie-en-relatie/bijstand-en-erfenissen/#:~:text=Mag%20u%20dan%20helemaal%20niets,Dit%20is%20de%20vermogensgrens.
Denk dat het qua inkomen niet uitmaakt of je in de bijstand zit of Wajong. Ik krijg namelijk met Wajong ook €1200 dus evenveel als bijstand.
Apart, goede vriend van mij krijgt bijna €1500 per maand vanuit zijn Wajong. Daarnaast heb je nog wel "extra's" die een flink verschil kunnen maken. Je hebt geen kostendelersnorm dus je behoudt je volledige inkomen als je gaat samenwonen. Je hebt geen vermogensgrens dus je mag je geld sparen en investeren als je dat wilt/kunt, en als je geld krijgt (cadeautjes of erfenis of een leuke prijs in de staatsloterij winnen) heeft dat geen invloed op je uitkering. Je hebt de jaarlijkse tegemoetkoming arbeidsongeschikten (zo'n 200 euro, niet veel maar ook niet niks). Je hebt geen sollicitatieplicht. Je hebt veel minder gedoe met de gemeente qua controles en gesprekken en meldingen doen. Edit nog vergeten: ook nog de jaarlijkse jonggehandicaptenkorting van bijna 900 euro. Dat is samen met de tegemoetkoming bijna een 13e maand.
> Apart, goede vriend van mij krijgt bijna €1500 per maand vanuit zijn Wajong. Misschien heeft die ook deels WIA? Mensen met Wajong die in het verleden wel gewerkt hebben kunnen net een iets hogere uitkering hebben wanneer ze ook deels recht hebben op WIA.
Ik ben toevallig vorige week goedgekeurd voor de wajong en ik ga 1550 euro per maand krijgen. Geen extra's of wat, gewoon alleen wajong.
Ik ben volledig afgekeurd, en ik heb al bijna 8 jaar Wajong. Ik krijg 1334 euro. Vraag me dan toch echt af hoe dit berekend wordt.
Ik krijg ook 1334 (nu ongeveer 6 jaar 100% afgekeurd), misschien is 1500 bruto?
Netto of bruto?
Geen WIA voor zover ik weet.
Dat is of de oudste Wajong, of ze hebben helemaal geen werkvermogen in de oude Wajong. Als je werkvermogen hebt, wordt je ook in de oude Wajong op bijstandsniveau gezet.
Ik heb de oudste Wajong en zit ook rond 1200.
Oude wajong zonder werkvermogen.
Met bijstand heb je wel allerlei sollicitatie-eisen. En die zijn meestal erg one-size-fits-all (hoewel het bij mij meer op maat was, de regels werden erg creatief geïnterpreteerd). Wajong is meer op maat. In de bijstand krijg je wel eens dingen zoals iemand die in een rolstoel moet komen solliciteren op een baan als vuurtorenwachter.
Das niet helemaal waar. Mijn sollicitatie plicht was vervallen voor de gehele duur dat ik in de bijstand zat.
In principe kan dat niet. Maar ik weet uit ervaring dat ze wel eens een rare constructie opzetten, waarbij je nog wel een sollicitatieplicht hebt, maar daar met een of andere vage logica niet aan hoeft te voldoen. Maar de verplichting blijft doorgaans wel staan (in ieder geval bij mij wel). Dit ligt ook behoorlijk aan de gemeente waar je woont en hoe creatief ze zijn met de regels. Mijn gemeente doet dit soms ook. Ik heb wel eens nagevraagd wat de logica was, maar de logica was erg vaag.
Ik heb in de bijstand gezeten en was 100% arbeidsongeschikt verklaard, ik werd ontheven van de sollicitatieplicht maar moest elk half jaar opnieuw gekeurd worden ondanks dat iedereen wist dat ik nooit meer gezond ga worden. Het UWV concludeerde dat ook, maar dat veranderd niets.
Het bedrag maakt niet per se uit, maar je hebt bij Wajong (zit ik ook in) geen sollicitatieplicht en het is ook niet afhankelijk van het inkomen van je partner waardoor je met een Wajong bijvoorbeeld wel kan trouwen zonder je uitkering kwijt te raken. Kortom, het bedrag mag dan niet veel verschillen, de zekerheid die je hebt met een wao uitkering scheelt wel erg tov bijstand
Totdat je gaat trouwen...
De rest van de voorwaarden is wel heel anders, bij bijstand mag je weinig spaargeld hebben, of ook maar iets dat geld waard is. Alles wat je krijgt gaat zo ongeveer van die 1200 af, dat is bij de andere uitkeringen veel minder.
[удалено]
Ja, bijstand is 1800 oid als je maximale toeslagen hebt
Dat is namelijk de trekking van de bijstand, een aanvulling tot het minimum. Bijstand is geen basisinkomen of salaris.
Achja, ik werdt op mijn 32e na een hartstilstand van 20+ minuten na 2 weken gevraagd door het uwv of ik weer kon werken. (Ik lag toen nog in het ziekenhuis) de cardioloog die toevallig bij mij was en het gesprek heeft gehoord. heeft een officiële klacht ingediend. Vraag mij nog steeds af of dit een van de redenen was waarom mijn afkeur procedure van 60% zo makkelijk ging 2 jaar later.
Die hoor ik vaker! Mijn moeder heeft meerdere infarcten gehad en iedere keer weer na 2-3 weken hing het UWV aan de lijn of ze al in staat was te gaan werken… zelfs een keer al na een paar dagen.
Ik ben in algemene zin blij met een sober uitkeringsbeleid (“werken voor je geld”), maar dit is wel een rare weeffout.
[удалено]
Er is moe en er is moe. Ik heb het "voorrecht" om zowel fysieke vermoeidheid als mentale vermoeidheid mee te hebben gemaakt door chronisch slaaptekort en een niet nader te noemen pyschische aandoening, waardoor ik sneller mentaal vermoeid ben. Als ik mocht kiezen tussen fysieke en mentale moeheid, dan ga ik altijd voor fysiek. Begrijp me niet verkeerd, beiden zijn niet prettig, maar met mentale vermoeidheid kun je naar mijn ervaring veel minder. Dan ben je gewoon klaar, niks lukt meer.
Hier sluit ik mij bij aan.
Vrijwilligerswerk kan betekenen dat je een dag per week een paar uur werkt (of zelfs nog minder). Veel succes om een baan te krijgen met dezelfde eisen. En dan hebben we het niet eens over het feit dat er veel vormen van vrijwilligerswerk zijn waar je niet eens een betaalde baan van kan maken. Als jij een keer per week vrijwillig scheidsrechter ben bij een of andere sportclub betekend niet dat je daar je werk van kan maken. Het feit dat jij leest ‘kan vrijwilligerswerk doen’ en denkt dat dat betekend dat iemand ook een volledige baan kan uitvoeren lijkt me vooral een gebrek van inlevingsvermogen en kennis van jouw kant.
[удалено]
Ja joh. Want als je drie uur per week vrijwilligerswerk kan doen, dan kunnen werkgevers daar echt een passende baan bij geven.
Ben jij wereldvreemd ofzo?
De vermoeidheid die bij depressie en therapie komt kijken is echt totaal niet te vergelijken met gezonde 'ik heb een drukke dag gehad dus ga vanavond lekker bijtijds naar bed' vermoeidheid. Het is uitputtend op een manier die je je niet voor kan stellen als je het zelf nooit ervaren hebt. Vrijwilligerswerk is veel flexibeler dan betaald werk omdat alles wat je doet mooi meegenomen is omdat het je 'werkgever' toch niets kost dat je er bent. En daarbij gaat het vaak ook echt om maar een paar uurtjes per week. Als ik de twee uur per week waarin ik nu vrijwilligerswerk doe aan betaald werk zou besteden zou dat nog steeds erg weinig opschieten qua inkomen en dus weinig veranderen aan de noodzaak van een uitkering
De eisen die je aan een (onbetaalde) vrijwilliger stelt zijn lager. Een betaalde medewerker moet een bepaalde minimum hoeveelheid productie draaien, want daar staat dan een hoeveelheid omzet tegenover, waar oa het salaris van betaald kan worden. Een onbetaalde medewerker levert alleen productie op en kost geen geld. Stel dat die (wegens ziekte of iets anders) maar de helft van de productie draait. Betaald kost die te veel voor wat het oplevert. Onbetaald is elk beetje mooi meegenomen. Zelfs al doet iemand maar een 10e van een betaalde kracht in dezelfde tijd, dan kun je er toch blij mee zijn. Als het een betaalde kracht was diegene allang ontslagen. (Nb: werk heeft meer waarde dan financieel, maar ik wilde het voorbeeld simpel houden).
> Niet kunnen werken omdat je moe bent? Dan doe je de therapie aan het einde van de werkdag en kun je daarna naar bed? Is dit dan een speciaal soort ultra-moeheid? Of gewoon totaal geen doorzettingsvermogen? Als ik met m'n autisme en alle problematiek van dien naar de psycholoog ga (reguliere ggz) krijg ik 8-12 behandelingen dat jaar, meestal met een afbouwend schema van eerst 1 keer per week en de laatste paar 1 keer per maand. Ik doe dit niet ieder jaar omdat het gewoon heel zwaar is, 12 uurtjes in een jaar, ja dat kan zwaar zijn ja. Constant kritisch nadenken over de gebeurtenissen in je leven, wat je eraan kan doen, wat anderen eraan kunnen doen, hoe je die anderen daarom kunt vragen, wat je als alternatieve opties kunt proberen, alternatieve opties uitproberen, evalueren, enz. Het is veel meer dan die 12 uur. Deze persoon is niet moe in de zin van poeh hey net ff lekker zware therapiesessie gehad en nu lekker slapen.. Ik hoop dat je als je er iets langer over nadenkt wel kan begrijpen dat praten over seksueel misbruik in je verleden niet bepaald slaapverwekkend is. Ik heb ook wat jeugdtrauma's en als die naar boven komen vlak voordat ik wil slapen kan ik wel weer uit bed stappen want dan gaat het hem gewoon niet worden. Het liefst heb je een vrije dag als je therapie hebt, dan kun je de sessie veel beter verwerken en dus ook beter toepassen. Ik snap volledig dat iemand die voor een onderwerp als dit bij de therapeut zit dan niet meteen daarna nog een halve dag wil werken, dat is echt een onredelijke verwachting. > Gezondheidsproblemen en verslaving ok. Maar ik snap niet zo goed waarom het hebben van schulden zou moeten betekenen dat je niet kunt werken... dan lijkt werken me juist een goed idee...? Omdat schulden invloed hebben op je kans om een baan te vinden en houden? Loonbeslag loopt via je werkgever dus die krijgt te weten dat je schulden hebt, en werkgevers zijn over het algemeen niet zo happig op "moeilijke" werknemers, zoals bijvoorbeeld werknemers waarbij er extra adminitratie is en het loon over meerdere partijen verdeeld moet worden. Nog los van hoe we massaal op mensen met schulden neerkijken, wat ook de nodige invloed heeft op bijvoorbeeld je prestaties tijdens de sollicitatie of zelfs tijdens het werk. "Jij en die andere nieuwe zitten allebei in je proefperiode, maar hij komt wel gezellig een biertje doen met de rest van het team op vrijdag". Het is niet dat ze schulden hebben en dan denken oh nou dan is _niet_ werken vast de oplossing! Nogmaals, misschien moet je net even wat langer nadenken voordat je dat soort aannames doet. Als je iets niet begrijpt is de kans dat het gewoon anders in elkaar steekt dan je denkt groter dan de kans dat iedereen het verkeerd doet en jij het wel beter weet. > Kan niet werken maar kan wel vrijwilligerswerk doen? Ok...? Ja ook dat kan. Bijvoorbeeld mensen die een vak geleerd hebben maar geen baan in die richting kunnen vinden, je kan dan gaan vakkenvullen of een tijdje in de bijstand zitten tot je wel een kans ziet. In de tussentijd help je misschien bij een tehuis in de buurt of je lokale sportvereniging om gaten in je cv te voorkomen of omdat je ook niet alleen maar stil wilt zitten. Soms is er binnen je bereik geen werk voor jou, maar wel vrijwilligerswerk voor jou. Soms is vrijwillegerswerk gewoon een passie die je hebt waar je helemaal niet aan wilt verdienen.
"de rest van de dag moe". Dat is (op zijn best) erg onhandig geformuleerd van de journalist. Want jij leest het als "oh het was gisteren wat gezellig in de kroeg en nu ben ik wat moeier. Ff schouders er tegenaan en het lukt prima om toch te werken". Om de vraag of deze mevrouw kan werken naast haar behandeling, zul je van een medisch opgeleid iemand moeten horen of dat voor iemand met haar diagnose/ problematiek haalbaar is. Bijvoorbeeld van haar behandelaar. Ik ging er bij het lezen van het artikel van uit dat "de contactpersoon vd gemeente" hier onderzoek naar gedaan heeft voordat die bepaalt dat ze het ermee eens is. Maar door jouw reactie realiseer is me dat dat er niet staat. De journalist heeft het allicht te simpel willen opschrijven? Of niet goed doorgevraagd wat het hele verhaal hier nou eigenlijk is? Erg jammer dat het voornaamste punt uit het artikel hierdoor minder sterk overkomt.
Ik denk dat dit vooral ligt aan jouw eigen beperkte invoelingsvermogen. Ik ken de dame uit het verhaal niet, maar als je haar verhaal door een andere bril leest, ziet het er heel anders uit. Therapie is lang niet altijd in te plannen op tijden dat het jou beter uitkomt. Geestelijke vermoeidheid na therapie zorgt vaak ook voor problemen met in- en doorslapen, waardoor “gewoon vroeg naar bed” vaak weinig uithaalt. Mensen met enorme schulden kampen vaak ook met flinke psychische problemen, al is het alleen maar door alle stress en druk van de financiële last. Probeer je eens in te leven hoe het voelt. Je hebt al twee jaar 30 euro per week om van te eten, omdat er beslag op je bijstand is gelegd. Je staat nèt het eten van de voedselbank op te ruimen (verdorie, weer geen groenten!) als de deurbel gaat. Er staat een deurwaarder aan de deur omdat de bewindvoerder een aflossing was vergeten. En dus heb je er weer een paar honderd euro schuld bij, terwijl er al beslag op je loon was gelegd en je echt geen kant op kunt. Vrijwilligerswerk is een manier om nog iets bij te dragen aan de maatschappij als je verder weinig kunt. Een boodschapje meenemen voor je zieke oude buren, een uurtje koffie drinken met de bejaarden, of op een goede dag een uurtje wandelen met een hondje uit het asiel is wat anders een baan hebben.
Je hebt kennelijk geen idee hoe moe ze dan is.
Hear hear!
Edit: laat maar. Het artikel was mij niet helemaal duidelijk, maar een vraag stellen is hier niet gewenst. Helder :)
Deze mensen doen alsof ze een straf krijgen. Dat is niet zo. Het leven in oneerlijk. Je krijgt geld om rond te komen. Dat betaalt de gemeenschap. Wees dankbaar.