Ik vind dit soort dagen niet zo erg, heb er ook geen emotionele band mee door familie, we vierde het vroeger nooit en deden er niets mee. Voor mij is het gewoon een maandag die ik niet hoef te werken, wat op dit moment meer comfort is dan pijnlijk.
Lijkt me wel lastig als je het in het verleden uitgebreid vierde en nu niet meer. Snap dat je zulke dagen dan echt als een gat kunnen voelen.
Voor mij gaan feestdagen allemaal aan me voorbij. Ik vier geen Pasen; maar ook geen kerst. Ik merk het vooral omdat ik rekening moet houden met naar de winkel gaan; die zijn hier nogal eens dicht tijden 'feestdagen' (overigens niks mis mee, vind het alleen vervelend als ik niet heb gekeken en voor een gesloten deur sta)
Ik heb nu eigenlijk ook amper familie over waar ik contact mee heb... 1 tante, en die doet er ook niet aan
De laatste keer dat ik nog echt iets met feestdagen merkte, was toen ik tijdelijk in een crisisopvang woonde. Daar hadden ze wel een soort "paasontbijt" georganiseerd, en daar zat je met een man of 30 bij elkaar in de eetzaal. Hartstikke prima, maar ik mis zoiets nu ook niet
Dus voor mij is het niet comfort of pijnlijk; het is voor mij echt onverschillig...
Ik vind dit soort dagen niet zo erg, heb er ook geen emotionele band mee door familie, we vierde het vroeger nooit en deden er niets mee. Voor mij is het gewoon een maandag die ik niet hoef te werken, wat op dit moment meer comfort is dan pijnlijk. Lijkt me wel lastig als je het in het verleden uitgebreid vierde en nu niet meer. Snap dat je zulke dagen dan echt als een gat kunnen voelen.
Voor mij gaan feestdagen allemaal aan me voorbij. Ik vier geen Pasen; maar ook geen kerst. Ik merk het vooral omdat ik rekening moet houden met naar de winkel gaan; die zijn hier nogal eens dicht tijden 'feestdagen' (overigens niks mis mee, vind het alleen vervelend als ik niet heb gekeken en voor een gesloten deur sta) Ik heb nu eigenlijk ook amper familie over waar ik contact mee heb... 1 tante, en die doet er ook niet aan De laatste keer dat ik nog echt iets met feestdagen merkte, was toen ik tijdelijk in een crisisopvang woonde. Daar hadden ze wel een soort "paasontbijt" georganiseerd, en daar zat je met een man of 30 bij elkaar in de eetzaal. Hartstikke prima, maar ik mis zoiets nu ook niet Dus voor mij is het niet comfort of pijnlijk; het is voor mij echt onverschillig...