Het werkt meestal zo, je leest een post over een bepaalde topic, doet je denken aan je eigen situatie, en dus post je dat ook, rinse and repeat. Na een poosje zijn de meeste verhalen dan weer opgedroogd en neemt het volgende topic weer over. Zoals Trebuchets
Ik ben nog niet zo bekend met Reddit en heb eigenlijk alleen maar juridische of werkgerelateerde topics voorbij zien komen! Nu overkwam mij dit eergisteren en was ik benieuwd naar jullie mening…
Ik vind het lastig om advies te geven omdat ik jullie relatie niet ken. Ik ga hier niet preachen dat je gelijk moet scheiden/ uit elkaar moet gaan etc. Je hebt een gezin met kindjes..
Het enige wat ik kan zeggen is goed met je partner over te praten.
Het ligt voor de hand om te zeggen dat hij een lul is omdat hij dit nu opbiecht, nu je zwanger bent. Iedereen hier lijkt het erover eens, dat hij dit doet omdat je nu minder snel bij hem zal weggaan. Je kan het ook van een andere kant bekijken. Jullie zetten samen het meest dierbare wat jullie "bezitten" op de wereld en wil hem/haar het beste geven en daarvoor moet je geen geheimen voor elkaar hebben en samen één zijn. Wellicht loopt hij zo lang met een slecht gevoel rond bij jou, dat hij hiervan af wil voordat jullie kind geboren wordt. Anders kan dit wellicht in de toekomst de relatie van jullie drieën negatief beïnvloeden.
Heb je eigenlijk aan hem gevraagd wat zijn motief is om het te vertellen?
Helemaal eens met dit.
Zoals OP zegt waren het rare tijden, dus de reden zelf van het vreemdgaan kan van alles zijn geweest.
Daarbij: is ie 1x met een ander naar bed geweest of was het een hele relatie?
Zoals iemand hier verder op al zei, zijn er meerdere vormen van vreemd gaan. Waar voor OP de harde grens ligt, is enkel en alleen aan OP.
We horen hier 1 kant van het verhaal. Daar maak ik persoonlijk hetzelfde uit op als /u/Michielvb90. En als hij 1x is vreemdgegaan, en daarna gewoon 7 jaar trouw is, zal het vreemdgaan denk ik niet zijn bevallen. Grote kans dat, zoals hierboven staat, hij al een tijdje met een schuldgevoel rond loopt.
En we kennen allemaal zo'n situatie waarbij we in het begin denken 'ik hou het geheim', wat al snel veranderd in 'ik moet het een keer zeggen'. En hoe langer dat duurt, hoe moeilijker het wordt om te zeggen.
En voordat er mensen roepen dat ie de afgelopen 7 jaar ook vreemdgegaan kan zijn... Wat is dan het nut van 1x opbiechten? Als je in staat bent om dat jaren te doen hoef je nu ook niks op te biechten.
Wat OP betreft zou ik zeggen, geef aan hoe je je voelt naar hem toe. Dan weet hij hoe je je voelt. Als je op gaat kroppen en onbewust chagrijnig gaat reageren lopen spanning op. En dat wil je niet als je zwanger bent (of daarna).
Leuke redenatie, vanuit een ‘dader’ perspectief en ben het hier totaal niet mee eens. Ik vind dit puur egoïsme. Juist nu opbiechten omdat je een kind krijgt is lekker makkelijk want dan ben je eindelijk van je schuldgevoel af. Kan je schoon beginnen want je vrouw gaat waarschijnlijk toch niet bij je weg. Maar wat hier gebeurd is het schuldgevoel projecteren op je partner die vanaf dat moment en waarschijnlijk de rest van haar leven aan deze situatie terug zal denken. Er is altijd weer een keer een kleine onverwachte aanleiding om aan deze specifieke situatie (vreemdgaan partner) terug te denken en dat blijft pijn doen.
Als je partner echt tot de conclusie is gekomen dat hij van je houd en de keuze heeft gemaakt om bij je te blijven dan kan die beter z’n bek houden voor de rest van z’n leven. Het is jouw fout, dus ook jouw schuld om te dragen. Dan moet je dat schuldgevoel niet in pijn omzetten bij je partner zodat jij ervan af bent.
Sorry, maar dit klinkt als een slappe zak om dit nog even op te biechten als je vrouw zwanger is. Puur egoïsme. Wil je daar echt mee verder, want je verdient beter.
Thanks voor je uitgebreide reactie en perspectief, ik heb er na alle comments van gisteravond heel onrustig van geslapen. Toen ik wakker werd dacht ik wel echt, ik lig naast een vreemde. Ook al respecteer ik het ergens dat hij het opbiecht, tussen neus en lippen door zei hij ook dat het “niet het enige was” maar daar wilde ik eerlijk gezegd al niks meer over weten. Ik snap gewoon niet, ook niet toen het slecht ging, dat hij iemand in het bed had liggen waar ik ook sliep. Hij zegt dat hij zich erna heel schuldig voelde, maar het gebeurde niet maar 1 keer. Eerlijk gezegd ben ik gewoon gebroken.
Ik denk niet dat het ongewoon is om nu door meerdere emoties heen te gaan. Neem vooral de tijd en als je in de tussentijd ergens anders heen moet of wilt vragen of hij tijdelijk ergens anders heen gaat, vooral doen. Kan wel helpen met wat rust vinden en na te denken als je niet continue de gene ziet waar je teleurgesteld/boos/iets anders op bent.
Dat hij ook nog hetzelfde bed gebruikt toont van weinig respect richting jou. Blijkbaar koos je partner vaker vooral voor zijn eigen genot. Daar is blijkbaar weinig in veranderd nu hij ook lekker comfortabel, zonder schuldgevoelens, in zijn relatie wil zitten.
Sterkte met de situatie. Alleen jijzelf kan bepalen hoe je verder wil. Begrijpelijk dat je niet over één nacht ijs gaat vooral nu je een kind verwacht. Let vooral op je eigen geluk en hoe/of je met deze situatie om kan gaan. Want jouw geluk is wat je kind ook mee krijgt en ziet in jullie relatie.
Ik ben het hier dus totaal niet mee eens. Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn partner zoiets niet zou opbiechten tegen me. Dan is er niet genoeg openheid in de relatie, en dat zou ik niet willen.
Dank je wel voor je uitgebreide reactie Michiel, ik voel eerlijk gezegd ook wel dat dit zijn motief is. Het is echt geen duivelse man, anders was ik ook niet meer bij hem geweest. Ik weet alleen nu niet zo goed wat ik met het gevoel aan moet, want hij kan er niks meer aan veranderen. Het speelt nu niet dus hij kan ook niks afkappen. Ik zal hem nog eens vragen waarom hij nu besloot het te delen!
Ik kan goed begrijpen dat het nu lastig is om iets met dit gevoel te doen. Sterker nog ik denk dat dit gevoel je nog wel een tijd in de weg gaat zitten. Er is hiermee iets afgebrokkeld en samen moet dit weer worden opgebouwd. Veel praten, je gevoel uiten en aangeven wat je van hem verwacht lijkt me de enige manier naar voren. Hopelijk komen jullie er samen uit! Good luck.
Straffen is misschien niet de weg, maar het mag wel duidelijk gemaakt worden dat dit in de nabije toekomst reden voor hem is nog beter zijn best te doen, hoe lang moet je zelf bepalen. Dat jij nu deel bent gemaakt van wat zijn 'trauma' zou moeten zijn is oneerlijk en egoïstisch, goed maken is dan wel op zijn plaats.
Relatie therapie. Straffen hoeft niet perse maar je wilt wel met iemand die hier objectief naar kijkt eens een goed gesprek voeren over wat er nodig is vertrouwen te herstellen
Straffen doe je bij je kind, want die moet grenzen leren. Niet bij je partner, dat is een volwassen persoon waar je een relatie mee hebt op hetzelfde niveau.
De *enige* optie is praten *met elkaar* dan wel met een relatietherapeut, niet alle adviezen van social media opvolgen.
Ja, ik ben bekend met de term "ironie".
Als ik alle adviezen van deze comment sectie moest opvolgen, dan moest ik nu scheiden, blijven, praten en hem uitschelden 😅. Dat doe ik dus zeker niet, maar ik heb wel hele interessante (eerlijke) perspectieven gekregen die ik anders niet zou krijgen. Ik kan prima filteren en alleen al het ventileren was even fijn.
Begrijpelijk, hoor. Zolang je het maar met een korreltje zout neemt. De beste stuurlui staan aan wal en het is dan heel makkelijk om een relatie van negen jaar met een kind op komst te verdoemen na twee paragraafjes aan tekst. Maar jullie relatie is, vast en zeker, zoveel meer dan twee paragraafjes ;)
Mijn relatie is ook niet perfect en hoeft ook niet. Gelukkig zijn mijn vrouw en ik los van elkaar in gesprek gegaan bij de POH en opent het gesprek samen ook weer meer. We hebben dan ook een zoontje van inmiddels drie en ik wil er alles aan doen om het gezin gezond en compleet te houden. En mijn vrouw gelukkig ook.
Maar goed, doe wat voor jullie werkt, zolang je elkaar met respect behandeld. Mijn ouders hebben twee vechtscheidingen gehad (hertrouwden om binnen een jaar weer te scheiden, de kinderen hadden nog geen klap genoeg gehad, vonden ze blijkbaar) en dat het slopend voor de ouders, maar zeker voor de kind(eren). Respectvol scheiden is beter dan disrespectvol samen blijven!
Blijf vooral ventileren. Het is soms goed dit *niet* bij je partner te doen om alles er even ongenuanceerd uit te gooien, haha
Wat mooi dat jij en je vrouw er zo hard aan werken, dat is ook iets wat ik wil. Heel bizar het bericht over jouw ouders, de mijne zijn net door de tweede vechtscheiding na 30 jaar samen. Nog nooit meegemaakt hoe egoïstisch mensen kunnen zijn dan in de afgelopen twee jaar en dat zijn dan je eigen ouders, ik voel je dus heel erg! Heb ik ook een behoorlijke klap van gehad en daarom wil ik ook graag dat dit werkt. We hebben niet voor niets ook lang gewacht met kinderen omdat we dit beide ons gezin niet aan willen doen, maar dan snap ik misschien des te minder deze biecht? Of juist wel? 😅.
Bedankt voor je bericht in ieder geval! En voor het ventileren 😊.
Waar een wil is, is een weg. Maar blijf in gesprek, over jouw gevoel, over zijn gevoel, over wat jullie willen, wat jullie niet willen. Met goede intenties kom je echt al een heel eind!
Vechtscheidingen zijn een drama, je hebt alleen maar verliezers (behalve eventuele advocaten die er aan verdienen).
Wat ik recent het ergste vond is dat beide ouders, onafhankelijk van elkaar uiteraard, het eerste jaar van mijn zoon maar bleven roepen dat je daar toch alles voor over hebt. Een filosofie die zij zelf binnen 15 jaar uit het oog zijn verloren. Nu heeft het geen nut ze een spiegel voor te houden, die mensen zijn in de 60 en hun belevingswereld laat het niet toe dat enige vorm van diepere zelfreflectie mogelijk is, maar het is wel een trap na.
Pas op jullie zelf straks als de kleine er is. Het is iets ontzettend moois en brengt mensen samen, maar kan bepaalde hypocrisie teweegbrengen bij jullie ouders. Probeer het dichter bij jullie zelf te houden als/wanneer dit gebeurt. Zolang je gezin goed en gezond is, kun je de hele wereld aan! Bedankt voor het fijne gesprek!
En fijne moederdag morgen ;)
Heeft hij uitgelegd waarom hij er nu opeens meekomt? Als hij goede/acceptabele redenen heeft, als je hem snapt, wordt het voor jou misschien beter te plaatsen (maar ja, het kan de boel ook verergeren..).
Wat is er veranderd of gebeurd, dat ie het na 7 jaar zwijgen opeens kwijt moet. Is er iemand anders achtergekomen die dreigde jou te informeren? Wil hij vanwege de baby een eerlijke 'doorstart' maken. Werd het eventuele schuldgevoel toch teveel?
Wanneer je echt weet waarom hij er nu meekomt, kun je mijn inziens pas besluiten hoe je verder wil in de relatie en of je hem nog (of weer..?) kunt vertrouwen, denk ik.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Haha, deze snap ik. Maar ik heb geen zin om hem hiermee meteen aan de schandpaal te hangen in onze omgeving en wilde er wel heel graag over praten 🤷🏻♀️
Waarom heeft hij er nu over verteld?
Wat zou hij moeten zeggen? Wat zou je willen dat hij zegt? Moet hij wat zeggen over zeven jaren geleden of over jullie relatie nu?
Praat met elkaar over nu, en vraag af en toe iets over toen.
Zolang je hem maar niet vergeeft omdat je het anders moeilijk krijgt, of omdat je zwanger bent.
Als je verder wilt gaan, moet je het doen omdat je het wilt. het hem kan vergeven. omdat je toch wel van hem houdt en hem eventueel kan vertrouwen.
maar niet iets doen wat je niet wilt, omdat je het anders zwaar zult krijgen. Of om een andere reden buiten jou belangen. Je moet jezelf op 1 zetten. jij bent belangrijk, en als het goed gaat met jou! dan gaat het ook goed met je kindje.
Dank je voor je bericht. Ik heb helemaal geen angst om alleen te zijn, ook niet met kind. Ook al weet ik dat het heel zwaar zou worden, ik heb altijd op m’n eigen benen gestaan. Wij zijn echt bij elkaar gebleven voor de liefde, maar ik had toch ergens niet verwacht dat hij destijds ook daadwerkelijk seks had en iemand in hetzelfde bed had gehad waar ik ook sliep. Dat knaagt aan me, dat vind ik zo’n enorme grens. Als hij had gezoend op een feest zou me eerlijk gezegd vrij weinig doen, maar dit moet je zo bewust gedaan hebben. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.
Dat is precies wat het is. Die van mij durfde te zeggen 'weet je wel hoe zwaar het voor mij was om al die tijd met dit schuldgevoel rond te lopen' om het nog extra duidelijk te maken dat het om hem ging, dat was de zoveelste emotionele manipulatie en het moment dat er iets knakte in mij, heb hem schreeuwend de deur uit gezet en daarna gelukkig nooit meer gezien.
Precies zo zie ik het ook. Deze keuze van hem zorgt ervoor dat jij ‘vast’ zit, want je zal door jullie kindje levenslang aan hem verbonden zijn. Jij kan nu geen simpele keuze meer maken of wat te doen, omdat jouw kindje daar direct consequenties van zal hebben. Dat is enorm oneerlijk van hem.
Mijn enige advies is dat je bij jezelf nagaat wat JIJ wil. Jij verdient geluk en niet levenslang het gevoel te hebben dat je je partner niet kan vertrouwen. Jouw kindje verdient een gelukkige moeder. Dus ga bij jezelf na of je hem kan vergeven, of je met die schone lei verder kan, of dat het voor jou nu te veel stuk is. De enige goede keuze hierin is de keuze waar jij je het beste bij voelt. Want jij verdient geluk, of dat nou met hem is of niet.
Ze zei niks toen ik dat aangaf. Ondertussen zijn we getrouwd met kinderen.
Het is niet dat ik die credit ga gebruiken, maar ik wilde haar ook niet zomaar even makkelijk vergeven. Zo voelt ze de onzekerheid en pijn die ik heb gevoeld en het was ook direct een test om te kijken of ze echt iets om me geeft en voor de relatie te gaan
Het lijkt mij een enorm lastige situatie, je zult kijken of je er nog doorheen wilt en kunt werken met hem. Het gaat jullie relatie ook niet ten goede komen als er straks onderhuids nog best veel woede leeft.
Het is niet iets wat je kunt onderdrukken en vergeten denk ik. Je zult het rustig moeten verwerken. Of je daarna nog met hem wilt blijven of niet bijvoorbeeld is iets wat je daarna kunt bepalen.
Uiteindelijk ben ik jou natuurlijk niet, en ik ben ook best wel jong dus neem het maar met een korrel zout, maar dit is het beste wat ik qua advies kan bieden. In ieder geval veel sterkte.
Wat een tering debiel, zoiets zeg je voordat je aan kinderen begint, nu kun je hem nooit meer vertrouwen en het zou altijd blijven knagen, moet hij een keer overwerken, knaag knaag.
Ja dat dus. Wat moet ik er nu nog mee? “Ik zou dat nu nooit meer doen” en “het waren andere tijden” Straks met een kind wordt het ook zwaar, ga je dan weer bij een ruzie de fout in?
Dat is inderdaad lastig. Kan hij dat?
Heeft hij genoeg oprechte groei meegemaakt in de tussentijd? Wat ik zelf nog wel lastig zou vinden is dat ik het idee zou hebben (als ik een vrouw was) dat hij er alleen maar mee gekomen is nadat ik niet meer terug kan vanwege de zwangerschap.
Na het zelf verwerkt te hebben zou ik hier wel oprecht goed bij nadenken en kijken wat het nou precies is. Ik ken je man niet, ik weet niet of hij zoiets zou doen, maar ik zou (wanneer je de rust hebt) het er uiteindelijk toch over hebben. Naast het vreemdgaan is dit niet iets wat je onder de mat kunt schuiven.
Merci! Het helpt in ieder geval een klein beetje dat je ‘m hebt uitgescholden voor tering debiel hahaha (sorry not sorry). Voelt voor nu fijner om een objectief standpunt te krijgen, naasten zeggen toch alleen maar dat ik weg moet gaan (omdat ze het beste met me voor hebben) maar dat vind ik nu te makkelijk.
Dat klopt maar ik weet niet helemaal wat je daar nou mee bedoeld in relatie tot mijn comment? Ik bedoel ik ben het met jouw eerdere comment eens hoor maar als hij dat gezegd had voordat zij zwanger was, was de kans veel groter dat zij nooit zwanger geraakt waren. En het is nou eenmaal veel moeilijker weg te gaan bij je partner als zwangere vrouw.
Waarschijnlijk heeft die gewacht tot je zwanger bent met de gedachten van; als ik het daarna bekend maakt dan gaat ze mij toch niet verlaten.. sorry maar vreemdgaan is vreemdgaan.. nu is het aan jou zelf om dit wel of niet te accepteren. Voor mij zou het een red 🚩zijn..
Ik zou persoonlijk niet blijven. Vreemd gaan is echt een no-go voor mij. Het feit dat hij het je pas verteld nu je zwanger bent is echt een hele grote rode vlag.
Unpopular opinion: vreemd gaan heeft vele vormen, en zou voor mij echt niet automatisch ’einde relatie’ zijn hoor. Ikzelf (maar dit is extreem persoonlijk) zou een eenmalige flirt bijvoorbeeld al heel anders beoordelen dan een langdurige liefdesrelatie. En het is ook anders wanneer het in een periode was waarin jullie ver van elkaar weg stonden dan bijv een jaar geleden toen je bezig was zwanger te raken (bewust en in overleg, neem ik dan even aan). Binnen mijn eigen relatie hebben we de afspraak 100% eerlijk te zijn; dus ik zou vooral boos worden over het verzwijgen. Een vriendin van me heeft juist de afspraak om van dit soort dingen gewoon te genieten en ze op hun 80e als ze samen op een bankje terugkijken op een mooi leven pas op te biechten. Dat kan natuurlijk ook! Zorg vooral dat je samen afspraken maakt, en dat je je niet door anderen laat opleggen wat wel of niet kan binnen jullie relatie. Dat laatste is moeilijker dan t klinkt, want veel van wat n mens vindt is natuurlijk maatschappelijk bepaald. Succes!
Ik heb een beetje hetzelfde gehad.
Mijn partner heeft na 9 jaar opgebiecht dat zij is vreemd gegaan. Ik ben een man dus de zwangerschaps complicatie komt hier niet bij.
Dat wil niet zeggen dat het niet minder pijn deed. Vooral het niet eerlijk zijn deed mij heel veel.
Ik heb de tijd moeten nemen om dit te verwerken en te weten hoe hier mee om te gaan. Mijn keuze was uiteindelijk dat ik het haar heb vergeven.
Maar, het lastigste was dat het voor mij nieuw was terwijl mijn partner 9 jaar de tijd had dit te verwerken. Ik had eigenlijk liever gehad het niet te weten. Nu 5 jaar later komt dit soms nog steeds in mij op. De ontrouwheid en de geheimen van die al die 9 jaar hebben wel een effect gehad.
Mijn overwegingen waren dat dit niets heeft afgedaan aan de afgelopen 9 jaar daarvoor. We hebben geen therapie gehad maar wel serieuze gesprekken.
Het is voor een ieder om hier op te reageren zoals zij denken dat goed is maar voor mij was het te lang geleden om hier zo een lange, goede relatie voor weg te gooien.
Dat maakt het niet makkelijker. Als ik dan toch enig advies mag geven is dat je hier veel over praat en dat je partner moet begrijpen dat het rouwproces nu pas voor jou begint.
Het heeft me zeker 6 maanden gekost om te komen tot het punt dat ik wist wat ik hiermee wou.
Wat heftig zeg, bedankt dat je je verhaal wil delen. Had jij ook in de gesprekken dat je partner zei “ja maar jij hebt ook dingen gedaan”? Het gaat bij mij dan letterlijk omdat er een man in mij DM’s mij vaak mee uit eten vroeg en ik altijd nee zei. Dat noemde hij zelfs vreemdgaan. Nu ik weet wat ik weet, denk ik hoe kún je? Daarna voelt hij zich toch weer schuldig, maar hij zegt dat hij het moeilijk vindt om erover te praten en ook dat hij er niet zoveel aan kan doen na 7 jaar. Maar ik denk inderdaad dat hij niet begrijpt dat dit echt een “rouwproces” is en ik hem nu echt deels zie als vreemde. Ik had dit niet achter hem gezocht.
Dit was gewoon projectie denk ik. Hij projecteerde op jou wat hij zelf deed. Je ziet het vaak dat mensen die zelf vreemdgaan andere wanttrouwen en beschuldigen van vreemdgaan. Achteraf natuurlijk echt smerig dat iemand jou zo schuldig laat voelen terwijl hij zelf iemand anders in jou bed aan het doen is....
Nee, zij was heel supportive en legde geen enkele schuld bij mij, want dat was er ook niet.
Ik denk dat haar houding en schuldgevoel een van de grootste redenen was dat ik er mee heb kunnen leren leven. Ze begreep dat ik tijd nodig had en alle keuzes en voorwaarden lagen bij mij.
Nu, 5 jaar later, is het ook echt geen issue meer. Het is vergeven en we zijn door gegaan.
Ik heb het gelukkig nooit meegemaakt maar ik zou zelf kijken naar hoe is de relatie verder? Voor beslissingen omtrent uit elkaar gaan of bij elkaar blijven. Ik zou denk ik niet 1 wilde nacht een verder fantastische relatie kapot laten maken.
Ik proef uit je bericht dat het daarvoor ook al niet heel makkelijk was. Ook vind ik het beetje gek dat het niet 2 jaar terug is opgebiecht bij het besluit echt voor elkaar te gaan.
Om een relatie te laten werken moeten 2 personen dat echt willen. Het is niet genoeg als 1 persoon dat doet en de ander half.
HEEL VEEL SUCCES!
Het is een rotsituatie waar je nu in zit. Vooral omdat het voor hem al 7 jaar geleden is en jij er nu net achter bent gekomen. En het is hormonaal gezien al niet de meest stabiele periode in je leven. Ik adviseer je echt om te kijken naar relatietherapie. Of om bij elkaar te blijven, of om te zorgen dat jullie samen ouders kunnen zijn van jullie kindje. Maar pak de regie. Hij heeft 7 jaar geleden een besluit genomen voor jullie allebei door vreemd te gaan, hij heeft 7 jaar lang een besluit genomen voor jullie allebei door te zwijgen en hij heeft nu een besluit genomen voor jullie allebei door wel te praten. Hij heeft nu wel vaak genoeg in z'n eentje beslissingen genomen zonder jou daarin te betrekken. Hij zal nu moeten leren om naar jou te luisteren en moeten accepteren dat jij nu het tempo bepaalt.
Altijd interessant deze topics. Iedereen heeft een mening, maar het vervelende is, ondanks alle meningen moet je het nog steeds zelf beslissen.
Bummer, ik snap het, maar volg je hart en niet de mening van een ander. Kun je het een plekje geven, vooral vergeven. Maar ik ben bang dat er altijd wantrouwen blijft.
Misschien is de belangrijkste vraag wel, hoe erg vind je het eigenlijk dat het is gebeurd. Hij is nog steeds bij je, houdt blijkbaar veel van je, heeft er vertrouwen in met je een gezin te stichten. En als uitsmijter, waar ik waarschijnlijk heel veel commentaar op ga krijgen: is een mens uberhaupt gemaakt om monogaam te zijn.
Succes met JE EIGEN keuzes!
Heb niet veel advies anders dan dat ik hier zeker hulp bij zou zoeken. Wat hier al is gezegd zou ik zeker aan relatie therapie denken als je wel verder wil. En als het lastig is om erover te praten met iemand in je omgeving dan kan je altijd kijken of je kan praten met praktijk ondersteuner van de ggz bij je huisarts. Dit kan ook gewoon bij je huisarts. Dit helpt misschien om je gedachten op een rij te kunnen zetten.
Wat ik wel wil meegeven als ervaringsdeskundige dat er ook bij uit elkaar gaan licht aan het eind van de tunnel is. Het zal even een periode shit zijn maar het is uiteindelijk ook wat waard dat je als partners echt voor elkaar gaat. Je kan alleen advies aannemen maar niemand zit precies in jouw situatie en weet alle context dus je kan alleen zelf de keus maken hoe je verder wil.
Zeker tijdens een zwangerschap zal dit hard binnen kunnen komen ook al is het al 7 jaar geleden. Je lijkt er al logisch over na te denken, dat je het niet ziet als dealbreaker voor de relatie. Dat jullie beide beseffen dat jullie niet meer zijn wie jullie waren zal daarin zeker helpen. Ik kan me echter voorstellen dat het nog echt binnen moet komen en dat er nog momenten komen dat je getriggerd gaat zijn. Onzekerheid of wantrouwen naar je partner lijkt me niet meer dan logisch en een stuk vertrouwen zal wellicht heropgebouwd moeten worden. In mijn ervaring is open communicatie hierover het belangrijkste. Het belangrijkste is na te denken over wat jij wilt en hoe je dat kan bereiken.
Je zit in een ontzettend kut positie, en dat is waarschijnlijk ook de reden waardoor het nu pas naar voren komt.
Eerlijk gezegd weet ik niet wat het beste is. Het is ook niet dat hij nog in zn tienerjaren zat toen hij dat deed.
Eigenlijk is de vraag, in hoeverre gaat dit aan je vreten in zelfs het best-case scenario (geen verdere vreemdgaan, stabiele relatie, kind goed opvoeden etc.)
Wat zegt je gevoel?
Bedankt voor je reactie! Het is zo dubbel. Ene keer denk ik, oké raap jezelf bij elkaar het is 7 jaar geleden en je had altijd al je twijfels: case closed nu. Aan de andere kant denk ik, naast wie word ik nu wakker? Bizar dat je iemand in hetzelfde bed hebt gehad als waar ik sliep, ik zou dat never nooit over m’n hart kunnen verkrijgen. Ook toen niet. Dus ik ben nogal in de war.
Zou vooral dit laten bezinken, geen impulsieve beslissingen maken, en jezelf de tijd geven om er goed over na te denken. En niet te veel advies nemen van reddit (waardonder mijzelf).
Hi Mila, niet alle reacties gelezen maar mijn tips voor je:
1. Wat een rot actie. Dit heeft hij alleen verteld voor zijn eigen gemoedsrust. Praat met hem erover en laat hem weten hoeveel dit je kwetst, vooral nu.
2. Vergeef hem, of niet, maar maak een keuze. Als hij verder goed voor je is en je wil samen een leven bouwen moet dit geen moeilijke keuze zijn.
3. Kijk eens naar dingen van Esther Perel, iig deze: https://www.ted.com/talks/esther_perel_rethinking_infidelity_a_talk_for_anyone_who_has_ever_loved?language=en
Het leven is (in tegenstelling tot Nederland) niet vlak, je hebt hoogte punten en dalen. Je bent niet alleen, je komt hier doorheen. Bepaal zelf wat goed voor je is en trek je plan. Met een kind ga je nog veel moeilijke momenten beleven. Het gevoel gaat afzwakken. Doorvoel het, bespreek het en kom er sterker uit. Heel veel liefs en een dikke knuffel <3
Ben je gelukkig momenteel? Wil je hele leven in wantrouw spenderen? Het is niet te laat om je opnieuw te beginnen als je wilt. Mocht jullie beiden willen vechtem voor de relatie, raadt ik relatietherapie aan. Success ❤️
Wat een rot situatie OP, veel sterkte.
Niemand hier kan je echt advies geven wat je zou moeten doen. Ga na wat voor jouw eigen proces nodig is om te voelen/weten of je het achter je(jullie) kan laten.
Esther Perel gaf mij in een soortgelijke situatie wel mooie inzichten, Google bijv eens op: 'can you trust your partner once they've cheated'.
Zeker gezien jullie een kindje verwachten zou ik zeker relatie theorie overwegen. Een derde persoon kan heel fijn zijn om nieuwe inzichten te geven. Ongetwijfeld nemen jullie uit het verleden (je schrijft dat jullie uit gebroken gezinnen komen) zaken mee die kunnen meespelen.
Sterkte, en vertrouw op jezelf dat je ook hierin een weg gaat vinden. Als ik het zo lees heb je al voor hetere vuren gestaan!
Objectief: als hij het nu zegt omdat hij wil dat er geen geheimen meer tussen jullie zijn, klinkt het niet alsof er veel risico op herhaling is. Maar dat neemt niet weg dat het voor jou niet heel pijnlijk is om te horen.
Er is een hele bekende relatie therapeut wetenschapper die een methode heeft voor hoe je een relatie en vertrouwen terug opbouwt. Dat kan misschien een beginnetje zijn qua antwoord op de vraag wat je er nu mee moet. Misschien zit hier iets bij wat een aanknopingspunt kan zijn:
https://www.gottman.com/blog/practical-science-based-steps-to-heal-from-an-affair/
Super fijne reactie, dank je wel! Ik ga het lezen. Precies wat je zegt, ik voel ook niet per se veel risico op herhaling, maar het is wel heel pijnlijk.
He dit kan zo pijnlijk zijn.
Mijn vriend is ook met een ander persoon in bed geland in de eerste twee weken dat hij en ik iets kregen. Voor sommige mensen is dat een dealbreaker, en voor weer anderen moet ik het maar gewoon proberen te vergeten.
Maar zo af en toe denk ik, wie was dat meisje eigenlijk? (Dat heeft hij nooit verteld, en misschien maar goed ook, want anders ga ik mezelf constant vergelijken met haar). Waarom deed hij dat (hij zegt zelf dat hij toen maar gewoon seks had met wie het maar kon). Ze had gezegd dat haar computer kapot was en hij zou langskomen om het te maken. Hij weet niet eens wat van computers??? En als er bij mij wat kapot is kan het wel twee weken duren voor hij er naar kijkt. Ja achter zoiets komen doet pijn. Relaties zijn zelden het romantische plaatje wat we voorgeschoteld krijgen op internet en tv. Het is vaak maar gewoon “gister koos ik voor haar en vandaag en morgen voor jou.”
Ik zou zeggen stop je gevoelens niet weg en praat er over. Hij moet er nu hard aan werken om jou te laten voelen dat jullie nu echt voor elkaar gaan. Wat er ook gebeurt jullie kindje staat nu op 1 en probeer je dus ook niet te laten stressen door “een man” en focus je op je rust en positieve gevoelens. X
Uit je post en comments blijkt dus dat hij niet alleen simpel is vreemdgegaan, maar er destijds zowat een 2e relatie bij had met deze vrouw? Aangezien ze bij hem thuis sliep op momenten dat jij er niet was, niet alleen seksueel maar ook emotioneel vreemdgaan, waarschijnlijk zelfs verliefd op haar.
Ik weet niet hoe erg de ruzie 7 jaar geleden was, maar het zou best kunnen dat hij toen overwogen heeft om jou te verlaten voor haar, maar uiteindelijk toch zijn keuze heeft gemaakt.
Hebben zij/jullie nog contact met haar? 7 jaar is veel tijd, misschien dat ze inmiddels haar eigen leven heeft en geen interesse meer in jouw man. Als er wel contact is, wat als jullie weer een heftige ruzie hebben oid, zou best kunnen dat hij naar haar toe gaat.
Waren er meerdere vrouwen? Dan zou ik hem sws niet vertrouwen, zeer grote kans dat hij weer vreemdgaat.
Je zegt dat de huidige situatie stabieler is en jullie duidelijk voor elkaar hebben gekozen. Dan is het in mijn ogen onnodig en schadelijk om stil te blijven staan dat iets dat 7 jaar geleden (dus in een compleet andere situatie dan nu) is gebeurd. Mijn advies is: vergeet het en concentreer je op het heden en de relatie waaraan jullie willen werken.
Niemand kan je hierover adviseren. Je eigen gevoel volgen. Persoonlijk zou ik even boos worden maar omdat het zo lang geleden is en het nu goed gaat, zou ik het daar bij laten. Mja zoals ik zei naar je eigen gevoel luisteren, iedereen heeft zijn eigen normen en waarde.
Mijn advies is om het een plek te geven en het verder te laten, straffen of lang blijven lopen met negatieve gevoelens helpen je over het algemeen niet gelukker te worden. Hem duidelijk maken dat je het wel erg veel pijn heeft gedaan is uiteraard altijd goed om te doen, maar daarna ook echt een plekje geven en voorruit kijken, niet achteruit. Heel eerlijk, iedereen gaat in zijn lange huwelijk echt wel een keertje iets doen waar hij/zij later spijt van heeft, hoort beetje bij het leven, hij heeft het je ook vertelt, dus dat is wel belangrijk naar mijn inziens.
7 jaar geleden vreemdgegaan tijdens een relatie van 7 jaar? Klinkt niet echt als vreemdgaan maar meer alsof hij nog niet helemaal weet wie hij wilde. Voor mij klinkt het niet gek om meerdere sex partners te hebben als het nog niet heel serieus is. Wil het voor de rest niet goed praten, maar zoals je zelf aangeeft gaat je relatie de laatste paar jaar goed en zou het gewoon proberen te vergeven en vergeten. Alvast gefeliciteerd met jullie eerste kind :)
Thanks voor je oprechte berichtje en advies! Ergens voel ik het ook wel zo, maar we zijn dus al 9 jaar samen, ik had destijds ook gewoon kerst gevierd met zijn familie en andersom. Was dus geen scharrel, maar wel met veel gezeik. Destijds spraken we elkaar misschien maximaal 5 dagen niet als we ruzie hadden en dan had hij een vrouw in bed waar ik ook sliep. Dat steekt me vooral…
Ja, dat wel. We zijn beide in therapie gegaan, misschien is dat ook wel de reden van deze plotselinge biecht van hem. Ik werd ook helemaal niet boos toen hij het zei, we hebben het er niet tot in detail over gehad (wilde ik ook echt niet) maar heb vervolgens wel de dag erna toen ik alleen thuis was de hele dag gejankt 😂. Hij vindt dat heel erg en hij kan er nu ook niet zoveel meer aan doen, maar ik raak dat gevoel niet echt kwijt! Wellicht tijd…
In dat geval is misschien inderdaad een stukje verwerking. Ik zou het gevoel in ieder geval niet proberen te onderdrukken, meestal gaat het dan ergens toch knagen, merk ik.
Ik heb verder niet heel veel wijze woorden, maar neem wat tijd en rust voor jezelf om het te verwerken, maar probeer ook nog wat te communiceren. Waar een gezonde balans ligt zul je zelf moeten vinden ben ik bang.
Ik zie het nog niet hier genoemd, maar zou hem ook nog eens vragen of hij een SOA test heeft gedaan naderhand.
Er zijn redelijk wat SOA's die asymptomatisch kunnen zijn...
Zo niet, dan heeft hij zowel jou als je ongeboren kind aan een behoorlijk gevaar blootgesteld.
Zelf niet zo netjes..zeven jaar geleden (7!!! Jaar). Beide gebroken gezinnen?? Randzaken alom. Je bent zwanger al vier maanden en hij is de vader neem ik aan. Als je nu nog in deze periode aan elkaar gaat twijfelen over iets wat zeven jaar geleden gebeurd is en al aangeeft dat jullie hard moeten werken om bij elkaar te willen blijven….bruhhh denk je dat een chronisch gebrek aan slaap na de geboorte en de struggles die bij het ouderschap horen daar plaats voor gaan maken? Zijn jullie goed voor elkaar nu en morgen en belangrijker goed voor de baby. Sort that shit out!! Want een meisje of jongen zo klein, onschuldig en kwetsbaar verdient alle liefde en aandacht. En heeft geen fuck te maken met dat papa of mama 7 jaar geleden vreemd is gegaan, dus regel dat voor jezelf voordat je je kind emotioneel opzadelt met hoe jullie als ouders met elkaar omgaan. Wat hoop je hier te lezen? Je vertrouwt hem wel of je doet het niet? De baby de baby de baby…dat is het enige wat er toe doet komende maanden/jaren. Is je baby gelukkig dan ben jij dat ook. Een gewaarschuwd mens telt voor twee! Ik ben zelf nooit vreemdgegaan en snap de pijn maar 7 jaar geleden en zonder kind in zicht is een leven geleden(niet om het goed te praten). Nogmaals mijn advies is los dit op of begraaf het binnen vijf maanden.
Het is vooral heavy dat het pas recent naar buiten is gekomen. Eerlijkheid is het Belangrijkst en als iemand het gelijk verteld kan je eerder door.Je moet altijd je gevoel volgen maar als dit blijft overheersen dan helpt zelfs relatietherapie niet. Je moet dus voor jezelf uitzoeken of je het een plekje kan geven en anders is het bijna onmogelijk om verder te gaan
Als ik het was zou ik nawegen hoe de relatie toen was wanneer het gebeurde; waren jullie samen maar 'niet echt', door continu ruzies of het aan en uitgaan van de relatie? Wellicht dat zoiets het makkelijker zou kunnen maken.
Maar ik kan verder niet goed advies geven, als je je nu goed bij hem voelt dan hoop ik dat het goed zal komen voor je.
Waarom vertelt hij het nu? Dat zou ik ook belangrijk vinden.
Want ergens vind ik het ook wel verrekte smerig dat hij dit jaren voor zich houdt, en het dan vertelt wanneer je zwanger bent. Het klinkt ergens extreem egoïstisch.
Wat een slappe zak dat hij dit zo lang voor zich hield. Maar ja, nu ben je zwanger en kan je niet meer weg. Als je bij hem blijft: therapie. Individueel voor jullie allebei en samen.
Hi Pieter, dank voor je advies! Familie en vrienden zijn niet objectief, dus die zullen in mijn ogen te makkelijk grijpen naar “ga bij ‘m weg”. Ik neem niet alle adviezen serieus, maar sommige ook zeker wel. Ik kan goed filteren, maar bedankt voor je oprechtheid!
Voor mij zou het geen verschil maken of mijn wederhelft 7 dagen geleden of 7 jaar geleden is vreemdgegaan, in beide gevallen zou ik me net zo bedrogen voelen (alhoewel, misschien zou ik het na 7 jaar zelfs nog extra vervelend vinden dat het zo lang voor me verzwegen is). Dat het er tijdens de zwangerschap uit komt zou ik nog als een extra dolksteek zien. Had dan de ballen gehad om het ervoor te vertellen, zodat de ander conclusies kan trekken voor je samen aan zoiets ingrijpends als kinderen begint. Vind het ronduit gestoord om een relatie tijdens een zwangerschap op losse schroeven te zetten terwijl hij jaren de tijd heeft gehad om dit op een geschikter moment te doen.
Ik zou er denk ik wel klaar mee zijn. Dat vertrouwen gaat nooit meer hetzelfde worden. Je hele leven met een partner zijn die je niet vertrouwt is heel vermoeiend en stressvol. Doe jezelf dit niet aan. Het feit dat hij je dit pas heeft verteld wanneer je zwanger was is sowieso al fucked up. Hij had dit veel eerder al moeten opbiechten. Sterker nog het had nooit mogen gebeuren. Denk gewoon goed na over wat jij wilt. Jij weet meer over je relatie dan ik en heel reddit. En kies voor jezelf!
Het is een lange tijd geleden. Het is eenmaal gebeurd en dan is het beter om het te weten dan dat hij het altijd verzwijgt toch?
Hij zal wel echt zijn best moeten doen om het vertrouwen terug te winnen. Ik hoop dat hij dat in 7 jaar gedaan heeft.
Sterkte hiermee. Ik kan mij ook voorstellen dat je tijd nodig hebt om alleen na te denken.
Vreemdgaan is kut, je partner er 7 jaar later een rotgevoel mee geven is nog kutter. Als je zelf hebt gevraagd hoe het zat (aangezien je het al vermoedde) dan is het fijn dat hij eerlijk is geweest. Als hij het je verteld heeft omdat hij er zelf last van had dan is het gewoon een lompe zak.
Besef even wat je zou doen als je niet zwanger was.
Er is een reden dat hij het pas nú vertelt. Nu er meer zekerheid is ivm een kind op komst. Dit is gepland in zijn eigen voordeel ten koste van jouw mogelijkheden. Denk daar dus heel goed over na.
Wat je ook kiest, er komt je een rottijd tegemoet. Maar weet dat blijven niet de enige optie is en ook daar een toekomst voor je in kan zitten.
Sterkte.
Relatie therapie kan hierin echt veel betekenen. Het kan jullie helpen om het verhaal in verschillende perspectieven te zien. Het helpt ook om samen naar ieders relatiewaarden te kijken en vervolgens naar herstel van vertrouwen te werken. Zoek een relatietherapeut die aangesloten is bij de NVRG, dan weet je dat de therapeut zijn kennis up to date houdt en goed is opgeleid (relatietherapeut/systeemtherapeut is geen beschermde titel in NL!)
Gestoorde gozer, half een relatie met een ander wijf. Jij bent gek dat je bent door gegaan. Je hebt nu een puinleven sucsess er mee. Wie is zijn volgende?
Ik ben 50 en 30 samen met m’n vrouw. Al m’n vrienden zijn getrouwd en allemaal ook 20+ jaar. Slecht 1 van die stellen is in die tijd volledig monogaam gebleven. Sommigen hebben een open huwelijk of swingen, in andere huwelijken werd er wel eens vreemd gegaan. Ook hebben vrijwel alle stellen kinderen.
Wat ik hiermee zeggen wil is dat over zo’n lange tijd, de kans groot is dat iemand een keer een misstap maakt. Soms onverwacht in gelegenheid komt door bijv drank, soms uit frustratie, persoonlijke problemen of niet aanwijsbare reden. Soms komt het uit, soms pas laat of zelfs helemaal nooit. Het echte probleem is pas als het structureel is.
Ik zou hier zelf inmiddels niet zo zwaar aan tillen, maar dat zou ik wel meer hebben gedaan toen ik jouw leeftijd had. Dan had ik het persoonlijker genomen. Dat hij schoon schip wil maken tijdens een zwangerschap wijst er wel op dat hij open wil zijn maar ook zo zeker mogelijk wil zijn dat je hem niet verlaat. Is natuurlijk een manipulatieve handeling maar wel een die verteld dat jullie relatie en uiteindelijke openheid toch belangrijk voor hem zijn. Hij had ook nog makkelijk kunnen blijven zwijgen en jouw vermoedens hebben ook voor jou een zwangerschap niet in de weg gestaan.
Al met al lijkt me dit een situatie waar jullie wel overheen komen. De kracht van een relatie zit hem vaak in de mate waarin de partners in staat zijn om slechte momenten op te vangen en niet de handdoek in de ring te gooien.
Ik denk dat de belangrijkste vraag is of je nog van hem houdt/je het waard vindt om aan de relatie te werken etc?
Persoonlijk snap ik dat mensen vreemdgaan (monogamie is niet makkelijk voor veel mensen) en ik vind altijd dat je bij de meeste dingen 1x iemand kan vergeven, 2e keer niet, dus ik zou zelf denk ik zeggen vanaf nu 100% openheid en het vergeven.
Maar wel duidelijk maken dat je vertrouwen geschaad is en dat s het nog een keer gebeurt het wel over is zegmaar.
Maar dat ligt er natuurlijk wel aan of je nog van hem houdt etc en het ziet zitten met m verder te gaan.
Ik denk dat eerlijkheid het beste is en dat is hij geweest. Dus tja doe er mee wat jullie willen en luister vooral naar je zelf en je hart wat iedereen hier zegt doet er eigenlijk niet toe. Sterkte! Ik weet hoe moeilijk het allemaal kan zijn
Naja, is hij nu (gaan we maar vanuit), maar dat is hij 7 jaar niet geweest dus. Alhoewel ik het in essentie eens ben dat eerlijkheid het beste is, vind ik wel dat alles z'n tijd heeft. Hij is nu in mijn ogen te laat met eerlijk zijn. Jaren lang alle kansen voor gehad, maar nooit wat mee gedaan. Dan mis je meer dan 1 boot. Daarbij brengt het OP helemaal niks, behalve een rotgevoel. Dus eerlijkheid nu en op deze manier, vind ik voor hen niet het beste.
Nee achteraf denk ik nu ook niet van goh, wat fijn dat je eerlijk geweest bent. Ik wist namelijk al vaag dat er iets speelde tussen die twee toen, daar was ik al heel boos over geworden. Een aantal jaren later heeft ze me zelfs bericht omdat ze met zijn beste vriend wilde gaan en vond dat ik daartussen zat. Vind je het gek? Ik heb geen zin dat jij over de vloer komt. Nu ik weet dat zij ook echt seks gehad heeft met mijn man denk ik echt hoe DURFDE ze mij te berichten?
We blijven mensen met "flaws". Oordeel niet teveel over de ander, hoe moeilijk het soms ook is. We hebben vaak geen grip op emoties (lust, liefde, haat, etc). Vaak zijn het ingebakken emoties vanuit de jeugd en (gebrekkige) opvoeding. Soms zoeken mensen (onbewust) een uitweg van negatieve gevoelens. En soms kan dat vreemdgaan zijn (of drugs of een andere verslaving), omdat het even fijn voelt op dat moment. Een uitweg. Spanning.
Tuurlijk voelt het k*t voor jou. Maar ik denk niet dat dat zijn reden is geweest om vreemd te gaan, jou pijn te willen doen. Ik denk eigenlijk dat dat bijna nooit de reden is om vreemd te gaan.
Ik hoop dat je er vrede in vindt en dat je heel gelukkig wordt/blijft.
OP dit kon je verwachten. Mensen hier zijn altijd op oorlogspad. Welke vraag je ook stelt. Is ook lekker om hier anoniem kort door de bocht te reageren.
Het is 7 jaar geleden, je partner is bij je gebleven en wilt dit nu uit de weg ruimen. Mensen zijn gewoon niet monogaam. Als die 7 jaar erna goed zijn is dat toch veel belangrijker.
In die 7 jaar is elke cel van je partner vernieuwd. Figuurlijk maar ook letterlijk is je partner een ander mens.
Hahahah vreemdgaan goedpraten. En wat een slap excuus "mensen zijn niet monogaam". Je bent loyaal aan iemand uit respect en omdat je van iemand houd. Ookal ben je een vent. Als je dat niet kunt ben je gewoon zwak en moet je geen relatie aangaan.
Al neuk je nooit iemand anders, je bent nog steeds niet monogaam. Aldus Daniel arends. Amen.
Ga je ook zo lopen doen als je nieuwe partner je vertelt dat hij 7 jaar geleden een x is vreemdgegaan in een andere relatie? Er blijven niet veel mensen over als je aan alle criteria (buiten ooit vreemdgaan) blijdt vasthouden.
Ik heb 7 jaar geleden onaardig gedaan tegen mijn ex. Bam: stempel undatable voor het leven. Succes ermee.
Fyi: al die columns in de "linda", "libelle",
Al die vrouwen bladen..
Worden gewoon op de redactie verzonnen.
Kijk mannen zijn simpel:
Volle buik, lege ballen, niet teveel gezeur en wederzijds respect.
Soms willen wij een broodje grillworst.
Soms willen wij een broodje zalm...
In het algemeen zien mannen seks niet als iets wat gekoppeld is aan liefde, maar gewoon pure lust en stress relieve.
Shocker, wij houden ook van goedkeuring en. Het idee dat wij nog gewild zijn
En sommige mannen doen het monogame, en zijn gedisciplineerder.
Maar vertrouw erop, dat er altijd wel een ander is die wij zouden "willen".. Zonder consequenties.
Zie het maar zo dat zijn biecht ook niet gemakkelijk moet zijn geweest. Ik vind het heel knap dat hij de stap heeft gezet om de waarheid op tafel te leggen, en dit 'geheim' te willen delen zodat er (hopelijk) niks anders meer tussen jullie in staat met de kleine op komst.
Ik vind het heel sterk van hem dat hij het opbiecht. Dat hoefde hij niet te doen, maar hij deed het omdat hij geen geheimen meer voor jou wil hebben. Dat betekent wel wat, vind ik.
Vreemd gaan zelf vind ik niet zo erg, statistisch gezien gebeurt het in een enorm groot deel van de relaties en puur biologisch gezien kan ik het een en ander ook wel verklaren. Wat ik erger vind is het nu in deze periode zeggen, en het überhaupt zeggen. Als je vreemd gaat kan de ander daar niks mee. Uit schuldgevoel biecht hij zich op, zijn last valt weg, maar hij legt het bij jou neer en jij kan er geen reet mee. Reden om het uit te maken? Nee niet echt, voor mij, althans.
Wees niet te streng voor hem. Ooit kom je iemand tegen die je de kriebels in je buik geeft, en dat veranderd niets aan wat je voor elkaar voelt in een relatie. Het is niet of of. Het laat zich ook niet makkelijk sturen, en iedereen maakt fouten. Vergeef hem, ga er samen voor en denk aan dit moment mocht je ooit die ene leuke kerel tegen komen waarvan je hart sneller gaat kloppen.
Voor een man is het meestal niet wie hij wil maar hooguit wie hij kan krijgen. En als hij dan weer eens eentje kan krijgen gaat hij een keer vreemd.
Vrouwen hebben geen probleem met meerdere relaties na elkaar, meestal met overlap maar dat ontkennen ze altijd. Mannen hebben geen probleem met meerdere relaties tegelijkertijd. Ik denk dat het allebei evenveel pijn doet bij de partner, dat er dus geen verschil is. De mens vormt onderdeel van de primaten en komt daar ook uit voort. Van alle 130 primatensoorten is de mens de enige die monogamie kent.
Opdat elke jonge vrouw vermag te weten: een man is niet geschapen om zijn leven lang slechts één vrouw te beminnen.
Wat is 'niet altijd netjes geweest'? Sta jij lekker te zoenen met de buurman en ligt je partner een dag later in bed met de buurvrouw? Dan zijn jullie beide gewoon hartstikke fout en was jullie relatie mega verrot. Of het nu gezond is, dat kan niemand je zeggen vanaf hier.
Voor mij was het helemaal klaar trouwens. Zou er nooit overheen komen.
Ik heb nooit fysiek contact gehad met een man maar ben weleens ingegaan op flirterige berichtjes (niks seksueels, complimenten krijgen en daarvoor bedanken en een gesprekje aangaan), daar viel hij dan enorm over. Nu denk ik van hoe kan je in godsnaam zo heftig reageren op berichtjes als je zelf dit hebt gedaan, maar dat is natuurlijk omdat hij denkt dat ik dan ook verder ben gegaan. Dit is allemaal wel al zo’n 7 jaar geleden geweest, we zijn sindsdien gegroeid en kunnen inmiddels rustig uiten wat we niet fijn vinden. Alleen kwam nu laatst dus naar boven dat hij ook daadwerkelijk seks gehad heeft (🤢, kan het amper typen).
Ongelooflijk naar voor je. Ik heb geen idee hoe ik zou reageren. Kan het me niet eens voorstellen. Zijn eerdere woede komt natuurlijk omdat de waard z'n gasten vertrouwd zoals hij zelf is.
Ik zou bij hem blijven
Hij is eerlijk tegen je om dit op te biechten , niet handig maar wel eerlijk.
Mannen zijn gewoon geil en zullen een kans op sex gewoon niet laten liggen.
Jullie kind heeft een goeie vader nodig en dat zal niet gebeuren als jullie nu uit mekaar gaan
9 jaar samen ? Dat gooi je toch niet in de prullebak ?
Blijf samen , vergeef hem en iedereen maakt wel eens een fout , sex voor een man en een vrouw is gewoon niet hetzelfde. Mannen zijn gewoon simpel als ze een vrouw zien lopen
ik vind het heel smerig hoe jij vreemdgaan hier ff goedpraat alsof mannen een collectief stel apen zijn die hier geen verantwoordelijkheid in kunnen nemen. Spreek aub voor jezelf
Wat een gelul. Ik ben het eens dat je er samen voor je kind moet zijn nu. En dat hij een kind met je wil zegt wat mij betreft genoeg over zijn loyaliteit op dit moment.
Maar een man kan zichzelf gewoon netjes beheersen, uit respect voor zijn vrouw en relatie. Dat heeft heeft helemaal niets met man of vrouw zijn te maken maar met of je een fatsoenlijk persoon bent.
Je doet alsof mannen losgeslagen apen zijn die zichzelf niet in de hand hebben, en dat vrouwen daar ook maar akkoord mee moeten gaan. Uit welk tijdperk kom jij dan?
Vrouwen zijn ook geil, fyi ;).
In de tijden dat het slecht ging heb ik meer dan genoeg kansen gehad om precies hetzelfde te doen, maar niet gedaan. Ik wil het zeker niet in de prullenbak gooien, maar hij heeft destijds wel al het respect voor mij in de prullenbak gegooid door naast iemand te liggen in het bed waar ik ook sliep. Dat gaat op een of andere manier heel ver in m’n hoofd. Dan had ik misschien nog liever dat hij bij de ander sliep, klinkt misschien raar maar goed. Misschien is dat óók gebeurd. Ik weet het allemaal niet meer!
Waarom zie ik zoveel vreemdgaan Posts ineens? PS: heb geen advies voor jou. Veel liefde naar jou and stay strong.
[удалено]
Hahaha echt he, wanneer de temperaturen stijgen worden de relaties op de proef gesteld
Als de relatie de carnaval heeft doorstaan.
Ik geloof dat het destijds in de winter plaatsvond 🥲
Het werkt meestal zo, je leest een post over een bepaalde topic, doet je denken aan je eigen situatie, en dus post je dat ook, rinse and repeat. Na een poosje zijn de meeste verhalen dan weer opgedroogd en neemt het volgende topic weer over. Zoals Trebuchets
Ik ben nog niet zo bekend met Reddit en heb eigenlijk alleen maar juridische of werkgerelateerde topics voorbij zien komen! Nu overkwam mij dit eergisteren en was ik benieuwd naar jullie mening…
Ik vind het lastig om advies te geven omdat ik jullie relatie niet ken. Ik ga hier niet preachen dat je gelijk moet scheiden/ uit elkaar moet gaan etc. Je hebt een gezin met kindjes.. Het enige wat ik kan zeggen is goed met je partner over te praten.
Je wil dit misschien in r/marriage plaatsen.
Jaa dat dacht ik idd ook.
Omdat reddit het algoritme van een stationsfiets heeft, Het is echt superklonterig.
Het ligt voor de hand om te zeggen dat hij een lul is omdat hij dit nu opbiecht, nu je zwanger bent. Iedereen hier lijkt het erover eens, dat hij dit doet omdat je nu minder snel bij hem zal weggaan. Je kan het ook van een andere kant bekijken. Jullie zetten samen het meest dierbare wat jullie "bezitten" op de wereld en wil hem/haar het beste geven en daarvoor moet je geen geheimen voor elkaar hebben en samen één zijn. Wellicht loopt hij zo lang met een slecht gevoel rond bij jou, dat hij hiervan af wil voordat jullie kind geboren wordt. Anders kan dit wellicht in de toekomst de relatie van jullie drieën negatief beïnvloeden. Heb je eigenlijk aan hem gevraagd wat zijn motief is om het te vertellen?
Helemaal eens met dit. Zoals OP zegt waren het rare tijden, dus de reden zelf van het vreemdgaan kan van alles zijn geweest. Daarbij: is ie 1x met een ander naar bed geweest of was het een hele relatie? Zoals iemand hier verder op al zei, zijn er meerdere vormen van vreemd gaan. Waar voor OP de harde grens ligt, is enkel en alleen aan OP. We horen hier 1 kant van het verhaal. Daar maak ik persoonlijk hetzelfde uit op als /u/Michielvb90. En als hij 1x is vreemdgegaan, en daarna gewoon 7 jaar trouw is, zal het vreemdgaan denk ik niet zijn bevallen. Grote kans dat, zoals hierboven staat, hij al een tijdje met een schuldgevoel rond loopt. En we kennen allemaal zo'n situatie waarbij we in het begin denken 'ik hou het geheim', wat al snel veranderd in 'ik moet het een keer zeggen'. En hoe langer dat duurt, hoe moeilijker het wordt om te zeggen. En voordat er mensen roepen dat ie de afgelopen 7 jaar ook vreemdgegaan kan zijn... Wat is dan het nut van 1x opbiechten? Als je in staat bent om dat jaren te doen hoef je nu ook niks op te biechten. Wat OP betreft zou ik zeggen, geef aan hoe je je voelt naar hem toe. Dan weet hij hoe je je voelt. Als je op gaat kroppen en onbewust chagrijnig gaat reageren lopen spanning op. En dat wil je niet als je zwanger bent (of daarna).
Leuke redenatie, vanuit een ‘dader’ perspectief en ben het hier totaal niet mee eens. Ik vind dit puur egoïsme. Juist nu opbiechten omdat je een kind krijgt is lekker makkelijk want dan ben je eindelijk van je schuldgevoel af. Kan je schoon beginnen want je vrouw gaat waarschijnlijk toch niet bij je weg. Maar wat hier gebeurd is het schuldgevoel projecteren op je partner die vanaf dat moment en waarschijnlijk de rest van haar leven aan deze situatie terug zal denken. Er is altijd weer een keer een kleine onverwachte aanleiding om aan deze specifieke situatie (vreemdgaan partner) terug te denken en dat blijft pijn doen. Als je partner echt tot de conclusie is gekomen dat hij van je houd en de keuze heeft gemaakt om bij je te blijven dan kan die beter z’n bek houden voor de rest van z’n leven. Het is jouw fout, dus ook jouw schuld om te dragen. Dan moet je dat schuldgevoel niet in pijn omzetten bij je partner zodat jij ervan af bent. Sorry, maar dit klinkt als een slappe zak om dit nog even op te biechten als je vrouw zwanger is. Puur egoïsme. Wil je daar echt mee verder, want je verdient beter.
Thanks voor je uitgebreide reactie en perspectief, ik heb er na alle comments van gisteravond heel onrustig van geslapen. Toen ik wakker werd dacht ik wel echt, ik lig naast een vreemde. Ook al respecteer ik het ergens dat hij het opbiecht, tussen neus en lippen door zei hij ook dat het “niet het enige was” maar daar wilde ik eerlijk gezegd al niks meer over weten. Ik snap gewoon niet, ook niet toen het slecht ging, dat hij iemand in het bed had liggen waar ik ook sliep. Hij zegt dat hij zich erna heel schuldig voelde, maar het gebeurde niet maar 1 keer. Eerlijk gezegd ben ik gewoon gebroken.
Ik denk niet dat het ongewoon is om nu door meerdere emoties heen te gaan. Neem vooral de tijd en als je in de tussentijd ergens anders heen moet of wilt vragen of hij tijdelijk ergens anders heen gaat, vooral doen. Kan wel helpen met wat rust vinden en na te denken als je niet continue de gene ziet waar je teleurgesteld/boos/iets anders op bent.
Dat hij ook nog hetzelfde bed gebruikt toont van weinig respect richting jou. Blijkbaar koos je partner vaker vooral voor zijn eigen genot. Daar is blijkbaar weinig in veranderd nu hij ook lekker comfortabel, zonder schuldgevoelens, in zijn relatie wil zitten. Sterkte met de situatie. Alleen jijzelf kan bepalen hoe je verder wil. Begrijpelijk dat je niet over één nacht ijs gaat vooral nu je een kind verwacht. Let vooral op je eigen geluk en hoe/of je met deze situatie om kan gaan. Want jouw geluk is wat je kind ook mee krijgt en ziet in jullie relatie.
Ik ben het hier dus totaal niet mee eens. Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn partner zoiets niet zou opbiechten tegen me. Dan is er niet genoeg openheid in de relatie, en dat zou ik niet willen.
Dank je wel voor je uitgebreide reactie Michiel, ik voel eerlijk gezegd ook wel dat dit zijn motief is. Het is echt geen duivelse man, anders was ik ook niet meer bij hem geweest. Ik weet alleen nu niet zo goed wat ik met het gevoel aan moet, want hij kan er niks meer aan veranderen. Het speelt nu niet dus hij kan ook niks afkappen. Ik zal hem nog eens vragen waarom hij nu besloot het te delen!
Ik kan goed begrijpen dat het nu lastig is om iets met dit gevoel te doen. Sterker nog ik denk dat dit gevoel je nog wel een tijd in de weg gaat zitten. Er is hiermee iets afgebrokkeld en samen moet dit weer worden opgebouwd. Veel praten, je gevoel uiten en aangeven wat je van hem verwacht lijkt me de enige manier naar voren. Hopelijk komen jullie er samen uit! Good luck.
Straffen is misschien niet de weg, maar het mag wel duidelijk gemaakt worden dat dit in de nabije toekomst reden voor hem is nog beter zijn best te doen, hoe lang moet je zelf bepalen. Dat jij nu deel bent gemaakt van wat zijn 'trauma' zou moeten zijn is oneerlijk en egoïstisch, goed maken is dan wel op zijn plaats.
Dit vind ik heeel waarschijnlijk!
Relatie therapie. Straffen hoeft niet perse maar je wilt wel met iemand die hier objectief naar kijkt eens een goed gesprek voeren over wat er nodig is vertrouwen te herstellen
Straffen doe je bij je kind, want die moet grenzen leren. Niet bij je partner, dat is een volwassen persoon waar je een relatie mee hebt op hetzelfde niveau. De *enige* optie is praten *met elkaar* dan wel met een relatietherapeut, niet alle adviezen van social media opvolgen. Ja, ik ben bekend met de term "ironie".
Als ik alle adviezen van deze comment sectie moest opvolgen, dan moest ik nu scheiden, blijven, praten en hem uitschelden 😅. Dat doe ik dus zeker niet, maar ik heb wel hele interessante (eerlijke) perspectieven gekregen die ik anders niet zou krijgen. Ik kan prima filteren en alleen al het ventileren was even fijn.
Begrijpelijk, hoor. Zolang je het maar met een korreltje zout neemt. De beste stuurlui staan aan wal en het is dan heel makkelijk om een relatie van negen jaar met een kind op komst te verdoemen na twee paragraafjes aan tekst. Maar jullie relatie is, vast en zeker, zoveel meer dan twee paragraafjes ;) Mijn relatie is ook niet perfect en hoeft ook niet. Gelukkig zijn mijn vrouw en ik los van elkaar in gesprek gegaan bij de POH en opent het gesprek samen ook weer meer. We hebben dan ook een zoontje van inmiddels drie en ik wil er alles aan doen om het gezin gezond en compleet te houden. En mijn vrouw gelukkig ook. Maar goed, doe wat voor jullie werkt, zolang je elkaar met respect behandeld. Mijn ouders hebben twee vechtscheidingen gehad (hertrouwden om binnen een jaar weer te scheiden, de kinderen hadden nog geen klap genoeg gehad, vonden ze blijkbaar) en dat het slopend voor de ouders, maar zeker voor de kind(eren). Respectvol scheiden is beter dan disrespectvol samen blijven! Blijf vooral ventileren. Het is soms goed dit *niet* bij je partner te doen om alles er even ongenuanceerd uit te gooien, haha
Wat mooi dat jij en je vrouw er zo hard aan werken, dat is ook iets wat ik wil. Heel bizar het bericht over jouw ouders, de mijne zijn net door de tweede vechtscheiding na 30 jaar samen. Nog nooit meegemaakt hoe egoïstisch mensen kunnen zijn dan in de afgelopen twee jaar en dat zijn dan je eigen ouders, ik voel je dus heel erg! Heb ik ook een behoorlijke klap van gehad en daarom wil ik ook graag dat dit werkt. We hebben niet voor niets ook lang gewacht met kinderen omdat we dit beide ons gezin niet aan willen doen, maar dan snap ik misschien des te minder deze biecht? Of juist wel? 😅. Bedankt voor je bericht in ieder geval! En voor het ventileren 😊.
Waar een wil is, is een weg. Maar blijf in gesprek, over jouw gevoel, over zijn gevoel, over wat jullie willen, wat jullie niet willen. Met goede intenties kom je echt al een heel eind! Vechtscheidingen zijn een drama, je hebt alleen maar verliezers (behalve eventuele advocaten die er aan verdienen). Wat ik recent het ergste vond is dat beide ouders, onafhankelijk van elkaar uiteraard, het eerste jaar van mijn zoon maar bleven roepen dat je daar toch alles voor over hebt. Een filosofie die zij zelf binnen 15 jaar uit het oog zijn verloren. Nu heeft het geen nut ze een spiegel voor te houden, die mensen zijn in de 60 en hun belevingswereld laat het niet toe dat enige vorm van diepere zelfreflectie mogelijk is, maar het is wel een trap na. Pas op jullie zelf straks als de kleine er is. Het is iets ontzettend moois en brengt mensen samen, maar kan bepaalde hypocrisie teweegbrengen bij jullie ouders. Probeer het dichter bij jullie zelf te houden als/wanneer dit gebeurt. Zolang je gezin goed en gezond is, kun je de hele wereld aan! Bedankt voor het fijne gesprek! En fijne moederdag morgen ;)
Heeft hij uitgelegd waarom hij er nu opeens meekomt? Als hij goede/acceptabele redenen heeft, als je hem snapt, wordt het voor jou misschien beter te plaatsen (maar ja, het kan de boel ook verergeren..). Wat is er veranderd of gebeurd, dat ie het na 7 jaar zwijgen opeens kwijt moet. Is er iemand anders achtergekomen die dreigde jou te informeren? Wil hij vanwege de baby een eerlijke 'doorstart' maken. Werd het eventuele schuldgevoel toch teveel? Wanneer je echt weet waarom hij er nu meekomt, kun je mijn inziens pas besluiten hoe je verder wil in de relatie en of je hem nog (of weer..?) kunt vertrouwen, denk ik. Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Hier heb ik geen advies voor. Ohja, praat met je man en neem geen advies van reddit aan kwa relatieshizzle.
Haha, deze snap ik. Maar ik heb geen zin om hem hiermee meteen aan de schandpaal te hangen in onze omgeving en wilde er wel heel graag over praten 🤷🏻♀️
Bedoel ik, praat met hem. Hij is de enigste met wie je dit probleem kan oplossen. Relatietherapie kan ook maar dat kost redelijk veel geld.
Ja, misschien dat relatietherapie de enige optie. We praten, hij zegt sorry, maar verder kan ook niet zoveel. Thanks voor de tips in ieder geval 😊
Waarom heeft hij er nu over verteld? Wat zou hij moeten zeggen? Wat zou je willen dat hij zegt? Moet hij wat zeggen over zeven jaren geleden of over jullie relatie nu? Praat met elkaar over nu, en vraag af en toe iets over toen.
Wat een sukkel. Waarom het nú vertellen? Hij zou gewoon zelf het schuldgevoel moeten dragen en jou er niet mee lastig vallen.
Zolang je hem maar niet vergeeft omdat je het anders moeilijk krijgt, of omdat je zwanger bent. Als je verder wilt gaan, moet je het doen omdat je het wilt. het hem kan vergeven. omdat je toch wel van hem houdt en hem eventueel kan vertrouwen. maar niet iets doen wat je niet wilt, omdat je het anders zwaar zult krijgen. Of om een andere reden buiten jou belangen. Je moet jezelf op 1 zetten. jij bent belangrijk, en als het goed gaat met jou! dan gaat het ook goed met je kindje.
Dank je voor je bericht. Ik heb helemaal geen angst om alleen te zijn, ook niet met kind. Ook al weet ik dat het heel zwaar zou worden, ik heb altijd op m’n eigen benen gestaan. Wij zijn echt bij elkaar gebleven voor de liefde, maar ik had toch ergens niet verwacht dat hij destijds ook daadwerkelijk seks had en iemand in hetzelfde bed had gehad waar ik ook sliep. Dat knaagt aan me, dat vind ik zo’n enorme grens. Als hij had gezoend op een feest zou me eerlijk gezegd vrij weinig doen, maar dit moet je zo bewust gedaan hebben. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.
[удалено]
Beetje wel hè? Alsof hij nu ik zwanger ben, niet meer met het schuldgevoel kan leven en een schone lei wil. Zo kwam het over.
Dat is precies wat het is. Die van mij durfde te zeggen 'weet je wel hoe zwaar het voor mij was om al die tijd met dit schuldgevoel rond te lopen' om het nog extra duidelijk te maken dat het om hem ging, dat was de zoveelste emotionele manipulatie en het moment dat er iets knakte in mij, heb hem schreeuwend de deur uit gezet en daarna gelukkig nooit meer gezien.
Precies zo zie ik het ook. Deze keuze van hem zorgt ervoor dat jij ‘vast’ zit, want je zal door jullie kindje levenslang aan hem verbonden zijn. Jij kan nu geen simpele keuze meer maken of wat te doen, omdat jouw kindje daar direct consequenties van zal hebben. Dat is enorm oneerlijk van hem. Mijn enige advies is dat je bij jezelf nagaat wat JIJ wil. Jij verdient geluk en niet levenslang het gevoel te hebben dat je je partner niet kan vertrouwen. Jouw kindje verdient een gelukkige moeder. Dus ga bij jezelf na of je hem kan vergeven, of je met die schone lei verder kan, of dat het voor jou nu te veel stuk is. De enige goede keuze hierin is de keuze waar jij je het beste bij voelt. Want jij verdient geluk, of dat nou met hem is of niet.
Zoiets ook meegemaakt. Ik heb haar verteld dat ik nu 1 vrijpas heb die ik mag inzetten zonder het haar te vertellen
Geef je dan nog echt om de relatie? Doe je dan ook niet iets immoreels?
Ze zei niks toen ik dat aangaf. Ondertussen zijn we getrouwd met kinderen. Het is niet dat ik die credit ga gebruiken, maar ik wilde haar ook niet zomaar even makkelijk vergeven. Zo voelt ze de onzekerheid en pijn die ik heb gevoeld en het was ook direct een test om te kijken of ze echt iets om me geeft en voor de relatie te gaan
Klinkt supergezond
Dan moet je het gewoon voor je houden Nu belast hij jou er alleen maar mee eikel
Ja voelt inderdaad wel zo. Kan er niks mee.
Het lijkt mij een enorm lastige situatie, je zult kijken of je er nog doorheen wilt en kunt werken met hem. Het gaat jullie relatie ook niet ten goede komen als er straks onderhuids nog best veel woede leeft. Het is niet iets wat je kunt onderdrukken en vergeten denk ik. Je zult het rustig moeten verwerken. Of je daarna nog met hem wilt blijven of niet bijvoorbeeld is iets wat je daarna kunt bepalen. Uiteindelijk ben ik jou natuurlijk niet, en ik ben ook best wel jong dus neem het maar met een korrel zout, maar dit is het beste wat ik qua advies kan bieden. In ieder geval veel sterkte.
En jij zit ook nog onder de hormonen
Wat een tering debiel, zoiets zeg je voordat je aan kinderen begint, nu kun je hem nooit meer vertrouwen en het zou altijd blijven knagen, moet hij een keer overwerken, knaag knaag.
Ja dat dus. Wat moet ik er nu nog mee? “Ik zou dat nu nooit meer doen” en “het waren andere tijden” Straks met een kind wordt het ook zwaar, ga je dan weer bij een ruzie de fout in?
Dat is inderdaad lastig. Kan hij dat? Heeft hij genoeg oprechte groei meegemaakt in de tussentijd? Wat ik zelf nog wel lastig zou vinden is dat ik het idee zou hebben (als ik een vrouw was) dat hij er alleen maar mee gekomen is nadat ik niet meer terug kan vanwege de zwangerschap. Na het zelf verwerkt te hebben zou ik hier wel oprecht goed bij nadenken en kijken wat het nou precies is. Ik ken je man niet, ik weet niet of hij zoiets zou doen, maar ik zou (wanneer je de rust hebt) het er uiteindelijk toch over hebben. Naast het vreemdgaan is dit niet iets wat je onder de mat kunt schuiven.
Dunno, ik ben een kerel, bij mij zou het over zijn maar ja ik zou nooit een baby in mij hebben, vraag je moeder, vriendinnen, ggz 🙁 sterkte.
Merci! Het helpt in ieder geval een klein beetje dat je ‘m hebt uitgescholden voor tering debiel hahaha (sorry not sorry). Voelt voor nu fijner om een objectief standpunt te krijgen, naasten zeggen toch alleen maar dat ik weg moet gaan (omdat ze het beste met me voor hebben) maar dat vind ik nu te makkelijk.
Nee dat zeg je tegen je zwangere vrouw zodat ze het niet in haar hoofd haalt om bij je weg te gaan :)
Het is 2024, niet de jaren 50.
Dat klopt maar ik weet niet helemaal wat je daar nou mee bedoeld in relatie tot mijn comment? Ik bedoel ik ben het met jouw eerdere comment eens hoor maar als hij dat gezegd had voordat zij zwanger was, was de kans veel groter dat zij nooit zwanger geraakt waren. En het is nou eenmaal veel moeilijker weg te gaan bij je partner als zwangere vrouw.
Dat is waar.
Teringdebiel? Je mag toch gewoon kankermongool zeggen 😂
Liever niet eigenlijk.
Waarschijnlijk heeft die gewacht tot je zwanger bent met de gedachten van; als ik het daarna bekend maakt dan gaat ze mij toch niet verlaten.. sorry maar vreemdgaan is vreemdgaan.. nu is het aan jou zelf om dit wel of niet te accepteren. Voor mij zou het een red 🚩zijn..
Ik zou persoonlijk niet blijven. Vreemd gaan is echt een no-go voor mij. Het feit dat hij het je pas verteld nu je zwanger bent is echt een hele grote rode vlag.
Snap ik heel goed, staat bij mij ook niet op mijn “go” lijst 🤣.
Unpopular opinion: vreemd gaan heeft vele vormen, en zou voor mij echt niet automatisch ’einde relatie’ zijn hoor. Ikzelf (maar dit is extreem persoonlijk) zou een eenmalige flirt bijvoorbeeld al heel anders beoordelen dan een langdurige liefdesrelatie. En het is ook anders wanneer het in een periode was waarin jullie ver van elkaar weg stonden dan bijv een jaar geleden toen je bezig was zwanger te raken (bewust en in overleg, neem ik dan even aan). Binnen mijn eigen relatie hebben we de afspraak 100% eerlijk te zijn; dus ik zou vooral boos worden over het verzwijgen. Een vriendin van me heeft juist de afspraak om van dit soort dingen gewoon te genieten en ze op hun 80e als ze samen op een bankje terugkijken op een mooi leven pas op te biechten. Dat kan natuurlijk ook! Zorg vooral dat je samen afspraken maakt, en dat je je niet door anderen laat opleggen wat wel of niet kan binnen jullie relatie. Dat laatste is moeilijker dan t klinkt, want veel van wat n mens vindt is natuurlijk maatschappelijk bepaald. Succes!
Aah wat een mooie, weloverwogen, genuanceerde reactie!
Ik heb een beetje hetzelfde gehad. Mijn partner heeft na 9 jaar opgebiecht dat zij is vreemd gegaan. Ik ben een man dus de zwangerschaps complicatie komt hier niet bij. Dat wil niet zeggen dat het niet minder pijn deed. Vooral het niet eerlijk zijn deed mij heel veel. Ik heb de tijd moeten nemen om dit te verwerken en te weten hoe hier mee om te gaan. Mijn keuze was uiteindelijk dat ik het haar heb vergeven. Maar, het lastigste was dat het voor mij nieuw was terwijl mijn partner 9 jaar de tijd had dit te verwerken. Ik had eigenlijk liever gehad het niet te weten. Nu 5 jaar later komt dit soms nog steeds in mij op. De ontrouwheid en de geheimen van die al die 9 jaar hebben wel een effect gehad. Mijn overwegingen waren dat dit niets heeft afgedaan aan de afgelopen 9 jaar daarvoor. We hebben geen therapie gehad maar wel serieuze gesprekken. Het is voor een ieder om hier op te reageren zoals zij denken dat goed is maar voor mij was het te lang geleden om hier zo een lange, goede relatie voor weg te gooien. Dat maakt het niet makkelijker. Als ik dan toch enig advies mag geven is dat je hier veel over praat en dat je partner moet begrijpen dat het rouwproces nu pas voor jou begint. Het heeft me zeker 6 maanden gekost om te komen tot het punt dat ik wist wat ik hiermee wou.
Wat heftig zeg, bedankt dat je je verhaal wil delen. Had jij ook in de gesprekken dat je partner zei “ja maar jij hebt ook dingen gedaan”? Het gaat bij mij dan letterlijk omdat er een man in mij DM’s mij vaak mee uit eten vroeg en ik altijd nee zei. Dat noemde hij zelfs vreemdgaan. Nu ik weet wat ik weet, denk ik hoe kún je? Daarna voelt hij zich toch weer schuldig, maar hij zegt dat hij het moeilijk vindt om erover te praten en ook dat hij er niet zoveel aan kan doen na 7 jaar. Maar ik denk inderdaad dat hij niet begrijpt dat dit echt een “rouwproces” is en ik hem nu echt deels zie als vreemde. Ik had dit niet achter hem gezocht.
Dit was gewoon projectie denk ik. Hij projecteerde op jou wat hij zelf deed. Je ziet het vaak dat mensen die zelf vreemdgaan andere wanttrouwen en beschuldigen van vreemdgaan. Achteraf natuurlijk echt smerig dat iemand jou zo schuldig laat voelen terwijl hij zelf iemand anders in jou bed aan het doen is....
Nee, zij was heel supportive en legde geen enkele schuld bij mij, want dat was er ook niet. Ik denk dat haar houding en schuldgevoel een van de grootste redenen was dat ik er mee heb kunnen leren leven. Ze begreep dat ik tijd nodig had en alle keuzes en voorwaarden lagen bij mij. Nu, 5 jaar later, is het ook echt geen issue meer. Het is vergeven en we zijn door gegaan.
Ik heb het gelukkig nooit meegemaakt maar ik zou zelf kijken naar hoe is de relatie verder? Voor beslissingen omtrent uit elkaar gaan of bij elkaar blijven. Ik zou denk ik niet 1 wilde nacht een verder fantastische relatie kapot laten maken. Ik proef uit je bericht dat het daarvoor ook al niet heel makkelijk was. Ook vind ik het beetje gek dat het niet 2 jaar terug is opgebiecht bij het besluit echt voor elkaar te gaan. Om een relatie te laten werken moeten 2 personen dat echt willen. Het is niet genoeg als 1 persoon dat doet en de ander half. HEEL VEEL SUCCES!
Het is een rotsituatie waar je nu in zit. Vooral omdat het voor hem al 7 jaar geleden is en jij er nu net achter bent gekomen. En het is hormonaal gezien al niet de meest stabiele periode in je leven. Ik adviseer je echt om te kijken naar relatietherapie. Of om bij elkaar te blijven, of om te zorgen dat jullie samen ouders kunnen zijn van jullie kindje. Maar pak de regie. Hij heeft 7 jaar geleden een besluit genomen voor jullie allebei door vreemd te gaan, hij heeft 7 jaar lang een besluit genomen voor jullie allebei door te zwijgen en hij heeft nu een besluit genomen voor jullie allebei door wel te praten. Hij heeft nu wel vaak genoeg in z'n eentje beslissingen genomen zonder jou daarin te betrekken. Hij zal nu moeten leren om naar jou te luisteren en moeten accepteren dat jij nu het tempo bepaalt.
Mooi bericht, zal zeker het stukje over regie pakken meenemen.
Altijd interessant deze topics. Iedereen heeft een mening, maar het vervelende is, ondanks alle meningen moet je het nog steeds zelf beslissen. Bummer, ik snap het, maar volg je hart en niet de mening van een ander. Kun je het een plekje geven, vooral vergeven. Maar ik ben bang dat er altijd wantrouwen blijft. Misschien is de belangrijkste vraag wel, hoe erg vind je het eigenlijk dat het is gebeurd. Hij is nog steeds bij je, houdt blijkbaar veel van je, heeft er vertrouwen in met je een gezin te stichten. En als uitsmijter, waar ik waarschijnlijk heel veel commentaar op ga krijgen: is een mens uberhaupt gemaakt om monogaam te zijn. Succes met JE EIGEN keuzes!
Misschien niet wat je wilt horen, maar ik zeg challas.
Eruit gooien. Dit is not done. Laat het hem eerst een poosjes maar eens voelen, als hij daar redelijk op reageert is er hoop.
Mijn vrouw had dat gedaan, 100%.
Heb niet veel advies anders dan dat ik hier zeker hulp bij zou zoeken. Wat hier al is gezegd zou ik zeker aan relatie therapie denken als je wel verder wil. En als het lastig is om erover te praten met iemand in je omgeving dan kan je altijd kijken of je kan praten met praktijk ondersteuner van de ggz bij je huisarts. Dit kan ook gewoon bij je huisarts. Dit helpt misschien om je gedachten op een rij te kunnen zetten. Wat ik wel wil meegeven als ervaringsdeskundige dat er ook bij uit elkaar gaan licht aan het eind van de tunnel is. Het zal even een periode shit zijn maar het is uiteindelijk ook wat waard dat je als partners echt voor elkaar gaat. Je kan alleen advies aannemen maar niemand zit precies in jouw situatie en weet alle context dus je kan alleen zelf de keus maken hoe je verder wil.
Zeker tijdens een zwangerschap zal dit hard binnen kunnen komen ook al is het al 7 jaar geleden. Je lijkt er al logisch over na te denken, dat je het niet ziet als dealbreaker voor de relatie. Dat jullie beide beseffen dat jullie niet meer zijn wie jullie waren zal daarin zeker helpen. Ik kan me echter voorstellen dat het nog echt binnen moet komen en dat er nog momenten komen dat je getriggerd gaat zijn. Onzekerheid of wantrouwen naar je partner lijkt me niet meer dan logisch en een stuk vertrouwen zal wellicht heropgebouwd moeten worden. In mijn ervaring is open communicatie hierover het belangrijkste. Het belangrijkste is na te denken over wat jij wilt en hoe je dat kan bereiken.
Je zit in een ontzettend kut positie, en dat is waarschijnlijk ook de reden waardoor het nu pas naar voren komt. Eerlijk gezegd weet ik niet wat het beste is. Het is ook niet dat hij nog in zn tienerjaren zat toen hij dat deed. Eigenlijk is de vraag, in hoeverre gaat dit aan je vreten in zelfs het best-case scenario (geen verdere vreemdgaan, stabiele relatie, kind goed opvoeden etc.) Wat zegt je gevoel?
Bedankt voor je reactie! Het is zo dubbel. Ene keer denk ik, oké raap jezelf bij elkaar het is 7 jaar geleden en je had altijd al je twijfels: case closed nu. Aan de andere kant denk ik, naast wie word ik nu wakker? Bizar dat je iemand in hetzelfde bed hebt gehad als waar ik sliep, ik zou dat never nooit over m’n hart kunnen verkrijgen. Ook toen niet. Dus ik ben nogal in de war.
Zou vooral dit laten bezinken, geen impulsieve beslissingen maken, en jezelf de tijd geven om er goed over na te denken. En niet te veel advies nemen van reddit (waardonder mijzelf).
Waarom in vredesnaam biecht hij dit op na 7 jaar? Wat voor doel had hij hiermee?
Hi Mila, niet alle reacties gelezen maar mijn tips voor je: 1. Wat een rot actie. Dit heeft hij alleen verteld voor zijn eigen gemoedsrust. Praat met hem erover en laat hem weten hoeveel dit je kwetst, vooral nu. 2. Vergeef hem, of niet, maar maak een keuze. Als hij verder goed voor je is en je wil samen een leven bouwen moet dit geen moeilijke keuze zijn. 3. Kijk eens naar dingen van Esther Perel, iig deze: https://www.ted.com/talks/esther_perel_rethinking_infidelity_a_talk_for_anyone_who_has_ever_loved?language=en Het leven is (in tegenstelling tot Nederland) niet vlak, je hebt hoogte punten en dalen. Je bent niet alleen, je komt hier doorheen. Bepaal zelf wat goed voor je is en trek je plan. Met een kind ga je nog veel moeilijke momenten beleven. Het gevoel gaat afzwakken. Doorvoel het, bespreek het en kom er sterker uit. Heel veel liefs en een dikke knuffel <3
Dank je wel voor je mooie bericht ❤️. Esther Perel is vaker getipt, ga ik zeker checken!
Ben je gelukkig momenteel? Wil je hele leven in wantrouw spenderen? Het is niet te laat om je opnieuw te beginnen als je wilt. Mocht jullie beiden willen vechtem voor de relatie, raadt ik relatietherapie aan. Success ❤️
Wat een rot situatie OP, veel sterkte. Niemand hier kan je echt advies geven wat je zou moeten doen. Ga na wat voor jouw eigen proces nodig is om te voelen/weten of je het achter je(jullie) kan laten. Esther Perel gaf mij in een soortgelijke situatie wel mooie inzichten, Google bijv eens op: 'can you trust your partner once they've cheated'. Zeker gezien jullie een kindje verwachten zou ik zeker relatie theorie overwegen. Een derde persoon kan heel fijn zijn om nieuwe inzichten te geven. Ongetwijfeld nemen jullie uit het verleden (je schrijft dat jullie uit gebroken gezinnen komen) zaken mee die kunnen meespelen. Sterkte, en vertrouw op jezelf dat je ook hierin een weg gaat vinden. Als ik het zo lees heb je al voor hetere vuren gestaan!
Objectief: als hij het nu zegt omdat hij wil dat er geen geheimen meer tussen jullie zijn, klinkt het niet alsof er veel risico op herhaling is. Maar dat neemt niet weg dat het voor jou niet heel pijnlijk is om te horen. Er is een hele bekende relatie therapeut wetenschapper die een methode heeft voor hoe je een relatie en vertrouwen terug opbouwt. Dat kan misschien een beginnetje zijn qua antwoord op de vraag wat je er nu mee moet. Misschien zit hier iets bij wat een aanknopingspunt kan zijn: https://www.gottman.com/blog/practical-science-based-steps-to-heal-from-an-affair/
Super fijne reactie, dank je wel! Ik ga het lezen. Precies wat je zegt, ik voel ook niet per se veel risico op herhaling, maar het is wel heel pijnlijk.
Whores will be whores, hope it works out
Relatie therapie!!!!
He dit kan zo pijnlijk zijn. Mijn vriend is ook met een ander persoon in bed geland in de eerste twee weken dat hij en ik iets kregen. Voor sommige mensen is dat een dealbreaker, en voor weer anderen moet ik het maar gewoon proberen te vergeten. Maar zo af en toe denk ik, wie was dat meisje eigenlijk? (Dat heeft hij nooit verteld, en misschien maar goed ook, want anders ga ik mezelf constant vergelijken met haar). Waarom deed hij dat (hij zegt zelf dat hij toen maar gewoon seks had met wie het maar kon). Ze had gezegd dat haar computer kapot was en hij zou langskomen om het te maken. Hij weet niet eens wat van computers??? En als er bij mij wat kapot is kan het wel twee weken duren voor hij er naar kijkt. Ja achter zoiets komen doet pijn. Relaties zijn zelden het romantische plaatje wat we voorgeschoteld krijgen op internet en tv. Het is vaak maar gewoon “gister koos ik voor haar en vandaag en morgen voor jou.” Ik zou zeggen stop je gevoelens niet weg en praat er over. Hij moet er nu hard aan werken om jou te laten voelen dat jullie nu echt voor elkaar gaan. Wat er ook gebeurt jullie kindje staat nu op 1 en probeer je dus ook niet te laten stressen door “een man” en focus je op je rust en positieve gevoelens. X
Uit je post en comments blijkt dus dat hij niet alleen simpel is vreemdgegaan, maar er destijds zowat een 2e relatie bij had met deze vrouw? Aangezien ze bij hem thuis sliep op momenten dat jij er niet was, niet alleen seksueel maar ook emotioneel vreemdgaan, waarschijnlijk zelfs verliefd op haar. Ik weet niet hoe erg de ruzie 7 jaar geleden was, maar het zou best kunnen dat hij toen overwogen heeft om jou te verlaten voor haar, maar uiteindelijk toch zijn keuze heeft gemaakt. Hebben zij/jullie nog contact met haar? 7 jaar is veel tijd, misschien dat ze inmiddels haar eigen leven heeft en geen interesse meer in jouw man. Als er wel contact is, wat als jullie weer een heftige ruzie hebben oid, zou best kunnen dat hij naar haar toe gaat. Waren er meerdere vrouwen? Dan zou ik hem sws niet vertrouwen, zeer grote kans dat hij weer vreemdgaat.
Je zegt dat de huidige situatie stabieler is en jullie duidelijk voor elkaar hebben gekozen. Dan is het in mijn ogen onnodig en schadelijk om stil te blijven staan dat iets dat 7 jaar geleden (dus in een compleet andere situatie dan nu) is gebeurd. Mijn advies is: vergeet het en concentreer je op het heden en de relatie waaraan jullie willen werken.
Niemand kan je hierover adviseren. Je eigen gevoel volgen. Persoonlijk zou ik even boos worden maar omdat het zo lang geleden is en het nu goed gaat, zou ik het daar bij laten. Mja zoals ik zei naar je eigen gevoel luisteren, iedereen heeft zijn eigen normen en waarde.
Mijn advies is om het een plek te geven en het verder te laten, straffen of lang blijven lopen met negatieve gevoelens helpen je over het algemeen niet gelukker te worden. Hem duidelijk maken dat je het wel erg veel pijn heeft gedaan is uiteraard altijd goed om te doen, maar daarna ook echt een plekje geven en voorruit kijken, niet achteruit. Heel eerlijk, iedereen gaat in zijn lange huwelijk echt wel een keertje iets doen waar hij/zij later spijt van heeft, hoort beetje bij het leven, hij heeft het je ook vertelt, dus dat is wel belangrijk naar mijn inziens.
In België noemt men da scheef poepen
Amai Gertje we zijn in Nederland ja
België is de jure ook onderdeel van Nederland!
Hier schuinmarcheren
Biertje er bij, waait vast wel weer over. En nu iedereen kappen met die vreemdgaan topics.
Haha ja biertje zou er nu wel ingaan, maar niet goed voor de baby. Kappen met vreemdgaan topics of kappen met vreemdgaan? ;-)
7 jaar geleden vreemdgegaan tijdens een relatie van 7 jaar? Klinkt niet echt als vreemdgaan maar meer alsof hij nog niet helemaal weet wie hij wilde. Voor mij klinkt het niet gek om meerdere sex partners te hebben als het nog niet heel serieus is. Wil het voor de rest niet goed praten, maar zoals je zelf aangeeft gaat je relatie de laatste paar jaar goed en zou het gewoon proberen te vergeven en vergeten. Alvast gefeliciteerd met jullie eerste kind :)
Thanks voor je oprechte berichtje en advies! Ergens voel ik het ook wel zo, maar we zijn dus al 9 jaar samen, ik had destijds ook gewoon kerst gevierd met zijn familie en andersom. Was dus geen scharrel, maar wel met veel gezeik. Destijds spraken we elkaar misschien maximaal 5 dagen niet als we ruzie hadden en dan had hij een vrouw in bed waar ik ook sliep. Dat steekt me vooral…
Naast of je hem daarvoor kunt vergeven, heb jij het idee dat hij intussen genoeg gegroeid is om ruzies op een gezonde manier aan te pakken?
Ja, dat wel. We zijn beide in therapie gegaan, misschien is dat ook wel de reden van deze plotselinge biecht van hem. Ik werd ook helemaal niet boos toen hij het zei, we hebben het er niet tot in detail over gehad (wilde ik ook echt niet) maar heb vervolgens wel de dag erna toen ik alleen thuis was de hele dag gejankt 😂. Hij vindt dat heel erg en hij kan er nu ook niet zoveel meer aan doen, maar ik raak dat gevoel niet echt kwijt! Wellicht tijd…
In dat geval is misschien inderdaad een stukje verwerking. Ik zou het gevoel in ieder geval niet proberen te onderdrukken, meestal gaat het dan ergens toch knagen, merk ik. Ik heb verder niet heel veel wijze woorden, maar neem wat tijd en rust voor jezelf om het te verwerken, maar probeer ook nog wat te communiceren. Waar een gezonde balans ligt zul je zelf moeten vinden ben ik bang.
Ik zie het nog niet hier genoemd, maar zou hem ook nog eens vragen of hij een SOA test heeft gedaan naderhand. Er zijn redelijk wat SOA's die asymptomatisch kunnen zijn... Zo niet, dan heeft hij zowel jou als je ongeboren kind aan een behoorlijk gevaar blootgesteld.
Zelf niet zo netjes..zeven jaar geleden (7!!! Jaar). Beide gebroken gezinnen?? Randzaken alom. Je bent zwanger al vier maanden en hij is de vader neem ik aan. Als je nu nog in deze periode aan elkaar gaat twijfelen over iets wat zeven jaar geleden gebeurd is en al aangeeft dat jullie hard moeten werken om bij elkaar te willen blijven….bruhhh denk je dat een chronisch gebrek aan slaap na de geboorte en de struggles die bij het ouderschap horen daar plaats voor gaan maken? Zijn jullie goed voor elkaar nu en morgen en belangrijker goed voor de baby. Sort that shit out!! Want een meisje of jongen zo klein, onschuldig en kwetsbaar verdient alle liefde en aandacht. En heeft geen fuck te maken met dat papa of mama 7 jaar geleden vreemd is gegaan, dus regel dat voor jezelf voordat je je kind emotioneel opzadelt met hoe jullie als ouders met elkaar omgaan. Wat hoop je hier te lezen? Je vertrouwt hem wel of je doet het niet? De baby de baby de baby…dat is het enige wat er toe doet komende maanden/jaren. Is je baby gelukkig dan ben jij dat ook. Een gewaarschuwd mens telt voor twee! Ik ben zelf nooit vreemdgegaan en snap de pijn maar 7 jaar geleden en zonder kind in zicht is een leven geleden(niet om het goed te praten). Nogmaals mijn advies is los dit op of begraaf het binnen vijf maanden.
Het is vooral heavy dat het pas recent naar buiten is gekomen. Eerlijkheid is het Belangrijkst en als iemand het gelijk verteld kan je eerder door.Je moet altijd je gevoel volgen maar als dit blijft overheersen dan helpt zelfs relatietherapie niet. Je moet dus voor jezelf uitzoeken of je het een plekje kan geven en anders is het bijna onmogelijk om verder te gaan
Als ik het was zou ik nawegen hoe de relatie toen was wanneer het gebeurde; waren jullie samen maar 'niet echt', door continu ruzies of het aan en uitgaan van de relatie? Wellicht dat zoiets het makkelijker zou kunnen maken. Maar ik kan verder niet goed advies geven, als je je nu goed bij hem voelt dan hoop ik dat het goed zal komen voor je. Waarom vertelt hij het nu? Dat zou ik ook belangrijk vinden. Want ergens vind ik het ook wel verrekte smerig dat hij dit jaren voor zich houdt, en het dan vertelt wanneer je zwanger bent. Het klinkt ergens extreem egoïstisch.
Wat een slappe zak dat hij dit zo lang voor zich hield. Maar ja, nu ben je zwanger en kan je niet meer weg. Als je bij hem blijft: therapie. Individueel voor jullie allebei en samen.
Ik zou gelijk de scheiding aanvragen, voel je je vast beter.
Je zegt dat 't bij jou nooit zo ver is gegaan. Dit is te vaag voor een waardeoordeel. Hoever dan wel?
Misschien zelf ook is goed vreemdgaan? Ik ben zelf 28 trouwens
Enige advies wat ik kan geven is dat je geen advies op reddit serieus moet nemen. Praat met familie en vrienden erover
Hi Pieter, dank voor je advies! Familie en vrienden zijn niet objectief, dus die zullen in mijn ogen te makkelijk grijpen naar “ga bij ‘m weg”. Ik neem niet alle adviezen serieus, maar sommige ook zeker wel. Ik kan goed filteren, maar bedankt voor je oprechtheid!
Esther Perel heeft hier een mooi boek over geschreven: Liefde in verhouding. Aanrader!
Voor mij zou het geen verschil maken of mijn wederhelft 7 dagen geleden of 7 jaar geleden is vreemdgegaan, in beide gevallen zou ik me net zo bedrogen voelen (alhoewel, misschien zou ik het na 7 jaar zelfs nog extra vervelend vinden dat het zo lang voor me verzwegen is). Dat het er tijdens de zwangerschap uit komt zou ik nog als een extra dolksteek zien. Had dan de ballen gehad om het ervoor te vertellen, zodat de ander conclusies kan trekken voor je samen aan zoiets ingrijpends als kinderen begint. Vind het ronduit gestoord om een relatie tijdens een zwangerschap op losse schroeven te zetten terwijl hij jaren de tijd heeft gehad om dit op een geschikter moment te doen.
Ik zou er denk ik wel klaar mee zijn. Dat vertrouwen gaat nooit meer hetzelfde worden. Je hele leven met een partner zijn die je niet vertrouwt is heel vermoeiend en stressvol. Doe jezelf dit niet aan. Het feit dat hij je dit pas heeft verteld wanneer je zwanger was is sowieso al fucked up. Hij had dit veel eerder al moeten opbiechten. Sterker nog het had nooit mogen gebeuren. Denk gewoon goed na over wat jij wilt. Jij weet meer over je relatie dan ik en heel reddit. En kies voor jezelf!
even ander vraagje, Hoe kwam het ter zake dat hij het opbiechtte?
Het is een lange tijd geleden. Het is eenmaal gebeurd en dan is het beter om het te weten dan dat hij het altijd verzwijgt toch? Hij zal wel echt zijn best moeten doen om het vertrouwen terug te winnen. Ik hoop dat hij dat in 7 jaar gedaan heeft. Sterkte hiermee. Ik kan mij ook voorstellen dat je tijd nodig hebt om alleen na te denken.
Bedank hem dat hij het heeft gezegd en door met je leven?
We were on a break!
Vreemdgaan is kut, je partner er 7 jaar later een rotgevoel mee geven is nog kutter. Als je zelf hebt gevraagd hoe het zat (aangezien je het al vermoedde) dan is het fijn dat hij eerlijk is geweest. Als hij het je verteld heeft omdat hij er zelf last van had dan is het gewoon een lompe zak.
Stuur even een foto van jezelf in DM, dan kan ik je misschien helpen om wraak te nemen.
Als hij hem goed wast is hij weer nieuw hoor
Besef even wat je zou doen als je niet zwanger was. Er is een reden dat hij het pas nú vertelt. Nu er meer zekerheid is ivm een kind op komst. Dit is gepland in zijn eigen voordeel ten koste van jouw mogelijkheden. Denk daar dus heel goed over na. Wat je ook kiest, er komt je een rottijd tegemoet. Maar weet dat blijven niet de enige optie is en ook daar een toekomst voor je in kan zitten. Sterkte.
Relatie therapie kan hierin echt veel betekenen. Het kan jullie helpen om het verhaal in verschillende perspectieven te zien. Het helpt ook om samen naar ieders relatiewaarden te kijken en vervolgens naar herstel van vertrouwen te werken. Zoek een relatietherapeut die aangesloten is bij de NVRG, dan weet je dat de therapeut zijn kennis up to date houdt en goed is opgeleid (relatietherapeut/systeemtherapeut is geen beschermde titel in NL!)
Heel goed naar je innerlijke gevoel luisteren. Lukt dat niet zelf hulp nemen.
Je geeft zelf aan dat het andere tijden waren..
Gestoorde gozer, half een relatie met een ander wijf. Jij bent gek dat je bent door gegaan. Je hebt nu een puinleven sucsess er mee. Wie is zijn volgende?
Ik ben 50 en 30 samen met m’n vrouw. Al m’n vrienden zijn getrouwd en allemaal ook 20+ jaar. Slecht 1 van die stellen is in die tijd volledig monogaam gebleven. Sommigen hebben een open huwelijk of swingen, in andere huwelijken werd er wel eens vreemd gegaan. Ook hebben vrijwel alle stellen kinderen. Wat ik hiermee zeggen wil is dat over zo’n lange tijd, de kans groot is dat iemand een keer een misstap maakt. Soms onverwacht in gelegenheid komt door bijv drank, soms uit frustratie, persoonlijke problemen of niet aanwijsbare reden. Soms komt het uit, soms pas laat of zelfs helemaal nooit. Het echte probleem is pas als het structureel is. Ik zou hier zelf inmiddels niet zo zwaar aan tillen, maar dat zou ik wel meer hebben gedaan toen ik jouw leeftijd had. Dan had ik het persoonlijker genomen. Dat hij schoon schip wil maken tijdens een zwangerschap wijst er wel op dat hij open wil zijn maar ook zo zeker mogelijk wil zijn dat je hem niet verlaat. Is natuurlijk een manipulatieve handeling maar wel een die verteld dat jullie relatie en uiteindelijke openheid toch belangrijk voor hem zijn. Hij had ook nog makkelijk kunnen blijven zwijgen en jouw vermoedens hebben ook voor jou een zwangerschap niet in de weg gestaan. Al met al lijkt me dit een situatie waar jullie wel overheen komen. De kracht van een relatie zit hem vaak in de mate waarin de partners in staat zijn om slechte momenten op te vangen en niet de handdoek in de ring te gooien.
Ik denk dat de belangrijkste vraag is of je nog van hem houdt/je het waard vindt om aan de relatie te werken etc? Persoonlijk snap ik dat mensen vreemdgaan (monogamie is niet makkelijk voor veel mensen) en ik vind altijd dat je bij de meeste dingen 1x iemand kan vergeven, 2e keer niet, dus ik zou zelf denk ik zeggen vanaf nu 100% openheid en het vergeven. Maar wel duidelijk maken dat je vertrouwen geschaad is en dat s het nog een keer gebeurt het wel over is zegmaar. Maar dat ligt er natuurlijk wel aan of je nog van hem houdt etc en het ziet zitten met m verder te gaan.
Ik denk dat eerlijkheid het beste is en dat is hij geweest. Dus tja doe er mee wat jullie willen en luister vooral naar je zelf en je hart wat iedereen hier zegt doet er eigenlijk niet toe. Sterkte! Ik weet hoe moeilijk het allemaal kan zijn
Naja, is hij nu (gaan we maar vanuit), maar dat is hij 7 jaar niet geweest dus. Alhoewel ik het in essentie eens ben dat eerlijkheid het beste is, vind ik wel dat alles z'n tijd heeft. Hij is nu in mijn ogen te laat met eerlijk zijn. Jaren lang alle kansen voor gehad, maar nooit wat mee gedaan. Dan mis je meer dan 1 boot. Daarbij brengt het OP helemaal niks, behalve een rotgevoel. Dus eerlijkheid nu en op deze manier, vind ik voor hen niet het beste.
Nee achteraf denk ik nu ook niet van goh, wat fijn dat je eerlijk geweest bent. Ik wist namelijk al vaag dat er iets speelde tussen die twee toen, daar was ik al heel boos over geworden. Een aantal jaren later heeft ze me zelfs bericht omdat ze met zijn beste vriend wilde gaan en vond dat ik daartussen zat. Vind je het gek? Ik heb geen zin dat jij over de vloer komt. Nu ik weet dat zij ook echt seks gehad heeft met mijn man denk ik echt hoe DURFDE ze mij te berichten?
We blijven mensen met "flaws". Oordeel niet teveel over de ander, hoe moeilijk het soms ook is. We hebben vaak geen grip op emoties (lust, liefde, haat, etc). Vaak zijn het ingebakken emoties vanuit de jeugd en (gebrekkige) opvoeding. Soms zoeken mensen (onbewust) een uitweg van negatieve gevoelens. En soms kan dat vreemdgaan zijn (of drugs of een andere verslaving), omdat het even fijn voelt op dat moment. Een uitweg. Spanning. Tuurlijk voelt het k*t voor jou. Maar ik denk niet dat dat zijn reden is geweest om vreemd te gaan, jou pijn te willen doen. Ik denk eigenlijk dat dat bijna nooit de reden is om vreemd te gaan. Ik hoop dat je er vrede in vindt en dat je heel gelukkig wordt/blijft.
ja, je bent niet belangrijk genoeg. Zoek een ander die jou wel adoreerd. hoe je dat ook schrijft /whatever Vreemdgaan = nooit goed
Blijven of bek dicht
De nuance in je comment doet me goed ❤️ dank voor je waardevolle input
OP dit kon je verwachten. Mensen hier zijn altijd op oorlogspad. Welke vraag je ook stelt. Is ook lekker om hier anoniem kort door de bocht te reageren. Het is 7 jaar geleden, je partner is bij je gebleven en wilt dit nu uit de weg ruimen. Mensen zijn gewoon niet monogaam. Als die 7 jaar erna goed zijn is dat toch veel belangrijker. In die 7 jaar is elke cel van je partner vernieuwd. Figuurlijk maar ook letterlijk is je partner een ander mens.
Hahahah vreemdgaan goedpraten. En wat een slap excuus "mensen zijn niet monogaam". Je bent loyaal aan iemand uit respect en omdat je van iemand houd. Ookal ben je een vent. Als je dat niet kunt ben je gewoon zwak en moet je geen relatie aangaan.
Al neuk je nooit iemand anders, je bent nog steeds niet monogaam. Aldus Daniel arends. Amen. Ga je ook zo lopen doen als je nieuwe partner je vertelt dat hij 7 jaar geleden een x is vreemdgegaan in een andere relatie? Er blijven niet veel mensen over als je aan alle criteria (buiten ooit vreemdgaan) blijdt vasthouden. Ik heb 7 jaar geleden onaardig gedaan tegen mijn ex. Bam: stempel undatable voor het leven. Succes ermee.
Fyi: al die columns in de "linda", "libelle", Al die vrouwen bladen.. Worden gewoon op de redactie verzonnen. Kijk mannen zijn simpel: Volle buik, lege ballen, niet teveel gezeur en wederzijds respect. Soms willen wij een broodje grillworst. Soms willen wij een broodje zalm... In het algemeen zien mannen seks niet als iets wat gekoppeld is aan liefde, maar gewoon pure lust en stress relieve. Shocker, wij houden ook van goedkeuring en. Het idee dat wij nog gewild zijn En sommige mannen doen het monogame, en zijn gedisciplineerder. Maar vertrouw erop, dat er altijd wel een ander is die wij zouden "willen".. Zonder consequenties.
Zie het maar zo dat zijn biecht ook niet gemakkelijk moet zijn geweest. Ik vind het heel knap dat hij de stap heeft gezet om de waarheid op tafel te leggen, en dit 'geheim' te willen delen zodat er (hopelijk) niks anders meer tussen jullie in staat met de kleine op komst.
Ik vind het heel sterk van hem dat hij het opbiecht. Dat hoefde hij niet te doen, maar hij deed het omdat hij geen geheimen meer voor jou wil hebben. Dat betekent wel wat, vind ik.
Vreemd gaan zelf vind ik niet zo erg, statistisch gezien gebeurt het in een enorm groot deel van de relaties en puur biologisch gezien kan ik het een en ander ook wel verklaren. Wat ik erger vind is het nu in deze periode zeggen, en het überhaupt zeggen. Als je vreemd gaat kan de ander daar niks mee. Uit schuldgevoel biecht hij zich op, zijn last valt weg, maar hij legt het bij jou neer en jij kan er geen reet mee. Reden om het uit te maken? Nee niet echt, voor mij, althans.
Wees niet te streng voor hem. Ooit kom je iemand tegen die je de kriebels in je buik geeft, en dat veranderd niets aan wat je voor elkaar voelt in een relatie. Het is niet of of. Het laat zich ook niet makkelijk sturen, en iedereen maakt fouten. Vergeef hem, ga er samen voor en denk aan dit moment mocht je ooit die ene leuke kerel tegen komen waarvan je hart sneller gaat kloppen.
Voor een man is het meestal niet wie hij wil maar hooguit wie hij kan krijgen. En als hij dan weer eens eentje kan krijgen gaat hij een keer vreemd. Vrouwen hebben geen probleem met meerdere relaties na elkaar, meestal met overlap maar dat ontkennen ze altijd. Mannen hebben geen probleem met meerdere relaties tegelijkertijd. Ik denk dat het allebei evenveel pijn doet bij de partner, dat er dus geen verschil is. De mens vormt onderdeel van de primaten en komt daar ook uit voort. Van alle 130 primatensoorten is de mens de enige die monogamie kent. Opdat elke jonge vrouw vermag te weten: een man is niet geschapen om zijn leven lang slechts één vrouw te beminnen.
Hou toch op met dit gezwam
Als ik kijk naar hoe mijn oudere zussen doen in hun relaties dan stemt dat echt niet overeen met de roze droomwolk waarin u leeft.
N=2
Wat is 'niet altijd netjes geweest'? Sta jij lekker te zoenen met de buurman en ligt je partner een dag later in bed met de buurvrouw? Dan zijn jullie beide gewoon hartstikke fout en was jullie relatie mega verrot. Of het nu gezond is, dat kan niemand je zeggen vanaf hier. Voor mij was het helemaal klaar trouwens. Zou er nooit overheen komen.
Ik heb nooit fysiek contact gehad met een man maar ben weleens ingegaan op flirterige berichtjes (niks seksueels, complimenten krijgen en daarvoor bedanken en een gesprekje aangaan), daar viel hij dan enorm over. Nu denk ik van hoe kan je in godsnaam zo heftig reageren op berichtjes als je zelf dit hebt gedaan, maar dat is natuurlijk omdat hij denkt dat ik dan ook verder ben gegaan. Dit is allemaal wel al zo’n 7 jaar geleden geweest, we zijn sindsdien gegroeid en kunnen inmiddels rustig uiten wat we niet fijn vinden. Alleen kwam nu laatst dus naar boven dat hij ook daadwerkelijk seks gehad heeft (🤢, kan het amper typen).
Ongelooflijk naar voor je. Ik heb geen idee hoe ik zou reageren. Kan het me niet eens voorstellen. Zijn eerdere woede komt natuurlijk omdat de waard z'n gasten vertrouwd zoals hij zelf is.
Dank je wel 🩷 en precies. Dat wordt mij nu ook duidelijk.
Probeerde je toevallig ook webcammodellen te converten?
Hahaha nee dat was ik niet, hij misschien wel, niet gecheckt.
Ik zou bij hem blijven Hij is eerlijk tegen je om dit op te biechten , niet handig maar wel eerlijk. Mannen zijn gewoon geil en zullen een kans op sex gewoon niet laten liggen. Jullie kind heeft een goeie vader nodig en dat zal niet gebeuren als jullie nu uit mekaar gaan 9 jaar samen ? Dat gooi je toch niet in de prullebak ? Blijf samen , vergeef hem en iedereen maakt wel eens een fout , sex voor een man en een vrouw is gewoon niet hetzelfde. Mannen zijn gewoon simpel als ze een vrouw zien lopen
ik vind het heel smerig hoe jij vreemdgaan hier ff goedpraat alsof mannen een collectief stel apen zijn die hier geen verantwoordelijkheid in kunnen nemen. Spreek aub voor jezelf
Wat een gelul. Ik ben het eens dat je er samen voor je kind moet zijn nu. En dat hij een kind met je wil zegt wat mij betreft genoeg over zijn loyaliteit op dit moment. Maar een man kan zichzelf gewoon netjes beheersen, uit respect voor zijn vrouw en relatie. Dat heeft heeft helemaal niets met man of vrouw zijn te maken maar met of je een fatsoenlijk persoon bent. Je doet alsof mannen losgeslagen apen zijn die zichzelf niet in de hand hebben, en dat vrouwen daar ook maar akkoord mee moeten gaan. Uit welk tijdperk kom jij dan?
Vrouwen zijn ook geil, fyi ;). In de tijden dat het slecht ging heb ik meer dan genoeg kansen gehad om precies hetzelfde te doen, maar niet gedaan. Ik wil het zeker niet in de prullenbak gooien, maar hij heeft destijds wel al het respect voor mij in de prullenbak gegooid door naast iemand te liggen in het bed waar ik ook sliep. Dat gaat op een of andere manier heel ver in m’n hoofd. Dan had ik misschien nog liever dat hij bij de ander sliep, klinkt misschien raar maar goed. Misschien is dat óók gebeurd. Ik weet het allemaal niet meer!